ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 424 คณาธิป คุณเห็นฉันเป็นสิ่งของที่ห้ามให้ใครมาแตะต้องหรือ？

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 424 คณาธิป คุณเห็นฉันเป็นสิ่งของที่ห้ามให้ใครมาแตะต้องหรือ？
แต่ว่า รกเข็นที่เธอเพิ่งจะออกไป จู่ๆ ขาทั้งสองข้างก็ไร้เรี่ยวแรงเหมือนมีตะกั่ว เธอล้มกลับไปอย่างแรงอีกครั้ง

“คณาธิป！！”

เธอหอบอย่างแรง ใช้แรงบีบที่วางมือรถเข็นคันนั้น เบ้าตาที่แดงก่ำของเธอ ปล่อยความโกรธและความแค้นที่ไม่เคยเห็นออกมา

ถูกต้อง คณาธิปนั่นเอง！

วันนั้นที่ตึกเอ็มไพร์ ที่จริงไม่มีใครรู้ว่า ที่เธอรีบไปห้องเก็บของขนาดนั้น เพื่อไปหาแสนรัก นั่นเพราะว่าเธอทำข้อตกลงกับคณาธิป

เธอฉลาดจริงๆ

หลังจากวันนั้นที่ได้ยินการพูดคุยของผู้หญิงสองคนนั้นในร้านกาแฟ เธอวิ่งออกมา ระหว่างทางที่ไปตึกเอ็มไพร์ แป๊บเดียวก็คิดอะไรออก

คณาธิปเป็นศัตรูกับแสนรักอย่างเห็นได้ชัด

และอีกอย่าง การเปิดเผยของเรื่องนี้ ปรากฏขึ้นมา หลังจากที่คณาธิปโทรศัพท์

ดังนั้น เธอจึงสงสัยเล็กน้อย

แต่ตอนนั้น เธอยังไม่แน่ใจมากเท่าไหร่นัก ยังไงคลิปนั้น เธอก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่ามีเหตุผลอะไรที่คณาธิปจะต้องได้เขา？

จนกระทั่ง พอเธอไปถึงตึกเอ็มไพร์ ก็เห็นรถของคณาธิป

รถของเขา ทำไมถึงบังเอิญขนาดนั้น？ถึงได้มาอยู่ที่นี่？

เส้นหมี่แอบจ้องเขาอยู่ท่ามกลางฝูงชน จากนั้น เธอก็มองเห็นอะไรที่น่าตกใจ ยังมีคนของตำรวจวิ่งไปถามที่หน้ารถของเขา หลังจากนั้น พวกเขาทั้งหมดก็เข้าไปในตึก ตามคำสั่งของเขา

เขาน่ากลัวมากแค่ไหน？

ตัวตนที่แท้จริงของเขา คืออะไร？

เส้นหมี่ไม่ทันคิด ความคิดเพียงอย่างเดียว ก็คือหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเขา

“คณาธิป ถ้าเขาเป็นอะไรไป ชาตินี้ฉันไม่ยกโทษให้คุณแน่！”

“สวยใส คุณ——”

จู่ๆ ได้รับโทรศัพท์จากเธอ เขาก็ตกใจ เธออยู่ในฝูงชน มองเห็นเขาเลื่อนกระจกรถลงมาพอดี จากนั้นก็มองไปรอบๆ อย่างประหม่า

แต่ว่า เส้นหมี่ไม่ให้เขาเห็น

เธอแอบอยู่ในฝูงชน จ้องเขาต่อไป：“ฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณเก่ง ก็ให้พวกเขาฆ่าฉันไปด้วยสิ！”

จากนั้นเธอก็วางสาย หันกลับเข้าไปในอาคารนั้นอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ในอาคารก็เงียบลง ตำรวจพวกนั้นที่เห็นเธอเข้ามา ถึงแม้จะจ้องเธออย่างไม่พอใจ

แต่ว่า สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่ได้ลงมืออีก

จากนั้น เธอก็มาที่ห้องเก็บของนั้น หาคนที่เธอต้องการจะหาเจอ

แต่เธอคำนวณแล้ว กลับคำนวณไม่ได้ว่าตอนนั้นแสนรักเสียการควบคุมแล้ว เขาเหนี่ยวไกมาที่เธอ ยิงไปที่กระดูกสะบักเธอ

ดังนั้น ก็แค่กระดูกสะบัก ทำไมถึงทำให้ขาทั้งสองข้างของเธอมีปัญหาได้？

เส้นหมี่ตกลงไปในรถเข็น เป็นครั้งแรก ที่หมดหวังเช่นนี้……

สองชั่วโมงต่อจากนั้น ในที่สุดคณาธิปก็กลับมา

เขายังดูอ่อนโยนและสง่างามเหมือนเดิม พอกลับมา ก็ไม่ไปไหน ถือผลไม้กับขนมที่ซื้อมาในมือ แล้วมาที่ห้องเส้นหมี่อยู่

“สวยใส ผมกลับมาแล้ว ซื้อเอพริคอตที่คุณชอบกินที่สุด และก็ยังมีวุ้นใส กินหน่อยไหม？”

เขาอ่อนโยนจริงๆ ท่าทางห่วงใยนั้น ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่ตึกเอ็มไพร์

เส้นหมี่นั่งมองต้นไผ่เขียวด้านนอกเหล่านั้นบนรถเข็นด้วยใบหน้านิ่งเฉย

ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง พืชจำนวนมากในสวนด้านนอกเริ่มเป็นสีเหลือง แต่ต้นไผ่สีเขียวเหล่านี้ กลับยังเขียวชอุ่ม กิ่งและใบหนาแน่น ภายใต้แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่าย คล้ายกับไผ่เลี้ยงที่เธอปลูกตั้งแต่เด็กในลานบ้านตระกูลวชิรนันท์

“สวยใส？”

“คุณวางแผนทั้งหมดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”

เส้นหมี่พูดเบาๆ

สายตายังคงไม่เปลี่ยน ยังคงจ้องไปที่ต้นไผ่สีเขียวแถบนั้น แต่ว่าเสียงของเธอ กลับเยือกเย็นอย่างมาก เหมือนกับลอยมาจากที่ไกลๆ

สีหน้าคณาธิปเปลี่ยนทันที：“คุณหมายถึงอะไร？แผนอะไร？”

“คุณสินะที่ทำลายตระกูลหิรัญชา เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังแต่งฝันตัวจริง คือคุณสินะ？คุณให้เธอไปขโมยต้นฉบับของฉัน จากนั้นก็ไปหาแป้งร่ำ ทำให้เธอได้ไปอยู่ข้างกายแสนรักสำเร็จ ใช่ไหม？”

เส้นหมี่พูดอย่างใจเย็น

หลังจากประสบอะไรมามากมาย ความจริงทั้งหมดก็ปรากฏขึ้น แต่เธอไม่สะทกสะท้านใดๆ อาจเพราะว่าการกระตุ้นครั้งใหญ่ที่สุดได้ผ่านไปแล้ว

สายตาของคณาธิปยิ่งดูแย่

เขาเดาว่าเธอน่าจะรู้เกือบหมดแล้ว แต่พอเธอพูดออกมาจริงๆ เขาก็ยังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย

อีกทั้งยัง ตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้

“ผมไม่ได้วางแผนได้ล้ำลึกขนาดนั้นอย่างที่คุณคิด ส่วนแต่งฝันก็แค่บังเอิญได้มา”

“งั้นหรือ？”

“ใช่ เธอมักจะอวดของที่ได้มาจากคุณที่โรงเรียน วันนั้นผมเห็นเธอถืออยู่ในมือ ดันเป็นต้นฉบับของคุณ เธอบอกว่าจะขายมันทิ้ง ผมถึงได้ทำแบบนี้ เธอโง่มาก ที่ติดกับทันที”

ตอนที่คณาธิปพูดถึงตรงนี้ ใบหน้ามีแต่ความขยะแขยง

เส้นหมี่ไม่พูด

เธอไม่เคยรู้เลยว่าตอนนั้นแต่งฝันทำกับเธอลับหลังแบบนี้ ตอนนั้น เธอมีอะไรก็ให้เธอหมด เห็นเธอเป็นพี่สาวแท้ๆ จริงๆ

แต่ว่า ตั้งแต่ต้นจนจบเธอก็เห็นเธอเป็นแค่คนโง่

เส้นหมี่ไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่าในตอนนี้ สะใจจริงๆ