ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 440 หมอแปลกประหลาด

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 440 หมอแปลกประหลาด
เธอผอมลงไปมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เขาพาเธอไปงานสัมมนา ทั้งร่างกายผอมลงจนคางแหลม ข้อมือนั้น ยิ่งเพรียวบางใหญ่กว่าข้อมือรินจังนิดเดียว

เด็กโง่…..คนนี้！

เขาปิดเปลือกตาลง หยดน้ำตาร้อนร่วงลงมา ร่วงลงมาบนหลังมือของเธอ

แสงดาวไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ เหมือนไม่ค่อยชิน และชะงักไป

“แต่หมอบอกว่า ตอนนี้เธอทนรับการกระตุ้นไม่ไหว ดวงตาทั้งสองมืดบอด ก็เพราะว่าเส้นเลือดในสมองอุดตัน ได้รับการกระตุ้นเพียงเล็กน้อย มีแนวโน้มที่จะมีเลือดออกในสมอง จะเสียชีวิตในทันที ดังนั้น คุณจะไปด้วยหรือเปล่า”

แสงดาวเตือนสติเขา

นี่เป็นปัญหาอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เส้นหมี่ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้ เพราะว่ารู้ว่าตัวเองอยู่บนโลกนี้อีกไม่นาน เธอไม่อยากให้เขามาเห็นตอนเธอตาย

แต่ตอนนี้ แผนการรักษาที่หมอได้เสนอมาให้ เป็นเพียงแค่การทดลองรักษาเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วจะสำเร็จหรือเปล่า ถ้าเส้นหมี่ตื่นขึ้นมารับรู้ เธอจะยินยอมหรือเปล่า?

แล้วแสนรักอยู่ข้างๆเธอ เธอจะรับได้หรือเปล่า?

ไม่ยอมรับ งั้นก็คงอารมณ์แปรปรวนอย่างมาก ถึงตอนนั้นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ยากที่จะคาดเดา

แสนรักออกมาจากห้องพักคนไข้ได้อย่างไรไม่รู้เลย เขาเองก็ไม่รู้

เขาจำได้แค่ว่า คืนนี้ เขานั่งอยู่ที่ทางเดินด้านนอกทั้งคืน……

——

หลังจากนั้นสองวัน เส้นก็ได้ฟื้นคืนมา

“โอ๊ย——”

ในวินาทีที่เปิดเปลือกตาขึ้นมา รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง ทนไม่ไหวจนต้องส่งเสียงออกมา

“คุณฟื้นแล้วเหรอ”

ได้ยินเสียงของเธอ กลางความมืด น้ำเสียงอันอบอุ่นที่ลอยมาถาม

นี่เธอ?

เธอรู้สึกสับสน บวกกับความมืดมนเบื้องหน้า ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์เบื้องหน้าเป็นอย่างไร

“คุณผู้หญิง ที่นี่คือโรงพยาบาล มีคนช่วยคุณไว้ เป็นยังไงบ้าง คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง”

คนน้ำเสียงอบอุ่นหลังจากที่เห็นเธอยังอยู่ในภาวะมึนๆงงๆ จึงอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้คร่าวๆอย่างใจดี

มีคนช่วยไว้?

เส้นหมี่จึงนึกขึ้นมาได้ ทันใดนั้น เธอกระวนกระวายจะลุกขึ้น

“พวกคุณช่วยฉันไว้ทำไม ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”เธออยากตายอย่างเดียว น้ำเสียงเปลี่ยนไปอย่างไม่เกรงใจ

แต่ว่า พยาบาลคนนี้ไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย

เธอเห็นเธออยากจะลงมา ยังช่วยจับเธอไว้อย่างใจดี

“คุณผู้หญิง คุณอายุยังน้อย มีเรื่องอะไรทำให้คุณผ่านมันไปไม่ได้ คุณต้องนึกถึงคนในครอบครัว นึกถึงเพื่อนๆของคุณ ถ้าคุณจากไป พวกเขาจะเสียใจขนาดไหน”

“คุณไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหาก!”

เส้นหมี่พ่นคำหยาบโลนออกมาหนึ่งประโยค ยืนยันที่จะลงมา

พยาบาลยิ้มออกมา：“ฉันจะไม่เข้าใจได้ยังไงล่ะ คุณคงจะเพราะว่าร่างกายบกพร่องนิดหน่อย จะมีอะไรก้าวข้ามไปไม่ได้ล่ะ ใช่ว่าจะรักษาไม่หายสักหน่อย”

“คุณว่าอะไรนะ บกพร่องนิดหน่อยงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ ก็แค่เส้นเลือดอุดตันไม่ใช่เหรอ คุณหมอมัวร์ของเราบอกว่า อาการของคุณนี้ แค่ผ่าตัดก็หายแล้ว

พยาบาลใบหน้ายิ้มแย้มปลอบใจเธอ

ผลลัพธ์ เส้นหมี่ได้ยินอย่างนั้น ถึงกับตะลึงนึกว่าตัวเองได้ฟังผิดไปหรือเปล่า

เธอเรียนมาไม่ดี?

หรือว่าโลกกลับตาลปัตรขึ้นกันแน่? อาการของเธอหนักมาก แต่พยาบาลคนนี้กลับบอกว่าแค่หมอทำการผ่าตัดก็หายแล้ว? เธอกำลังล้อเล่นหรือเปล่า?

เส้นหมี่สมองขาวโพลนเป็นเวลานาน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

ในเวลานี้ เสียงของชายหนุ่มที่พูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วดังมาจากด้านนอก

เสียงนี้ น้ำเสียงแหบแห้ง เหมือนคนที่แห้งเหือดมานาน เสียงที่เปล่งออกมานั้นเหมือนว่ากล่องเสียงกำลังจะเสียหาย ไม่น่าฟัง

พยาบาลรีบอธิบาย ：“คุณหมอมัวร์ คนไข้คนนี้ฟื้นแล้ว เธอมีอาการตื่นกลัว เหมือนไม่อยากอยู่ที่นี่”

“อย่างนั้นหรือ งั้นก็มัดเธอไว้กับเตียงละกัน อย่าให้กระทบต่อการผ่าตัดของเธอล่าช้าออกไป”

หลังจากนั้นหมอมัวร์ที่น้ำเสียงไม่น่าฟังก็เดินออกไป

เส้นหมี่ต้องตกใจและอึ้งไปอีกครั้ง：“เขา……เขาอารมณ์แบบไหนกัน？！！แล้วก็…..คุณจะทำอะไร คุณอย่าทำอะไรมั่วซั่วนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งความจริงๆด้วย!”

เธอถูกหมอมัวร์ที่แหกคอกทำให้สับสนไปหมดแล้ว

เป็นคนแบบไหนกัน?

หมอ?หรือว่าคนวิปริตกันแน่！！

หลังจากนั้น ไม่มีประโยชน์อะไร พยาบาลหญิงคนนี้ เหมือนจะเชื่อฟังคำพูดของหมอมัวร์ เขาให้เธอจับเส้นหมี่มัดเอาไว้ เธอหยิบเชือกมามัดเธอเอาไว้กับเตียงคนไข้เสียแล้ว

โลกใบนี้บ้าไปแล้ว

เส้นหมี่อยากจะโทรหาแสนรัก ให้เขามาช่วยเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากมัดเสร็จเรียบร้อย ทันใดนั้น เข็มหลายอัน ยาหลายประเภทก็ถูกฉีดเข้ามา เนื่องจากถูกมัดไว้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

“คุณหมอมัวร์บอกว่า ยาเหล่านี้จะช่วยให้หลอดเลือดอ่อนตัวลง หลังจากคุณได้รับยา รอให้หลอดเลือดอ่อนตัวจนได้ที่ ก็สามารถผ่าตัดได้แล้ว”

“……”

เส้นหมี่ที่ถูกอัดยาเข้ามา ในที่สุด หลังจากเธอกลืนความขมขื่นลงไปก้อนใหญ่ จึงอยากจะถามหมอคนนี้ดีๆ

เธอเองก็เป็นหมอ ถ้าหมอมัวร์สามารถอธิบายแผนการรักษาของเธออย่างเป็นเหตุเป็นผล ทำให้เธอเชื่อได้ เธอก็จะยอมให้ความร่วมมือ

เส้นหมี่จึงขอพบหมอมัวร์

“ได้ค่ะ งั้นฉันจะไปเรียกมาให้”

พยาบาลดีใจขึ้นมาทันทีแล้วจึงไปเรียกหมอ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที หมอเสียงแหบคนนั้นก็มา หลังจากเขาเดินเข้ามาในห้องคนไข้ แต่ไม่ได้เดินเข้ามาข้างเตียงของเส้นหมี่ อยู่ในระยะที่ห่างออกไป เส้นหมี่รู้สึกได้ถึงมวลความเย็นชาบนร่างกายของเขาที่มีต่อเธอ

เขาโกรธเหรอ?

เพราะว่าหลายวันมานี้ เธอเป็นคนไข้ที่ไม่ค่อยเชื่อฟังเหรอ?