ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 494 แด๊ดดี้มีชู้เหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 494 แด๊ดดี้มีชู้เหรอ?
โดยเร็ว ทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูโรงเรียนประถมศึกษาซากุระ
ไม่ผิดหรอก เด็กๆทั้งสามเมื่อผ่านวันครบรอบวันเกิดหกขวบ ก็เข้าชั้นประถมแล้ว เป็นนักเรียนชั้นประถมที่ผ่านมาตรฐานคนหนึ่ง
สาธินีจอดรถเสร็จเรียบร้อย เพราะว่าธนาตย์ไม่ค่อยสะดวก เธอจึงไปรับเด็กๆออกมาเอง
“เอ๊ะ? คุณย่าเล็ก วันนี้ทำไมเป็นคุณที่มารับพวกเราเหรอคะ แด๊ดดี้หม่ามี๊ล่ะ”
เมื่อถึงโรงเรียน สาธินีไปรับรินจังห้องหนึ่งก่อน
เด็กน้อยทั้งสามคนนี้เมื่อขึ้นชั้นประถมแล้ว ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน รินจังห้องหนึ่ง อิคคิวกับชินจัง ทั้งสองคนแบ่งเป็นห้องสี่และห้า
แน่นอน ตอนนี้ชินจังไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว
สาธินีมองดูนกนางแอ่นน้อยคนนี้ที่เธอไปกำลังจะไปจับมาเป็นกลุ่ม ภายในใจก็อ่อนยวบลงอย่างปริยาย
“อืม แด๊ดดี้กับหม่ามี๊มีธุระ วันนี้จึงให้ย่าเล็กกับปู่เล็กมารับพวกหนู”
“อ๋อค่ะ เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณย่าเล็ก งั้นพวกเราไปหาพี่ชายกันเถอะ”
เด็กน้อยที่แสนน่ารักน่าเอ็นดู ยิ่งไม่ได้คิดอะไรมากมาย ได้ยินว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี๊มีธุระ มือน้อยที่แสนนุ่มนิ่มก็จับเข้าที่มือของคุณย่าเล็กทันที เดินไปหาพวกพี่ชาย
ชินจังอยู่กับน้องชายพอดี
ปกติแล้วพวกเขาสองพี่น้อง หลังเลิกเรียนก็จะอยู่ด้วยกัน หลังจากนั้นค่อยไปเล่นน้องสาวด้วยกัน
แต่ช่วงเช้าของวันนี้ พวกเขาไม่ได้ไปหาน้องสาว แต่หลังเลิกเรียน เด็กชายทั้งสองมาที่สนามหญ้า
“คุณคิดว่าเมื่อวานตอนเย็นที่บ้านมีอะไรแปลกๆไหม”
“อะไรนะ?”
อิคคิวที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ได้ฟังพี่ชายพูดอย่างนั้น ในมือถือลูกบอลอยู่เล้วเงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายแวบหนึ่ง
ชินจังที่มีใบหน้ารูปหล่อเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมา：“คุณไม่รู้หรือว่าหม่ามี๊ไม่ได้กลับมาบ้าน”
“อะไรนะ ไม่ได้กลับมาบ้านเหรอ”
อิคคิวมองไปที่พี่ชายอย่างตกใจอย่างมาก
เมื่อวานตอนกลางคืน หลังจากเส้นหมี่เกิดเรื่องขึ้นไม่ได้กลับมา แสนรักไม่อยากให้ลูกๆกังวลใจ จึงรีบพาพวกเขากล่อมเข้านอนค่อนข้างเร็ว
อีกทั้งตอนเช้า เขาเพื่อไม่ให้พวกเขาพบความผิดปกติ หลังจากที่พวกเขาตื่นนอน ไม่เห็นหม่ามี๊ ก็ให้เหตุผลว่า หม่ามี๊ไปบริษัทแล้ว
ดังนั้น อิคคิวกับรินจังต่างก็เป็นคนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก จึงไม่ได้สงสัยขึ้นมาจริงๆ
แต่ว่า ชินจังรู้สึกได้
ถ้าเทียบกับน้องชายและน้องสาว ความคิดของเขาค่อนข้างละเอียดอ่อนมาก
“เมื่อวานคุณอาธีมาที่บ้านของพวกเรา วันนี้ตอนเช้าเดิมทีคุณน้าต้องไปบริษัทก่อน แต่กลับกันวันนี้หม่ามี๊ไปก่อน คุณไม่รู้สึกว่าแปลกบ้างเลยเหรอ”
“……”
หลายวินาที อิคคิวถูกพี่ชายที่เป็นคนละเอียดจนแปลกประหลาดพูดให้จนพูดไม่ออก
เป็นเวลาพอดี ที่รินจังพาคุณย่าเล็กมาถึงที่นี่
“พี่ชาย พี่ชาย พวกคุณดู คุณย่าเล็กมารับพวกเราน่ะ”
เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อย ดังมาจากทางเข้าสนาม
สองพี่น้องจึงหันไปดู พบว่า น้องสาวคนโง่ของบ้านพวกเรา กำลังเดินไปกระโดดไปพาคนเดินเข้ามา หลังจากนั้นทั้งสองก็นิ่งไปอยู่ที่นั่นอย่างนั้น
“เป็นไงล่ะ ตอนนี้รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ผมพูดหรือยัง”
“ใช่……”
อิคคิวไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก
ตัวเล็กทั้งสามถูกรับมาแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนมา ธนาตย์ที่รออยู่ในรถมองเห็นแล้ว จึงยิ้มออกมาทันที：“เด็กๆ วันนี้อยากทานอะไรเหรอ ปู่เล็กเลี้ยงพวกคุณเอง”
ชินจัง：“……”
อิคคิว：“……”
สาวน้อยรินจังที่แสนจะใสซื่อ ดีใจจนปรบมือขึ้นมา：“ดีจังเลยค่ะ คุณปู่เล็ก ฉันอยากจะทานอาหารฝรั่ง”
ธนาตย์：“โอเค งั้นก็ทานอาหารฝรั่ง วันนี้ปู่เล็กให้พวกคุณเลือกอยากทานอะไรได้ทานหมดเลย”
ธนาตย์ลูบหัวหลานสาว ตอบรับอย่างเต็มปากเต็มคำ
วันนี้ตอนเที่ยง ธนาตย์กับภรรยาจึงพาเด็กน้อยทั้งสามมาทานข้างนอก
หลังจากทานเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบพาเด็กๆส่งกลับไปที่โรงเรียน
“เรียบร้อยแล้ว ในที่สุดก็เอาเจ้าบรรพบุรุษน้อยๆส่งกลับไปได้สักที อดกลั้นจะแย่”ธนาตย์เป็นคนนิสัยรีบร้อน เมื่อเห็นว่าภารกิจเสร็จเรียบร้อย จึงเหมือนโล่งอกไป
แต่สาธินีมองบนใส่เขา
“อย่าพึ่งรีบดีใจ เมื่อกี้ปอร์เช่พึ่งจะโทรมา บอกว่าพ่อของพวกเขาเป็นลมไป คืนนี้ไม่รู้ว่าจะฟื้นคืนมาหรือเปล่าก็ไม่แน่”
“……”
ธนาตย์โรยราลง
แต่ว่า สิ่งที่พวกเขาต่างคิดไม่ถึงคือ เมื่อทั้งสองออกจากโรงเรียนไปแล้ว ทันใด เด็กน้อยทั้งสามคนนั้น ก็แอบออกมา
“พวกเราต้องกลับไปดูที่บ้านให้ได้ ได้เห็นหม่ามี๊ถึงจะวางใจ”
“อืม！”
อิคคิวก็เห็นด้วยกับคำพูดนี้
รินจังน้อยกะพริบดวงตาโตนั้นปริบๆ ถึงแม้ว่าจะฟังพี่ชายไม่ค่อยเข้าใจอะไร แต่พี่ชายบอกว่าต้องกลับบ้าน งั้นแน่นอนว่าต้องกลับกับพวกเขาด้วย
เนื่องจากเด็กๆทั้งสาม แอบหนีกลับบ้าน
“เอ๊ะ รถคันนี้ทำไมมาจอดอยู่ที่นี่ได้”
“ใช่สิ ยังเป็นสีแดงอีกด้วย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน คือรถใหม่ของหม่ามี๊เหรอ” รินจังน้อยแปลกประหลาดใจกับรถแลมโบกินีคันนั้นที่จอดอยู่ที่หน้าบ้าน
รถของหม่ามี๊?
จะเป็นไปได้อย่างไร?หม่ามี๊ไปชอบสีสันจัดจ้านอะไรแบบนี้ หม่ามี๊เหมือนกับแด๊ดดี้ ชอบสีเรียบๆดูสะอาดอย่างขาวหรือดำ
ชินจังปฏิเสธคำพูดน้องสาวออกไปอย่างไม่ต้องคิด
รถแบบนั้นของใครกันแน่?
ทั้งสามไม่ได้เถียงกันต่อ แต่รีบผลักประตูหน้าลานบ้านออกแล้วเข้าไป
ผลลัพธ์ เมื่อพวกเขาเข้ามา คิดยังไงก็คิดไม่ถึง พวกเขาเห็นผู้หญิงที่คุ้นเคยอย่างมากคนหนึ่งอยู่บนบ้าน