ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 495 แด๊ดดี้ คุณไม่สบายเหรอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 495 แด๊ดดี้ คุณไม่สบายเหรอ?
“แครอท เธออยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าแด๊ดดี้มีชู้เหรอ？！！”
อิคคิวได้เห็น จึงกระโดดขึ้นมาทันที เดือดดาลอย่างมาก
รินจังเองก็ไม่ชอบเป็นอย่างมาก สีหน้าที่แสดงออกมาก็เหมือนกับพี่อิคคิว
มีเพียงชินจัง เขาสำรวจอยู่ด้านล่างอย่างเงียบๆ คิ้วน้อยๆขมวดขึ้น
“แน่นอนว่าไม่ใช่ พวกคุณอย่าพึ่งทะเลาะกัน ผมจะขึ้นไปดูก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”หลังจากนั้นเด็กน้อยคนนี้จึงย่องมือย่องเท้าขึ้นไป
อิคคิวกับรินจังที่กำลังโมโห จึงไม่พูดอะไรออกมาแล้ว จึงยืนรอข่าวจากเขาแต่โดยดี
แครอทถูกแสนรักเรียกมาจริงๆเหรอ?
แน่นอนว่าไม่มีทาง！
แสนรักในตอนนี้ ยังสลบอยู่บนเตียงอยู่เลย
“เธอสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เจอแล้ว ทำให้คุณร้อนรนจนเป็นแบบนี้ ถือปืนวิ่งไปหิรัญชากรุ๊ป ยังกลับมาสลบอยู่อย่างนี้ แสนรัก คุณมันทำให้ฉัน……”
เธอนั่งอยู่ข้างเตียงของแสนรัก ก้มหน้าลงมามองใบหน้าของคนที่สลบอยู่หลังจากนั้นจึงขยับเข้าใกล้ใบหน้าหล่อ สะอึกสะอื้นจนไม่สามารถพูดออกมาจนจบประโยคได้
ต้องให้เธอทำอย่างไร?
ตอนนี้ทั้งอิจฉาทั้งเกลียด
เธอไม่เคยรู้มาก่อน จนถึงวันนี้ ผู้ชายที่เธอทอดทิ้งไม่สนใจในปีนั้น ถึงทำให้เธอเปลี่ยนไปกลายเป็นมีความรักความผูกพันขึ้นมาแบบนี้
“แต่ว่าคุณอย่าแม้แต่จะคิดเลย เธอคงจะไม่กลับมาแล้ว หล่นลงไปในเงื้อมมือของคนแบบนั้น เธอไม่มีทางกลับมาได้หรอก”
ทันใดสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นปลอบประโลมขึ้นมา
ชินจังที่หลบอยู่ด้านนอก ก็ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรออกมาหนึ่งประโยค แล้วหยิบเข็มฉีดยาแบบใช้ครั้งเดียวขึ้นมาหนึ่งหลอด ยังมีขวดยาขวดใสอีกหนึ่งขวด
เธอจะทำอะไร?
ชินจังหน้าเปลี่ยนสี ไม่คิดอะไรมากแล้ว เขารีบพุ่งเข้าไปทันที：“แครอท คุณจะทำอะไรกับแด๊ดดี้ของผมเหรอ คุณปล่อยเขาเดี๋ยวนี้！”
แครอท：“……”
ทันใดนั้นก็ความวุ่นวายขึ้นมา เธอยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ เด็กคนนี้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห พุ่งเข้ามาปัดเข็มฉีดยากับขวดยาที่อยู่ในมือเธอให้หล่นลงไป
“เพล้ง——”
ขวดแก้วหล่นลงบนพื้นจึงส่งเสียงแตกกระจายออกมา ในที่สุดแสนรักที่นอนอยู่บนเตียงจึงขยับเปลือกตา
แครอทตะโกนออกมาเสียงแหลม เธอรีบลุกขึ้นยืนทันที：“ชินชิน คุณทำอะไร น้าของคุณเรียกให้ฉันมาหรอก แด๊ดดี้ของคุณเป็นลม ฉันกำลังจะฉีดยารักษาให้เขา”
“คุณอย่ามาพูดมั่วซั่ว คุณไม่ได้จะรักษาแด๊ดดี้”
ชินจังไม่เชื่อแม้แต่น้อย เขาต่อปากต่อคำกลับไปด้วยความโมโห
แต่เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเขาไม่ยอมเชื่อ จึงนั่งยองๆลงตรงที่ขวดแก้วที่บรรจุยานั้นแตกไป：“ถ้าคุณไม่เชื่อ สามารถนำไปทดสอบดูก็ได้ ดูว่าที่น้าพูดผิดไปหรือเปล่า”
“พูดว่าไม่ใช่ก็จะไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ ผู้หญิงคนนี้คุณมัน！”
ชินจังกำลังจะร้องไห้ออกมา เพราะว่า เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กหกขวบเท่านั้น
อิคคิวกับรินจังที่อยู่ด้านล่างได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จึงรีบพุ่งขึ้นมา เตรียมช่วยพี่ชาย
แต่เวลานี้ ในห้องนอนคนคนหนึ่งที่กำลังแฝงไปด้วยอ่อนล้า แต่ก็ไม่ได้กระทบต่อความเยือกเย็นของชายหนุ่มจึงส่งเสียงออกมา ：“ออกไป……ให้ไกลๆ！”
แครอท：“……”
เหมือนถูกอะไรบางอย่างต่อยเขามา ทันใด สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว เหมือนคนถูกแช่แข็งไม่ขยับเขยื้อน
อีกทั้งชินจัง รีบหมุนตัวกลับแล้วปืนขึ้นไปบนเตียงทันที
“แด๊ดดี้ เธอเป็นผู้หญิงชั่ว อยากจะทำร้ายคุณ”ร้องไห้ออกมาเสียงดัง กอดแด๊ดดี้เอาไว้ น้อยใจจนแม้แต่บ่าน้อยๆยังสั่นเทา
อีกทั้งแสนรักที่พึ่งตื่นขึ้นมา โอบกอดเขาไว้ ไม่มีท่าทีปฏิเสธแต่อย่างใด
“อืม แด๊ดดี้รู้แล้วครับ ไม่ต้องร้องแล้วนะ”
“……”
แครอทหน้าซีดขาวยิ่งกว่าเดิม
เธอมองไปที่ชายหนุ่มอย่างผิดหวัง แม้แต่ปลายนิ้วยังสั่น：“แสนรัก คุณพูดอะไร คุณ……”
“ผมบอกให้คุณออกไปไกลๆไม่ได้ยินหรือยังไง หรืออยากให้ผมโยนคุณออกไปด้วยตัวเองเหรอ”
ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ก็ถูกชายหนุ่มตัดบทอย่างไม่เกรงใจ！
เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ มีเส้นเลือดสีแดงแดงขึ้นในดวงตาทั้งสองข้างไม่หลงเหลือแม้ความสัมพันธ์เมื่อครั้งก่อน มีเพียงความเคียดแค้นกับความเย็นชา ทุกๆลมหายใจที่พ่นออกมา แครอทรู้สึกได้ถึงความเย็นชาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใด
ในที่สุดแครอทจึงหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งสะเปะสะปะออกไป
แสนรัก คุณจะต้องเสียใจทีหลัง ฉันรับรอง
เมื่อหญิงสาวออกไปแล้ว ในที่สุดชั้นบนก็เงียบสงบลง อีกทั้งชินจังที่ถูกแด๊ดดี้ปลอบใจ ก็ไม่ได้ร้องไห้แล้ว เด็กๆทั้งสามต่างหมอบลงข้างเตียง อย่างเป็นห่วงแด๊ดดี้
“แด๊ดดี้ คุณไม่สบายหรือเปล่า ให้รินจังเรียกคุณหมอมาดูคุณดีไหมคะ”
ในที่สุดรินจังก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ปืนขึ้นไปบนเตียงแด๊ดดี้ หลังจากนั้นใช้มือน้อยนุ่มนิ่มไปอังที่หน้าผากของแด๊ดดี้
แสนรักไม่เพียงแค่อบอุ่นในหัวใจ
ใช่สิ เขาตอนนี้ นอกจากหาแม่ของพวกเขาให้เจอ ยังต้องดูแลพวกเขาด้วย เขาไม่สามารถล้มลงได้
แสนรักดึงมือน้อยๆของลูกสาวลงมา แล้วกอดเธอไว้：“เปล่าหรอก แด๊ดดี้แค่เหนื่อย พักผ่อนสักหน่อย”
“จริงเหรอคะ”
สาวน้อยดวงตาโตนัยน์ตากลมเบิกกว้าง แก้มแดงอมชมพูของใบหน้าน้อย เป็นสิ่งที่ได้เห็นก็มีความสุขแล้ว
แสนรักอุ้มเธอลงมาจากเตียง แล้วก็ลูกชายทั้งสองคนด้วย
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง ปะ แด๊ดดี้พาพวกหนูไปทำกับข้าวกัน”
“เอ๋? ทำกับข้าวเหรอ พวกเราไปทานกับคุณย่าเล็กกับคุณปู่เล็กมาแล้ว กินอาหารฝรั่งด้วยแหละ”
“งั้นเหรอ แต่ว่าแด๊ดดี้ยังไม่ได้ทานเลย งั้นอีกสักเดี๋ยวรินจังทานเป็นเพื่อนแด๊ดดี้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ”
“แล้วพวกนายสองคนล่ะ”
“ได้ครับ แด๊ดดี้”
สองพี่น้องที่อยู่ด้านหลัง ก็รับปากแด๊ดดี้ด้วยประโยคเดียวกัน