ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 539 จุดสุดยอด3

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 539 จุดสุดยอด3
แต่พบว่า เมื่อสักครู่เธอกลับมองไม่เห็น คนที่อยู่ในกล้องเธอต้องตามให้เจอ เวลานี้ ที่แท้นั่งอยู่ข้างๆแสนรักนี่เอง เพียงแต่ว่า เธอก้มหน้าอยู่ตลอด

ทำไมเธอต้องก้มหน้าล่ะ?

ไม่ ไม่ใช่สิ

เธอนึกขึ้นมาได้แล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าหลังจากเธอเข้ามากับผู้ชายคนนี้ เธอก็ไม่เห็นว่าเธอนั้นดูมีชีวิตชีวาเลย

เธอเดินตามเขาอยู่ด้านหลังตลอด ใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ไม่มีชีวิตอยู่จริง แต่เมื่อกี้ จุดสนใจทั้งหมดของเนติอยู่ที่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆเธอ

จึงลืมเธอไปเลย

“นังคนชั่ว！！”

เธอเปิดปากด่าออกมาหนึ่งประโยค ยื่นมือออกไปทำสิ่งของตรงหน้าพังลงกระจุยกระจาย！

เป็นเวลาพอดีกับคนของซาจากรุ๊ปเห็นว่าสถานการณ์ด้านนอกไม่ค่อยดีแล้ว จึงเข้ามา เห็นภาพนี้ เขาจึงรีบตักเตือน

“คุณผู้หญิง ตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยราบรื่นต่อเรา ดีที่สุดคือพวกเราใช้จุดอ่อนของเขาทันที หลังจากนั้นให้เขาเงียบปากซะ ทำตามซะโดยดี！”

“คุณหมายถึง……เส้นหมี่อย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นยังถูกเรากักขังไว้ที่สวนยะกะ เวลานี้……”คนคนนี้มองดูนาฬิกาข้อมืออย่างกะทันหัน

“เวลานี้คุณฮานาโกะน่าจะลงมือพอดี พวกเราใช้เวลาอันมีค่านี้ถ่ายรูปมาสักสองใบ ให้เขาดู น่าจะ ทำให้เขาเป็นใบ้ขึ้นมาได้”

“!!!!”

ผู้หญิงคนนี้ไม่พูดอะไร รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปที่ญี่ปุ่น

แต่ที่ญี่ปุ่นในตอนนี้ เธอคงไม่มีทางนึกถึงได้ สวนยะกะของเธอ ความจริงแล้วในตอนที่เธอมาถึงเมืองA ก็มีคนไปถึงที่ประตูบ้านของเธอเหมือนกัน

“ขอโทษนะคะ คุณมาหาใครคะ”

“ขอโทษด้วยครับ ผมเป็นคนที่คุณผู้หญิงส่งมาให้มาเอาของ เธอมีของบางอย่างลืมเอาไป”

ชายหนุ่มที่สวมแว่นตาดำและใส่แมสยืนอยู่หน้าประตู ชุดที่สวมใส่เหมือนคนของตระกูลสึรุโอกะไม่มีผิด โดยเฉพาะสำเนียงการพูดญี่ปุ่นที่คล่องแคล่ว ยังมีท่าทางการวางมือที่ประสานกันไว้อย่างมาตรฐาน

สาวใช้ของสวนยะกะเชื่อแล้ว จึงเปิดประตูให้เขาเข้ามา

“คุณผู้หญิงต้องการอะไร ฉันจะช่วยหยิบมาให้”

“กระเป๋าเครื่องสำอาง แล้วก็ชุดนอนหนึ่งชุด เห็นบอกว่าเตรียมเอาไว้แล้ว ลืมหยิบไป”

ชายหนุ่มพูดออกไปหนึ่งประโยคอย่างมีหลักการ

สาวใช้จึงไปที่ห้องของเนติทันทีเพื่อหาสิ่งของ

แต่เมื่อเธอเดินจากไป คนคนนี้จึงเหมือนกับแมวที่กระฉับกระเฉง ทันใดเมื่อฟ้าสว่างปลาก็จะออกมา จึงเดินสืบหาไปรอบๆบ้านทั้งสี่ทิศ

แต่ว่า เขาผิดหวังเป็นอย่างมาก เขาเดินรอบๆแล้วหนึ่งรอบ แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

ดังนั้น ท่านประธานให้บอกให้เขามาทำอะไรกันแน่?

เขารู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อย

เตรียมเดินออกไป เวลานี้ มีรถคันหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก เขามองเห็นแล้ว จึงหาที่หลบทันที

หลังจากนั้น เขามองจากมุมมืดมองเห็นผู้หญิงญี่ปุ่นคนหนึ่งที่หวีผมอย่างประณีต สวมใส่ชุดกาวสีขาว ในมือถือกระเป๋ายาของหมอเดินเข้ามา

“คุณฮานาโกะ ฉันอยากถามหน่อย คนที่จะเปลี่ยนหน้าคนนี้ อายุเท่าไหร่”

“ไม่มาก ยี่สิบกว่าๆ ใช่แล้ว คุณต้องผ่าตัดนานเท่าไหร่ เธอพักฟื้นกลับมาต้องใช้เวลานานเท่าไหร่”

ผู้หญิงญี่ปุ่นคนนี้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ตอบเพียงประโยคสุดท้าย แล้วถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ออกมา

คุณหมอจึงรีบตอบกลับไปทันที：“การผ่าตัด ใช้เวลาไม่น่านาน คุณฮานาโกะ แต่ฉันอยากรู้ว่า คุณต้องการเก็บใบหน้าเดิมทั้งหน้าของเธอเอาไว้หรือเปล่า”

“อะไรนะ” ฮานาโกะ นากาจิมะนิ่งไป “ใบหน้าทั้งหน้า?”

“ใช่ ถ้าต้องการ งั้นคงต้องใช้เวลานานหน่อย เพราะว่าต้องเก็บใบหน้าทั้งหน้าของเธอให้คงไว้”

“หลังจากนั้นล่ะ”

“หลังจากนั้นใบหน้านี้ก็สามารถนำไปใช้ที่อื่นได้ คุณฮานาโกะ ฉันจะบอกอะไรคุณนะ หน้าคนจริงๆ ดีกว่าผิวหนังสังเคราะห์เป็นไหนๆ หลังจากผ่าตัดเสร็จ ก็จะออกมาเหมือนกันทุกอย่าง เซลล์ต่างๆก็ยังมีชีวิตอยู่ทั้งหมด”

“……”

ไม่มีเสียงใด

วินาทีนี้ ผู้หญิงญี่ปุ่นคนนี้นิ่งไปสักพัก ในหัว นึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่ถูกขังเอาไว้ในห้องใต้ดิน

ใบหน้าอันนั้น งดงามจริงๆ

มีชายสองคนที่มากด้วยความสามารถของโลกใบนี้มาชอบเธอในเวลาเดียวกัน ไม่งดงามได้อย่างไร?

ฮานาโกะ นากาจิมะรู้สึกอยากได้ขึ้นมา

“ต้องการ！”

“ได้ค่ะ งั้นคุณฮานาโกะให้เวลาฉันหน่อยก็แล้วกัน อ๋อ ใช่สิ งั้นใบหน้าที่ต้องการเปลี่ยน คุณเลือกหรือยัง”

“ยิ่งขี้เหร่ยิ่งดี！”

ครั้งนี้ ผู้หญิงญี่ปุ่นคนนี้พูดออกมาอย่างไม่คิดพิจารณา

ดลธีที่หลบอยู่ด้านหลังของภูเขาปลอมที่สร้างขึ้น ได้เห็นพวกเขาพูดคุยเรื่องเหล่านั้น จึงรีบเดินตรงเข้าไปข้างใน

เปลี่ยนหน้า?

ภรรยาของสึรุโอกะคนนี้จิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้เลยเหรอ? เธอจะเปลี่ยนหน้าให้ใคร? ยังต้องการให้ยิ่งขี้เหร่ยิ่งดี?

ความโกรธของดลธีปะทุขึ้นมา

แต่ว่า เขาไม่ได้วางแผนว่าจะเข้าไปดู เพราะว่าสถานที่แห่งนี้ วันนี้เขาเสี่ยงชีวิตเข้ามา เขาไม่อยากถูกคนพบเข้า ยิ่งไม่อยากยุ่งไม่เข้าเรื่อง

ดลธีจึงออกไป

หลังจากนั้นหลายนาที ฮานาโกะ นากาจิมะพาหมอศัลยกรรมเข้าไปให้ห้องลับ

“แกร๊ก——”

วินาทีนั้นที่ประตูเปิดออก เส้นหมี่ที่ถูกขังเอาไว้ ทันใดหวาดกลัวขึ้นมาจนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง พยายามหดตัวไปด้านหลัง

แต่ว่า ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

แสงไฟถูกเปิด “แชะ”ขึ้นมา เธอมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงญี่ปุ่นที่กำลังขมวดคิ้ว ด้านหลังของเธอยังมีหมอศัลยกรรมที่ถือกระเป๋ายาอยู่

“แก……แกจะทำอะไร แกออกไปเดี๋ยวนี้ ！ออกไป！”

เธอกรีดร้องออกขึ้นมา อย่างสุดกำลังบอกให้ทั้งสองออกไป

แต่ว่า เสียงกรีดร้องแบบนี้ ไม่มีแม้เรี่ยวแรง อยู่ในนี้ เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ยังจะมีที่ใดให้ดิ้นหนีไปได้?