ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 567 เขาเย็นชาใส่เธอ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 567 เขาเย็นชาใส่เธอ
“พร๊วด—”
เส้นหมี่รู้สึกขบขันในความไร้เดียงสาของลูกชายคนนี้
“ทำไมล่ะ? หนูเป็นห่วงว่าแด๊ดดี๊จะใช้งานหม่ามี๊จนเหนื่อยเหรอ?”
“ใช่ครับ พวกเขาต่างพูดว่าแด๊ดดี๊ทำงานเหนื่อยมาก คุณอาเคก็พูดเหมือนกัน ดังนั้น หม่ามี๊ ผมจะบอกให้นะ ถ้าเขาก็ทำให้หม่ามี๊เป็นแบบนี้ หม่ามี๊บอกผม พวกเราก็ไม่ต้องทำงานให้เขาแล้ว!”
“ห๊ะ?” ทันใดนั้นเส้นหมี่เบิกตากว้างมองไปยังเจ้าเด็กคนนี้ “ไม่ต้องทำงานให้เขาแล้ว? งั้นเราไปทำอะไรล่ะ?”
“ทำอะไรก็ได้ หม่ามี๊เก่งขนาดนี้ สามารถเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง ยังสามารถไปทำงานที่โรงพยาบาล สถานที่เยอะแยะที่เราจะหาเงินได้!”
เจ้าเด็กน้อยคนนี้ ช่างไม่ไว้หน้าแด๊ดดี๊ของเขาเลยจริงๆ
โชคดี ที่ชินจังก็เดินมาในเวลานี้พอดี
หลังจากเห็นน้องชายพูดจาเหลวไหลอยู่ตรงนี้ เขาก็ยื่นมือน้อยๆ ออกมา แล้วเอาไอศกรีมในมือของตัวเองยัดเข้าใส่ปากของเขา!
“อุ๊บ………”
“ชินชิน?”
“หม่ามี๊ แด๊ดี๊ไม่ได้เลิกงานพร้อมกันเหรอ?” ชินจังเดินอย่างยืนข้างหม่ามี๊อย่างเรียบร้อย และก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดเธอ
ใจของเส้นหมี่แทบจะละลายแล้ว
นำเอาเด็กทั้งสามมาไว้ในอ้อมกอด เธอก็อธิบายด้วยรอยยิ้ม: เปล่าจ้ะ แด๊ดดี๊ของลูกกำลังยุ่งอยู่ เอาอย่างนี้ พวกเราเข้าไปซื้อกับข้าว จากนั้นเดี๋ยวค่อยโทรหาแด๊ดดี๊ของลูกๆ ดีไหม? ไม่แน่นะถึงตอนนั้นอาจจะเสร็จงานพอดี”
“ดี!”
เด็กน้อยน่ารักทั้งสามคนต่างตอบตกลงอย่างพร้อมเพรียงกัน
ดังนั้นแม่ลูกสี่คนก็เข้าไปยังซูเปอร์มาร์เก็ต
แน่นอนว่า แสงดาวผู้ที่กำลังทะเลาะอยู่กับเครื่องหยิบตุ๊กตาก็ไม่รู้เรื่องเลย สุดท้ายก็เป็นชินจังที่หันหลังกลับมามอง และเห็นคุณป้าผู้ไร้จิตใจของเขา ก็รีบก้าวขาน้อยๆ ไปคว้าดึงเธอมาด้วยกัน
“ทำอะไรทำอะไร ฉันยังหยิบมันไม่ได้เลยนะ”
เธอชี้ไปที่เครื่องหยิบตุ๊กตาอย่างโมโห
ชินจังคว้าแขนของเธอ และพูดอย่างเยาะเย้ยว่า : “มีแต่คนที่ไร้สมองเท่านั้นที่เล่นมัน”
แสงดาว : “……..”
ไอ้เด็กเหลือขอนี่!
สุดท้ายแสงดาวก็ถูกลากเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต
ผู้หญิงคนนี้ อันที่จริงช่วงนี้ก็ทำให้เธอลำบากใจ เดิมคือเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ยอมอยู่บ้าน แต่ตอนนี้ กลับให้เธอต้องดูแลเด็กๆสามคนทั้งวัน
เส้นหมี่เห็นเธอเข้ามา ก็ชี้ไปยังไก่ดำตัวหนึ่งในบรรดาสัตว์ปีกอย่างเอาอกเอาใจ
“พี่คะ เย็นนี้เราตุ๋นซุปไก่ดำตัวนี้ให้พี่ทานนะ?”
แสงดาวถึงกับเบิกตากว้างขึ้นทันที “ทำซุปไก่ดำให้ฉันทำไม? ฉันไม่ได้ประจำเดือนผิดปกติสักหน่อย?”
ผู้หญิงคนนี้ ยังรู้ประจำเดือนผิดปกติ
เส้นหมี่กลั้นหัวเราะ : ใครบอกว่ากินซุปไก่ดำช่วยแก้ปัญหานี้ล่ะ? ฉันสามารถใส่บางอย่างลงไป ทำให้ผิวของพี่ยิ่งสวยใสกว่าเดิม พี่อย่าลืมสิ ฉันเป็นหมอนะ”
แสงดาว : “……..”
หลังจากดวงตาสีดำคู่นั้นที่จ้องมองด้วยตาเปล่า เห็นประกายสาดส่องด้วยความเร็ว เธอก็รีบคลำใบหน้าของเธอทันที
ในความเป็นจริง ผู้หญิงอายุสามสิบปี ผิวก็คงเต่งตึงชุ่มฉ่ำสู้เด็กสาวๆ ไม่ได้ อีกทั้งช่วงนี้ เธอเดิมทีก็อยากไปเจอกับม็อกโก เขาไม่เคยชอบใบหน้าเธอที่แต่งหน้าหนาๆ
ดังนั้น ถ้าเธอมีผิวหน้าเต่งตึง เธอก็สามารถไปพบเธอได้อย่างแบบสดใส
ในที่สุดแสงดาวก็พยักหน้า : “เอาสองตัว!”
เส้นหมี่: “………..”
ได้ สองตัวก็สองตัว
ผู้หญิงสองคนพร้อมด้วยเด็กๆสองสามคน เมื่อซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตเสร็จ เส้นหมี่จ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมา
คิวคิว: “หม่ามี๊ จะโทรหาแด๊ดดี๊ไหมครับ?”
เส้นหมี่หิ้วกับข้าวอยู่ กำลังคิดจะพูด งั้นก็โทรเถอะ แต่ในเวลานี้ ผู้หญิงที่ดื่มชานมอยู่ข้างเธอ จู่ๆ ก็มองจ้องไปยังจุดที่ไม่ไกลนะ พร้อมพูดว่า : “โทรอะไรล่ะ? นั่นไม่ใช่พ่อของพวกเธอเหรอ?”
ห๊ะ?
พวกเด็กๆต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง
รวมทั้งเส้นหมี่ ก็รีบมองไปยังทิศทางที่ผู้หญิงคนนี้ชี้ทันที
จริงๆด้วย ตรงตำแหน่งประตูทางเข้าใหญ่ของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ รถเบนท์ลีย์สีดำที่คุ้นเคยกำลังขับเข้ามาจากทางด้านซ้าย นั่นคือทิศทางที่มาจากทางบริษัท
“แด๊ดดี้ ใช่แด๊ดดี้!”
พวกเด็กๆมองเห็นชัดเจนแล้ว ก็ดีใจกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
เส้นหมี่เองก็ดีใจมาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้น เตรียมที่จะโทรหาผู้ชายคนนี้ บอกเขาว่า ภรรยาและลูกของเขาตอนนี้อยู่ในห้างสรรพสินค้าด้านหน้าของเขา
“ฮัลโหล? พี่ชาย พวกเราอยู่………..”
“คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมยังมีงานที่บริษัทยังจัดการไม่เสร็จ ตอนค่ำไม่ต้องรอผลทานข้าว”
ประโยคเรียบง่ายชัดเจน เส้นหมี่ยังไม่ทันที่จะดึงสติกลับมาได้ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปแล้ว
แต่ในขณะเดียวกัน พวกเด็กๆที่กำลังดีใจรอแด๊ดดี๊ของพวกเขาอยู่นั้น ก็มองเห็นรถที่คุ้นตาคันนั้น ขับวิ่งผ่านหน้าเธอพวกเขาออกไปอย่างรวดเร็ว
“แด๊ดดี๊ ฮือ～～～ทำไมเขาไม่ยอมหยุดรถ? เขามองไม่เห็นสุดที่รักของเขาเหรอ?”
เมื่อหนูรินจังเห็นเข้า ก็เบะปากน้อยๆ ตาเริ่มแดงขึ้นมาในทันที
คิวคิวกับชินจังก็ถอดสีหน้าเลยทันที โดยเฉพาะคนที่นิสัยใจร้อนอย่างคิวคิว เมื่อเห็นว่าแด๊ดดี๊ไปแล้ว เขาก็รีบมาที่ข้างกายของหม่ามี๊
“หม่ามี๊ เมื่อกี้หม่ามี๊โทรหาแด๊ดดี๊ไม่ติดเหรอ? ทำไมเขาไม่หยุดรถล่ะ? ”
“………”
เส้นหมี่ที่ในมือยังคงกุมมือถือไว้แน่น สีหน้าถอดสีแย่มากอย่างเห็นได้ชัด ก็ฝืนฉีกยิ้มให้กับลูกชาย
“แด๊ดดี๊เพิ่งจะไปรับลูกค้า วันนี้งานของเขายังไม่เสร็จค่ะ”
“แบบนี้เหรอ?”
คิวคิวมองดูหม่ามี๊อย่างสงสัย
เส้นหมี่ก็นั่งลงและกอดเขาไว้แน่ : “แน่นอนจ้ะ หม่ามี๊เคยโกหกพวกหนูเหรอ? อีกอย่าง แด๊ดดี๊รักพวกหนูมากขนาดนั้น ถ้ารู้ว่าพวกหนูอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ติดธุระ มีเหรอที่จะไม่รีบตามมา?”