ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 582 ภรรยา ให้อภัยผมเถอะนะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 582 ภรรยา ให้อภัยผมเถอะนะ?
ที่แท้ เพราะว่าเรื่องนี้
ที่แท้ เขารู้เรื่องตั้งนานแล้ว！
ทั้งร่างของเส้นหมี่ไม่ขยับเขยื้อน ความหวาดกลัวกำลังปกคลุมลงมาบนศีรษะของเธอ แม้แต่ความนึกคิดในขั้นพื้นฐาน ก็ไม่ทำงานแล้ว
“คุณภรรยา？”
แสนรักค้นพบความผิดปกติของเธอ ทันใด ใจของเขาก็หล่นร่วงลงไป
หรือว่า พวกเขามีเรื่องอะไรกันจริงๆ?
เขาไม่พูดอะไรอีก
เวลาไม่กี่วินาที ในขบวนห้องอาหารนี้ ทั้งสองที่นั่งอยู่ที่นั่น เงียบจนแม้แต่เข็มเล่มหนึ่งหล่นลงยังได้ยิน บรรยากาศ กดทับลงมาเหมือนว่าพายุฝนกำลังจะมาในเร็วๆนี้
จนพนักงานคนนั้นถือน้ำหวานที่ทำจากน้ำตาลอ้อยเข้ามา
“พวกคุณนี่คือ?”
เขาเองก็รู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรงที่ถูกสาดเข้ามา ทันใดก็ขนลุกขึ้นมา
ยังดี หลังจากที่คำถามไปคำหนึ่ง ในที่สุดเส้นหมี่ก็ค่อยๆมีสติขึ้นมา
“……อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่คือน้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ”
นิ้วมือเย็นๆของเธอ รับถ้วยน้ำหวานที่ทำจากน้ำตาลอ้อยมาจากมือของเขามา
ถ้วยเซรามิกอันนี้ น้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยนี้สำหรับให้แสนรักได้ดื่มฟื้นฟูกำลัง แน่นอนว่าไม่ใช่แบบเย็น
แต่วินาทีนี้ แสนรักยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ กลับพบว่าเธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย นิ้วมือที่กุมถ้วยเอาไว้ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
ภายในใจของแสนรัก ยิ่งหล่นลึกลงไปในหุบเหว
“คุณภรรยา?”
“หืม?”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมา ตอนที่มองไปยังดวงตาของชายหนุ่ม นัยน์ตาระส่ำระสายอย่างกระวนกระวาย
เธอรวนไปแล้วจริงๆ
แม้แต่ความกล้าที่จะมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้ายังไม่มี
นี่เป็นสิ่งเดียวสิ่งสุดท้าย
เดิมทีเธอนึกว่า หลายวันมานี้ชายหนุ่มทำกับเธอเกินไป เธอโกรธ พร่ำบ่น คับคั่งเสียใจ……
แต่ถึงตอนนี้ เธอได้พบว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นสาเหตุมาจากตัวเธอเอง
อีกทั้ง เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขาว่าอย่างไร
“ใช่ วันนั้น เขามาหาฉันที่โรงพยาบาลก็จริง แต่ว่า เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดแบบนั้น”
ความคิดในหัวก็กระตุกวูบขึ้นมา ในที่สุดก็กุมน้ำหวานจากน้ำตาลอ้อยถ้วยนั้นเอาไว้แล้วเริ่มอธิบายกับเขา
แสนรักไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
วินาทีแม้แต่ลมหายใจเขายังกลั้นเอาไว้ เพื่อที่จะรอให้เธออธิบายออกมาให้จบ
“วันนั้น ฉันไม่รู้ว่าแม่ของเขาพูดอะไรกับเขา เขาถึงได้วิ่งมาหาฉันที่โรงพยาบาลอย่างบ้าคลั่ง พูดว่าต้องขอบคุณฉันที่ขอร้องให้คุณปล่อยเขาไป！”
“……”
“ตอนนั้นฉันปฏิเสธไป เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน แต่เขาบอกว่า แม่ของเขาได้เอาเรื่องทั้งหมดบอกกับเขาแล้ว ฉันกระวนกระวายมาก ฉันเกรงว่าเรื่องนี้เมื่อคุณรู้เข้าแล้วจะโมโหขึ้นมา เขายังจะตามติดฉันไปอยู่อย่างนี้ ดังนั้น ฉันจึงไม่กล้าบอกกับคุณมาโดยตลอด”
เส้นหมี่ก้มหน้าลง พูดถึงเมื่อหลายวันนั้นที่เป็นกังวลและหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก ที่ขอบตาของเธอหยาดน้ำตาเริ่มรินไหลออกมา
จุดจุดนี้ เธอไม่ได้โกหกเขา
ตอนนั้นที่คณาธิปมาหาเธอ ก็เพราะว่าเรื่องนี้ อีกทั้งก็มีความเกี่ยวข้องกับเนติจริงๆ
“เนติ? คุณจะบอกว่าเรื่องนี้ เนติก็รู้เรื่องอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ น่าจะ……เป็นเธอที่ขอร้องพ่อของฉัน ฉันก็ไม่รู้เรื่องหรอก หลังจากนั้นพ่อของฉันก็มาหาฉัน ฉันไม่รู้เรื่องเรื่องนี้มาโดยตลอด ฉันนึกว่าเพียงแค่พูดกับคุณ ให้คุณปล่อยเขาออกมาก็พอแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่า เบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้จะใช้วิธีที่ชั่วร้ายแบบนี้！”
เส้นหมี่ทั้งรู้สึกเสียใจภายหลังและคับคั่งเสียใจจึงเอาเรื่องจริงส่วนหนึ่งพูดออกมา
อีกทั้งเพื่อให้ชายหนุ่มคนนี้เชื่อ เธอจงใจเอาเรื่องที่เนติมาหาตัวเอง ผลักไปให้พ่อของเธอ
หนึ่งครั้ง เธอจะโกหกออกมาเพียงแค่ครั้งนี้
เพียงแค่เขาเชื่อเธอครั้งนี้ก็ดีไป เธอไม่มีวิธีใดแล้วจริงๆ เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายเขา ยิ่งไม่อยากให้เขารู้เรื่องราวในชีวิตของตัวเอง
โชคดี หลังจากที่ชายหนุ่มได้ฟัง จึงเริ่มเชื่อขึ้นมาแล้ว
“ดังนั้นทั้งหมดนี้ ความจริงแล้วเป็นแผนการของเธอ จุดประสงค์เพื่อให้ผมปล่อยลูกชายของเธอ หลังจากนั้นก็ทำให้ผมกับคุณเข้าใจผิดกันอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่！”
ทันใดเส้นหมี่รู้สึกดีใจขึ้นมาจนน้ำตาแตกออกมาจากขอบตา ไหลออกมาไม่หยุด
“งั้นทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ คุณไม่เชื่อใจผมขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่……ไม่ใช่……”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมามองเขา
วินาทีนี้ ในที่สุดความโกรธและกล่าวโทษเขาที่อยู่ในใจก็ได้มลายหายไป แต่แทนที่ด้วย ความรู้สึกผิดที่อยู่ภายในลึกๆ
“ฉันกลัวว่าคุณจะโกรธ ฉันรู้ คุณ……ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้เขา แต่ว่าเขากลับมาหาฉันที่โรงพยาบาล ฉันกลัวคุณจะเข้าใจผิด ถ้าฉันยังมีความรู้สึกอะไรกับเขาจริงๆ คงจะร้องขอให้คุณปล่อยเขาแล้ว ดังนั้น ฉันจึง……ไม่พูดอะไรออกมาอีก”
เส้นหมี่ก้มหน้า อธิบายออกมาอย่างน้อยอกน้อยใจ
แสนรัก：“……”
ในที่สุดก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ภายในใจก็หล่นลงพื้น เขาก้มหน้าลงไปมองเด็กโง่คนนี้ที่น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย จะทำใจไปกล่าวโทษเธอได้อย่างไรกัน?
ตอนนี้เขาอยากจะรักและดูแลเธอให้ดีที่สุด เพื่อชดเชยสิ่งที่กระทำผิดต่อเธอในสองวันมานี้
“เอาน่า ไม่ต้องร้องแล้ว เรื่องนี้ต้องโทษผมเอง ที่ผมไม่ยอมถามคุณออกไปตรงๆ ต่อไปนี้ พวกเราเอาอย่างนี้นะ มีเรื่องอะไร ก็พูดออกมาตรงๆบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ ดีไหม”
“……ดี”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มดวงตาทั้งสองข้างของเธอร้อนผ่าว
เนิ่นนาน เธอเหมือนกับแตะโดนเข้ากับของร้อน เบนสายตาหนีอย่างร้อนรน ได้ยินเสียงตัวเองตอบรับออกมาหนึ่งคำในอ้อมกอดของเขา
เธอต้องทำได้อย่างแน่นอน
เรื่องแบบนี้ ต่อไปนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว
ในที่สุดทั้งสองก็คืนดีกัน หลังจากที่รถไฟความเร็วสูงมาถึงเมืองA จึงจับมือลงจากรถมาด้วยกัน
เพียงแต่ว่า ตอนที่ทั้งสองลงมาจากรถ สายลมอันเหน็บหนาวก็ได้พัดมา เส้นหมี่ที่ใส่เสื้อผ้าไม่ได้หนามาก จึงอดที่จะตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้
“หนาวเหรอ”
แสนรักจึงหยุดลงในทันที แล้วรูดซิปเสื้อโค้ตกันหนาวของตัวเองออก