ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 620 เธอรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจ
บ้านตระกูลหิรัญชา
เส้นหมี่ที่กำลังรอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน เมื่อได้รับโทรศัพท์ของพ่อ บอกว่าแสนรักยอมฟังที่เขาเกลี้ยกล่อมจนยอมกลับมาแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกโล่งอก
จากนั้นก็รีบวิ่งลงมาด้านล่างรอเขาด้วยความดีใจ
เธอกลัวมากจริงๆ
การตายของภารานิน จะบอกว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ มันก็เป็นไปไม่ได้
ก็เหมือนกับที่แสนรักพูด ถ้าหากบอกเขาเร็วกว่านี้ เขาเป็นลูกชายของขุนนาย บางที เขาก็อาจจะมีแผนรับมือแล้ว สามารถปกป้องแม่ของตัวเองเอาไว้ได้
แต่ เธอเปล่า
เธอคิดเพียงแค่อยากปกป้องเขา แต่กลับเรื่องขอบเขตที่เกี่ยวข้องของเรื่องนี้ สุดท้ายจนทำให้ภารานินต้องตาย
เส้นหมี่ยืนรอที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ
แต่ ทำให้เธอต้องใจสลายอีกครั้ง ในคืนนี้ เธอรออยู่ที่ประตูสวนนานมาก กลับไม่มีผู้ชายคนนี้กลับมาที่บ้าน
เขาไปที่ไหนล่ะ?
พ่อไม่ใช่บอกว่า เขากลับมาแล้วเหรอ?
เธอเริ่มไม่สบายใจอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นอยากจะกดโทรออก
แต่ในที่สุดก็ไม่กล้าพอ สุดท้าย เพียงแค่โทรไปหาดลธีคนข้างกายของผู้ชายคนนี้
“ฮัลโหล? หัวหน้าดลธี คือ…ฉันฟังพ่อฉันบอกว่า เขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว เขากลับมาบ้านหรือยัง?”
“ยังครับ เขาไปที่เรืองรองแล้วครับ”
ในสายโทรศัพท์ ดลธีก็ไม่รู้จะใช้สภาพจิตใจแบบไหนมาบอกกับคุณนายท่านนี้
นี่คือสิ่งที่เขาไม่คาดคิด
เขาเข้าใจว่า ในที่สุดหลังจากที่ BOSS ท่านนี้ยินยอมที่จะออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว จะกลับไปที่บ้านทันที
แต่ เมื่อเขาขึ้นรถ กลับออกคำสั่งให้เขาไปที่ตึกวังฬาหนึ่ง
เส้นหมี่ฟังจบ ก็ไม่มีเสียงใดจากโทรศัพท์ทางนั้นเป็นเวลานานมากจริงๆ ราวกับว่าความตื่นเต้นทั้งหมดจู่ ๆ ก็ถูกราดดับด้วยน้ำเย็นๆ เธอราวกับดิ่งตกเหวอีกครั้ง
ทำไมเขาต้องไปที่เรืองรอง?
พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วไม่ใช่เหรอ? ที่นั่นว่างเปล่า ทำไมเขายังไปล่ะ?
มือของเส้นหมี่ที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็ร่วงลงมาอย่างอ่อนแรง
“ทำไม? เขายังไม่กลับเหรอครับ?”
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แสงดาวก็มายืนอยู่ด้านหลังของเธอแล้ว เห็นสภาพของเธอที่ดูโทรม เธอก็อดไม่ได้ที่จะบ่น
เส้นหมี่ส่ายหัว พยายามรวบรวมสมาธิอธิบายให้เธอฟัง : “น่าจะยุ่งเรื่องแม่ของเขาอยู่ ไม่มีเวลากลับมา”
“เป็นไปไม่ได้? ฉันว่าเขาตั้งใจจะไม่กลับมานะ? เขาโทษพ่อของเธอที่พาภารานินออกไปใช่ไหม? จากนั้นก็พาลมาโกรธเธอด้วย?”
แสงดาวก็ไม่ได้โง่ เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็พุ่งประเด็นพูดออกมาทันที
เส้นหมี่ได้ยินเข้า สีหน้าก็ยิ่งซีดขาวมากขึ้น
เธอก็ไม่อยากที่จะคิดอย่างนี้ แต่นี่คือความจริง ไม่ว่าเป็นช่วงบ่ายตอนที่เธออยู่ในห้องผู้ป่วย คำพูดที่ผู้ชายคนนี้ตะโกนใส่หน้าเธอ หรือว่าการกระทำของเขาในตอนนี้
ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดออกไป เขาไม่มีทางที่จะไม่โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย
เส้นหมี่กลับมาด้วยความหดหู่ใจ นอนพลิกไปพลิกมาอยู่ทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น เธอลุกขึ้นแต่เช้าตรู่ หลังจากจัดเตรียมดูแลลูกๆ สองสามคนแล้ว ก็เดินทางไปยังเรืองรอง
“หม่ามี๊ แด๊ดดี้ทำไมยังไม่กลับมา? เขากำลังดูแลคุณย่าอยู่เหรอคะ?”
หนูรินจังยังไม่รู้ว่าคุณย่าไม่อยู่แล้ว ตอนที่ทานอาหารเช้า มองที่หม่ามี๊ด้วยดวงตากลมโตเหมือนกับลูกแก้วระยิบระยับ และถามอย่างไร้เดียงสา
เส้นหมี่ : “……”
“แน่นอนสิ แด๊ดดี้ยุ่งมาก พวกเราก็อย่าไปรบกวนเขาเลย เป็นเด็กดีอยู่ที่บ้าน” คิวคิวเป็นเด็กฉลาดมาคนหนึ่ง หลังจากที่เห็นแม่ลำบากใจ ก็รีบแย่งตอบคำถามน้องสาวก่อนทันที
หนูรินจังเบะปากน้อยๆ ของเธอ และก็ไม่ถามแล้ว
ชินจังไม่พูดอะไร
แต่ในความเป็นจริง สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านในช่วงไม่กี่วันนี้ มีเพียงแค่เขาคนเดียวในจำนวนสามคนนี้ที่รู้เรื่องมากที่สุด
ฉะนั้น หลังจากรอให้หม่ามี๊ออกไปแล้ว ก็จูงมือน้อยๆของน้องชายมาที่ห้อง : “พวกเราต้องไปหาแด๊ดดี้สักหน่อยแล้ว”
“หา?”
ในดวงตาอันโค้งมนของคิวคิว ทันใดนั้นก็เผยให้เห็นถึงความสงสัย “ทำไม? ตอนนี้แด๊ดดี้ไม่ใช่กำลังยุ่งเรื่องงานศพของคุณย่าเหรอ? พวกเราไปหาเขาทำไม?”
ชินจัง : “……”
เขาที่ไม่ถนัดพูด ก็ไม่รู้จะอธิบายให้น้องชายฟังอย่างไร
สุดท้าย ก็เลือกที่จะไม่สนใจเขา และไปหยิบแท็บเล็ตออกมา
โชคดี ที่คิวคิวรู้จักนิสัยของพี่ชายเป็นอย่างดีแล้ว เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่สนใจเขาแล้ว ก็ไม่ได้วิ่งแซงไป กลับเดินตรงไป ขยับไปนั่งอยู่ด้านข้างของเขา มองดูเขาเล่นแท็บเล็ต
จากนั้นไม่กี่นาที ในที่สุดสองคนพี่น้องก็มองเห็นจุดสีแดงปรากฏขึ้นยังเรืองรองสถานที่ที่พวกเขาเคยอยู่
——
เส้นหมี่เดินทางมาถึงสถานที่แห่งนี้
เช้าตรู่ของหน้าหนาว ทำให้หมู่บ้านวิลล่าที่เดิมอยู่ชิดทะเล ยิ่งหนาวเย็นเข้ากระดูกมากยิ่งขึ้น หลังจากที่เธอลงมาจากรถแล้ว ก็มีลมหนาวพัดมาปะทะเข้ากับหน้าของเธอ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต้องตัวสั่นสะท้าน
หนาวขนาดนี้ ทำไมเขาต้องกลับมาสถานที่แห่งนี้ล่ะ?
เธอเหลือบมองดูกำลังจะถึงวันปีใหม่แล้ว ยังคงเป็นหมู่บ้านวิลล่าอันเย็นสงัด รีบเอาเสื้อคลุมห่อตัวไว้ แล้วก้าวเท้าเดินไปยังตึกวังฬาหนึ่ง
“คุณมาหาใคร?”
“ขอโทษค่ะ ฉันเป็นเจ้าของตึกวังฬาหนึ่ง ลืมพกบัตรเจ้าของมาค่ะ”
เส้นหมี่รีบจะเข้าไป ก็เลยโกหกกับยามที่กั้นเธอเอาไว้
แต่สิ่งที่ทำให้คนต้องตกใจก็คือ หลังจากที่ยามคนนี้ฟังแล้ว ก็ปล่อยให้เธอไปที่ประตูเพื่อสแกนใบหน้า ผลคือ จากนั้นไม่กี่วินาที เธอได้ยินเสียงเครื่องอุปกรณ์ดัง “คลิก”
เธอสแกนหน้าได้สำเร็จแล้ว
เป็นไปได้อย่างไร？
เธอไม่เคยมาสแกนจดจำใบหน้าที่นี่มาก่อน เธอจำได้ว่า ตอนนั้นก่อนที่เธอจะคืนดีกับคนคนนั้น เขาก็ย้ายออกไปจากที่นี่แล้ว
แต่ตอนนี้เธอกลับ…….
เส้นหมี่ยืนตะลึงงงอยู่นานมาก จนกระทั่งด้านหลังมีรถคันหนึ่งเข้ามา ยามก็เริ่มจะเร่งเธอ
“ทำไมยังยืนอยู่นี่อีกล่ะ? ประตูเปิดออกแล้ว ก็รีบๆ เขาไปสิ”
“……”
เส้นหมี่ก็เลยรีบเข้ามา
เมื่อเข้ามา ความรู้สึกอบอุ่นและดีใจในก้นลึกของหัวใจ ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาราวกับน้ำ เติมเต็มยังทุกห้องหัวใจของเธอ