ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 637 แด๊ดดี้ หม่ามี๊มาแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 637 แด๊ดดี้ หม่ามี๊มาแล้ว
เส้นหมี่ไม่รู้ว่าตัวเองถูกบริษัทไล่ออกไปแล้ว
วันก่อนที่เธอออกจากบริษัทไป ก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย คนในบริษัท ก็ไม่ได้โทรโทรศัพท์ไปหาเธอ แน่นอนว่าเธอจึงไม่รู้
หลังจากซื้อของเตรียมสำหรับตรุษจีนเสร็จแล้ว จึงพาเด็กๆไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อของสดต่างๆ เธอจึงหิ้วตรงมาที่บริษัท
“คุณผู้หญิง? คุณมาแล้ว นี่คือ……”
“อืม สวัสดีตอนเช้า”
เส้นหมี่ไม่ได้สนใจความผิดปกติบนสีหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสักนิด ทักทายเขาออกไปเบาๆ แล้วก็พาลูกๆทั้งสามคนเข้าไปแล้ว
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย：“……”
ช่างเถอะ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พนักงานของบริษัทแล้ว แต่ว่าเธอเป็นภรรยาของท่านประธาน จะว่าไป ยังพาคุณชายกับคุณหนูทั้งสามคนมาด้วย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก
แต่ว่า หลังจากที่เส้นหมี่พาลูกๆทั้งสามคนเข้ามา กลับพบว่าในคนตึกแห่งนี้มีปฏิกิริยาที่ไม่เป็นปกติต่อเธอ
“เธอมาอีกแล้ว ทำไมยังกล้ามาอีกนะ”
“นั่นน่ะสิ ไม่ใช่ว่าเมื่อวานพึ่งจะถูกไล่ออกไปเหรอ วันนี้ทำไมยังเข้ามาอย่างเฉิดฉาย ยังพาลูกๆมาด้วย ตั้งใจให้พวกเราเห็นใช่ไหม โดยใช้สถานะภรรยาท่านประธานอย่างงั้นเหรอ”
“นั่นสิ……”
“……”
ผู้คนเหล่านี้มองมาที่เธอ ไม่เหมือนปกติที่เจอเธอแล้วก็จะทักทายขึ้นมา
แต่กลับชี้ไปชี้มา ไม่มีแม้แต่ความเคารพ ในปากยังพูดคุยถกเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร?
เกิดอะไรขึ้นเหรอ?
เส้นหมี่ขมวดคิ้วขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ แต่เพราะพาลูกๆมาด้วย จึงไม่ได้ไปสนใจเรื่องเรื่องนี้ จึงพาเด็กๆเดินตรงเข้าไปในลิฟต์ทันที
“เอ๋ ผู้บริหารเส้นหมี่ คุณมาแล้ว”
บังเอิญจริงๆ ประตูลิฟต์เปิดออก กลับพบว่าคนที่ออกมานั้น คือเจนผู้ดูแลแผนกบริหารการจัดการของพวกเขา
เส้นหมี่หยุดลงที่หน้าประตูลิฟต์ ：“ใช่สิ คุณจะไปไหนเหรอ ต้องขอโทษด้วย เมื่อวานมีเรื่องนิดหน่อย ไม่ได้บอกคุณสักคำก็ออกไปแล้ว ที่แผนกเป็นยังไงบ้าง”
“ห๋า?”ทันใดผู้ดูแลเจนแสดงอาการเกร็งขึ้นมาทันที
“เอ่อคือว่า……คุณผู้หญิง คุณยังไม่รู้หรือว่า คุณไม่ได้……รับผิดชอบตำแหน่งงานในแผนกของพวกเราแล้ว”
ในที่สุดผู้ดูแลเจนก็บอกเรื่องราวต่างๆออกมาอย่างติดๆขัดๆ
น้ำเสียง ก็เปลี่ยนไปเป็นเคารพเป็นอย่างมาก ไม่ได้เป็นผู้บริหารแล้ว แต่เป็นคุณผู้หญิง
เส้นหมี่นิ่งอึ้งไป
ไม่ได้รับผิดชอบตำแหน่งงาน?
หมายความว่าอย่างไร
เธอรู้สึกงง แต่ว่า เธอที่ฉลาดหลักแหลม มองไปแวบเดียวที่ผู้ดูแลเจนที่มีท่าทางหลบสายตา แล้วโยงเรื่องของเมื่อวานนี้
เธอก็พอเข้าใจขึ้นมาแล้ว
ดังนั้น เธอคงจะถูกไล่ออกแล้วล่ะสิ?
ดังนั้น ผู้คนเหล่านั้นที่ชั้นล่างจึงมีแววตาที่แสดงออกมาดูไม่เคารพ ก็เพราะว่าแบบนี้เหรอ?
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้น ภายในใจของเธอก็สุมไฟขึ้นมา เธอจึงอดใจไม่ไหวรีบขึ้นไปถามชายหนุ่ม ทำไมเขาทำแบบนี้?
แต่ว่าเมื่อเธอนึกถึงสถานการณ์ของพวกเขาทั้งสองตอนนี้ จึงเก็บเอาไว้เสียดีกว่า
ช่างเถอะ ถูกไล่ออกก็ถูกไล่ออกสิ
ในเวลาแบบนี้ ทำให้เขาโมโหขึ้นมาคงไม่ดีหรอก มีเรื่องอะไรก็อดทนเอาไว้ก่อน รอให้เขาใจเย็นขึ้นมา ให้ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายนี้แล้วค่อยว่ากัน
เส้นหมี่ยังคงคิดว่าอารมณ์ของเขาตอนนี้ เป็นเพราะว่าการตายของภารานิน
พาลูกๆมายังชั้นบนสุด
“แด๊ดดี้ พวกเรามาแล้ว”
พึ่งจะมาถึงแผนกผู้บริหาร พวกเด็กๆมองเห็นออฟฟิศของแด๊ดดี้ จึงวิ่งออกมาจากลิฟต์ทันทีเหมือนกับนกนางแอ่นที่บินออกมา หลังจากนั้นก็วิ่งเข้าไป
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ก็เดินตามหลังเข้าไป
กลับเห็นว่า หลังจากเธอเข้ามา พนักงานของแผนกผู้บริหาร หลังจากได้เห็นเธอ แต่ละคนเปลี่ยนเป็นเย็นชากว่าเดิมมาก
“คุณผู้หญิง คุณมาแล้ว”
“อืม ท่านประธานของพวกคุณอยู่ด้านในหรือเปล่า”
เส้นหมี่ไม่ได้สนใจสีหน้าของพวกเขาเหล่านั้น จึงถามออกไปหนึ่งประโยค
หญิงสาวคนนี้พยักหน้า：“อยู่ค่ะ แต่ว่า มีแขกอยู่ด้านใน”
เส้นหมี่：“……”
อยากจะเรียกพวกเด็กๆเอาไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เธอจึงรีบเข้ามาด้วย มองเห็นพวกเขาเปิดประตูออกแล้วรีบพุ่งเข้าไปในออฟฟิศของท่านประธาน
“แด๊ดดี้ คุณทำอะไรอยู่ รินจังลูกสาวของคุณมาแล้ว ดีใจหรือเปล่า”
รินจังไม่ได้ได้ดูสถานการณ์รอบด้านเลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่เธอเข้ามา ดวงตากลมโต ไม่ได้มองดูสักนิดว่าในออฟฟิศมีคนอื่นอยู่ด้วย หลังจากมองเห็นแด๊ดดี้ ทันใด ก็ส่งเสียงเล็กเสียงน้อยออกมาอย่างดีใจ
ขาน้อยป้อมๆวิ่งไปหาแด๊ดดี้ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานแล้วตะครุบเข้าไป
เส้นหมี่ถึงกับเหงื่อตกออกมา
ยังดี ก็ไม่รู้ว่าเพราะว่าตอนนี้มีลูกค้าอยู่? หรือเพราะว่าลูกสาวอยู่ด้วย ชายหนุ่มในชุดสูทอย่างเป็นทางการที่อยู่ที่โต๊ะทำงานถึงไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา
เส้นหมี่มองเห็นเขาในที่สุดก็อุ้มลูกสาวที่กอดอยู่ที่ขาของเขาขึ้นมา
“รินจังมาได้ยังไง”
“พวกเราไปซื้อของสำหรับตรุษจีนกันค่ะ หลังจากนั้นหม่ามี๊บอกว่า จะต้องมาทำกับข้าวให้กับแด๊ดดี้ พวกเราก็เลยมากัน”
เด็กน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์แต่กำเนิด เอาหม่ามี๊มาขายโดยไม่เกรงใจสักนิด
เส้นหมี่：“……”
มองไปที่ชายหนุ่มคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าลูกค้า ใบหน้าหล่อเหล่าอันนั้นสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเย็นชาขึ้นมาทันใด ภายในใจของเธอกระวนกระวายขึ้นมา จึงรีบเข้ามา
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันเข้ามาย้ายของ แผนกบริหารการจัดการด้านโน้น ไม่ใช่ว่าฉัน……ออกจากงานแล้วเหรอ จึงคิดว่าจะเข้ามาเก็บของในออฟฟิศให้เรียบร้อยแล้วเอากลับไป หลังจากนั้นพวกเขาก็งอแงขึ้นมาว่า อยากทานข้าวกับคุณที่นี่ ฉันจึงซื้อผักมาด้วยนิดหน่อย”
เธออธิบายออกมาติดๆขัดๆ ปฏิเสธจุดประสงค์ที่มาอย่างไร้ศักดิ์ศรี