ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 689 การสังหารหมู่ได้เริ่มขึ้นแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 689 การสังหารหมู่ได้เริ่มขึ้นแล้ว
แต่ว่า ชายหนุ่มคนนี้เหมือนกับว่าไม่ได้ยินยังไงอย่างงั้น
เขาได้เห็นแล้วก็ยังเฉยๆ ในดวงตาไร้ซึ่งความเมตตาปรานีเต็มไปด้วยความชั่วร้าย ปืนของเขา เล็งมาที่เธออีกครั้ง
“พูดมา วุฒิพลอยู่ที่ไหน”
“แกกล้านักก็ฆ่าฉันสิ！ ฉันจะบอกแกนะ！ฉัน……”
“ปัง——”
ปรากฏว่ายิงออกมาอีกหนึ่งนัดอย่างไม่ลังเล！
เขายิงไปที่ไหล่อีกข้างของเธอจนกระจุย ลูกกระสุนวิ่งผ่านข้อกระดูกของเธอไป แม้แต่พื้นดินโคลน ก็ถูกยิงลงไปจนเป็นหลุมลึก
“อ๊าก！！！”
ในที่สุดจูเน่ก็ร้องออกมาอย่างน่าเวทนาอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ เพราะว่าเขาไม่ได้ลังเลสักนิด ในที่สุดในแววตาของเธอก็แสดงความหวาดกลัวออกมา เจ็บไปทั้งร่างจนสั่นเทาขึ้นมา
คนคนนี้เป็นใครกันแน่?
ทำไมเหมือนกับคนบ้ายังไงอย่างงั้น? เขาไม่รู้หรือว่าที่นี่เป็นสถานที่แบบไหน? ไม่รู้ว่าเธอจูเน่เป็นใครเหรอ?
“แก……แกเป็นใครกันแน่”
“แสนรัก”
ภายในใจของแสนรักหงุดหงิดขึ้นมา ในที่สุดก็พูดชื่อของตัวเองออกมา
คำพูดนี้พูดออกมา ในที่สุดจูเน่ก็ไม่ขยับแล้ว
แสนรัก！
ที่แท้ เขาก็คือแสนรัก！！
ลูกชายของขุนนาย คนที่พี่ชายกับพ่อของเธอทั้งสองคนต่างจัดการเขาไม่ได้！！！
ในที่สุดในดวงตาของจูเน่ก็เปลี่ยนเป็นหวาดกลัวขึ้นมา เธอมองไปที่เขานิ่งๆ ความหวาดกลัวที่ปกคลุมเข้ามาทั่วทั้งฟ้าดิน เธอที่อยู่บนพื้นทนไม่ไหวจนต้องขดตัวเอาไว้
“คุณ……คุณตามหาพี่สาวของคุณใช่หรือไม่ ก็ได้ ฉันจะบอก ฉันจะบอกแกทั้งหมด เธออยู่ที่ในเมือง อพาร์ทเมนท์เฮย์เดน ตึก13ห้อง601 ตอนนี้คุณก็ไปช่วยเธอสิ เธอยังไม่ตาย”
เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก นึกว่าเขามาที่นี่ก็เพราะแสงดาว จึงเอาที่อยู่ที่อยู่ในสมองบอกออกมาทั้งหมด
แสนรักเอียงคอเล็กน้อย
ดวงตาที่เย็นชาคู่นั้น ทั้งทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวของเขา แต่ในเวลานี้ จูเน่กลับพบว่า ดวงตาที่ดำคลับอย่างงดงามคู่นั้น กลับไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย
ไม่มีความปีติ
และก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย
ที่มี มีเพียงความเยือกเย็นเหมือนกับหุ่นยนต์ยังไงอย่างนั้น และก็รัศมีของความอาฆาตอย่างรุนแรงจนทำให้คนที่เห็นแล้วต้องขนหัวลุก
“จะถามเธออีกครั้ง เขาอยู่ที่ไหนกันแน่”
“……”
“ปัง！”
ในเวลาเพียงหนึ่งวินาทีเท่านั้น
ขาข้างหนึ่งของจูเน่ ก็ถูกเขาทำให้เสียหายไป
“อ๊าก——”ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง ดิ้นทุรนทุรายเหมือนกับสุนัขที่กำลังจะสิ้นใจตาย “ฉันพูด ฉันพูดแล้ว คุณ……คุณอย่ายิงอีก……”
ในที่สุดเธอก็สติหลุดไปแล้ว
นี่มันคนบ้า ไม่ใช่คนปกติอย่างแน่นอน
ในที่สุดจูเน่ก็ตัดสินใจบอกที่อยู่ของพ่อเธอ：“พ่อของฉัน……เขาอยู่……”
“จูเน่ สำเร็จแล้ว พวกเราสำเร็จแล้ว！”
ใครก็คิดไม่ถึงว่า ในตอนนี้ ม็อกกี้ได้เข้ามาหาเธอ หลังจากถึงหน้าประตู ทันใดก็กระดี๊กระด๊าขึ้นมา
จูเน่ได้ยินแล้ว ทันใดก็รีบคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้เพื่อรักษาชีวิต รีบตะโกนขึ้นมาทันที：“ม็อกกี้ เร็ว รีบเข้ามาเอาคนคนนี้ฆ่าทิ้งไปซะ！！”
เธอตะโกนออกมาอย่างสุดชีวิต
หวังว่าน้องชายของเธอ จะสามารถจัดการชายหนุ่มที่เหมือนปีศาจคนนี้ได้
แต่ว่า เธอประเมินเขาต่ำไปแล้ว
เมื่อม็อกกี้ปรากฏตัวขึ้น เขายังไม่ทันได้รู้เลยว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปืนของแสนรักก็เปลี่ยนทิศทางเล็งไปที่เขา
“ปัง——”
ทันใดนั้นลูกกระสุนก็วิ่งผ่านระหว่างคิ้วเขาไป！
ม็อกกี้ช่างน่าสงสาร ยังไม่ทันได้รู้ชัดเจนเลยว่าตัวเองทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำหรือเปล่า ชีวิตของเขาก็ได้จบลงกองอยู่บนพื้นแล้ว
“อ๊าย！”
“อ๊าย อ๊าย อ๊าย！！！”
ในที่สุดจูเน่ก็เสียสติไปแล้ว เธอที่นอนอยู่ที่พื้นร้องไห้ออกมาเหมือนใจจะขาดขึ้นมาแล้ว-
ในตอนที่ไชยันต์พาคนตามมาถึงที่นี่ สวนแมกโนเลียทั้งหลัง เลือดที่ไหลออกมานั้นอย่างกับสายน้ำ สาวใช้ บอดี้การ์ด และก็ยังมีจูเน่กับม็อกกี้ทั้งสอง……
มีทั้งตาย มีทั้งบาดเจ็บ！
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไชกุพ่อของม็อกโกได้ยินอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้วรีบตามมา เกรงว่าเรื่องราวยิ่งยากที่จะการจัดการได้
“แสนรัก！คุณอยากจะทำอะไรกันแน่ คุณอยากตายจริงๆหรือยังไง！！”
ไชยันต์โมโหขึ้นมาจนร่างสั่นเทา หลังจากนั้นเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว มาหาแสนรักที่ถูกไชกุคุมตัวเอาไว้แล้ว
แน่นอนว่าไชกุนั้นทำตามความต้องการบิดาของตัวเอง
หลังจากที่เขาคุมตัวแสนรักเอาไวได้แล้ว รู้ว่าคุณท่านของตระกูลจากสถานการณ์ในตอนนั้นไม่ฆ่าเขา ก็เพราะว่าไม่ได้ต้องการฆ่าเขา ดังนั้นหลังจากที่คุมตัวเอาไว้ได้ ก็ไม่ได้ลงมือกับเขา
อีกทั้งรอให้คุณท่านคนนี้เข้ามา
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ทุกคนคิดไม่ถึงคือ หลังจากที่แสนรักถูกไชยันต์เอาตัวมา กลับไม่ได้ปฏิกิริยาอะไรเลย
“คุณคิดผิดแล้ว ที่ตายไม่ใช่ผม คือพวกเขา”
“คุณพูดอะไร”
ทันใดนั้นไชยันต์ยิ่งโมโหจนหน้าดำหน้าเขียวมากกว่าเดิม！
“ไอ้เด็กเวรคนนี้ แกกล้านักก็ลองพูดอีกทีสิ แกเชื่อหรือไม่ ไม่งั้นตอนนี้ข้ายิงแกตายแน่”ในที่สุดเขาก็ได้ทำให้เขาเกิดความอาฆาตขึ้นมาแล้ว หยิบปืนจากในมือของผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างมาทันที
แต่แสนรัก สีหน้าของเขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา
อีกทั้งหลังจากที่เขาเห็นปืนในมือเขาแล้ว ใบหน้าหล่ออันนั้นที่ติดเต็มไปด้วยเลือดด ยังแสดงสีหน้าดูถูกออก：“คุณไม่ฆ่าผมหรอก บาปของคุณ ยังชดใช้ไม่หมดเลย”
“แก——”
ในที่สุด ไชยันต์ก็ถูกยั่วโมโหจนพูดไม่ออกแล้ว
ไชกุเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงรีบตามมา：“คุณพ่อครับ คุณใจเย็นๆหน่อย ผมได้ยินว่า ที่วันนี้เขามาจัดการฆ่าคนมาที่นี่ ความจริงแล้วเพราะว่าพี่สาวของเขาถูกพวกเขาทั้งสองคนวางแผนจับตัวไป”
บทที่ 688 เขากลับมาแล้ว แต่ไม่ใช่เขาคนเดิมอีกแล้ว
บทที่ 690 เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน