ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 690 เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“คุณว่าอะไรนะ”
คำพูดนี้กะทันหันเกินไป ไชยันต์หันกลับมามองที่ลูกชายทันที
ไชกุพยักหน้าโดยเร็ว：“ผมไม่ได้โกหก เมื่อสักครู่ตอนที่เข้ามา มีสาวใช้คนหนึ่งบอกกับผม เธอบอกว่า ตอนที่แสนรักฆ่าจูเน่ เธอบอกกับเขาเอง ยอมรับเรื่องนี้ออกมาด้วยตัวเอง ยังบอกที่อยู่ของแสงดาวด้วย”
ไชกุนำเรื่องนี้พูดให้บิดาของฟังอย่างซื่อสัตย์
เรื่องเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงมาก่อนจริงๆ
เดิมทีเขาคิดแค่ว่าจะมาช่วยชีวิตคน แต่นึกไม่ถึงว่า ยังได้รู้ความจริงที่เซอร์ไพส์ขนาดนี้ เดิมทีแล้ว ลูกชายของเขาม็อกโกถูกใส่ร้าย ทั้งหมดนี้ก็ได้แสดงความบริสุทธิ์ออกมาแล้ว
“จูเน่！！”
ปรากฏว่า หลังจากที่ไชยันต์ได้ฟังจบแล้ว ทันใดนั้นก็คำรามออกมาเหมือนฟ้าร้องจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยังไม่ตาย
“นี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ห๋า? คุณทำไมถึงได้กล้ามากขนาดนี้ ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้”
เสียงคำรามที่คำรามออกมาด้วยความโมโหนั้นดังก้องไปทั่วลานบ้าน จูเน่ที่พึ่งจะเก็บชีวิตกลับมาได้ ทันใดนั้นก็ต้องหดตัวเอาไว้ หลังจากนั้นใบหน้าของเธอก็ไม่เหลือแม้แต่สีเลือดแล้ว
“ไม่……ไม่ใช่ คุณปู่คะ คุณ…..คุณฟังฉันอธิบายก่อน……”
“อธิบายอะไร คุณกล้าพูดว่าเรื่องนี้คุณไม่ได้เป็นคนทำเหรอ ผมจะบอกคุณนะนางเด็กโง่ ผมเกลียดที่สุดคือคนในครอบครัววางแผนใส่ร้ายคนในครอบครัว คุณกลับกล้าทำเรื่องแบบนี้ ยังสาวยังแซ่แท้ๆทำไมถึงได้มีจิตใจชั่วร้ายขนาดนี้ คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปจะยังมีประโยชน์อะไร”
ประโยคสุดท้ายนั้น เหมือนกับว่าออกมาจากนรกอย่างไม่ต้องสงสัย！
ทันใดนั้นจูเน่ก็ฟุบลงไปทั้งร่างแล้ว เธอหวาดกลัวผู้ปกครองตระกูลเทวเทพคนคนนี้มาก แม้แต่บาดแผลของตัวเองก็ไม่ได้สนใจแล้ว เธอกลิ้งออกมาจากอ้อมกอดของแม่ของเธอ
“ไม่ คุณปู่ ฉัน……ฉันผิดไปแล้ว คุณปู่ ฉันขอร้อง……คุณปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะ ขอร้องคุณล่ะ……”
เธอคลานเข้ามาที่ด้านหน้าของเขา กราบคารวะอยู่อย่างนั้น
หลังจากนั้นแม่ของเธอก็รีบตามมา แล้วก็คุกเข่าลง อ้อนวอนแทนลูกสาว：“คุณลุง ฉันขอร้องล่ะ ครอบครัวของพวกเรา……ม็อกกาก็ไม่อยู่แล้ว พ่อของเธอก็ถูกขังเอาไว้ คุณคิดซะว่าเธอยังเด็ก คิดแค่อยากจะแก้แค้นให้กับพ่อกับพี่ชาย จึงทำอะไรโดยคิด โปรดให้อภัยเธอสักครั้งเถอะ คุณลุง”
เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด เพื่อให้ลูกสาวได้มีชีวิตอยู่ ใช้ไพ่ความน่าสงสารขึ้นมาร้องขอ
ไชกุที่อยู่ด้านข้างได้ฟังแล้ว ทันใดนั้นก็ระเบิดออกมาทันที
“พี่สะใภ้ คุณพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ แก้แค้นอะไรกัน หรือว่าเรื่องนี้รวมถึงลูกม็อกโกของครอบครัวพวกเราด้วยเหรอ คุณดูแผนการของเธอสักหน่อยสิ ตอนนี้ลูกม็อกโกถูกใส่ร้ายจนเป็นแบบนี้แล้ว”
“คุณ——”
“จะว่าไป ตอนนี้แม้แต่ม็อกกี้ก็ตายอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมคุณยังกล้าอ้อนวอนขอชีวิตให้กับเธอ คุณไม่กลัวว่าพ่อของเขาตามมาแล้ว ได้เห็นฉากฉากนี้ จะมารุมทึ้งพวกคุณสองแม่ลูกเหรอ”
“……”
ประโยคสุดท้ายนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าให้สองแม่ลูกนี้รีบตายไปซะ
อีกทั้งไชยันต์ได้ฟังจบแล้ว ในที่สุดก็ตัดสินใจได้แล้ว ：“เข้ามา เอาตัวเธอลากออกไป แล้วก็ส่งให้กับทางการทหารจัดการ！！”
อะไรนะ?
ส่งให้ทางการทหาร！
นั่นไม่ใช่ว่าส่งเธอไปตายเหรอ？！！
เมื่อถึงทางการทหารแล้ว ซึ่งหมายความว่าเธอต้องมอบตัว ยอมรับว่าเรื่องราวทั้งหมดมาจากแผนการของเธอทั้งหมด รวมทั้งการตายของอาชญากรคนนั้น ยังมีการตายของเหล่าทหารอีกหลายคน ต่างอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ
งั้นเธอยังจะมีทางใดที่จะมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป?
ยิงเธอด้วยปืนนัดเดียวยังจะดีกว่าเสียอีก！
จูเน่อ่อนยวบลง：“ไม่！ไม่เอา！！ฉันไม่อยากถูกส่งให้ทางการ ฉันไม่อยากถูกประหาร ไม่เอา！！”
เธอตะโกนออกมาไม่หยุด เป็นตายยังไงก็ไม่อยากที่ไปค่ายทหาร
แต่ว่า ในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปแล้ว
ไม่นาน ตามคำสั่งของไชยันต์ คนที่อยู่ด้านนอกจึงเข้ามาแล้ว หลังจากนั้น ก็ดึงเธอขึ้นมาแล้วก็ลากตัวออกไป เป็นเวลานานที่ภายในสวนแมกโนเลียนั้นต่างได้ยินเสียงร้องไห้และตะโกนโวยวายของเธอ
แม่ของเธอได้เห็นแล้ว ร้องไห้จนเป็นลมสลบไป
แต่ว่า ก็ไม่มีใครกล้าไปปรามเธอ
จูเน่ถูกลากออกไป ภายในสวนแมกโนเลียนี้ ในที่สุดก็ได้สงบลงแล้ว ไชยันต์ได้เห็นสถานการณ์แล้ว ก็กลับมาจ้องเขม็งที่แสนรักอีกครั้ง
“พอใจหรือยัง”
“……”
ไม่ตอบ กลับเขาสักคำ สีหน้าของชายหนุ่มคนนี้ยิ่งเย็นชามากกว่าเดิม
เหมือนกับว่า ในเมื่อสักครู่ทั้งหมดนั้น ต่างไม่เกี่ยวอะไรกับเขายังไงอย่างงั้น
“พอใจอะไรล่ะ วุฒิพลล่ะ ผมยังหาเขาไม่เจอ”เขายืนอยู่ที่นั่นไม่แสดงสีหน้าอะไร ยังถามถึงวุฒิพลออกมา
ไชยันต์ได้ยินแล้ว ทันใดนั้นก็โกรธจัดเหมือนกับฟ้าร้องคำราม！
“คุณยังจะถามหาเขาทำไมอีก ยังพออีกเหรอ”
“แน่นอน เขายังไม่ตาย จะจบลงได้อย่างไร ดังนั้น พวกคุณบอกผมมาดีกว่าว่าเขาอยู่ที่ไหน ไม่งั้นฉากแบบในวัน ผมไม่รับประกันว่าจะเกิดขึ้นทุกวัน”
เขากลับพูดออกมาอย่างไม่ปกปิดถึงความอาฆาตที่เขามีต่อวุฒิพล
อีกทั้งเขายังอยู่ในลักษณะท่าทางที่สงบ บอกออกไปกับทุกคน วุฒิพลไม่ตายด้วยน้ำมือของเขา งั้นเขาก็จะทำเหมือนวันนี้ฆ่าต่อไปเรื่อยๆ
ไชยันต์โมโหออกมาจนเสียสติ
อีกทั้งคนอื่นที่อยู่ที่นั่น แต่ละคนต่างถูกคำพูดที่เลือดเย็นแบบนี้ทำให้ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
แค่นี้เองเหรอ?
บ้าไปแล้วหรือเปล่า?
เพื่อจะฆ่าคนคนเดียว ฆ่าคนไปตั้งมากมาย คนแบบนี้ ยังถือว่าเป็นคนปกติหรือเปล่า?
ไม่ ถ้าพูดตามหลักความจริง น่าจะไม่ถือว่าเป็นคนปกติ เพราะว่า สีหน้าของเขา อีกทั้งแววตาของเขาทั้งสองข้างที่ปรากฏออกมานั้นเหมือนกับเครื่องจักรกล มองดูแล้วไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป
เหมือนกับว่า……เป็นหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ได้รับคำสั่งมา！
ทันใดนั้นไชกุพบว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ
อีกทั้งตอนนี้ ไชยันต์ที่โมโหจนวิงเวียนขึ้นมา ชักปืนออกมาแล้ว