ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 693 พวกคุณทั้งหมดต่างเป็นพวกเดรัจฉาน！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 693 พวกคุณทั้งหมดต่างเป็นพวกเดรัจฉาน！
ม็อกโกที่อยู่ด้านข้างได้เห็นแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบลากเธอออกมาอีกด้านหนึ่ง：“เธอไม่รู้จัก เพียงแค่พูดไปอย่างนั้นก็เท่านั้น วันนี้คุณทานข้าวหรือยัง”
“……”
มองไปที่เขาแวบหนึ่ง
ในที่สุด บนร่างกายที่แผ่ไปด้วยความชั่วร้าย สายตาอาฆาตอันนั้นก็ค่อยๆสงบลง
“ทานแล้ว”
“งั้นก็ดีแล้ว หนังสือในวันนี้เป็นยังไงบ้าง ดีหรือเปล่า ให้ผมหาเล่มใหม่มาให้คุณหรือเปล่า อ่านจบแล้วใช่ไหม”
ม็อกโกหยิบหนังสือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วเปิดไปเปิดมาต่อหน้าของเขา
แสนรักเอียงคอเล็กน้อย
วินาทีนี้ แสงดาวที่ยืนอยู่ด้านข้าง มองเห็นเขาพยักหน้าอย่างมึนงง：“เภสัชกรรม เอาที่เนื้อหาค่อนข้างลงลึกหน่อย”
ม็อกโก：“ได้”
หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไปหาหนังสือมาให้เขา
แสงดาวยังคงยืนมองอย่างมึนงง จนม็อกโกได้เดินออกไป สมองของเธอจึงเหมือนกับว่าได้สติขึ้นมาแล้ว มองไปที่น้องชายต่อ
“แสนรัก พวกเขา……ทำอะไรกับคุณเข้าแล้วหรือเปล่า คุณไม่ต้องกลัว ฉันมาครั้งนี้ จะคิดหาวิธีช่วยคุณออกไป รับรองว่าคุณจะไม่ถูกพวกเขาบงการอีกแน่นอน”
เธอนั่งลงตรงข้ามกับเขา
คิดโยงไปในเมื่อสักครู่ทั้งหมด รวมทั้งสองคนนั้นในเมื่อสักครู่ที่เข้ามาค้นตัวเธอ เธอกลับคิดว่าน้องชายคนนี้อยู่ภายใต้การถูกทรมานจากคนพวกนี้
จนสติอยู่ไม่ครบแล้ว
แสนรักที่กำลังเปิดหนังสือ ในที่สุดก็หยุดลงแล้ว
“คุณยังพูดกับผมอยู่เหรอ”
“ห๋า?”แสงดาวที่อยู่ตรงข้ามอึ้งไป “ใช่น่ะสิ ฉันไม่พูดกับคุณ แล้วจะพูดกับใคร”
“งั้นคุณเป็นใคร”
เขาขมวดคิ้วขึ้นมา ในที่สุดในความเย็นชาของเขาก็แฝงไปด้วยความขุ่นเคือง
แสงดาวอึ้งไปอีกครั้ง！
ไม่ใช่สิ?
ยังถามว่าเธอเป็นใคร？！！
แสงดาวเบิกตากว้างขึ้นมา ผ่านไปสักพัก ถึงได้ยินตัวเองถามออกมา：“ไม่ใช่สิ นี่คุณกำลังวางแผนการอะไรอยู่หรือเปล่า ฉันคิดว่าคุณคนนี้……คุณไม่ใช่ว่าเดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายเหรอ คุณกำลังจะทำอะไรบอกฉันสักคำได้หรือเปล่า”
เธอคิดว่าเขากำลังเล่นละครตบตาอีก ไม่ยอมให้เธอร่วมด้วยเหรอ
เพราะว่าครั้งที่แล้ว เขาก็เป็นแบบนี้แล้วก็ไล่เธอออกไป
แต่ว่า สีหน้าของชายหนุ่มแปลกประหลาดมาก หลังจากที่เขาได้ฟังคำพูดของเธอ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย อีกทั้งแววตาของเขายิ่งเย็นชาบ่งบอกถึงการขับไล่
“ออกไปซะ！”
“ห๋า？”
ในที่สุดแสงดาวก็มึนงงไปหมดแล้ว
เธอตกใจเป็นอย่างมากมองไปยังดวงตาคู่นั้นของเขาที่แสดงออกมาเหมือนกับว่าเป็นคนแปลกหน้ายังไงอย่างนั้น หลายวินาที เธอที่นั่งอยู่ที่นั่นถึงกลับกระวนกระวายขึ้นมาแล้ว
นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
เขา……ไม่รู้จักเธอเหรอ?
หลังจากนั้นแสงดาวก็รู้สึกได้แล้ว ในที่สุดก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ปกติ
“แสนรัก คุณ……ยังจำได้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”
“ทำไมผมต้องจำคุณได้ด้วย ผมรู้จักคุณเหรอ”
ปรากฏว่า เธอที่กำลังเผชิญหน้ากับปัญหานี้ ทั้งร่างของชายหนุ่มทุกอณูขุมขนของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจและการต่อต้านที่มีต่อเธอ ในปากพูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างเย็นชา
แสงดาวเหมือนกับว่าถูกสายฟ้าฟาดลงมา！
พระเจ้าช่วย！
เขาจำเธอไม่ได้จริงๆด้วย ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมเขาจำไม่ได้แม้แต่เธอล่ะ? เธอเป็นถึงพี่สาวของเขานะ！！
เธออยากจะระเบิดออกมาแล้ว “ตึง”ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที ：“คุณเป็นอะไรกันแน่ ทำไมแม้แต่ฉันก็ยังจำไม่ได้แล้ว? ฉันเป็นพี่สาวของคุณนะ”
เธออารมณ์เสียจนตะโกนออกมา
แต่ว่าชายหนุ่มคนนี้ยังคงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
เขามองไปที่เธออย่างไม่สบอารมณ์ ขมวดคิ้วขึ้นมาอารมณ์ชั่วร้ายเมื่อไม่นานมานี้เริ่มถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง：“ถ้าคุณไม่อยากตายละก็ ออกไปซะเดี๋ยวนี้！”
แสงดาว：“……”
โมโหออกมาจนสั่นเทาไปทั้งร่าง
ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้ม็อกโกกลับมาพอดี เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป
“แสงดาว คุณทำอะไร คุณอย่าพึ่งอารมณ์ร้อนสิ！”
ม็อกโกรีบก้าวเท้ายาวๆเข้ามา จับแขนของเธอเอาไว้
แสงดาวได้เห็นเขา ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้：“ไม่ใช่สิ คุณไม่เห็นเหรอ เขาไม่รู้จักฉันแล้วนะ ฉันเป็นพี่สาวของเขา เขาจะไม่รู้จักฉันได้ยังไงกัน”
แม้แต่ของตาของเธอก็ยังแดงขึ้นมาแล้ว โตมาขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธออารมณ์อ่อนไหวขนาดนี้
ม็อกโกดึงเธอเอาไว้ ทันใดก็ลากเธอมาที่บริเวณหน้าประตูห้องพักผู้ป่วยด้านโน้น ：“เขาป่วย เขาไม่สบาย คุณรู้หรือเปล่า”
แสงดาว：“……”
แค่คำพูดคำพูดนี้ ทันใดนั้น บนศีรษะของเธอ เหมือนกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมาอย่างกะทันหันสายหนึ่งยังไงอย่างงั้น “วิ้ง” สมองของเธอเปลี่ยนเป็นวางเปล่าทันที
เขาป่วยแล้ว
เขาพูดว่า เขาป่วยแล้ว！
เขาเป็นคนที่รู้จักกับแสนรักในปีนั้นที่รักษาอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์ เขาในตอนนี้ ตั้งใจย้ำคำว่า “ป่วย”คำนี้ออกมา นี่ยังจะหมายถึงอะไรได้อีก?
ดวงใจดวงนี้ของแสงดาว ทันใดนั้นก็หล่นวูบลงไป
น้องชายของเธอ สุดท้ายป่วยแล้ว
ตระกูลหิรัญชาพวกเขาได้ปกป้องเขามาทั้งชีวิต ตั้งแต่เขาเกิดมา จนเติบโตขึ้นมา จนได้ดูแลหิรัญชากรุ๊ป พวกเขาทุ่มเทออกไปอย่างมากทั้งแรงกายและแรงใจ รวมทั้งได้สละชีวิตแม่ของเธอไปแล้ว
แต่ว่าตอนนี้ คนคนนี้กลับพูดกับเธอว่า เขาป่วยแล้ว！
เขาพึ่งจะมาที่นี่ได้นานเท่าไหร่กัน?
เขาออกมาจากตระกูลหิรัญชามายังไม่นานเท่าไหร่ พวกเขาก็ทำให้เขาป่วยแล้ว？！！
แสงดาวโมโหออกมาอย่างขีดสุด ร่างกายของเธอสั่นเทาขึ้นมาทั้งร่าง：“ตระกูลของพวกคุณ……เป็นพวกเดรัจฉาน！เดรัจฉาน！！”
เธอตะโกนออกมาอย่างโมโห น้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานแล้ว ในวินาทีนี้ ในที่สุดก็พรั่งพรูออกมาจากในดวงตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น