ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 697 ในที่สุดเขาก็เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง

“อากิยามะ คุณดูสิ แม้ว่าคุณจะใช้รถบรรทุกไปจับเธอในตอนนั้น แต่ก็สูงไม่กี่ร้อยเมตร เธอตกลงมา และแรงกระแทกมหาศาลจนเธอทนไม่ไหว ดูเธอสิ กระดูกทั้งตัวของเธอหักเป็นท่อนๆแบบนี้ และอวัยวะภายในฉันก็ทำการผ่าตัดให้เธอหลายสิบครั้งกว่าจะมาถึงจุดนี้ อากิยามะ บอกตามตรง คุณต้องใจเย็นๆนะ”

โชกิ โดโมโตะที่ยืนอยู่ข้างเขา เมื่อเห็นชายคนนี้จ้องไปที่ผู้ป่วยหญิงโดยไม่พูดอะไร เขาอดไม่ได้ที่จะใช้โอกาสนี้ต่อสู้เพื่อตัวเองอีกครั้ง

เมื่อเขาพูดจบลง คณาธิปก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

แน่นอนว่าเขารู้อยู่แล้ว

เพราะในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมา เขาเห็นเธอกลับมาจากความตายครั้งแล้วครั้งเล่าโดยชาวญี่ปุ่นคนนี้เป็นคนช่วยชีวิตเธอกลับมา

“แล้วเธอจะฟื้นได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่?”

หลังจากผ่านไปสี่ถึงห้านาที ในที่สุดเขาก็ได้ยินตัวเองถามอย่างอดทน

“ให้เวลาผมอีกสามเดือน? อันที่จริง สาเหตุหลักคืออาการบาดเจ็บของเธอรุนแรงเกินไป ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา ผมรักษาอวัยวะภายในของเธอเป็นหลัก ในอีกสามเดือนข้างหน้า มันคือปัญหาการแตกหักของกระดูกเธอ ดูสิ ด้วยการแตกหักจำนวนมาก ผมไม่สามารถติดตะปูยึดกระดูกให้เธอเยอะจนเกินไปได้”

โชกิ โดโมโตะ ชี้ไปที่ผู้ป่วยหญิงที่อยู่บนเตียงของโรงพยาบาล เธอยังคงมีแขนขาบางส่วนที่อยู่ผิดรูป

คณาธิป：“……”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแบะทุกข์ทรมานจนเขาต้องหันหน้าไปทางอื่น

“เข้าใจแล้ว คุณออกไปเถอะ ผมจะอยู่กับเธอสักพัก” เขาไล่ชายชาวญี่ปุ่นคนนั้นออกไป แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของโรงพยาบาล

เขารู้สึกอิจฉาผู้ชายคนนั้นจริงๆ

ตลอดชีวิตของเธอเพื่อเขาแล้ว เธอมีชีวิตอยู่และกำลังจะตาย และเธอได้รับความทุกข์ทรมานมากจนไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปเป็นยังไงบ้าง เธอไม่เสียใจสักนิดเลยจริงๆ เหรอ?

“เขามีอะไรดีขนาดนั้น คุ้มไหมที่คุณต้องจ่ายมากขนาดนี้ เป็นเพราะความผิดของคุณตอนนั้นหรือเปล่า”

เขายังคงจับมือเธอไว้ จากนั้นเมื่อมองดูใบหน้าที่ไม่ขยับเขยื้อนของเธอและพึมพำถามเธอ

ถึงยังไง เธอก็ตอบเขาไม่ได้

ตอนนี้นอกจากเครื่องช่วยหายใจเพื่อรักษาจังหวะการเต้นของหัวใจเธอแล้วเธอก็ไม่มีแม้แต่สติ แล้วเธอจะตอบเขาได้ยังไง?

ชายคนนี้เงียบไปอีกครั้ง

เขาจ้องไปที่ใบหน้าของเธอครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาต้องการเก็บรายละเอียดทุกตารางนิ้วบนผิวของเธอเข้าไปไว้ภายในก้นบึ้งของหัวใจเขา จากนั้นเขาก็จับมือเรียวเล็กไว้ในฝ่ามือเท่านั้น เขาก้มศีรษะลงและจูบเบาๆ บนมือของเธอ

ด้วยเคารพนับถือและจริงใจ

เขาใช้ความพยายามทั้งหมดที่เขามี

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามีการกระทำที่สนิทสนมกับเธอมาก

เป็นเวลาหลายปีที่เขารักเธอ ตั้งแต่ตอนที่หัวใจเต้นแรงตอนที่เขายังเด็ก จนฝังลึกเข้าไปในกระดูกตอนเขาโตขึ้น เขาไม่เคยลืมเธอเลย และยังใช้วิธีการที่สกปรกและน่ารังเกียจเพื่อเอาตัวเธอมา

เเต่เขากลับไม่เคยกล้าแตะต้องเธอเลย

บางที นี่อาจเป็นข้อแตกต่างระหว่างเขากับชายคนนั้น

ความรักของเขาทำได้เพียงซ่อนไว้ในใจเท่านั้น แต่กับผู้ชายคนนั้น เพราะว่าคนในใจเธอคือเขา เขาจึงกล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าเธอได้เสมอ

รวมถึงการแย่งทุกอย่างไป!

เขาค่อยๆหลับตาลง “ตกลง ผมสัญญา ตราบใดที่คุณฟื้นขึ้นมา ผมจะให้คุณไปหาเขา ผมจะไม่ขัดขวางคุณอีก คุณจะไปช่วยเขาหรือตายไปพร้อมกับก็แล้วแต่ ผมจะไม่ยุ่งกับคุณอีกแล้ว!”

เขาหลับตาลงเพราะความเจ็บปวดในใจ นัยน์ตาของชายร่างสูงที่นั่งอยู่นั้นแดงก่ำไปหมด

ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

ในที่สุดเขาก็เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง…

——

ระยะเวลาสามเดือน

จะว่านานก็ไม่นาน จะว่าสั้นแต่ก็ไม่สั้นเหมือนกัน

เพราะในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา ตระกูลเทวเทพที่อยู่ในเมืองหลวง ทุกคนดำเนินชีวิตด้วยความกลัวทุกวัน และพวกเขาได้รับความทุกข์ทรมานมาเป็นเวลาสามเดือนแล้ว

พวกเขาถ่ายรูปแสนรักที่กำลังบ้าคลั่ง อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่เขาวิ่งหนีออกจากโรงพยาบาล มันก็เหมือนกับการฆ่าสังหารที่สวนแมกโนเลียในปีนั้นและเหมือนความตายมารอพวกเขาที่หน้าประตูแล้ว

ดังนั้นสามเดือนนี้พวกเขาจึงรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน

โชคดีที่หลังจากสามเดือน ในที่สุดโรงพยาบาลก็ปล่อยตัวแสนรักจากการกักขัง

“ท่านกมลภพ ตอนนี้แสนรักอารมณ์คงที่มาก ผใอยากจะแนะนำให้ปล่อยเขากลับบ้านเพื่อรักษาตนเองดีกว่า เงื่อนไขในวอร์ดมีจำกัด และมันก็ไม่ดีสำหรับเขาที่จะมีชีวิตอยู่ในระยะยาว ถ้าเขา กลับบ้านเขาจะเปิดโลกทัศน์และเปลี่ยนสภาพแวดล้อมใหม่ควบคู่ไปกับความจริงที่ว่าชายชราสามารถสอนสิ่งใหม่ ๆ ให้เขาได้ก็เหมือนการสอนเด็กอีกครั้งซึ่งเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ ”

เมื่อ ผู้อำนวยการไพบูลย์ ตัดสินใจในวันนี้ เขาตั้งใจเรียกไชยันต์เข้ามา

ไชยันต์มองดูผู้คนในห้องพักผู้ป่วย

สามเดือนต่อมาในเมืองหลวงก็เข้าสู่ฤดูร้อนแล้ว

ท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา จั๊กจั่นกำลังส่งเสียง ในห้องพักผู้ป่วยที่มีหน้าต่างเปิดกว้าง ชายหนุ่มสวมชุดพยาบาลถือปากกาสี และเขากำลังวาดภาพบางอย่างภายใต้ร่มเงาของต้นแอสเพนที่ขวางกั้น หน้าต่าง.

อารมณ์ที่สงบและจดจ่อดูเหมือนจะไม่มีอำนาจที่น่ารังเกียจ

ในที่สุดไชยันต์ก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ

ดังนั้นหนึ่งชั่วโมงต่อมาแสนรักซึ่งถูกคุมขังที่นี่เป็นเวลาสามเดือนในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้ออกมา

คุณท่านวางแผนจะพาเขาไปพักรักษาตัวที่ไหนคะ

ม็อกโกที่ทราบข่าวก็รีบวิ่งไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากโรงพยาบาลจึงรีบเข้าไปถาม