ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 70 หม่ามี๊ไปบ้านแด๊ดดี้บ้านั่นอีกแล้ว

คืนนี้เส้นหมี่กลับบ้านไปอย่างมีความสุข
เด็กน้อยสองคนที่บ้าน เวลานี้ ก็หลับไปแล้ว เมื่อเธอเห็น ก็เข้ามาในห้องนอนของเด็กๆแล้วหอมแก้มพวกเขา จากนั้นก็ไปอาบน้ำ
ค่ำคืนที่เงียบสงบ
วันรุ่งขึ้น เส้นหมี่ถูกเสียงดังจากด้านนอกปลุกให้ตื่น
“หม่ามี๊ล่ะ？”
“จุ๊ๆ หม่ามี๊ยังไม่ตื่น เมื่อคืนต้องกลับมาดึกแน่ๆ เรารีบแต่งตัว พี่จะไปต้มไข่ให้ ”
เป็นเสียงของเด็กทั้งสอง
เส้นหมี่ลืมตาตื่นในทันที ลุกลงจากเตียงแล้วเดินออกมา“คิวคิว อย่าไปยุ่งกับเตา หม่ามี๊จัดการเอง มันอันตราย！！”
เธอตกใจมาก แม้ลูกชายคนนี้จะเก่งมากความสามารถ แต่เขาก็มีอายุแค่ห้าขวบ เธอจะปล่อยให้เขาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง
โชคดี ที่เด็กน้อยทั้งสองคนยังไม่ได้ลงมือทำ
ดังนั้นเส้นหมี่ก็จึงรีบลงมือทำอาหารเช้า แล้วให้พวกเขาได้กิน แต่แล้วก็คิดไปถึงลูกชายคนโตที่อยู่เรืองรองว่าวันนี้ก็จะไปโรงเรียนอนุบาลด้วยเหมือนกัน เธอก็จึงพาพวกเขาออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ
“ลูกรัก เรารีบไปโรงเรียนกันนะ ”
“ครับ/ค่ะ”
เด็กน้อยตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
แต่ว่าคิวคิวยังมีอีกหนึ่งคำถาม นั้นก็คือเขาอยากจะถามหม่ามี๊ว่าเมื่อวานเธอได้ไปที่เรืองรองหรือเปล่า ?
เพราะว่า เมื่อคืนหลังจากที่เธอออกจากบ้านไปแล้ว เขาได้ใช้นาฬิกาอัจฉริยะส่งข้อความไปหาชินจังอยู่หลายครั้ง แต่ว่า ทางฝั่งนั้นไม่ตอบกลับมาเลยสักข้อความ ！
คงไม่ได้โกรธไปแล้วจริงๆหรอกนะ ?
คิวคิวรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย
สิบนาทีผ่านไป เด็กน้อยทั้งสองคนก็ถูกส่งตัวมาที่โรงเรียนอนุบาล
“บ๊ายบาย ลูกรัก เลิกเรียนหม่ามี๊จะรีบมารับนะ ”
“ครับ/ค่ะ หม่ามี๊”
เด็กน้อยทั้งสองคนโบกมือให้หม่ามี๊อย่างเชื่อฟัง
แต่ในความเป็นจริง ทันทีที่หม่ามี๊จากไป ทั้งสองคนก็หลบซ่อนตัวในที่ลับหูลับตาคนของโรงเรียนอนุบาลเพื่อทำบางสิ่งบางอย่าง
“พี่ ดูสิ หม่ามี๊ปรากฏตัวแล้ว อยู่นี่ ！！”
สายตาของเด็กน้อยรินจังเฉียบแหลมมาก ทันทีที่นั่งลง เธอก็เห็นเครื่องติดตามสัญญาณของหม่ามี๊บนจอแท็บเล็ตของพี่ชาย แล้วส่งเสียงในทันที
คิวคิวก็เห็นเช่นกัน ในตอนนี้ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองไปที่สัญญาณนั่น จนกระทั่งมันหยุดลงในที่แห่งหนึ่ง
“เรืองรอง？หม่ามี๊ไปเรืองรองอีกแล้ว？”
“ห๊า？นั่นมันบ้านของแด๊ดดี้บ้าคนนั้นไม่ใช่เหรอ ? หม่ามี๊ไปที่นั่นอีกทำไม ? เธอไม่กลัวว่าจะถูกแด๊ดดี้รังแกหรือไง ？”
เมื่อหนูรินจังได้ยินที่พี่ชายพูด ทันใดนั้น ใบหน้าที่อวบอิ่มของเธอก็เศร้าสลด และเป็นกังวลอย่างมาก
คิวคิวเองก็คิ้วขมวดแน่นเช่นกัน！
สองวันนี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ชินจังก็ไม่ตอบข้อความ
หรือไม่ เขาจะตามไปดู ?
จู่ๆเด็กน้อยก็มีความคิดนี้ขึ้นมา……
——
เส้นหมี่เดินทางมาที่เรืองรองอย่างตะลีตะลาน
แต่ก็ยังไม่เป็นดั่งใจ เธอมาถึงที่นี่ก็เก้าโมงกว่าแล้ว และที่เป็นปัญหาก็คือ แสนรักยังไม่ไปทำงาน เขาย้ายเก้าอี้มาแล้วนั่งไขว่ห้างอยู่ที่หน้าประตู ราวกับกำลังตั้งใจรอเธอยังไงอย่างนั้น ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกน่ากลัว
เส้นหมี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไป“คุณ……ยังไม่ไปทำงานเหรอ？”
“ดูไม่ออกเหรอว่าผมกำลังรอคุณอยู่？”
พออ้าปากได้ก็พูดจาอะไรแปลกๆ น้ำเสียงที่เย็นชาของชายหนุ่ม ไม่ต้องฟังก็สัมผัสได้ถึงความโกรธที่มีอยู่ภายใน
เส้นหมี่ก็กังวลใจขึ้นมาเล็กน้อยในทันที “คือว่า……ต้องขอโทษด้วย รถติดมาก ช่วงเช้าเป็นชั่วโมงเร่งด่วน ฉันรออยู่นานมาก กว่าจะโบกรถมาได้ และตอนที่เดินทางมา รถก็ยังติดอยู่พักหนึ่งด้วย”
เธอไม่อยากจะต้องมามีปัญหาอะไรในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่าที่เขาจะยอมให้เธอมาจัดการปัญหาเรื่องไปโรงเรียนของลูก
แต่ว่า แสนรักกลับไม่เชื่อ เขาวางขาลง “พรึบ”เสียงลุกขึ้นจากเก้าอี้“เส้นหมี่ คุณไม่มีโอกาสนั้นแล้ว คนที่แม้แต่เรื่องเวลาก็ยังรักษาไม่ได้ คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะทำให้ผมเชื่อว่าคุณจะจัดการกับปัญหาของลูกได้！”