ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 715 ลูกสาวหายตัวไป
“ทำไม…หม่ามี๊กลายเป็นแบบนี้?”
เช่นเดียวกัน หลังจากที่ได้เห็นหม่ามี๊ที่แปลกหน้าไปโดยสิ้นเชิง คิวคิวก็ตกตะลึงในทันที
ชินจังไม่ได้พูดอะไร
แต่ก็สามารถดูออกได้ เขาขมวดคิ้วแน่น และก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น
โชคดีที่ ในไม่ช้า เสียงก็ดังขึ้น
ดลธี: “ทางด้านคุณสถานการณ์เป็นยังไงบ้างครับ? ท่านประธานเขาสบายดีไหมครับ?”
เส้นหมี่ได้ฟัง ดวงตาที่เผยออกมานอกหน้าปลอม ปรากฏแววตาเศร้าสร้อยทันที
“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนนี้อาการของเขากำเริบหนักแล้ว กลายเป็นอีกคนหนึ่ง ฉันให้รินจังมา ก็หวังว่าสามารถนำความทรงจำเก่าๆ ของเขากลับมาได้ ให้เขาไม่ได้ฆ่าคนง่ายขนาดนี้”
“ฆ่าง่ายๆ?” ดลธีได้ฟัง สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที “ความหมายของคุณนายคือ…เขาฆ่าคนมากมายเหรอครับ?”
“ใช่ ฆ่าคนตระกูลเทวเทพสามคนแล้ว เมื่อหลายวันก่อน เพื่อฆ่า วุฒิพล ทำให้เกิดความโกลาหลในกองทัพ เกือบสร้างความวุ่นวายทางการเมืองในประเทศ ไชยันต์โมโหมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าหากไม่ใช่ว่าฉันไปถึงทันเวลา เกรงว่าเขาคงจะตายใต้ปืนของเขานานแล้ว”
เส้นหมี่ไม่ได้ปิดบังเขา เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันนี้ผ่านมาให้เขาฟังอย่างละเอียด
ส่วนอารมณ์ของเธอ ในตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ ก็เคร่งขรึมเป็นอย่างมาก นึกถึงฉากวิกฤตอันตรายที่เธอได้เห็นในวันนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังมีความหวาดกลัวอยู่
วันนั้น ถ้าหากเธอมาช้าอีกหน่อยจะเป็นอย่างไรนะ?
เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด
ดลธีได้ฟังก็หน้าเขียวหน้าดำไปหมด
“ไอ้แก่นั่นเป็นบ้าเหรอ? ถึงได้กล้าฆ่าเขา เขารู้ไหมว่าไอสวะนั่นสมควรรับผิด?”
“ใช่ พวกเรารู้กันหมดว่าเขาสมควรรับโทษ แต่ที่นี่ตอนนี้เขาเป็นใหญ่ เขาไม่อนุญาต แสนรักก็ไม่สามารถทำได้ ไม่อย่างงั้น ก็มีแต่จะตาย”
“เชี่ย!”
เพียงแค่ประโยคนี้ ดลธียืนโมโหอยู่ตรงนั้นแล้วพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป
เขาอยากพูดว่า ไม่อย่างงั้น ก็ช่วยเขาหนีไปเลยซะดีกว่า
แต่ว่า ความจริงง่ายแบบนั้นซะที่ไหน? ที่นี่ ไม่ใช่เมือง A ที่นี่คือเมืองหลวง คือเมืองหลัก เป็นถิ่นของตระกูลทหารนี้
ตอนแรกที่แสนรักยังมีสติ ยังหนีไปไม่ได้ เขาที่เป็นบอดี้การ์ดเพียงคนเดียว จะช่วยคนอ่อนแอได้อย่างไร?
ดลธีกระดูกนิ้วมือดังกรอกแกรก!
เส้นหมี่เห็นแล้ว จึงทำได้เพียงเกลี้ยกล่อม: “ไม่เป็นไร ฉันมาถึงแล้ว ฉันไม่มีทางให้เขาแตะต้องแสนรักแล้ว ฉันจะต้องคิดหาวิธีรักษาเขาให้หาย ให้เขากลับมาเป็นคนเดิมคนนั้น”
“ครับ ถ้าหากเป็นแบบนี้ งั้นผมก็อยู่ที่นี่ต่อ คุณคนเดียวดูแลลูกไม่ค่อยสะดวก ผมหาที่พัก ในตอนที่จำเป็น คุณเรียกหาผมได้ตลอด”
เรื่องมาถึงขั้นนี้ ดลธีก็ทำได้เพียงตัดสินใจแบบนี้
เส้นหมี่อนุญาตแล้ว
จากนั้นสองแม่ลูกก็กลับมาใจกลางเมือง
ส่วนดลธี กลับหาที่หลบซ่อนอยู่ภายในเมืองหลวงก่อน แน่นอนว่าเขายังมีอีกเรื่องหนึ่ง ก็คือตามหากาวินที่หายสาบสูญไปนานมากแล้ว
“รินจัง หม่ามี๊ขอช่วยอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ได้ค่ะหม่ามี๊ หม่ามี๊พูดมาเลยค่ะ”
เด็กสาวเสียงเล็ก หยุดเล่นตุ๊กตาในมือทันที แล้วมองมาที่หม่ามี๊อย่างเชื่อฟัง
เส้นหมี่ยิ้ม แล้วลูบใบหน้าเล็กของลูกสาว แล้วพูด: “คือแบบนี้ แด๊ดดี้ตอนนี้ป่วยอยู่ อาจจะ…ไม่รู้จักรินจังแล้ว งั้นรินจังหลังจากที่ได้เจอแด๊ดดี้ เรียกเขาว่าคุณอาก่อนได้ไหมจ๊ะ?”
“หา?”
ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความรอคอยและความดีใจของเด็กหญิง เศร้าสลดทันที
เรียกคุณอาอีกแล้ว?
ทำไมเธอต้องเรียกแด๊ดดี้ของตัวเองว่าคุณอาด้วย?
เธอรู้สึกไม่ยุติธรรม ปากเล็กสีชมพูอวบอิ่มเหี่ยวเฉาลง
“เร็วเข้าน้องสาว รีบรับปากหม่ามี๊ นี่แด๊ดดี้จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ เธอรับรับปากคุณแม่สิ อย่าให้หม่ามี๊เสียใจ” ช่วงเวลาสำคัญ เครื่องมือสื่อสารที่ซ่อนอยู่ในกิ๊ฟโบของเธอมีเสียงร้อนใจของพี่ชายดังขึ้น
หนูรินจังสูดจมูก ถึงได้รับปาก
“ก็ได้ค่ะ งั้นจะนานมากไหมคะ?”
“ไม่นานจ้ะ หม่ามี๊สัญญากับหนู ในไม่ช้าก็รักษาแด๊ดดี้หาย ดีไหม?”
เส้นหมี่มองดูลูกสาวที่น้ำตาคลอท่าทางน่าสงสาร เธอใจแตกสลายแล้ว
เธอไม่อยาก…ไม่อยากเห็นภาพแบบนี้จริงๆ แต่ตอนนี้ ผู้ชายคนนี้แม้แต่ลูกของตัวเองก็ปฏิเสธแล้ว เธอจะกล้าให้ลูกสาวคนนี้เรียกเขาว่าแด๊ดดี้ได้ยังไงนะ?
เส้นหมี่อดกลั้นความเจ็บปวดในใจ แล้วพาลูกสาวกลับมาที่โรงพยาบาล
“อ้าว หมอคิตตี้ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว? เมื่อครู่ทางแผนกรังสีวิทยาให้คุณไปเอาฟิล์ม CT ของคนผู้ป่วยน่ะ คุณรีบไปเถอะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เพิ่งถึงโรงพยาบาล แพทย์ประจำเวรก็มาบอกให้เธอไปเอาแผ่นฟิล์ม
เส้นหมี่ได้ยิน ก็ดีใจทันที เธออุ้มลูกสาวไปที่แผนกรังสีวิทยาก่อน
นั่นคือฟิล์มของแสนรัก หลังจากที่สองสามวันนี้เขาตัดไหม เส้นหมี่ก็ได้จัดให้เขาไปเอกซเรย์ แน่นอนว่าเป้าหมายก็เพื่ออยากจะดูว่าเขาฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง?
ดูว่าบาดเจ็บถึงกระดูกอะไรไหม?
เส้นหมี่พาลูกสาวมาถึงแผนกรังสีวิทยา
“พยาบาลนุช คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
“ฉันมาหยิบใบสั่งแทนผู้ป่วยค่ะ คุณล่ะ? คุณทำได้ถึงได้อุ้มเด็กมาด้วยล่ะ? ที่นี่คือแผนกรังสี เด็กอย่าเข้าไปจะดีกว่า”
จู่ๆ เจอพยาบาลแผนกผู้ป่วยใน เห็นเส้นหมี่อุ้มเด็กคนหนึ่งมาที่นี่ เธอถามขึ้นอย่างตกตะลึงทันที