ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 721 ช่วงวิกฤตหยุดชะงักชั่วคราว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 721 ช่วงวิกฤตหยุดชะงักชั่วคราว
ในเวลานี้เองเขาก็ได้ลงมือ เขารีบกระโดดลงจากราวบันไดของชั้นดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว โดยที่ชายชุดดำสองคนนั้นไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ดวงตาเบิกโพลง!
“หนูรินจัง เด็กดี หลับตาไว้นะ ”
“ค่ะ……”
ทันทีที่เสียงของเด็กน้อยกำลังแผดเสียงร้องไห้ออกมา เลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากคอของชายชุดดำ ในขณะที่ลงมือชายชุดดำไม่ทันรู้ตัวจึงไม่มีการตอบโต้
เมื่อชายชุดดำอีกคนหนึ่งเห็นแล้วจึงชักปืนออกมาทันที
แต่ตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว
หากตอนนั้นพวกเขาไม่มีจิตใจอำมหิตเลวทรามถึงขั้นคิดจะใช้เด็กตัวเล็กๆมาบังคับให้คนในบ้านฆ่าตัวตาย บางทีวันนี้พวกเขาอาจจะลงมือสำเร็จไปแล้วก็ได้
แต่น่าเสียดาย ที่ไม่มีทางเป็นแบบนั้น
เขาปาลูกดอกอีกลูกหนึ่ง ชายที่เพิ่งได้ตัวเด็กไป แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตและลูกดอกที่ปาออกไปนั้นก็แทงเข้าที่คอของชายชุดดำอย่างรวดเร็วอย่างไร้ความปราณี
หนึ่งวินาทีต่อมา ชายชุดดำก็ล้มลงกับพื้นและเสียชีวิต
ฝีมือของชายคนนี้ยอดเยี่ยมมาก!
แสนรักนั่งบนรถเข็นวีลแชร์และมองอย่างเหม่อลอย ใบหน้าของเขาไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่หลังจากได้เห็นเทคนิคการใช้มีดนั้น สายตาที่ไม่ละจากความโกรธยังคงแสดงความชื่นชม
“หม่ามี๊…”
“รินจัง ลูกรัก!!” เส้นหมี่ก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอรีบเข้าไปกอดลูกสาวที่ได้รับการช่วยชีวิตไว้ในอ้อมแขนในทันที อารมณ์เธอยังคงไม่สงบลงอยู่เป็นเวลานาน
เมื่อดลธีที่อยู่ข้างๆเห็นเข้าก็อดรู้สึกผิดไม่ได้อยู่พักพักหนึ่ง
ทั้งที่รู้ว่าโรงพยาบาลนี้อันตรายแค่ไหน เขาควรจะตามเขาไปตลอดทาง
เขาเดินไปหาผู้ชายที่นั่งรถเข็นวีลแชร์อยู่ตรงหน้า มองดูบอสใหญ่ที่อดีตเคยเข้มแข็งและห้าวหาญ แต่ปัจจุบันกลับกลายเป็นเช่นนี้ ในแววตาของเขามีความขมขื่นอีกครั้ง
“ประธานท่านไม่เป็นไรใช่ไหม？เมื่อกี้ท่านทำเรื่องงี่เง่าแบบนั้นได้ยังไง？”
“……”
ทันใดนั้นแสนรักก็มีสีหน้าเศร้าหมองลงทันที
แสนรักรู้สึกขอบคุณที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตตน แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนตน?
สีหน้าของเขาเย็นชาอีกครั้ง: “คุณเป็นใคร ทำไมคุณถึงมาที่นี่”
ดลธี：“……”
เขาเหลือบมองภรรยาปลอมๆของเขาที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆอยู่สักพัก แล้วจึงอธิบายด้วยความไม่พอใจว่า： “ท่านประธานจำผมไม่ได้แล้วเหรอ？ผมดลธีไงครับ เมื่อก่อนผมเคยเป็นลูกน้องของท่าน”
“ดลธี？”
“ดลธีเหรอ？”
ชายที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก ค่อยๆคิดไตร่ตรองชื่อนี้อย่างระมัดระวัง
ดลธีพยักหน้า: “ใช่ครับ ผมอยู่กับท่านประธานมาห้าปีแล้ว ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ท่านช่วยผมให้พ้นจากผู้ก่อการร้ายในแอฟริกา ผมก็อยู่เคียงข้างท่านมาตลอด ดูแลเรื่องบอดี้การ์ดของท่าน ท่านประธานลืมแล้วเหรอครับ?”
“และครั้งล่าสุดที่ท่านประธานเกิดปัญหา ผมก็อยู่กับท่านตลอดเหมือนกัน”
“……”
ประโยคสุดท้ายคือกุญแจสำคัญ
ในที่สุดชายที่นั่งอยู่ในหัวของเขาก็ได้ปรากฏภาพเหตุการณ์บางอย่างขึ้น
ดลธีคนนี้ ฉันมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา
เพราะเขาเป็นหนึ่งในรายชื่อคนตายที่อยู่ในใจที่เขาต้องการล้างแค้นแทนคนเหล่านั้นคือ ดลธี เปรมไตร กาวิน ภารานินและพ่อของเขาขุนนาย
รวมทั้งเส้นหมี่ด้วย
ชื่อของบุคคลเหล่านี้ล้วนอยู่ในความทรงจำของเขา
เพียงแต่ว่าอยู่ในฐานะคนตาย มีเพียงชื่อเดียวเท่านั้นที่เขาจำไม่ได้ว่าคนๆ นั้นหน้าตาเป็นอย่างไร
ในที่สุด แสนรักก็จำเขาได้ ทันใดนั้นเขาก็จ้องมาที่ดลธีและลูกน้องของเขาแววตาสั่นคลอ: “นายไม่ใช่ตายไปแล้วเหรอ？ทำไมนายยังอยู่ที่นี่?”
เดี้ยวก่อน ถามแบบนี้หมายความว่าไงครับ?
ดลธีทำได้เพียงอธิบายให้เขาฟังทั้งน้ำตา: “ยังไม่ตายครับ ตอนนั้นผมได้รับบาดเจ็บสาหัส ต่อมาเมื่อท่านประธานถูกคนของตระกูลเทวเทพพาตัวไป ผมก็ถูกตำรวจจราจรส่งตัวไปที่โรงพยาบาลและใช้เวลาพักรักษาตัวอยู่หลายเดือนกว่าจะกลับมาเป็นปกติ”
“อ่อ”
แล้วแสนรักก็เข้าใจ
เขาไม่มีท่าทีใดๆ แต่หากสังเกตดีๆจะพบว่าดวงตาของเขาซึ่งเต็มไปด้วยความเย็นชานั้น แท้จริงแล้วสดใสขึ้นมาก
เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหันในโรงพยาบาล ชั้นล่างเกิดความโกลาหน นอกจากด้านตำรวจจะมาแล้วหลังจากที่ผู้อำนวยการไพบูลย์ได้ยินว่าคนที่ประสบอุบัติเหตุเป็นแสนรัก
เขารีบแจ้งไชยันต์ในทันที
ดังนั้น หลังจากที่เส้นหมี่กับลูกและคนอื่นๆลงมาจากชั้นดาดฟ้า พวกเขาได้พบกับไชยันต์ที่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆถึงเกิดเหตุกราดยิงที่โรงพยาบาล คุณทำอะไร?”เมื่อชายชราเห็นแสนรัก คำถามแรกที่เอ่ยปากถามก็ถามถึงเรื่องนี้
แสนรักจ้องมาที่เขาอย่างประชดประชัน ใบหน้าของเขาก็ขุ่นเคือง!
“ไม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณแสนรัก มีคนโพล่มาจะฆ่าเขา พวกมันยังต้องการใช้ลูกสาวของผมเป็นตัวประกัน เพื่อบีบบังคับให้เขาฆ่าตัวตาย ต่อมาก็มีสุภาพบุรุษท่านนี้มาช่วยพวกเราถึงรอดชีวิตมาได้”
เส้นหมี่เห็นดังนั้นจึงพยายามควบคุมความโกรธและหาข้อแก้ต่างมาอธิบาย
เมื่อพูดจบ สายตาของชายชราก็จ้องมาที่เธออย่างโหดเหี้ยมและดุร้ายจนชวนให้ขนหัวลุก
“ลูกสาวเธอเหรอ？ ทำไมลูกสาวเธอถึงมาอยู่ที่นี่？เธอเป็นแค่พยาบาลที่ดูแลเขา ทำไมพวกเขาถึงใช้ลูกสาวเธอข่มขู่เขา หรือว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอไม่ใช่แค่คนไข้กับพยาบาล”
เขาพูดเสียงดังอย่างกะทันหันจนคนทั้งห้องพักผู้ป่วยก็ส่งเสียงฮือฮา
สีหน้าของเส้นหมี่ขาวซีดในทันที
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าชายชราคนนี้จะฉลาดขนาดนี้ เธอพึ่งพาลูกสาวออกไป เขาก็จับประเด็นสำคัญได้ ไม่ปล่อยให้เธอมีเวลาเตรียมตัวเลย