ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 739 หักมือของเธอเข้าแล้ว
ตอนที่เส้นหมี่ตื่นมา ฟ้าได้มืดลงแล้ว
เธอเปิดเปลือกตาทั้งสองข้าง ในตอนแรกมองแสงไฟสีส้มบนที่อยู่หัวเตียง อีกทั้งรอบด้านเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่มาอยู่ที่ไหน?
จนเธอขยับตัวเล็กน้อย ทันใดนั้นหูของเธอก็ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากด้านข้าง
นี่คือ?
เธอจึงลุกขึ้นมาทันที
“คุณหมอสวยใสคุณตื่นแล้วเหรอ ส่งเสียงรบกวนคุณแล้วหรือเปล่า”ในตอนนี้เสียงน้ำไหลก็ได้หยุดลงแล้ว มีร่างของคนคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
เส้นหมี่อึ้งไป ได้สักพัก ที่แท้เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง
“เปล่า คุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่ แล้ว……คุณชายของพวกคุณละ”
ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่านี่เป็นห้องของชายหนุ่ม ทันใด ก็ลุกนั่งขึ้นมาบนเตียงทันที
แย่แล้ว เธอหลับไปได้ยังไงกัน?
ทั้งๆที่เธอบอกว่าจัดการเครื่องเครื่องนี้เสร็จเรียบร้อยก็จะลงไปหาเขา แต่ว่าทำไมถึงได้หลับอยู่ที่นี่ได้? อีกทั้งยังนอนอยู่บนเตียงของเขา！！
เส้นหมี่กระวนกระวายขึ้นมา ทันใดก็กระเด้งลุกลงมาจากเตียง
“คุณชายของพวกเราอยู่ชั้นล่างกำลังพูดคุยอยู่กับคุณท่าน คุณหมอสวยใส คุณชายบอกว่า ให้คุณพักอยู่ที่ห้องห้องนี้เลย คุณอยากจะตกแต่งอย่างไรคะ ฉันจะช่วยคุณจัดขึ้นมาใหม่”
“อะไรนะ！”
ดวงตาทั้งสองข้างของเส้นหมี่ที่พึ่งตื่นนอน ทันใดนั้นเบิกกว้างขึ้นมา
ให้เธอพักอยู่?
ทำไมล่ะ? ทั้งๆที่ที่นี่เป็นห้องของเขา ทำไมต้องให้เธอพักอยู่?
หรือว่า เพราะว่าเธอนอนบนเตียงของเขา?
ภายในใจของเส้นหมี่ตันไปหมด
แต่ว่า ในตอนนี้ เธอไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องนี้แล้ว เพราะว่า เธอพึ่งจะได้ยินเรื่องที่น่ากลัวกว่านั้น
ไชยันต์มาแล้ว！
อีกทั้งยังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มคนนั้น！
ไอ้หยา นี่มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจจนสะเทือนฟ้าดินขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอพึ่งจะตื่นขึ้นมา ทำไมทำให้เธอต้องตกใจอย่างนี้?
เส้นหมี่สวมรองเท้าแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอก
“ไม่ต้องหรอก คืนนี้ฉันไม่พักอยู่ที่นี่หรอก ผ้าห่มผืนนี้ ถ้าคุณชายรังเกียจว่าสกปรกละก็ ก็ทิ้งไปเลย ฉันให้เงินเอง”
หลังจากนั้น เธอก็สาวเท้าลงไปอย่างเร่งรีบ
คืนนี้แน่นอนว่าเธอไม่พักอยู่ที่นี่ ตอนมาที่นี่ ก็บอกเอาไว้ชัดเจนแล้ว ข้อแรกเพราะว่าที่บ้านยังมีลูกสาวอยู่ อีกทั้งเหตุผลข้อสอง เพราะไชยันต์คงไม่ให้เธอที่เป็นเพียงพยาบาลที่มาดูแลพักอยู่ที่นี่หรอก
เธอกระวนกระวายวิ่งลงไปแล้ว
แต่คนรับใช้ที่อยู่ชั้นบน หลังจากเธอออกไปแล้ว กลับไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอพูด นำผ้าห่มนั้นทิ้งไป
แต่ว่ารอให้เธอลงไป หลังจากนั้นก็หยิบผ้าห่มผืนนั้นขึ้นมาที่ยังมีกลิ่นอายบนร่างกายของเส้นหมี่ติดอยู่ หลังจากนั้น เธอก็จัดเก็บห้องห้องนี้ให้เรียบร้อยอย่างละเอียด
คำพูดของคุณชาย ดูไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่นอยู่
เส้นหมี่รีบลงมาอย่างรีบร้อน
“เรื่องก่อนหน้านี้ ผมจะไม่เอามาใส่ใจ แต่ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ถ้าคุณอยากอยู่รอดอย่างปลอดภัย ก็อยู่ที่นี่ดีๆอย่าก่อเรื่อง！”
ปรากฏว่า เธอพึ่งจะลงมา ในหูของเธอก็ได้ยินเสียงของไชยันต์ที่กำลังว่าตักเตือน
นี่มันคือ……
เส้นหมี่หัวร้อนขึ้นมาแล้ว ยิ่งเพิ่มความเร็วในการเดินลงมา เธอมองไปเห็นทั้งสองที่อยู่ในห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของดินปืนที่กำลังกดดันลงมา
ความจริงแล้วไชยันต์ก็ไม่ใช่คนที่อารมณ์ดีสักเท่าไหร่
คนที่เป็นทหารสู้รบจากเหนือลงใต้มาเป็นสิบกว่าปี เดิมทีอารมณ์ของเขานั้นค่อนข้างรุนแรง อีกทั้งมีความเคยชินในการบัญชาการทหารคนอื่น เคยชินกับการที่คนอื่นน้อมรับอย่างไม่เงื่อนไข
ดังนั้น หลานชายที่แสนดื้อรั้นไม่กตัญญูเข้ามาอย่างกะทันหัน ภายในใจของเขาก็ไม่ใช่ว่าจะชอบใจนัก
คำพูดนี้ดุออกมา บรรยากาศภายในห้องรับแขกนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกเยือกเย็นขึ้นมาจุดถึงจุดเยือกแข็ง！
“ต้องคุกเข่าลงขอบคุณความเมตตากรุณานี้ของคุณหรือเปล่า”
“คุณพูดอะไร”
“ความเมตตาที่ไม่ฆ่าผม ยังไม่คิดบัญชีอีก ไชยันต์ คุณยังมีหน้าพูดสองคำนี้ออกมาอีกเหรอ”
ชายหนุ่มคนนี้แม้แต่รูขุมขนของเขายังแฝงไปด้วยความเย้ยหยันกับคำพูดที่ทิ่มแทงใจ จ้องมองไปยังชายชราคนนี้ เหมือนกว่ากำลังมองดูตัวตลกยังไงอย่างงั้น
ทันใดนั้นไชยันต์ก็ระเบิดออกมาเหมือนสายฟ้าฟาด！
“เปรี้ยง——”
หนึ่งฉาดตบลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านข้าง เขา “ตึง”ลุกขึ้นมาทันที
“แสนรัก คุณนี่มันรนหาที่ตายจริงๆ！！”
“……”
มองเห็นการต่อสู้กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองขัดแย้งกันไปมากกว่านี้ เส้นหมี่จึงรีบวิ่งเข้ามาทางนี้
“รอสักครู่ รอสักครู่！”เธอวิ่งมาแล้ว วินาทีแรกได้รั้งคุณท่านที่กำลังโมโหออกมาอย่างขีดสุดเอาไว้
“คุณท่าน คุณใจเย็นๆก่อนนะคะ แสนรักคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆหรอก เพียงเพราะว่าเขาพึ่งจะออกมาจากโรงพยาบาล ภาวะอารมณ์ของเขายังไม่นิ่ง คุณท่านเป็นผู้ใหญ่ต้องใจกว้างหน่อย อย่าไปใส่ใจอะไรพวกนี้เลยนะคะ”
“คิตตี้！！”
ความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่านออกมาอย่างหยุดไม่อยู่！
ทางด้านแสนรัก น้อยใจต่อการร้องขอของเธอ ก็โมโหออกมาอย่างขีดสุด
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว จึงรีบร้อนเข้ามาที่ด้านหน้าของชายหนุ่มแล้ว：“คุณแสนรัก คุณก็ใจเย็นๆก่อน พวกเรามีเรื่องอะไรค่อยๆพูดกัน ดีไหม”
หลังจากนั้นไม่เพียงแต่พูดออกมายังกดเขาเอาไว้
ทันใดแสนรักยิ่งโมโหขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่แล้ว เขาในวินาทีนี้ จับข้อมือของเธอที่กดตัวเองเอาไว้แล้วสลัดออกไป
ผู้หญิงคนนี้ หาเรื่องตายชัดๆ
“แกร็ก——”
ทันใดนั้นในวินาทีสั้นๆ แขนของหญิงสาว มีเสียงดังกรอบแกรบออกมา
แสนรักนิ่งอึ้งไป
จึงเงยหน้ามองไปทันที เขามองเห็น หญิงสาวที่หันหลังมาให้เขา ดวงตาคู่นั้นที่มองไปยังคุณท่านที่อยู่ตรงข้าม หดตัวลงมาแล้ว เม็ดเหงื่อบางๆ ทันใดนั้นซึมออกมาจากบริเวณรอบหางตา