ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 74 ใครกล้ารังแกพี่ฉัน！！

ยังเดินไปไม่ถึงห้อง ตรงหน้าก็มีครูคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นเจ้าเด็กแสบคนนี้ ใบหน้าก็แน่นิ่งขึ้นมาทันที แล้วอบรมสั่งสอนอย่างไม่ไว้หน้าขึ้นมา
เมื่อชินจังได้ยิน ก็ยกยิ้มให้คุณครู“ครับครู ผมไปเข้าห้องน้ำมา ลืมไปแล้วว่าห้องเรียนอยู่ไหน ครูช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ？”
คุณครูนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง
เจ้าเด็กชินจังคนนี้ทำไมถึงได้พูดมากขึ้นมาได้ ?
แล้วนี่ เขาส่งยิ้มให้เธออีก เมื่อก่อนเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน อายุน้อยๆ ใบหน้าก็นิ่งอยู่ตลอดทั้งวัน
คุณครูถึงกับอึ้งไป ยังมีอาการมึนงง แต่นิ้วมือเธอก็ตอบสนอง ชี้ไปยังห้องเรียนของเขา
จากนั้นมืออันเล็กๆของเด็กน้อยก็โบกมือให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วก้าวเท้าเดินจากไป
ไม่กี่นาทีต่อมา อนุบาล2/2-
ทันทีที่เด็กน้อยเข้ามา ก็เห็นภายในห้องเรียนว่างเปล่าไม่มีใคร ดวงตาคมที่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาของเขา กวาดมองไปทั่วบริเวณห้อง ไม่นาน สายตาก็จับจ้องมองไปยังโต๊ะเล็กๆที่มีหนังสือกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
“ชินจัง？”
เขาวิ่งปรี่เข้าไปทันที ไปยังโต๊ะเล็กๆนั้น
เป็นของชินจังจริงๆ หนังสือเรียนที่หล่นนั้น ข้างบนล้วนเป็นชื่อของชินจัง นอกจากนี้ เขายังเห็นแขนเล็กๆของหุ่นยนต์ที่คุ้นตาถูกถอดทิ้งอยู่บนพื้น
ไอเจ้าพวกนี้ กล้ามารักแกพี่น้องของเขา ！
ชินจัง……เออ ไม่ใช่ น่าจะคิวคิว หลังจากที่มองสำรวจไปทั่วห้องเรียน ยกข้อมือเล็กๆขึ้นแล้วกดโทรศัพท์ผ่านนาฬิกาอัจฉริยะ
ไม่กี่วินาทีต่อมา ห้องเก็บของที่ถูกล็อกเอาไว้ ก็มีเสียงของนาฬิกาอัจฉริยะดังขึ้น
“ชินจัง——”
เมื่อเขาเห็น ก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“ชินจัง เป็นอะไรไหม? ฉันมาแล้ว ！”
“……”
ชินจังในตอนนี้ขดตัวนั่งอยู่ตรงนั้น เด็กที่สันโดษและมีนิสัยแปลกๆแบบเขา ไม่มีความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยอย่างที่สุด ดังนั้น เมื่อเขาถูกขังเอาไว้ ก็ขดตัวอยู่แต่ในมุม กอดตัวเองเอาไว้แน่นแล้วแทบไม่กล้าขยับไปไหน
ใบหน้าเล็กๆซีดเซียวราวกับกระดาษ
“ชินจัง？ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาแล้ว ฉันมาช่วยนายแล้ว ”
ทันทีที่คิวคิวเห็น ก็รู้สึกปวดใจอย่างมาก เขาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชายฝาแฝด อดทนกับความโกรธที่มีในใจ ยื่นมือไปแล้วตบไปที่ไหล่ของเขา เพื่อปลอบโยน
ชินจังชะงักไป ในที่สุด เขาก็ค่อยๆรู้สึกตัว
“คิวคิว ในที่สุดนายก็มาสักที ……”
เขาสะอื้น ลุกขึ้นจากพื้นแล้วโถมตัวเข้าหาคิวคิว จากนั้นก็กอดเขาเอาไว้แน่น ด้วยแรงนั้น ทำเอาคิวคิวแทบจะหายใจไม่ออก
ที่แท้ ตอนที่ชินจังถูกขังคิวคิวเองก็ตามสัญญาณหม่ามี๊จนมาถึงที่นี่แล้ว
หลังจากนั้น เมื่อเขาเห็นโรงเรียนอนุบาลที่นี่ ก็เดาได้ว่าหม่ามี๊มาส่งชินจังที่โรงเรียนอนุบาลในวันนี้ ดังนั้นจึงหยิบนาฬิกาอัจฉริยะขึ้นมาแล้วโทรหาเขา เพื่อสอบถามเหตุการณ์ในตอนนี้
แต่ไม่คิดว่า เขาจะมาเจอเรื่องแบบนี้เข้า
พี่ชายของอิคคิวยังกล้ามารังแกแบบนี้? คนพวกนี้คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วสิท่า ！
คิวคิวรู้สึกถึงตัวที่สั่นเทาและหวาดกลัวของพี่ชายคนนี้ขณะที่กำลังกอดเขาอยู่ ใบหน้าเล็กๆที่ดูเท่ของเขา ก็ลุกโชนไปด้วยความโกรธ
“ไป พาฉันไปหาพวกเขา ฉันจะเอาคืนให้นาย ！”
“หืม？”
ชินจังในตอนนี้อ่อนลงบ้างแล้ว เมื่อได้ยินคำนั้น เขาก็ปล่อยมือเล็กๆนั้นออก ความกลัวที่แววตายังไม่จางหาย ก็เบิกกว้างขึ้นแล้วมองไปที่น้องชาย
เอาคืน ?
ทว่า ด้วยนิสัยของคิวคิวที่ทนเห็นคนในครอบครัวถูกรังแกไม่ได้ ไม่อยากจะอธิบายอะไร เมื่อเห็นเขายังลังเล ก็หยิบหน้ากากอันเล็กออกมาแล้วใส่มันให้เขา จากนั้นก็ดึงเขาและเดินออกไป
——
ที่สวนดอกไม้ด้านหลังของโรงเรียนอนุบาล
เจ้าเด็กอ้วนกับคนอื่นๆที่แย่งหุ่นยนต์ของชินจังไป ตอนนี้กำลังเล่นมันอยู่ที่นั่น
พวกเขาประหลาดใจกับหุ่นยนต์นี้มากมันแตกต่างจากที่พวกเขาเคยเล่นมาก่อน อันนี้เหมือนจริงกว่ามาก ราวกับออกมาจากในหนังการ์ตูนเลย
เจ้าทึ่มนี่มีของดีๆแบบนี้ได้ยังไงกัน?
เจ้าเด็กอ้วนดีใจมากขึ้นไปอีก เขาหมายจะเก็บมันเอาไว้เอง
และในตอนนี้ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นเยือกของเด็กน้อย ก็ดังขึ้นข้ามหัวเขา“เอาของคืนมา！”
เจ้าเด็กอ้วนเงยหน้าขึ้นมาทันที เพิ่งสังเกตเห็น ไม่รู้เมื่อไรที่ตรงสวนดอกไม้ด้านหลัง มีคนมายืนอยู่ และในตอนนี้ ก็กำลังจ้องเขม็งมองหุ่นยนต์ที่เขาถืออยู่ในมือ！
“ชินจัง？นายออกมาแล้วเหรอ ? ใครใช้ให้นายออกมา ? นายกล้าออกมาได้ยังไง ？！！”
เจ้าเด็กอ้วนจำเด็กคนนี้ได้ ทันใดนั้น เขาไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังตะคอกกลับเสียงดัง ดังจนราวกับจะเรียกให้คนอื่นๆมาจัดการกับคิวคิวให้ได้
จัดการมัน ?
คิวคิวยิ้มเยาะ ไม่อยากจะเสวนากับเขา กระโดดลงมาแล้วพุ่งตัวไปหาเขา มือเล็กเอื้อมไปคว้า ทันใดนั้น เจ้าเด็กอ้วนยังไม่ทันได้รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น หุ่นยนต์ที่ถืออยู่ในมือก็หายไป
“……”
เจ้าเด็กอ้วนถึงกับอึ้ง！