ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 745 ผู้ชายที่มีความคิดอยากจะแก้แค้นสูงมาก

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 745 ผู้ชายที่มีความคิดอยากจะแก้แค้นสูงมาก
เขากลับด่าเธอต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้?

ต่อไปจะให้เธอสร้างศักดิ์ศรีของนายหญิงขึ้นมาต่อคนเหล่านี้ได้อย่างไร?

เธอโมโหจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าทำการต่อต้าน จนสุดท้าย จึงกล่าวขอโทษอย่างว่าง่าย

“ต้องขอโทษด้วย คุณหมอสวยใส เมื่อสักครู่ฉันใจร้อนไปหน่อย อายุมากแล้ว โมโหขึ้นมาได้ง่าย ยังหวังว่าคุณหมอสวยใสอย่าได้เก็บมาใส่ใจ”เธอกัดฟัน ใบหน้าของเธอยังทำเป็นยิ้มแย้มออกมาอย่างเสียไม่ได้

เส้นหมี่เหมือนถูกสาปไป！

เธอคิดไม่ถึงว่า เรื่องราวกลับเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่เมื่อสักครู่เป็นคนที่ถูกไล่ออกไป แต่แวบเดียว กลายเป็นคนคนนี้ต้องมากล่าวขอโทษเธอด้วยตนเอง

นี่รู้สึกว่า รู้สึกดีเป็นอย่างมาก

เธอมองไปแวบหนึ่งยังชายหนุ่มที่ตัวเองได้พยุงเอาไว้นั่งอยู่บนวีลแชร์ ภายในใจก็ยิ่งดีใจขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นเพราะฉันเองก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล ท่าทางที่มีต่อท่านทั้งสองไม่ค่อยจะดีนัก ฉันก็อยากกล่าวคำขอโทษกับพวกคุณทั้งสองที่นี่เช่นกัน” เส้นหมี่ค่อนข้างใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ

ขอโทษก็ขอโทษแล้ว สิ่งที่ควรพูดก็พูดแล้ว

จะว่าด้วยเหตุผลแล้ว คนคนนี้ก็ไม่ควรจะออกไป

แต่ว่า คนในห้องรับแขกได้เห็น ทุกคนต่างไม่ส่งเสียงใดออกมา หลังจากนั้นยังผลักวีลแชร์ของตัวเองออกไป

“แสนรัก คุณนี่คือ……?”

“ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนผมหน่อย”

เขามองไปที่ม็อกโกอย่างนิ่งๆ ในที่สุดก็พูดสิ่งที่ตัวเองยังพูดไม่จบออกมา

ทันใดนั้น ในห้องรับแขกก็ไม่มีเสียงใดเลย！

ดังนั้น ที่ทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้หมายความว่าจะกลับไป แต่เพียงแต่ว่าจะไปห้องน้ำเท่านั้น？！！

งั้นสิ่งที่เขาทำหมายความว่าอย่างไร?

ทำให้เธอลำบากใจแบบนี้ ก็เพื่อช่วยออกหน้าแทนหญิงสาวคนนี้？！！

ไอ้ลูกนอกคอกคนนี้！！

มินตราโมโหจนจะบ้าไปแล้ว……

สีหน้าของไชกุเองก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ จนม็อกโกเข็นวีลแชร์ออกไปไกลแล้ว เขาจึงนั่งลงบนโซฟา ใบหน้าอันนั้นโมโหออกจนเป็นสีม่วงปนแดงแล้ว

“นี่มันอะไรกัน！”

“……”

ใช่นี่มันอะไรกัน

เส้นหมี่ก็คิดอย่างนั้น เพราะว่า เธอก็นึกว่าตัวเองถูกเข้าข้างแล้ว

ที่แท้ไม่ได้อยากจะกลับไปกับเธอ เมื่อสักครู่ทำให้เธออุตส่าห์ดีใจ ปลื้มปีติออกมาอย่างว่างเปล่า

เฮ้อ……

——

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เมื่อทุกคนต่างนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เส้นหมี่เพื่อที่จะดูแลแสนรักที่มือทั้งสองยังไม่ทันได้หายดี นั่งลงข้างๆเขา

“คุณอยากทานอะไร ฉันช่วยคุณหยิบ”เธอสวมถุงมือเอาไว้ แล้วใช้น้ำร้อนลวกถ้วยกับตะเกียบของเขา หลังจากนั้นจึงมองไปยังอาหารที่อยู่บนโต๊ะอย่างละลานตา

บนโต๊ะตัวนี้ อุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก

มีทั้งบะหมี่ โจ๊ก ไข่ ขนม อาหารเล็กๆน้อยๆที่ถูกจัดขึ้นมาอย่างสวยงาม ยังมีอาหารตะวันตกอย่างแซนด์วิช นม อีกทั้งซุปผัก ทั้งอาหารจีนอาหารฝรั่งมีครบ มองดูแล้วต้องตั้งอกตั้งใจตระเตรียมเป็นอย่างมาก

มองดูแล้ว คนบ้านนี้ที่เชิญเขามา ก็ใช่ว่าจะไม่มีเจตนาแอบแฝง

“โจ๊ก”

แสนรักไม่ได้มีความอยากที่จะทานอะไร แต่เป็นไปได้ว่าเห็นแก่ม็อกโก ในที่สุดริมฝีปากก็ขยับ แล้วพูดคำนี้ออกมา

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว จึงยกถ้วยขึ้นมาตักโจ๊กมาให้เขา

“จะทานแค่โจ๊กธรรมดาได้อย่างไร มานี่ แสนรัก นี่คุ้กกี้บัวเป็นอาหารกินเล่นที่มีชื่อเสียงของที่นี่ คุณลองชิมดู”

ไชกุเห็นว่าอาหารเยอะขนาดนี้ สุดท้ายหลานชายของเขาเลือกเพียงโจ๊กถ้วยเดียว ทันใดจึงเรียกให้เขาทานออกมาอย่างเป็นกันเอง แล้วดันอาหารที่อยู่บนโต๊ะเข้ามา

ม็อกโกที่อยู่ด้านข้างก็แนะนำให้เขาอย่างตื่นตัว

แล้วไม่นาน ถ้วยที่อยู่ด้านหน้าแสนรัก ก็ถูกทับถมขึ้นมาเหมือนกับภูเขาน้อยๆแล้ว

เส้นหมี่：“……”

ด้วยความเร็วที่คนธรรมดาสามารถมองเห็นได้ระหว่างคิ้วของชายหนุ่มมีความรังเกียจอย่างมากแสดงออกมา ทันใดเธอจึงหยิบถ้วยเล็กๆอันนี้มาที่ด้านหน้าของตัวเอง

“ต้องขอโทษด้วย มือทั้งสองของคุณแสนรักยังไม่ทันได้หายดี ยังไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่าไหร่ ฉันช่วยเขาจัดการให้เขาก่อนแล้วค่อยให้เขาทาน”

หลังจากนั้นเธอจึงเอามีดกับซ้อมที่อยู่ในมือจัดการขึ้นมา

ไชกุกับม็อกโกทั้งสองได้เห็นแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร

แต่หลังจากมินตราได้เห็นแล้ว ก็แสดงความเกลียดชังและความรังเกียจออกมา หมอคนหนึ่ง กลับมารับใช้ดูแลเรื่องการทานอาหารของคนไข้ มาถึงขนาดนี้แล้ว

นี่เป็นแค่หมอจริงๆเหรอ?

หรือว่าเพื่ออยากจะปีนขึ้นมาที่สูงจึงเป็นนังสารเลวที่ไม่ได้สนใจศักดิ์ศรีอะไรแล้ว?

เธอพ่นลมหายใจออกมา ทันใดนั้น ภายในสมองของเธอก็คิดแผนการบางอย่างออกมาได้……

เส้นหมี่ไม่ได้สนใจสิ่งนี้ เธอยังคงจัดการสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ความจริงแล้วก็ไม่ใช่ว่าจัดการ เธอนำเอาสิ่งที่เขาไม่ชอบทานเหล่านั้นเลือกออกมา เขาคนนี้ เขาเลือกทานมาก อีกทั้งบวกกับความรักสะอาดที่เป็นเอามาก

ดังนั้น สิ่งเหล่านี้เขาไม่มีทางแตะต้อง

เส้นหมี่เอาเค้กทั้งหมดเลือกมาแค่ส่วนตรงกลาง หลังจากนั้นหาแซนวิสชิ้นที่ไม่มีคนแตะต้อง แล้วทาเนยลงไปนิดหน่อย อย่างสม่ำเสมอ วางไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม

“เสร็จแล้ว ต่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลือกแต่ตรงกลางมาไม่มีคนแตะต้อง คุณทานเถอะ”

เสียงเล็กๆของเธอพูดออกมา น้ำเสียงนั้น อ่อนโยน เหมือนว่ากำลังกล่อมลูกน้อยยังไงอย่างงั้น

ขมับของแสนรักเต้นตุบๆ

เขาอยากจะด่าเธอ เธอน่ารำคาญ มากเรื่อง！

แต่ว่า เมื่อแววตาของเขามองไปที่แซนด์วิชที่อยู่ด้านหน้า มองดูอาหารเช้าชุดนี้ที่ถูกจัดขึ้นมาเหมือนกับว่าใช้ไม้บรรทัดวัด ทันใดนั้น เขาก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำอีกแล้ว