ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 797 กลายเป็นที่รักของทุกคน
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 797 กลายเป็นที่รักของทุกคน
รินจังถูกพาตัวกลับมาที่เดอะวิวซี
ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง วินาทีที่เด็กน้อยถูกป้าอุ้มวางลง เธอวิ่งเข้าไปด้านในราวกับนก
“คุณอา คุณอา”
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่หนูรินจังหรอ แม่เจ้า หนูกลับมาแล้วหรอเนี่ย?”
“จริงด้วย! ก้อนแป้งน้อยกลับมาแล้ว มานี่เร็วมาให้อุ้มเร็ว”
“……”
ยังไม่ทันเจอตัวแดดดี๊เลย พวกน้าคนรับใช้ที่อยู่ในบ้านต่างมาล้อมรอบตัวเธอ มาออกันด้วยความตื่นเต้นอยากที่จะอุ้มเธอ
หนูรินจังเลยทำได้แค่ปล่อยให้พวกเธออุ้ม
“เอาละ ถ้าอุ้มเสร็จแล้วก็ปล่อยหนูไปหาคุณอานะคะ” เสียงน้อยพูด หลังจากที่อุ้มเสร็จแล้วเธอยังยื่นข้อเสนอ
ทุกคนให้ฟังก็นึกเอ็นดูทันที
เจ้าเด็กคนนี้น่ารักเสียจริง
ทุกคนกำลังส่งเสียงเอะอะในห้องโถงใหญ่ ไชยันต์ที่ออกกำลังกายตอนเช้าเสร็จจากด้านนอกก็เดินเข้ามา เขาเห็นพวกคนรับใช้มารวมตัวกันไม่ทำงานเช้าๆแบบนี้ก็รู้สึกไม่พอใจ
“พวกเธอกำลังทำอะไรน่ะ เช้าๆแบบนี้ไม่ทำงานกันหรอ?”
“หา?”
พวกคนรับใช้ได้ฟังต่างก็แยกย้าย
เลยเผยให้เห็นก้อนแป้งน้อยที่ถูกล้อมรอบไว้ตรงกลาง
“เอ้ คุณปู่ที่แท้ก็คุณปู่นั่นเอง ยังไม่ไปหรอคะ ครั้งที่แล้วหนูให้เงินไปแล้วไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมคุณปู่ยังทำงานที่นี่ หนูให้ไม่พอหรอคะ?”
ก้อนแป้งน้อยเห็นคุณปู่ที่มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าตัวเองทันใด ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที
เจ้าเด็กนี่ความจำยังดี ยังจำเรื่องครั้งที่แล้วที่เธอจ่ายเงินให้คนอื่นได้
เสียงน้อยๆพูดจบ พวกคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ต่างพากันอ้าปากค้าง!
ยัง….ยังให้เงินกับคุณท่านหรอ?
แล้วยังถามว่าพอไม่พออีกด้วย?!!
ทุกคนรู้สึกตกใจมาก
ไชยันต์ก็ชะงักเหมือนกัน
จนคิดได้ว่าคือเรื่องอะไร เขามองดูเจ้าเด็กคนนี้ด้วยใบหน้าเข้มงวด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะออกมา
“มานี่มา”
เขายื่นมือออกมากวักเรียกเธอ
หนูรินจังเลยลงมาจากตัวคนรับใช้ หลังจากนั้นก้าวขาจ้ำม่ำเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย
“หนูจะบอกให้นะว่าครั้งนี้หนูไม่มีเงินแล้ว ดูสิกระเป๋าน้อยๆของหนูก็ไม่ได้เอามา หนูช่วยคุณปู่ไม่ได้แล้วนะ”
เธอนึกว่าคุณปู่คนนี้ต้องการเงินของเธอ
หลังจากที่เดินเข้ามาแล้ว เธอเงยศีรษะมองคุณปู่ท่านนี้ มือน้อยๆพลางจับที่กระโปรงทั้งสองข้างพลางพูดบอกเขาอย่างรู้สึกสงสาร
เด็กแบบนี้ต่อให้เป็นใคร ใครก็หลง
ไชยันต์โค้งตัวอุ้มเธอขึ้นมา “ปู่ไม่เอาเงินหนู ปู่จะพาหนูไปกินข้าวเช้า”
“หื้ม?”
ดวงตาเจ้าเด้กน้อยให้เบิกกว้างมากยิ่งขึ้น “กินข้าวเช้า? คุณปู่….มีเงินหรอ? เจ้าของบ้านนี้จะให้ปู่กินใช่มั้ย?”
“……”
ทุกคนที่อยู่ด้านหลังต่างพากันหัวเราะ
แต่แสงดาวที่เดินตามเข้ามาเห็นเข้า ในความตะลึงนั้นก็ชักสายตามองอย่างดุๆ
เจ้าเด็กคนนี้ร้ายไม่เบา เอาคุณท่านอยู่
แต่เธอต้องระวังตัวไว้ก่อน
เธอถือกระเป๋าเดินทางของเจ้าเด็กน้อยขึ้นไปข้างบน แล้วมาที่ชั้นสามที่ของน้องชายอย่างรีบร้อน
“รัก รัก เร็วเข้า รับเจ้าเด็กนั่นมาแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่กับไชยันต์ นายลงมาดูเร็ว”
“ฟึบ!”
ได้ยินดังนั้นผู้ชายที่อยู่ในห้องนอนชั้นสามกำลังนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ริมหน้าต่าง หนังสือที่อยู่ในมือก็ได้ถูกเขาปิดลง
“ทำไมเธอถึงอยู่ด้วยกันกับเขา?”
“ไม่รู้หรอ?” แสงดาวที่หายใจถี่ถี่ขมวดคิ้ว
“ตอนที่พี่เดินเข้ามาก็เห็นเขาอุ้มเด็กแล้ว พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงได้สนิทกันอย่างนี้? อ่อและที่สำคัญอย่าบอกเขานะว่าพี่เป็นคนไปรับเด็ก”
แสงดาวปากไวใจเร็วบวกกับความรีบร้อน ไม่รอให้เว้นว่างเลยพูดออกมา
แสนรักหรี่ตามอง
“ทำไมให้เขารู้ไม่ได้? พี่ไม่ใช่คนที่เขาให้ไปรับหรอ?”
“!!!!!!!”
วินาทีต่อมาแสงดาวก็ได้สติ
ชิบ!
เธอพูดอะไรไปเนี่ย?
“…..ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้พี่ตื่นแต่เช้าได้ยินคนรับใช้บอก หลังจากนั้นเลยโทรหาม็อกโก ม็อกโกบอกกับพี่ว่าจะไปรับเด็กจริงๆ พี่เห็นว่าเธอยังไม่ตื่น ก็เลยไปรับมา”
ภายใต้ความร้อนรนนั้น เธอเลยดึงม็อกโกมาเอี่ยวด้วย
จะว่าไปผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนรู้ลึกตื้นหนาบางกับเธอ ถึงเวลานั้นก็ค่อยอธิบายให้เขาฟัง ไม่น่าจะเป็นไร
ดีที่พอเธออธิบายอย่างนี้ คนฟังก็ไม่ได้จ้องมองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัยอีก
แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เดินออกไป
แสงดาวเห็นดังนั้นก็ให้โล่งใจ แล้วเดินตามลงไปทันที
ขณะที่คนทั้งสองเดินลงมาชั้นล่างและเพิ่งก้าวเหยียบตึกหลักก็เห็นเกาะแอลดับบิวที่วิวสวยงาม ภายใต้รุ่งอรุณที่ค่อยๆเจิดจ้า คนแก่หนึ่ง เด็กหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็กๆที่เต็มไปด้วยอาหารสวยงามจัดวางอยู่ ต่างคนต่างกินกันอย่างมีความสุข