ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 898 ใครคือประมุข
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 898 ใครคือประมุข?
เส้นหมี่ไม่รู้ว่ากองไฟในท้องหญิงสาวคนนี้มาจากไหน? แต่ว่า เมื่อเธอพูดว่าไปทานข้าว เธอจัดเก็บเล็กน้อย แล้วก็ออกมาแล้ว
“ไปกันเถอะ”
“ดี……”
แสงดาวถือว่าพอใจแล้ว พึ่งจะจับทิศทาง ทั้งสองกำลังจะเดินออกไป
“เถ้าแก่ พี่ชายคนที่เหมาร้านคนนั้น เขาพูดว่ายังต้องให้พวกเราช่วยจัดตกแต่งงานสักหน่อย ด้านนอกดอกไม้กับลูกโป่งต่างมาถึงแล้ว พวกเราต้องทำไหม?”
ทันใดนั้น พนักงานคนหนึ่งของบาร์ก็วิ่งเข้ามา
ยังต้องจัดตกแต่งงาน?
เขาคิดว่านี่เป็นงานแต่งของเขาเหรอ?
แสงดาวเป็นคนอารมณ์ร้าย จิตใต้สำนึกของเธอก็คือปฏิเสธ แต่เวลานี้ เส้นหมี่ดึงเธอเอาไว้
“คุณเก็บเงินเขาเยอะขนาดนั้น คุณไม่ต้องลงมือเองสักหน่อย ช่วยพวกเขาทำสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?”
“……”
ผู้หญิงคนนี้ ถึงได้ยอมตกลงแล้ว
หลังจากนั้น เธอให้คนไปขนดอกไม้กับลูกโป่งต่างๆจากนอกบาร์มา
“โอ้ว ลูกคนรวยคนนี้โง่จริงๆ ดอกกุหลาบขาวมากมายขนาดนี้ น่าจะจ่ายไปไม่น้อยละสิ?”
“แน่นอน กุหลาบเหล่านี้ ขนส่งทางอากาศมาจากต่างประเทศเลยนะ”
“โอ้ว ยังส่งทางอากาศ? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่? แค่จัดงานวันเกิด ชายหนุ่มคนนี้กลับยอมจ่ายเงินเพื่อเธอมากขนาดนี้?”
ในตอนที่คนเหล่านี้ที่ไปขนย้ายสิ่งของ เพราะว่าเห็นว่าดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกที่ส่งมานั้น ในพื้นที่ต่างไม่มี ทันใดนั้น พวกเขาในกลุ่มจึงพูดคุยถกเถียงกันขึ้นมา
สำหรับนิษา พวกเขายิ่งอยากรู้อยากเห็นแล้ว
แสงดาวเดิมทีไม่รู้จักนิษา บวกกับเส้นหมี่ก็ไม่อยู่ที่นี่ เธอได้ยินพนักงานเหล่านั้นพูดคุยถกเถียงกัน ดวงตาของเธอเหมือนกับมองไปยังดอกไม้เหล่านั้นที่อยู่ในมือของพวกเขา
นำเข้า?
หึหึ นั่นคือเกรดต่ำที่สุดนะ
แสงดาวพาคนนำสิ่งของเหล่านี้ส่งมาที่กลางฟลอร์เต้นรำด้วยตัวเอง
“หนุ่มหล่อ ดอกไม้กับลูกโป่งของคุณมาแล้ว คุณจะจัดตกแต่งยังไงเหรอ?”
“ถามษาเถอะ”
คาดไม่ถึง ลูกคนรวยคนนั้น ยื่นมือมาชี้ไปยังหญิงสาวคนนั้นที่สวมชุดกระโปรงสีขาวที่นั่งเป็นดาวเด่นอยู่บนเวที
แววตาของแสงดาว ก็หล่นลงที่เธอ
พูดจริงๆ รับใช้คนเรื่องแบบนี้ เธอคุณหนูใหญ่ของตระกูลหิรัญชาไม่เคยทำมาก่อน แต่ว่าวันนี้ เธอเห็นแก่เงินห้าล้าน ถือว่า อดทนเอาไว้
แสงดาวเข้ามาแล้ว：“สาวสวย งั้นคุณพูดมา ว่าจะทำยังไง?”
นิษามองมาที่เธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง： “สถานที่แบบนี้ของพวกคุณจะจัดให้ดีได้สักเท่าไหร่กัน แล้วแต่เลย”
แสงดาว：“……”
กับที่ เธอเกือบจะอารมณ์เสียไม่ทำมันแล้ว！
นี่มันอะไรกัน? ยังกล้าพูดคำวิจารณ์อย่างรุนแรงแบบนี้ต่อหน้าของเธอ
ยังดี ในเวลานี้ลูกคนรวยคนนั้นได้เข้ามาแล้ว หลังจากที่เขาได้ยินประโยคนี้ จึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย：“ษา งั้นคุณอยากจะจัดอย่างไร พวกเราทุกคนช่วยกันจัดให้คุณดีหรือเปล่า?”
“ใช่แล้ว ษา คุณวางใจเถอะ ขอแค่คุณพูดออกมา พวกเราจะทำให้ได้อย่างแน่นอน”
“……”
คนที่อยู่ข้างล่างของเวที ก็เริ่มคล้อยตามขึ้นมา
จากนั้นแสงดาวได้เห็นแล้ว เด็กสาวคนนี้ที่นัยน์ตากำลังจะลอยขึ้นฟ้าอยู่แล้ว ในที่สุดก็นั่งอยู่ที่นั่นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวพูดออกมาหนึ่งประโยค：“ผีเสื้อแห่งฝัน พวกคุณทำเป็นหรือเปล่า?”
“เป็นเป็นเป็น พวกเราทำเป็นแน่นอน！”
ทันใด คนเหล่านี้ต่างพยักหน้ารับปากขึ้นมา หลังจากนั้นก็เริ่มจัดการ
ผีเสื้อแห่งฝันกับผีอะไรล่ะ?
แสงดาวขมวดคิ้วเป็นปม แสดงออกมาว่าตัวเองฟังไม่เข้าใจ
แต่ว่า เธอเห็นว่าคนเหล่านี้ไม่ต้องให้คนของตัวเองช่วยตกแต่งแล้ว ทั้งร่างรู้สึกว่าโล่งไปที เธอจึงกำลังจะออกไปอีกครั้ง หลังจากนั้นก็จะไปทานข้าวกับเส้นหมี่
“พูดมา นิษาคนนี้เป็นใครกันแน่?”
“คุณไม่รู้เหรอ? เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลโชคศักดา ตระกูลโชคศักดานั้นเป็นตระกูลบัณฑิตในเมืองหลวงแห่งนี้”
กำลังเดินไป ทันใดเธอก็ได้ยินว่ามีคนกำลังถกเถียงกันเรื่องสถานะของหญิงสาว
ตระกูลบัณฑิต?
แสงดาวไม่ใช่คนที่จะเข้าใจในวัฒนธรรมลึกซึ้งขนาดนั้น ได้ยินสิ่งนี้แล้ว เธอไม่ใช่ว่าจะสามารถเข้าใจสถานะของเด็กสาวได้
แต่ว่าได้ยินการถกเถียงของทั้งสองคนนี้ เหมือนกับว่าสถานะสูงศักดิ์มิใช่น้อย
มิน่าล่ะมีคนมากมายเอาใจเธอขนาดนี้
แสงดาวกำลังจะออกไป
“เอ่อ……เถ้าแก่ คุณทำไมจะออกไปซะแล้วล่ะ? คุณไม่อยู่ที่นี่เป็นลูกมือให้พวกเราเหรอ?”
“คุณพูดว่าอะไรนะ?”
แสงดาวหันหน้ากลับไป มองดูพวกคนเหล่านี้ นึกว่าตัวเองฟังผิดไป “เป็นลูกมือ?”
“ใช่น่ะสิ พวกเราจ่ายเงินแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ต้องทำอะไรเลย? ดอกไม้เหล่านี้ยังปักไม่มัดเลย คุณรู้หรือเปล่าว่าจัดงาน ‘ทีมผีเสื้อแห่งความฝัน’ ต้องมัดดอกไม้เป็นผีเสื้อเท่าไหร่?”
หนึ่งในหญิงสาวคนหนึ่งมองเห็นเธอยังอยู่ในท่าทางที่ไม่สามารถเข้าใจได้ ทันใดจึงบ่นออกมาอย่างโมโห
เมื่อเธอบ่นออกมา โดยเร็ว คนอื่นๆก็เริ่มบ่นบ้างแล้ว
ส่วนใหญ่กำลังโทษคนของบาร์ว่าไม่ลงมือช่วย
แสงดาว：“……”
อดทนแล้วอดทนอีก สุดท้าย เห็นแก่ว่าบาร์พึ่งจะเปิดกิจการ เธอจึงเรียกพนักงานเหล่านั้นกลับมา หลังจากนั้นช่วยพวกสมองมีปัญหาเหล่านี้จัดตกแต่งงานขึ้นมา
กลับพบว่า หลังจากพวกเธอเข้ามา พวกคนเหล่านี้ให้พวกเธอทำดอกไม้อย่างไม่ใส่ใจ ดอกกุหลาบที่สวยสดงดงามถูกนำมามัดด้วยเชือกขดหนึ่งทั้งหมด มัดเป็นรูปปีกผีเสื้อ
หลังจากนั้น ค่อยติดไปบนกำแพงบาร์ของเธอ
นี่เกรงว่าท่าจะป่วยหนัก?
เพียงแค่จะทำเป็นรูปร่าง จำเป็นต้องทำขนาดนี้ไหม?
แสงดาวเห็นสิ่งเหล่านี้แล้วอยากจะกระอัก มองดูแวบหนึ่งไปยังพนักงานงุ่มง่ามของตัวเอง คนที่อารมณ์ไม่ค่อยดีอย่างเธอ ทนไม่ไหวแล้ว
“รอสักครู่ นี่พวกคุณอยากจะทำอะไร? นำเอาที่นี่เปลี่ยนเป็นผีเสื้ออย่างนั้นเหรอ? งั้นจะต้องทำแบบนี้ทำไม? ปักลงไปเลยไม่ได้เหรอ? ยังต้องทำอะไรยุ่งยาก”
“ปัก?”
หลังจากคำพูดนี้พูดออกมา ทันใดมีคนถามกลับมาอย่างเสียดแทงหนึ่งประโยค：“คุณคิดว่าสิ่งนี้สามารถปักออกมาได้อย่างง่ายดายไหม? งานศิลป์ดอกไม้แบบนี้ นั่นต้องเป็นนักจัดดอกไม้ชั้นสูงถึงจะปักออกมาได้”