ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 906 หวาน
ความสนใจของเส้นหมี่ไม่ได้วางไว้ที่สิ่งนี้ ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่กำลังต่อสู้อยู่ด้านบน คนที่เธอต้องการมาหาแล้ว
ทันใด ใบหน้าเล็กขาวผ่องเท่าหนึ่งฝ่ามือของเธอ เธอเดินเข้ามาที่ด้านหน้าร่างแหอันนั้น ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างมองไปยังชายหนุ่มที่ถูกทหารหญิงคนนั้นฟาดลงจนยังหมอบอยู่ที่พื้น
ไม่ผิดหรอก นั่นคือแสนรัก！
“เป็นยังไงบ้าง? แสนรัก ยอมแพ้แล้วเหรอ? ฉันจะบอกคุณนะ ถ้าคุณยอมแล้ว ฉันจะใจกว้างขึ้นหน่อยก็ได้ คุณไม่ต้องอยู่ที่นี่ต่อถึงสิบวันหรอก ห้าวันก็ได้”
บนสนามฝึกซ้อม หัวหน้าหน่วยรบพิเศษยังใช้เท้ากดเอาไว้บนไหล่ของชายหนุ่มคนนี้
เธอได้เห็นแล้วชายหนุ่มที่ใบหน้ารูปหล่อขนาดนี้ทั้งค่ายทหารนี้ก็ไม่มีใครอีกแล้ว ถูกตัวเองฟาดล้มลงมาที่พื้นอีกครั้งคลานขึ้นมาไม่ไหวแล้ว
อย่างช่วยไม่ได้ เธอยิ้มออกมาแล้ว
ในค่ายทหาร ความจริงแล้วน่าเบื่ออย่างมาก ส่วนมากเต็มไปด้วยผู้ชายที่แสนหยาบกร้าน ชายหนุ่มที่มีความสูงศักดิ์และรูปงามแบบนี้ อยู่ต่ออีกสักวัน ก็ไม่เลวเลยทีเดียว
ในขณะที่เธอคิดว่าจบเกมแล้ว
ทันใดนั้น นอกสนามมีเสียงอันไพเราะดังออกมาอย่างเย็นชา：“ถ้าคุณอยากจะชนะจริงๆ งั้นก็อย่ากดตำแหน่งนั้นของเขาเอาไว้ ระหว่างหัวใจกับกระดูกสะบัก เดิมเป็นตำแหน่งของหลอดเลือดใหญ่ คุณกดเอาไว้เป็นเวลานาน ทำให้เลือดสูบฉีดไม่เพียงพอ เขาจะมีความสามารถไปการตอบกลับคุณได้อย่างไร”
“……”
“ฮะ——”ดังขึ้นมา！
คนในสนามซ้อมแห่งนี้ มองมาทางด้านนี้ทันที
รวมทั้งหัวหน้าหน่วยรบพิเศษคนนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ใบหน้าอันนั้นแดงขึ้นแล้วก็ซีดขาวลง ไม่ต้องถามว่าขนาดไหนแล้ว
ผ.บ.ธีระก็คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ มองดูหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า แป๊บเดียวก็กลายเป็นจุดสนใจเสียแล้ว เขาจึงรีบเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์
“เอาน่าเอาน่า ทุกคนต่างแค่เล่นๆกันเท่านั้น แสนรัก คุณรีบลงมา ภรรยาคุณมาแล้ว รีบพาเธอไปดื่มน้ำเถอะ”
“……”
ฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง！
หญิงสาวที่พึ่งจะมาก็กล้าทำให้หัวหน้าหน่วยรบพิเศษของพวกเขาโมโห ที่แท้เป็นภรรยาของแสนรักที่หมอบอยู่บนสนาม?
ใบหน้าหัวหน้าหน่วยรบพิเศษยิ่งแดงขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว เธอเหมือนกับโดนไฟช็อต กำลังจะยกเท้ากลับ แต่ว่าในเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ใต้เท้าของเธอ ทันใดนั้น เขาเปิดเปลือกตาออกมานัยน์ตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
“……แสนรัก?”
“……”
ไม่มีคนตอบ
เห็นเพียงเขายื่นมือเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันใดล็อกขาข้างนั้นเอาไว้หลังจากนั้นออกแรงสะบัด วินาทีต่อมา เขาปลาคาร์พโดดพสุธา[ เป็นชื่อของท่าการต่อสู้ชนิดหนึ่ง มีลักษณะเป็นการกระเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มีลักษณะคล้ายกับการกระโดดขึ้นมาบนผืนน้ำของปลาคาร์พ
] กระเด้งลุกขึ้นมาจากพื้น เหมือนกับที่เธอทำให้เขาล้มลงในเมื่อสักครู่
ยกเข่าของตัวเองกระแทกเข้ากับบริเวณหน้าอกของเธออย่างแรง หนึ่งทีก็ล้มลงไปแล้ว！
“เพี๊ยะ——”
เรื่องราวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ทุกคนต่างยังอยู่ในลักษณะท่าทางที่รอให้พวกเขาลงมา ตัวคนกระแทกลงมาอย่างแรง พวกเขาต่างมองดูอย่างตาโตอ้าปากค้างกับที่ทันที
เหี้ย！ไอ้คนนี้ โหดมากจริงๆ！
ผ.บ.ธีระได้เห็นที่ถึงนี่ ก็อดที่จะอุทานออกมาไม่ได้
มีเพียงเส้นหมี่ ได้เห็นฉากนี้แล้ว เธอเบิกบานแล้ว：“สามี คุณเก่งมากเลย ฉันรู้อยู่แล้ว ถ้าเธอไม่โกงละก็ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงอันไพเราะ ตะโกนออกมาอีกจนคนทั้งหมดรู้สึกตื่นกลัว
ทว่าหัวหน้าหน่วยรบพิเศษคนนั้น หมอบอยู่บนพื้น แม้แต่ความกล้าในการเงยหน้ายังไม่มี ลุกขึ้นมาอย่างขุ่นเคืองก็เดินออกไปแล้ว
ในที่สุดแสนรักก็ลงมาจากสนามซ้อมแล้ว
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ หน้าอก เพราะว่าการต่อสู้ในเมื่อสักครู่ยังคงหอบอยู่
“ใครให้คุณมา?”
“ฉันเองแหละ สามี ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ ฉันยังซื้อองุ่นที่คุณชอบมาให้คุณด้วย คุณจะทานเลยไหม?”
หญิงสาวที่วิ่งเข้ามาที่สนามซ้อม ในมือถือสิ่งของมาอยู่ด้านหน้าของชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้นหยิบองุ่นกล่องหนึ่งที่ล้างสะอาดแล้วขึ้นมา
แต่ว่า คนคนนี้ ไม่ได้ดีใจอย่างที่เธอคิดเอาไว้ เขาเหมือนกับว่าลงจากสนามมา ใบหน้ารูปหล่ออันนั้นยังคงขุ่นมัว เหมือนกับว่ามีใครทำให้เขาโมโหยังไงอย่างนั้น
“ก่อนจะมาทำไมไม่บอกผมก่อน?”
“หืม?”เส้นหมี่ตะลึงงัน อยู่สักพักจึงตอบกลับ：“ฉัน……ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์คุณ”
“……”
สีหน้ายิ่งขุ่นมัวมากกว่าเดิมแล้ว！
ความโมโหที่แฝงไปด้วยความขายหน้า！
เส้นหมี่ไม่เข้าใจเหตุผลที่แท้จริง รอยยิ้มบนใบหน้าทันใดได้หุบลงแล้ว
“สามี ฉัน……ฉันไม่ได้เจอคุณตั้งนานแล้ว ฉัน……ฉันคิดถึงคุณ คุณไม่คิดถึงฉันเหรอ?”
เธอถือองุ่นกล่องนี้เอาไว้ รวบรวมความกล้า แฝงไปด้วยความน้อยใจ ในที่สุดหูแดงระเรื่อพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาอย่างติดๆขัดๆ
คำพูดนี้พูดออกมา รอบด้านเงียบลงเหมือนกับว่าแม้แต่เข็มเล่มหนึ่งหล่นลงยังได้ยิน