ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 908 บางครั้งผู้ชายก็ปัญญาอ่อน
เส้นหมี่ตะลึงงัน
ไม่มีนะ เมื่อสักครู่เธอก็เดินอยู่ดีๆ เพราะว่าเขาหยุดอย่างกะทันหันเธอถึงได้ชนเข้า
แต่ว่า เธอไม่ได้อธิบาย ทว่าเห็นว่าตัวเองถูกจับมือเอาไว้ ปลื้มปีติขึ้นมาเหมือนกับได้ดื่มน้ำผึ้งเดือนห้า ไม่กี่วินาที ใจทั้งดวงก็หวานขึ้นมาแล้ว
“อืม ฉันผิดไปแล้ว สามี”เธอคอตกลง ยอมรับผิดอย่างว่าง่าย
แสนรัก：“……”
ใจกำลังจะวางลงได้
แต่ว่า เขาเงยหน้าขึ้นมามองเห็นเหล่าทหารที่อยู่ด้านตรงข้ามมองพวกเขาอย่างประหลาดใจอย่างมาก ในที่สุด ใบหน้าหล่อของเขายังคงขุ่นเคือง ถอดหายใจออกมา จึงพาหญิงสาวเดินออกไปแล้ว
หลังจากนั้นสิบนาที
เส้นหมี่นึกว่าเขาจะพาเธอกลับไปยังห้องพัก เพราะว่า เธอนั้นเอาเสื้อผ้ามาให้เขา
แต่ว่า เมื่อเธอถูกพามายังสถานที่ที่หนึ่ง เธอได้พบว่าหน้าประตูใหญ่ของตึกตึกนั้นเขียนว่า “โรงอาหาร”ตัวโต！
“สามี คุณก็ยังไม่ทานอาหารเช้าเหรอ?” เธอเซอร์ไพรส์อย่างมาก ยืนอยู่ข้างเขาแล้วพูดออกมา
“ยัง”
ครั้งนี้ เขาตอบกลับเธอมาเบาๆ
เส้นหมี่ได้ยินแล้ว ทันใดยิ่งดีใจขึ้นมากกว่าเดิม เธอเต็มไปด้วยความหวังเดินตามเขาเข้ามา จริงด้วย มองเห็นโรงอาหารขนาดใหญ่ที่น่าจะสามารถรองรับคนได้ประมาณพันคน มีอาหารเช้ามากมายหลายอย่างช่องรับอาหารต่างยังเปิดอยู่
แต่ว่า ก็ไม่เห็นว่าจะมีใคร
ชั่งเถอะ มีให้กินก็ดีแล้ว
เส้นหมี่มีความสุขเป็นอย่างมาก เธอเห็นว่าไม่ไกลยังมีก๋วยเตี๋ยวปลาที่เป็นอาหารขึ้นชื่อของเมืองA เธอวิ่งไปอย่างดีใจ
“สามี คุณดูสิ ที่นี่ยังมีอาหารขึ้นชื่อของเมืองAด้วยนะ พวกเราทานอันนี้ดีไหม? นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทาน อยากชิมดูสักหน่อย”
เธอมองเห็นอาหารขึ้นชื่อของบ้านเกิดที่เต็มไปด้วยน้ำมันพริกเผา ถึงกับน้ำลายสอ กอดชายหนุ่มเอาไว้แล้วออดอ้อนขึ้นมา
ชายหนุ่ม：“……”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ทันใดนั้น คุณป้าที่อยู่ด้านในพบว่าเป็นเขา
“เอ๊ะ? แสนรัก คุณมาอีกแล้ว? ยังทานไม่อิ่มเหรอ? เอาอีกถ้วยไหม?”
“……”
อากาศ เหมือนกับว่าได้ถูกทำให้แข็งตัวแล้ว
วินาทีนี้ ที่ช่องรับอาหารเช้าช่องนี้ ด้านหน้าเหมือนกับว่า เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน
เส้นหมี่อยากจะหัวเราะออกมา
แต่ว่า เมื่อเธอได้เห็นว่าใบหน้าหล่อของชายหนุ่มแทบจะวางเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เธอจึงรีบกลั้นเอาไว้ หลังจากนั้นรีบคลี่คลายสถานการณ์ “ใช่ค่ะคุณป้าฉันยังไม่ทานเลย สามีของฉันจึงพาฉันมา”
“อ๋ออ๋อ ที่แท้ภรรยามาแล้วนี่เอง ดีๆ ป้าจะทำให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”
หลังจากนั้นคุณป้าคนนี้จึงไม่ได้ถามอะไรอีก อีกทั้งไปทำก๋วยเตี๋ยวให้กับทั้งสองทันที
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ถึงได้มาปลอบใจคนคนนี้：“มา สามี พวกเรามานั่งด้านนี้ สามี คุณดีจริงๆ คุณรู้ตั้งนานแล้วใช่ไหมว่าที่นี่มีก๋วยเตี๋ยวปลาของทางบ้านพวกเรา หลังจากนั้นก็เลยพาฉันมากินใช่ไหม?”
“……”
ไม่ตอบกลับ
คนคนนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็นิสัยแปลกประหลาด อีกทั้งยังรักษาหน้ารักษาตาเป็นอย่างมาก เป็นไปตามที่เส้นหมี่คาดเอาไว้ ทั้งที่ถูกเส้นหมี่ลากมานั่งที่นี่แล้ว
ใบหน้าของเขายังคงขุ่นมัว ไม่พูดอะไรสักคำ
เส้นหมี่ทั้งโมโหทั้งอยากจะหัวเราะ ปลอบใจต่อ：“สามี ใช่แล้ว ฉันอยากจะบอกกับคุณเรื่องหนึ่ง วันนี้เด็กๆทั้งสามบอกกับฉันว่า พรุ่งนี้ที่โรงเรียนพวกเขาจัดประชุมผู้ปกครอง พรุ่งนี้คุณกลับไปพอดี ไปด้วยกันได้ไหม?”
“ประชุมผู้ปกครอง?”
หัวข้อนี้เบี่ยงเบนความสนใจของเขาสำเร็จแล้ว
“ประชุมผู้ปกครองอะไร?”
“ไม่รู้สิ ได้ยินอิคคิวพูดว่า เป็นการประชุมผู้ปกครองตามปกติ เกี่ยวกับการเรียนการสอนแล้วก็การตั้งใจเรียนของเด็กๆน่ะ ฉันรู้สึกว่าลูกๆไปเรียนที่นั่นเป็นครั้งแรก พวกเราไปกันเองจะดีกว่า”
เส้นหมี่เกรงว่าเขาจะไม่ยินยอม นำเอามุมมองของตัวเองที่มีต่อเรื่องนี้พูดออกมาอย่างละเอียด
โชคดี เรื่องเกี่ยวกับลูก เขาค่อนข้างจะให้ความสำคัญ พยักหน้า เขายินยอมแล้ว：“เข้าใจแล้ว”
เส้นหมี่ดีใจเป็นอย่างมากแล้ว
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เมื่อเส้นหมี่อิ่มแล้วหนึ่งมื้อ พอใจอย่างมากแล้วจึงวางตะเกียบในมือลง เธอมองดูก๋วยเตี๋ยวถ้วยนั้นที่อยู่ตรงข้ามไม่ถูกแตะต้องสักนิด มุมปากจึงกระตุกแล้ว
ปรากฏว่าเขาทานอาหารมาก่อนแล้ว
“สามี ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องต้องบอกกับคุณ เมื่อวานคุณท่านให้พ่อบ้านสินนำบัญชีของเดอะวิวซีมาให้ฉันอย่างกะทันหัน บอกว่าต่อไปนี้มอบให้ฉันดูแลจัดการ คุณมอง……เรื่องนี้ว่าอย่างไร?”
“ให้คุณ?”
คำพูดนี้พูดออกมา ชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามกำลังเล่นแก้วน้ำในมืออย่างเบื่อหน่าย ปรากฏว่าแสดงความสงสัยออกมา
“ทำไมเขาถึงได้มอบให้คุณขึ้นมาอย่างกะทันหัน?”
“ฉันก็ไม่รู้ เมื่อวานเรียกพิมเจ้ามาอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นบอกว่าให้เธอเตรียมตัวพาฉันไปรู้จักกับคนในตระกูลเทวเทพ สามี คุณรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ปกติไหม?”
เส้นหมี่เห็นแล้วว่าแม้แต่คนคนนี้หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ยังขมวดคิ้วชักสีหน้าออกมา จึงทำให้ เธอยิ่งกังวลขึ้นมาแล้ว
เธอสงสัยว่าเรื่องเรื่องนี้ไม่ค่อยปกติ
เพราะว่า ด้วยสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ เธอชัดเจนดีว่าเธอไม่มีคุณสมบัติใดที่จะมาดูแลเรื่องเรื่องนี้ แต่เมื่อตาแก่คนนั้นทำแบบนี้ นี่แสดงถึงอะไรล่ะ?
เส้นหมี่รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องดี
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ปกติ หลายปีมานี้ ในบ้านของเขาวุ่นวายมาก อยากหาคนมาดูแลเป็นเรื่องปกติ”