ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 928 มีคนหนึ่งนอนหลับอยู่ข้างเธอ
“อือ……”
จู่ ๆ ถูกอุ้มขึ้นมาจากบนเตียงอันนุ่มสบายแบบบังคับ เธอไม่พอใจเล็กน้อย ยังขมวดคิ้วอยู่ในฝัน เหมือนกับว่าเจ้าแมวเหมียวที่ถูกรบกวน และเอ่ยเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ
แต่ไม่นานนัก เมื่อมือใหญ่คู่หนึ่งอุ้มเธอมาไว้ในอ้อมกอด
“ไม่ดื้อนะ”
น้ำเสียงอันดึงดูดและอ่อนโยนแว่วผ่านข้างหูเธอไป และตามด้วยกลิ่นลมหายใจของผู้ชายที่แสนคุ้นเคย
ไม่นานนัก เธอก็มุดเขาไปในอ้อมกอดของชายคนนี้ และนอนหลับสนิทต่อไป จากนั้น จนกระทั่งรุ่งเช้า เธอก็ยังคงนอนอยู่ในความอบอุ่นนั้นโดยไม่ขยับ
“ติ๊ง…….ติ๊งติ๊ง………”
เมื่อตอนที่เสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ด้านนอกก็สว่างจ้าเรียบร้อยแล้ว
ใครกันนะโทรศัพท์มาแต่เช้า?
เธอยังคงงัวเงียอยู่ ไม่ได้มองดูสภาพข้างกายตัวเอง เธอรีบคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาและวางแนบหูไว้
“ฮัลโหล? ใครคะ?”
“หมี่ เกิดเรื่องแล้ว เมื่อคืนพ่อของม็อกโกถูกคนพาตัวออกไปจากบ้าน จนตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวเลย ม็อกโกร้อนใจจนจะบ้าแล้ว”
ช่วงเช้าตรู่ มีเสียงผู้หญิงดังลอยผ่านมาจากโทรศัพท์นี้ ราวกับว่าเหมือนยิงปืนกลเสียงดังปึงปังหลังจากระเบิดลูกใหญ่
เส้นหมี่ที่เพิ่งตื่นนอนเพราะเสียงรบกวน สมองเต็มไปด้วยความมึนงง
แสงดาว?
เธอเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?
เส้นหมี่ทำได้เพียงแค่ขยับโทรศัพท์ออกห่างเล็กน้อย จากนั้นก็ถามต่อว่า : “พี่พูดอีกที? ฉันไม่เข้าใจ อะไรคือพ่อของม็อกโกถูกพาตัวไปแล้ว? เขาถูกใครพาตัวไป?”
“ท่านไชยันต์น่ะสิ!”
แสงดาวเอ่ยชื่อนี้ผ่านทางโทรศัพท์ออกมาด้วยความโมโห
เส้นหมี่ก็ยิ่งงงมากขึ้น
ไชยันต์?
ไชยันต์พาตัวลูกชายตัวเองไปแล้วมีปัญหาตรงไหน? ผู้หญิงคนนี้ว่างมากจนตื่นตูมเกินไปแล้วหรือเปล่า? ยังจะมายุ่งสนใจเรื่องแบบนี้อีก
เส้นหมี่เองเริ่มหมดความอดทนแล้ว : “พี่คะ เขาเป็นพ่อลูกกัน พาตัวไปมันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ? ถ้าพี่คิดอยากจะสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา ฉันแนะนำว่าเรื่องภายในครอบครัวแบบนี้พี่อย่าไปยุ่งเลยดีกว่า”
“เชอะ!”
คิดไม่ถึงว่า สิ้นเสียงคำพูดของเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็ด่าฉาดเข้ามาในโทรศัพท์
“เส้นหมี่ เธอยังฟังไม่เข้าใจใช่ไหม? ฉันบอกว่าเป็นเรื่องของครอบครัวงั้นเหรอ? ฉันบอกว่าพ่อของเขาเกิดเรื่องแล้ว เรื่องที่ผู้ชายของเธอถูกทำร้าย ตอนนี้สืบหาออกมาแล้วว่าพ่อของเขามีส่วนร่วมด้วย ท่านไชยันต์จึงโกรธและโมโหมาก จึงได้พาตัวเขาไป”
“！！！！”
ผ่านไปหลานวินาที ในที่สุดเส้นหมี่ทางนี้ก็บีบโทรศัพท์แน่นและพูดอะไรไม่ออก
เธอฟังผิดไปหรือเปล่า?
ไชกุมีส่วนร่วมในการทำร้ายแสนรักงั้นเหรอ?
ทำไมล่ะ?
ทำไมเขาต้องทำแบบนี้? เขาไม่ใช่เป็นคุณลุงใหญ่เหรอ? ยังเป็นญาติแท้ๆ กัน ทำไมเขาจะต้องทำร้ายเขาด้วย? หรือว่าในตระกูลเทวเทพตัวเขาเองก็ไม่ต้อนรับเขา?
เส้นหมี่ไม่กล้าที่จะเชื่อความจริงที่เกิดขึ้นนี้เลยจริงๆ
“สิ่งเหล่านี้ พี่ไปฟังมาจากที่ไหน?”
“ขวัญเมืองมาหาฉัน เมื่อคืนหลังจากที่ไชกุถูกพาตัวไปแล้ว มินตราก็ไปขอความช่วยเหลือที่บ้านตระกูลโชคศักดา ขวัญเมืองเห็นเข้าก็เลยโทรศัพท์มาหาฉัน เธอหวังว่าฉันจะติดต่อหาเธอ เพื่อไปขอร้องกับท่านไชยันต์”
แสงดาวเองก็ไม่ได้ปิดบังเธอ บอกแหล่งที่มาของข่าวคราวนี้ที่ตัวเองได้รับมาออกมาจนหมดสิ้น
ก็คือได้ข่าวมาจากคนของตระกูลโชคศักดา?
ดูท่าแล้วนี่ก็คงจะเป็นเรื่องจริง
แต่ ไชกุทำร้ายแสนรัก ตอนนี้หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ได้ฟังคำพูดของขวัญเมือง กลับให้เส้นหมี่ตัวเธอไปขอร้องให้กับคนร้าย เธอมาผิดทางหรือเปล่า?
เธอลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นใคร?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็เข้าใจขึ้นมา ทันใดนั้น เธอตกใจเป็นอย่างมาก และยังไม่ทันได้ตรวจสอบถึงรายละเอียดเบื้องลึกของเรื่องนี้ ก้อนความโกรธก็ปะทุขึ้นมาในอกของเธอ
“พี่คะ แต่นี่คือน้องชายของพี่ เขาทำร้ายน้องชายพี่ ตอนนี้พี่กลับให้ไปช่วยขอร้องเพื่อเขา?”
“ฉัน……..”
เพียงแค่ประโยคนี้ แสงดาวที่อยู่ในสายโทรศัพท์ก็ถึงกับอึ้งไป
อันที่จริงเธอไม่ใช่เพื่อขอร้องให้กับไชกุ แต่เพราะว่าหลังจากที่ได้ยินว่าม็อกโกร้อนใจจนแทบบ้า และได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เธอก็เลยโทรศัพท์มาหาแต่เช้าตรู่
สีหน้าของแสงดาวเดี๋ยวครึ้มดำเดี๋ยวขาวซีด
“ฉัน….ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ ฉันก็แค่….แต่อยากให้เธอไปลองถามดู ว่าสถานการณ์เป็นยังไงกันแน่? ขวัญเมืองบอกว่า หลังจากที่ม็อกโกไปที่เดอะวิวซี ก็ไม่เห็นออกมาเลย ฉะนั้น ฉันจึงได้มาหาเธอนี่ไง”
เธอเริ่มอธิบายให้ฟัง
เหมือนกับว่าจะแสดงให้เห็นถึงจุดยืนของตัวเอง เธอไม่ได้ยืนอยู่ฝ่ายของคนร้ายทางนั้น แต่เพราะว่าเป็นห่วงผู้ชายคนนั้น จึงได้รีบมาหาแบบสุ่มสี่สุ่มห้า
เส้นหมี่ : “…….”
ในท้ายที่สุด เธอก็ถอนหายใจและตกลงรับปาก
จะว่าไป สำหรับเรื่องนี้จริงๆ แล้วม็อกโกเองก็คือผู้บริสุทธิ์
เส้นหมี่วางสายโทรศัพท์ไป เตรียมตัวที่จะลุกขึ้น
กลับไม่คาดคิดว่า เธอวางโทรศัพท์ลงแล้วและหันกลับมา ทันใดนั้น เธอก็ค้นพบว่าตัวเองเหมือนสัมผัสเข้ากับคนคนหนึ่ง และคนคนนี้ เหมือนว่า…..ยังคงนอนหลับอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอ!!!
โอ้ สวรรค์!
ดวงตาทั้งคู่ของเส้นหมี่เบิกกว้างขึ้นในทันใด เธอหันขวับไปมองด้านข้างอย่างรวดเร็วราวกับจรวดที่พุ่งออกไป
“ในที่สุดก็โทรเสร็จแล้ว?”
น้ำเสียงผู้ชายอันน่าดึงดูดที่เย็นยะเยือกจนขนหนังศีรษะรู้สึกเย็นชา ในดวงตาคู่นั้นที่เหมือนกับว่าตกผนึกน้ำแข็งไว้เป็นพันปี มันช่างเหมือนกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาจริงๆ
มีเสียง “วิ้ง” —
เส้นหมี่คือเสียสติไปโดยสิ้นเชิง!
แม่งเอ๊ย นี่มันจังหวะอะไรกัน?
เธอปีนขึ้นมาบนเตียงของชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? อีกทั้ง ยังนอนอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา?!!