ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 929 หน้าที่ระหว่างสามีภรรยา
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 929 หน้าที่ระหว่างสามีภรรยา
ใช่ พวกเขาคือสามีภรรยากัน เธอนอนกับเขาคือเรื่องที่ถูกต้องตามกฎหมาย
แต่ ตอนนี้เขาป่วย เขายังมีอาการบุคลิกไม่คงที่ เขาจำแทบไม่ได้เลยว่าเธอคือภรรยาของเขา?
ม่านตาของเส้นหมี่สั่นระรัว
“ที่…..ที่รัก อรุณสวัสดิ์ค่ะ…..”
เธออดกลั้นต่อคลื่นยักษ์ลูกใหญ่ในก้นบึ้งหัวใจ และฉีกยิ้มออกมา ซึ่งไม่ต่างอะไรกับคนบ้า แล้วยกมือที่แข็งทื่อพูดทักทายเขา
สายตาของผู้ชายก็ยิ่งดูไม่เป็นมิตรมากขึ้น : “คุณคิดจะนอนอยู่บนตัวผมอีกนานแค่ไหนกัน?” ! ! ! !
เส้นหมี่สั่นระรัวไปทั้งตัวอีกครั้ง!
และในเวลานี้เอง เธอจึงพบว่า พวกเขาสองคนไม่เพียงนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ครึ่งท่อนล่างของเธอยังทับเขาไว้อยู่เหมือนกับปลาหมึก
เฮ้ย!
เมื่อคืนเธอเป็นบ้าอะไรกันแน่? ทำไมถึงได้ทำเรื่องที่น่าตกใจกลัวและไร้สมองแบบนี้?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไม่พูดอะไรต่อ รีบพาตัวเองออกจากบนร่างของผู้ชายราวกับโดนไฟฟ้าช๊อต เธอรีบเปิดผ้าห่มออกและลุกกระโดดลงไปทันที : “ฉัน….ฉันตื่นแล้ว ฉันไปเตรียมอาหารเช้าให้คุณ”
จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็รีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ซึ่งเกือบจะเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงเห็นแล้ว หรี่มุมตาลง อดกลั้นไว้หลายวินาที ใบหน้านิ่งขรึมที่ทำไว้ก็ไม่มีหลุดฟอร์ม ยังคงรักษาภาพลักษณ์ที่แสนเย็นชาเอาไว้
ไชยันต์ยอมที่จะจับกุมลูกชายของเขาได้เหรอ?
มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
เขาเปิดผ้าห่มและลุกขึ้นมา มองดูชุดนอนก็เห็นคราบน้ำลายที่ทิ้งไว้ตรงหน้าอก หลังจากที่เขาถอดมันออก ก็เผยให้เห็นรูปร่างที่แข็งแรงและเป็นสัดส่วน จากนั้นก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทางนั้น
นี่ก็คือผลลัพธ์ที่เขาฝึกซ้อมตอนที่อยู่ในกรมทหารตลอดสามเดือน
บังเอิญว่าในเวลานี้เองเส้นหมี่ก็วกกลับมาหยิบโทรศัพท์ของเธอ เตรียมที่จะโทรหาสอบถามเรื่องนั้นที่เดอะวิวซี
จู่ ๆ ผลักประตูเข้ามา–
“ตึง!”
สายตาคู่นั้นจ้องตรงไปยังชายผู้แข็งแกร่งคนนี้ ร้อนวูบวาบไปทั้งสมอง คนทั้งคนก็ล้มพับอยู่บนบานประตูบานนี้
แม่งเอ๊ย ตลอดทั้งเช้าตรู่นี้ ทำไมถึงได้เจอแต่อะไรที่มันกระตุ้นสูบฉีดขนาดนี้? นี่คือไม่อยากให้เธอได้มีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม?!!
เธอกลืนน้ำลายเฮือก….
แสนรัก : “……”
เมื่อเห็นดวงตาปนทะลึ่งของเธอที่จ้องมองเขาอยู่อย่างไม่ละสายตา ดวงตาของเขาก็มืดหมองลง เมื่อคืนกว่าจะระงับความเร่าร้อนนั้นลงไปได้ไม่ง่ายเลย ตอนนี้มันเริ่มกลับมาอีกแล้ว
“เข้ามา”
“หา?”
เส้นหมี่ตกตะลึง
เข้าไป?
เธอฟังไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายที่ทำให้เธอหน้าแดงหัวใจเต้นแรง และยังมีความดึงดูดน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก เธอขาดการควบคุมตัวเองอีกแล้ว ขาทั้งสองข้างก็เดินเข้าไป
“หาเสื้อผ้าให้ผม”
แสนรักตั้งใจไม่มองไปที่เธอ เขายังคงใบหน้าอันแสนเย็นชานั้นไว้ เปลือยร่างกายท่อนบนไว้ และให้ผู้หญิงคนนี้หาเสื้อผ้าให้ตัวเอง
เส้นหมี่ถึงจะฟังเข้าใจ
ใช่สิ เขาเป็นผู้ป่วย ตอนนี้เขาต้องการเปลี่ยนเสื้อฟ้า แน่นอนว่าต้องให้เธอช่วย
เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจต่อความคิดของตัวเองเมื่อสักครู่ จึงรีบก้มหน้าลงไป เธอวิ่งมายังหน้าตู้เสื้อผ้าแล้ว จากนั้นก็เปิดตู้หาเสื้อผ้าให้เขาอย่างละเอียด
“คุณจะใส่สีอะไรคะ? สีเทาไหม?”
“แล้วแต่”
ผู้ชายหมดความอดทนเล็กน้อย
เส้นหมี่เห็นดังนั้น จึงรีบหยิบชุดลำลองอยู่บ้านสีเทาออกมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งของที่เธอสั่งให้คนเอามาส่งจากเดอะวิวซี เพื่อให้ง่ายสำหรับเขาเปลี่ยนและสวมใส่
แต่ เมื่อเธอหยิบเสื้อผ้าออกมาแล้ว
ผู้ชายคนนี้กลับยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาอย่างหมดความอดทนทั้งสองข้างจ้องอยู่ที่เธอ เหมือนกับว่ากำลังบอกเธอ รีบมาเปลี่ยนให้เขา
แม่งเอ๊ย!
ให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา? ! !
หัวใจของเส้นหมี่เต้นสูบฉีดแรงขึ้นมาอีกครั้ง
แต่หลังจากที่เต้นผ่านไปแล้ว สิ่งที่ตามมามากกว่านั้นก็คือความดีใจ ดังนั้นใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้อนวาบ แล้วหยิบเสื้อผ้าชุดนี้ขึ้นมาเปลี่ยนให้เขาจริงๆ
นั่นก็คือการแตะสัมผัสในระยะกระชั้นชิดเลยทีเดียว
เป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสกับรูปร่างที่ทั้งแข็งแรงและเป็นสัดส่วนแบบนี้ ความร้อนรุ่มแบบนั้นของผู้ชาย เธอสัมผัสเขาได้ก็เฉพาะในความฝันเท่านั้น
เส้นหมี่ยื่นนิ้วออกไปอย่างสั่นๆ
“คุณบอกว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากัน”
“……”
ตอนที่ปลายนิ้วเพิ่งจะแตะสัมผัสกับผิวหนังร้อนรุ่มของชายคนนั้น ทันใดนั้น เขาก็ถามคำถามอย่างเรียบนิ่งขึ้นมาหนึ่งประโยคอยู่เหนือศีรษะของเธอ
เส้นหมี่จึงรีบเงยหน้าขึ้นไปทันที เธอมองดูเขา และพยักหน้าตอบรับอย่างจริงจัง : “ถูก”
แสนรัก : “งั้นพวกเราทำอะไรกันแล้วบ้าง? เรื่องที่ควรจะเกิดขึ้นระหว่างสามีภรรยา เกิดขึ้นแล้วหรือยัง?”
เส้นหมี่ : “หา?”
แสนรัก : “ผมหมายถึงเรื่องที่ควรเกิดขึ้นระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ถ้าหากมี งั้นคุณก็ไม่ต้องรู้สึกผิดและละอายใจกับเรื่องเมื่อเช้านี้ ผมเป็นสามีของคุณ ให้หลับนอนกับคุณก็เป็นเรื่องปกติ”
“……”
เป็นเวลากว่าสิบกว่าวินาที ที่เส้นหมี่ยืนอย่างเฉื่อยชาอยู่ตรงหน้าชายคนนี้!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เห็นว่าเขาพูดสิ่งนี้กับเธอด้วยสีหน้าท่าทางแบบจริงจัง
ให้หลับนอนกับเธอก็เป็นเรื่องปกติ?
ไม่ใช่สิ คำพูดนี้ทำไมฟังดูแปลกพิกล? ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ความหมายที่เขาพูด คือเรื่องที่เมื่อเช้าเธอนอนอยู่บนตัวเขาเหมือนกับปลาหมึก
แต่ คำว่า “นอน” คำนี้ ทำไมฟังดูแล้วยังรู้สึกแปลกๆล่ะ?
“…….อ้อ ได้” ในท้ายที่สุดเส้นหมี่ก็ยังคงหน้าแดงระเรื่อ เพียงแค่ก้มศีรษะลงและตอบตกลง
“เหมือนกัน ผมนอนกับคุณ ก็เป็นเรื่องปกติมาก”
“！！！！”
เงยหน้าขึ้นมาอย่างจัง!
กลับไม่คาดคิดและไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ ผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ จู่ ๆ ใช้มือบีบคางของเธอไว้ จากนั้นริมฝีปากของเขาก็แนบชิดลงมาจูบอย่างแนบแน่น