ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 94 ตัดสินใจพาลูกจากไป

เธอกอดลูกทั้งสองไว้ในอ้อมแขน เวลานี้ เธอเหนื่อยและอ่อนล้าจริงๆ และก็ ยังรู้สึกตำหนิตนเองและเสียใจที่ไม่สามารถให้อภัยได้ ซึ่งแพร่กระจายอยู่ในใจของเธอตลอด
ทำไมคิวคิวถึงรู้จักแด๊ดดี้？
เขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่？
และก็ ทำไมเขาไม่แข็งแรงมากขนาดนั้น？ทำไมเธอไม่เคยรู้？เธอเป็นหม่ามี๊ของเขา เธอทำอะไรไป？ลูกบกพร่องรุนแรงมากขนาดนี้ เธอยังไม่รู้
เป็นครั้งแรกที่เส้นหมี่รู้สึกว่าไม่สมควรเป็นแม่
“คิวคิว ลูกบอกหม่ามี๊มา ลูกรู้จักแด๊ดดี้แล้วเหรอ？”
เส้นหมี่กลับสู่อารมณ์ปกติของตัวเองได้ ในที่สุดก็ถามเด็กในอ้อมแขน
พูดจบ ชินจังที่ยังพิงเธอในอ้อมแขน ก็ซุกหน้าลงไปทันที เขายืนตรงนั้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรกับหม่ามี๊
เขากลัวพูดไป หม่ามี๊จะไม่ต้องการเขา
ดีที่ ด้านข้างยังมีรินจังลูกรัก พอเธอเห็นพี่ชินจังไม่กล้าพูด ทันใดนั้น เธอก็กะพริบตาโตๆที่แวววาวนั้นปริบๆ ช่วยพี่ชินจังพูด
“ใช่ หม่ามี๊ รินจังลูกรักก็รู้”
“อ๋า？ลูกก็รู้เหรอ？”
“ใช่ เพราะว่าหม่ามี๊มักถูกแด๊ดดี้นิสัยไม่ดีรังแกตลอด และยังถูกจับมา พี่ชายโกรธมาก จากนั้นก็ติดตามคนเลวที่จับหม่ามี๊ ต่อมาเลยรู้ว่าเป็นแด๊ดดี้”
เด็กสาวพูดจาเสียงนุ่มนิ่ม เอาเรื่องที่เขาสองคนพี่น้องรู้เรื่องแด๊ดดี้ได้อย่างไร พูดออกมาอย่างละเอียด
เส้นหมี่ฟังจบ ทันใดนั้นก็ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้
ก็ใช่ ไอคิวของลูกชายเธอตั้งเท่าไหร่ แค่ห้าขวบ ทักษะการแฮ็กของเขาสามารถบุกเซิร์ฟเวอร์เครือข่ายท้องถิ่นทั้งหมดในเมืองเคลียร์ได้โดยตรง ขุดค้นแด๊ดดี้เลวๆของเขาคนนั้นมาได้ แปลกตรงไหน？
เส้นหมี่ไม่พูดเรื่องนี้อีก เธอเริ่มมองร่างเล็กๆของเด็กคนนี้อย่างรู้สึกเศร้า
ชินจัง：“……”
รินจัง：“……”
และก็ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆเด็กทั้งสองก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี เหมือนว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
“คิวคิว หม่ามี๊……หม่ามี๊ขอโทษลูกจริงๆนะ หม่ามี๊ไม่เคยรู้เลย ว่าลูก……ลูกจะมีปัญหากับร่างกายมากอย่างนี้ หม่ามี๊ผิดไปแล้ว หม่ามี๊พาลูกกลับเมืองเคลียร์ดีไหม？พวกเราจะกลับไปเดี๋ยวนี้ หม่ามี๊ไม่คิดอะไรแล้ว จะรักษาลูกให้ดี โอเคไหม？”
เส้นหมี่กุมมือเล็กๆของลูกชายไว้ ในที่สุดก็อดทนความเจ็บปวดในใจแล้วพูดการตัดสินใจของตัวเองออกมา
ใช่ เธอไม่ควรเลยจริงๆ เพื่อสิ่งที่ไม่ชัดเจนเหล่านั้น สิ่งเหล่านั้นที่ไม่ใช่ของเธอ เธอดันละเลยสิ่งที่สำคัญที่สุดที่อยู่ข้างเธอ
เธอไม่อาจจินตนาการได้เลย ว่าเขาจะทนได้อย่างไร เมื่อหม่ามี๊ไม่รู้สภาพร่างกายของเขาเลย？
เขาเพิ่งห้าขวบ！
เส้นหมี่ละสายตาลงไป เสียใจจนน้ำตาไหลลงมาปริบๆ
สองพี่น้องตะลึงงัน！
กลับเมืองเคลียร์？！！
ไม่มั้ง หม่ามี๊จะพาพวกเขาไปจากที่นี่？งั้นคิวคิวจะทำไง？ตอนนี้คิวคิวยังอยู่ที่เรืองรองนะ？
และก็ ถ้าเธอไป งั้นต่อไปก็จะทิ้งชินจังไว้คนเดียวใช่ไหม？เขาจะอยู่โดดเดี่ยวที่นี่ ไม่มีหม่ามี๊ และไม่มีน้องสาวกับน้องชาย
เธอไม่ต้องการเขาอีกแล้วเหรอ？
ชินจังเบ้าตาแดงก่ำ สลัดออกมาจากอ้อมแขนหม่ามี๊ เขาก้าวขาจะวิ่งไป
“คิวคิว ลูกวิ่งทำไม？กลับมา อย่าวิ่งสิ！”เส้นหมี่เห็น ก็ยืนขึ้นมาทันที พร้อมพาลูกสาวที่อยู่ข้างๆตามไปด้วย
เด็กคนนี้เป็นอะไรไป？ทำไมเธอบอกว่าจะพาพวกเขากลับเมืองเคลียร์เขาก็วิ่งล่ะ？
เส้นหมี่ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
แต่ว่า ถ้าเธอรู้ว่าลูกชายคนนี้ ไม่ใช่คิวคิว แต่เป็นชินชินของเธอ เธออาจจะเข้าใจ
สำหรับชินจัง สิ่งที่เขารับไม่ได้ที่สุด ก็คือหม่ามี๊ทิ้งเขาอีกครั้ง！
——
ส่วนคิวคิววันนี้เป็นแด๊ดดี้ที่มารับเขากลับบ้าน
แด๊ดดี้นิสัยไม่ดีคนนี้ อาจเพราะว่าที่โรงพยาบาลชินจังไม่ไปกับเขา แต่เลือกหม่ามี๊ พอมาถึง ใบหน้าหล่อเหลานั้น ก็ดูบูดบึ้งตลอด
แม้แต่เขาทักเขาก่อน ก็ยังไม่สนใจ
แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี ไม่สนใจก็ไม่ต้องสน เขาก็ขี้เกียจพูดกับเขาแล้ว
คิวคิวสะพายกระเป๋าเรียนใบเล็กนั่งอยู่ด้านหลัง เปิดของขวัญที่แย่งชิงมาได้วันนี้ในโรงเรียนอนุบาล พร้อมกับแกะอมยิ้มออกมากินอย่างมีความสุข
“ลูกทำอะไรน่ะ？”
“อ๋า？ผมเหรอ ไม่ได้ทำอะไร ผมกำลังเล่นอยู่”
คิวคิวไม่บอกแด๊ดดี้ว่า วันนี้เขากู้คืนส่วนที่หลงเหลืออยู่แทนพี่ชายที่แสนดีอย่างชินจังของเขาที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว ถ้าเขารู้ ต้องทุบเขาแน่！
คิวคิวหยิบรถของเล่นคันหนึ่งที่เป็นของรางวัลออกมา low มาก เข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว ยังจะเล่นของเด็กๆแบบนี้อีก！
แสนรักสังเกตเด็กคนนี้จากกระจกมองหลังอยู่คลอด เขาโมโหเล็กน้อยจริงๆ เมล็ดที่เลี้ยงมาห้าปี ดันไปอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้นเสียได้ ไอ้ลูกอกตัญญู
แต่ว่า เขากำลังทำอะไรอยู่？
เขามองดูพฤติกรรมของเด็กคนนี้แปลกๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนสุดท้ายที่เขาถอดกระเป๋าเรียนใบเล็กลง จากนั้นโยนไปบนที่นั่งอย่างไม่สนใจ แล้วนั่งลงไปกับขาของเขา ตาเป็นประกาย แววตาของเขาก็ยิ่งประหลาดใจ
“ชินจัง ใครสอนลูกนั่งแบบนั้น？แด๊ดดี้สอนแล้วไม่ใช่เหรอว่ายืนต้องยืนอย่างไร นั่งต้องนั่งแบบไหน？ไปโรงเรียนอนุบาลแค่สองวัน ก็เรียนรู้พฤติกรรมแย่ๆแบบนี้แล้ว？”