ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 105

สุดท้าย มือซ้ายเธอก็ยหยับไปมาได้ เธอเอียงไปข้างหลัง อยากจะแกะเชือมือขวาออก

“อา!”

เสียงกรีดร้อง มีดในมือพนักงานคนผอมได้แทงไปยัง พนักงานคนอ้วน เลือดไหลเต็มบนพื้น จาร ตกใจมาก สั่นทั้ง ตัวไม่หยุด เธอดดไม่ถึงว่าสองคน แถมยังฆ่าได้ลงคอ จะฆ่ากันได้เพราะแค่เงิน

นี่เป็นคนเพื่อเงินจนไม่เอาชีวิต

จารวีทนกั้นความหวาดกลัวในใจไว้ แล้วพยายามแกะ เชือกมือข้างขวา พอดีตรงที่พนักงานอ้วนนั้นล้มลงไป สามารถปิดมือจารวีได้

จารวีกับตัวลง แกะเชือกบนขาออก ทันใดที่แกะเชือกออก พนักงานคนผอมก็ได้เอาศพพนักงานคนอ้วนหลบไป และเดิน มาหาจาร

“ดอกทอง ยังจะหนีอีก……

“อ้าว!” จารวีกร็ด แล้วจับเก้าอี้ขึ้นมา หันหลังโยนเก้าอี้ใส พนักงานคนผอม

พนักงานคนผอมเดินถอยหลังหลายก้าว เพื่อหลบเก้าอี้ แล้วเอื้อมมือหยิบมีด แทงอยู่พนักงานอ้วนออกมา แล้วเดิน หน้าซักถามจาร
“อ้า!” จาก ไปทั่วเมื่อเสียสติ เธอวิ่งและตะโกนไปตาม บันไดพร้อมกับจาที่สั่นของเธอ

เมื่อวิ่งลงไปถึงหน้าประตู เธอก็วิ่งตรงออกไปหน้าสวน

ตอนนี้ สมองเธอจางขาวไปหมด มีเพียงความเชื่อเดียวใน

ใจ นั่นก็คือรีบวิ่งหนี

ตีนที่มืดมน มองอะไรอะไม่เห็นแม้งกระทั่งนิ้วมือ เธอชน ใส่เข้าไปในออมกอดของใครบางคนเต็มๆ แล้วตะโกนออกมา อย่างเสียงดัง

ช่วยด้วย ช่วยด้วย อย่าฆ่าฉันเลยนะ….”

“ฉันเอง!”

เสียงหิ่งทําได้ดังขึ้น เหมือนกับได้ฉีดยาควบคุมความดัน เป็นยศพล! เธอไม่เคยรู้สึกถึงออมกอดความอบอุ่นของเขา ได้ขนาดมานี้

จารวีมุดหัวเข้าไป แล้วร้องไห้อย่างหนัก “ช่วยฉันหน่อย มี คนจะฆ่าฉัน!”

“อย่ากลัว ทุกอย่างมีฉัน

ยศพลปกป้องจาร โดยให้เธออยู่ข้างหลังตัวเขา เขาเดิน

หน้า

พนักงานคนผอมได้ตามติดมา เมื่อเห็นก็ได้เอามีดแทงลง ไป “ดอกทอง มึงบังอาจหลอกกู กูจะฆ่ามึงตอนนี้”
ผลบั้ม หาดตาย” เขาขหยับตัวไปเล็กน้อย แล้วกับ

ลงไป

ห้องฟ้าที่มืดมนเหมือนกับหมีก า จาก เห็นแต่ ค่าสอง ก่อนกำลังต่อสู้กัน เธอยืนอยู่อย่างรีบร้อน ผ่านไปสักพัก พอได้สติ เธอก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!

เสียงอันแหลมคมของจารวี่ เมื่อยู่ในข้ามคืนที่มืดทำให้ ได้ยินชัดเจนมากขึ้น เธออยากเรียกคนมาเพิ่ม เพื่อจับคน ขโมย

ทันใดนั้น หลังจากเสียงเรียกตะโกนของเธอ ก็มีเสียสนัก โผล่มา นั่นคือเจ้าขาว

จารวีเอามือสองข้างวางใกล้ปาก แล้วตะโกนขึ้นมา “เจ้า ขาวๆมาเร็ว มีคนร้าย……

เมื่อปาลพาเจ้าขาวมาถึง พนักงานคนผอมก็โดนยศพล เล่นงานแล้ว ไฟฉายในมือปาลส่องแสงให้เห็น

พนักงานคนผอมนั้นโดนยศพลต่อยตีจนจมูก หน้าบวม มือทั้งสองโดนยศพล บจับไว้ข้างหลัง ไม่สามารถดิ้นได้

“ขอโทษ คุณจารวี วันนี้มีเพื่อนมา เลยกลับมาช้า ขอโทษ ที่ทําให้ตกใจ ปาลขอโทษแล้วขอโทษอีก

เจ้าขาวยืนอยู่หน้าคนขโมยแล้วเห่าไปมา

จารวีสายหัวด้วยความออนแอ รับแจ้งตำรวจ บนตึกมีคนตายอยู่

พอหลังครึ่งชั่วโมง ตำรวจก็ได้มานำผู้ร้ายไป

ยศพลพาจารวีขับเข้าไปยังในเมือง จารวีนั่งอยู่ข้างยศพล

เหมือนว่าร่างกายทั้งหมดจะยุบ

เสื้อบนตัวถูกเหงื่อออกจนเปียกหมด

เธอหันข้างมามอง เห็นเสื้อสูทบนด้วยศพลมีรอยมีดกรีด ไว้ มองเข้าไป ยังมีเลือดไหลออกมา

จารวีพุ่งตัวเข้าไป “คุณบาดเจ็บหรอ?”

ยศพลดึงเสื้อเขากลับมาปิดรอยแผลอย่างไม่รับยื่อใยดี

พูดด้วยเสียงต่ำที่มีเสน่ห์ :

“เปล่า”

พอขับมาถึงหน้าซอยก็ได้จอดรถ

ยศพล “จะให้ส่งขึ้นไปไหม?”

ใบหน้าที่หล่อ ของเขา คู่ดวงตาที่ลึกไม่เห็นที่สิ้นสุด จารวีกัดริมฝีปาก ส่ายหัว

ในเมื่อเขาให้ความเคารพกับเธอ อย่างนั้นเธอก็ไม่รัง เกลียดเขาขนาดนั้น

ในห้องรับแขก ยศพลนั่งอยู่ในโซฟา แล้วมองดูรอบๆ นี้ เป็นที่พักอยู่ของจารวี นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธออนุญาตให้เขา เข้ามา
ไว้

จาร เปลี่ยนชุดกระโปรงสีม่วงออกมา ในมือถือกล่องยา

ภายใต้แสงไฟ แขนยศพลถูกมีดบาดมาสามแผล แขน เสื้อถูกบาดจนเป็นเส้น เลือดไหลออกมาจากตรงนี้

“ฉันมาช่วยคุณทําความสะอาดแผล!”

ยศพลไม่ได้ปฏิเสธ และเธอก็ไม่ทำอะไรจารวี จารวีก็คือ จุดสนใจของเขา ถึงเธอจะไม่ทําอะไรเลย มองเธออยู่แบบนี้ เขาก็รู้สึกสุขใจ

จารวีคุกเขาอยู่บนโซฟาอย่างตั้งใจ เธอใช้กรรไกรตัด แขนเสื้อเขา พร้อมกับเสื้อเชิ้ตเขา

ไหนๆเสือสองตัวนี้ก็เสียแล้ว คงใส่ไม่ได้อีก ก็เลยตัดให้ มันเป็นแขนสั้น

บนแขนที่แข็งบึก มีสามรอยแผลที่ลึกโผล่ออกมา นี่คงจะ เป็นที่พนักงานคนผอมนั้นบาดสิน่ะ

ในแผลเลือดกับเนื้อปะปนก็นำปหมด จารวีกัดริมฝีปาก แล้วทายาให้เขาเบาๆ

ยศพลไม่พูดสักคำ สายตาเขามองขึ้นไปตามกระโปรงที่ เห็นขาขาวของเธอ ชุดกระโปรงที่หวานห่อหุ้มไปด้วยร่างกาย ที่ตัวเล็กของเธอ

ในคอยศพลเกิดความตื่นตัน หลอดเลือดสูบฉีดอย่างเร็ว ทันใด เขาได้เอามือที่เป็นแผลนั้นด้นเธอออก แล้วลุกขึ้นยืนฉันจะกลับแล้ว

สับแหม ปะปนไปกับความอยาก สายตามองไปทั่ว เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จารมองเธอด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

ใบหน้าที่หล่อล่านี้ เมื่อก่อนที่เธอเคยกลียดมาก ตอนนี้ เขากับเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ไม่ใช่ตอนนี้ แต่เป็นหลายครั้ง

ใบเกาะมัลดีฟส์ คือเขาที่ช่วยเธอออกมาจากทะเล

ในสถานีตำรวจเมือง เขาช่วยฉันออกมาอย่างไม่สนใคร

ในบ้าน เธอถูกป้าดักตี ก็ยังเป็นเขาที่รีบมาช่วยเธอ

และยังมีครั้งก่อนที่ช่วยเธอออกมาจากในมือลง มหา ลับรถูกพวกนักเรียนดูหมิ่นและพาเธอกลับจากมือของดนวัต

ตอนนี้ในสมองจารอัดเต็มไปด้วยความทรงจําเก่าๆ เธอ ไม่เคยคิดทบทวนดีๆมาก่อน ผู้ชายคนนี้เป็นบุคคลที่สําคัญ มากในชีวิตเธอ เธอสังเกตเห็นว่า ถ้าไม่มีเขา เธอคงไม่ สามารถอยู่ที่นี่มาจนถึงทุกวันนี้ได้

เมื่อก่อนเธอพยายามหลบหนีเขา แค้นเขา และเหตุผลอีก อย่าง ก็คือเจาเอาความรักทั้งหมดมาบังคับใส่ในตัวเธอ

ผู้ชายคนหนึ่งที่รู้แค่ใช้วิธีกักขังและเนื้อตัวมารัก ทำให้ เธอรู้สึกหวาดกลัว ฉะนั้น เธอถึงอยากหนีไปให้พ้นๆ

แต่ตอนนี้ เขาไม่รักเธอแล้ว เขาปล่อยมือแล้ว จารวีถึงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งจะรู้จักเขา

“คุณอยู่ตรงนั้นได้ยังไง? จารซักถามอย่างระมัดระวาง

ตายศพลมองไปช้าๆ ไม่มีความรู้สึกใดๆ ริมฝีปากบางเป้น มีรอยเรเดียนขึ้นมา

วางใจได้ ฉันไม่ได้เดินตามคุธ……แต่เป็นนี่?”

ในฝ่ามือยศพล ต่างหูสีทองวางอยู่ “ต่างหูนิขาตกหล่น อยู่ที่เธอนั้น เธอบอกให้ฉันมากลับมาให้เธอ

“ออ!” ในตาจารวีมีความทําตัวไม่ถูกเลื่อนผ่าน มือทั้งสอง จับแน้นไว้ไม่ปล่อย

ออ ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉัน หมายถึง คุณมาได้พอ มาก ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ เสื้อสูท คุณ ฉันจะรับผิดชอบเอง

คนอื่นช่วยชีวิตเขาไว้ เธอก็ควรที่จะแสดงอากรออกไป บ้าง แต่จารวีตื่นเต้นจนนึกอะไรไม่ออกว่าควรจะขอบคุณยัง ไงดี

“เสื้อสูท างเหอะ หากอยากขอบใจฉันจริง ก็เลี้ยงข้างฉัน กับนิชาสักมื้อละกัน! ”

ยศพลพูดจาเสียงต่ำ ในตาเขาให้คนรู้สึกเดาไม่ออก

จาร อึ้งแล้ว งอีก รีบส่ายหัว” ได้สิพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงข้าว “ไม่ต้องรับ รอให้อาการณ์คุณหายดีกว่า ค่อยว่ากัน ฉันไปร่างกายที่ใหญ่สูงของยศพล ค่อยๆเดินจากไปในสายตา จารวี จารวีส่งเขาถึงประตูหน้าห้อง

ยุ่งมาสักพัก ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้ว จารวีเอามือถือไปชาร์จ ใช้โทรศัพท์ในบ้านโทรหามนต์ตรี ถึงกับปิดเครื่อง

อารมณ์จารวีเริ่มแปลปน คำพูดของพ่อก็เริ่มค่อยๆ เข้า

มาในหู

ใช่เนาะ เมนต์ สรุปแล้วพี่แคร์ใครกันแน่?

พอจารวีชาร์จแบตเสร็จ เปิดมือถืออย่างรีบร้อน เธอคิด อยู่ว่าอาจจะเป็นเพราะพี่มนต์ยุ่งเกิน มาไม่ได้ แต่ยังไงก็คงจะ ฝากข้อความไว้ปลอบใจเธอสักอัน

ในกล่องข้อความก็หาดูทั่วแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น ความรู้สึก ที่เสียใจเกิดขึ้น

ทันใดนั้นมือถือก็เสียงดังขึ้น จารวีมองดูแล้ว เป็นเบอร์ แปลก เมื่อตอนเธอก็จะตัดสายทิ้ง ก็นึกขึ้นมาได้อะไรสัก อย่าง เธอกดรับฟัง

“พี่มนต์ ยังโอเคไหม?จารวีพูดอย่างมีความสุข

“ฮา ฉันไม่ใช่พี่ชายเธอ!ฉันคือนิชาภา เมื่อกี้ฉันได้ยินพี่ยศ พลพูดว่าเธอโดนทําร้าย เธอกลัวไหม? ให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ไหม? ในบ้านยังมีใครอยู่ไหม หรือฉันให้พี่ยศพลมารับเธอ ตอนนี้ฉันกำลังเล่นกับพี่เขาอยู่ ขาดอีกคนพอดี จะมาไหม?”
นิชากากระตือรือร้นมาก เหมือนกำลังแหว ที่พูดไม่หยุด

จาร เกรงใจไม่กล้าที่จะปฏิเสธเธอไปตรงๆ “อืม ฉันไม่ เป็นไร คันนี้ไม่ต้องแล้ว ฉันนอนแล้ว ค่อยว่ากันใหม่!”

“ออ งั้นโอเค! หากเธอมีอะไรก็โทรมาหาเราได้เลยนะ ใน

เมื่อเธอนอนแล้ว ฉันก็ไม่รบกวนเธอแล้ว ฝันดี! ‘นิชากาวาง

ลายลง

จารวีจับมือถือแล้วเงิบอยู่ สองนิชาภาเป็นไรกันแน่ มี หลมหรอ?

หรือว่าเธอไม่ว่าเธอเป็นแฟนเก่ายศพล?

ถ้าหากเป็นแบบนี้ คงจะหน้าแตกมาก

จารวีนอนไม่ค่อยหลับ อาจจะเป็นเพราะตกใจเกินไป ขอ แค่หลับตา เธอก็รู้สึกว่าพนักคนนั้นกำลังหยิบมีดมาแทงเธอ เธอตกใจจนกรีต ลืมตาขึ้นมา เป็นแค่ความฝัน

เปิดไฟไว้ มองดูเวลาจนถึงตีสาม นอนไม่ถึงสองชั่วโมง

เลย

เธอลืมตา แล้วมองไปที่โทรศัพท์ ก็ยังไม่มีข้อความของ มนต์อยู่ดี เธอรวบรวมกำลังใจที่มีแล้วโทรหาเขา แต่ยังคงปิด เครื่อง

เขาถึงกับไปกลับมาทั้งคืน ทําไมไม่โทรบอกเธอสักค้า? หรือว่าตรงที่เขาอยู่ไม่สามารถโทรกลับมาได้เลยหรอ?

ถึงแม้ไม่หามือถืออื่น อย่างน้อยชาร์จแบตมือถือตัวเองมันก็เป็นแค่เรื่องไม่กี่นาทีเองนี่ เขาทำอะไรอยู่กันแน่?

จาร ไม่สารถนอนหลับได้ หลับตาทีไรฝันร้ายตลอด เลย ตัดสินใจลุกขึ้น นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

เธอรู้ว่าในใจเธอกำลังรอคอยอะไรอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่ารอคอย

อะไรอยู่กันแน่ ?

ทันใดนั้น มีคนแตะไหลเธอเบาๆ เธอตื่นมาทันที

ทีวียังเปิดไว้ แต่หยุดฉายแล้ว ตัวเองกับมานอนหลับบน โซฟา

ชยรพมองหน้าเธอด้วยความสงสัย ” ทําไมไม่ไปนอนใน ห้อง?

จารวิเงยหน้าไปดูนาฬิกาบนผนัง เพิ่งจะตีห้ากว่าเอง

พ่อ หนูรอพ่อกลับมาอยู่ ทำไมถึงเพิ่งกลับ? ”

นอนซุปบนโซฟานานขนาดนี้ ปวดเมื่อยทั้งตัวไปหมด เหมือนกับโดนโดนต่อยตี

ชยรพถอดเสื้อคนออก เดินไปในห้องอาบน้ำ อืม พ่อไป อาบน้ำสักแปปไปทํางานต่อแล้ว หนูรีบไปพักผ่อนเอะ!”