ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 119

ยศพลเงียบไป แล้วพูดว่า “ส่งแขก”

ทันใดนั้นก็มีการ์ดสองคนเดินเข้ามาข้างๆ รพล พูด อย่างเกรงใจมาก คุณขายรอง เชิญครับ

” เจ้าสาม แกทําแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฉันคือแขกนะ

กีรพลยังพูดไม่จบ ก็โดนคนของยศพลลากออกไปแล้ว

จารวียืนดูที่หน้าต่าง นสอง มองจากหน้าต่าง

เห็นถึงการต่อต้านของ รพล แต่ก็โดนลากออกไป

นอกจากเขาแล้ว ยังมีกระเป๋าเดินทางของเขาอีก ก็ โดนโยนทิ้งตามมา

จารวียิ้ม สองพี่น้องนี้ ตลกจ้ง

พอเจอหน้ากันก็เอาปืนจ่อหน้ากัน นี่คนบ้านโพธิสูงโหด กันขนาดนี้เลยหรอ

“จารวี เธอยังดูอะไรอีก?”

น้ำเสียของยศพลมีอารมณ์โกรธนิดๆ จารวีรีบเดินออก จากหน้าต่าง ร่างใหญ่ของยศพลก็เดินเข้ามาในห้อง แล้ว พอเข้ามาถึงก็หันกลับไปล็อคประตู

จารยิ้มแล้วเดินเข้ามา ยังไงเขาก็คือพี่ชายของนายนายใจร้ายพอที่จะทิ้งเขาออกไปตอนดึกขนาดนี้หรอ?”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เขาไม่ตายหรอก “พอพูดจบ ยศพล ก็มองจาร อย่างไม่พอใจ ดูท่าเธอคงจะไม่ชอบ ถ้าอย่าง นั้น เธอไปเรียกเขาขึ้นมา แล้วผมจะได้ยอมยกเคียงให้ เขา”

เสียงของยศพลมีความแกล้งเล่น แต่จารวีไม่เข้าใจ เธอแลบลิ้น แล้วก็เดินไปนั่งทีเตียง

นายจะหงอะไร เขาคือพี่ชายของนายนะ โอเค ได้ ถือว่าฉันเรื่องมากก็ได้ เขาจะเป็นจะตายหรือยังแล้วเกี่ยว อะไรกับฉัน ?”

สีหน้าของยศพลยิ่งดูน่ากลัว “จารวี เธอหาที่ตายหรอ ถึงกล้าพูดกับผมแบบนี้”

พูดอะไรก็ผิด ผู้ชายคนนี้คงอารมณ์ไม่ดี จารวีขี้เกียจ สนใจเขา ก็เลยนอนลงเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ยศพลคงจะทะเลาะกับเธอต่อ แต่วันนี้ กลับไม่ใช่ จารวีนอนลงนานมาก แต่ก็ไม่มาหาเธอ

จารวีค่อยๆเปิดผ้าห่มออก ยศพลยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ในมือถือโทรศัพท์ไว้ พูดอะไรสักอย่าง

เสียงเบามาก จารวีได้ยินแน่ว่า”เพิ่มคน

พอยศพลวางสาย ก็หันมามองจารวี”ทำไมยังไม่ นอน ?”
จารมองเขาอย่างแปลกใจ”มีเรื่องอะไรอีกแล้วหรอ ?

ยศพลวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง นั่งลงบนเตียง แล้ วกหนุนลงบนหมอน ไม่มีอะไรหรอก เธอคิดมาก นอนได้ แล้ว !!

จารวีคิดแล้วคิดอีก พูดอย่างจริงจัง รูปภาพที่อยู่ตรงสั้น ก นายมีตั้งแต่เมื่อไหร 2″

ให้เอาไปเอามา ถามเขาตรงๆเลยดีกว่า

ยศพลตอบเสียงเรียบ เพิ่งมีเมื่อไม่นานมานี้ “นายโกหก รูปพวกนี้นายมีตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือว่านาย รู้จักฉันมานานแล้ว 2

ยศพลยิ้มออกมา เธออยากได้คําตอบ ก็คงเป็นฉันที่ แอบชอบเธมามาตั้งนานใช่ไหม?”

จารยิ้ม”ฉันว่าคงจะใช่”

ยศพลยีนนิ้วไปดีดหน้าผากของจาร “เธอคิด ผมแค่ เกลียดเฉลิมชัย เพราะผมเกียตนาย นั้นผมเลยให้คน สะกด รอยตามเขา แอบถ่ายรูปเขา พอเป็นแบบนี้ ก็ ถ่ายเจออีกหลายคน และเธอก็รือหนึ่งในนั้น ช่วงก่อนพึ่ง เก็บรวบรวม รูปพวกนี้ ก็เลยเลือกออกมา วางไว้ที่นี้

ยศ พลพูดความจริง ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเก่า ทั้งสองก็ เงียบไปอีกนาน

ความแค้นระหว่างบ้านโพธิสูงและบ้านพูสวัส คงจะเพิ่งมลง

ยศพล นมือไปจับหัวของจาร หยุดคิดเถอะ นอนได้

คืนนี้ ทั้งสองคนก็เงียบ ไม่ได้ทําอะไร ก็แค่หลับไป อย่างเงียบๆ

เช้าของวันที่สอง จารวีระเมอ กลับด้านยื่นมือไปยัง ผ้าห่มด้านข้าง ด้านในว่างเปล่า

เธอลืมตาขึ้น แสงแดงส่องเข้ามาจากหน้าต่าง สีของ แสงแดดที่ส่องเข้ามา ให้ความรู้สึกอบอุ่น

ผ้าห่มข้างตัวเธอยังอยู่ แค่ด้านในไม่มีคนอยู่

“น้าอาม ยศพลไปไหนแล้ว ?”

จารวีโทรศัพท์หาในบ้าน

“อ่อ คุณหนูจารวี คุณชายบอกว่ามีธุระออกจากบ้านตั้ง แต่เช้าแล้ว

“เขาได้บอกไหมว่าไปที่ไหน?”

“อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณชายไม่เคยบอกไว้ อาหาร เข้าเตรียมเสร็จแล้ว ลงมากินเถอะค่ะ!”

“โอเคคะ !”

จาร วางสาย แต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ใส่รองเท้าแตะเดินลงไป

ทั้งหมดที่นี่ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไป เวลาที่จารวีไม่อยู่กั เหมือนช่วงเวลานั้นหายไป

เธอกลับมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เธอกลับมาเตียว

ในท้องของเธอยังมีเจ้าตัวเล็กมาเพิ่มอีก

ผ้าปูโต๊ะสีขาว มีอาหารเช้าทั้งจีนและฝรั่งเศสอย่างละ ห ง ด จารวีไม่อยากกิน

น้าอามยิ้ม แล้วเอาน้ำผลไม้แก้วนึงออกมา วางไว้ตรง

หน้าจาร

“นี่คือคุณชายตื่นมาทําตอนเช้า เขาบอกให้อุ่นให้คุณหนู

ม

คิดไม่ถึงจริงๆ ว่ายศผลจะมีความคิดแบบนี้ ตื่นแต่เช้า มาทําน้ำผลไม้ให้เธอดื่ม

จาร รู้สึกอุ่นในใจ น้ำแอปเปิ้ลที่อุ่นมีรสชาติเปรี้ยวหวาน

ดื่มเข้าไปในท้อง ทั้งตัวก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา

น่าแปลไปกว่านั้น รสชาติเปรี้ยวหวานนี้ทําให้จาร อยากอาหารมากขึ้น

เธอใช้ตะเกียบคีบไข่ขึ้นมา กินหนึ่งคำ รสชาติอร่อย

มาก

น้าอาม ไป น้าเป็นคนทําหรอ อร่อยมาก!”
หน้าของน้าอาม มอย่างมีความสุข ไข่เจียวเหมือนกัน ครั้งนี้จาร รู้สึกอร่อย คงจะเป็นเพราะว่าเธออารมณ์ดี

“คุณหนูจาร คุณชายช่างใส่ใจคุณมาก ชาตินี้ฉันก็เห็น คู่รักมากมาย ผู้ชายที่ดูแลเอาใจใส่แบบคุณชายหายยาก นะ ครั้งนี้ คุณหนูกลับมา อย่าไปอีกเลยนะคะ

น้าอามขอบจาร จากใจ

ยศพลนิสัยไม่ดี ปกติก็จะโหดๆ ทั้งวิลล่ามีแต่คนกลัว จะทําอะไรผิด กล้วยศพลโมโห แต่ตั้งแต่จารวีมาอยู่ที่นี้ ก็ดี ขึ้นกว่าเดิม เธออยู่ที่นี่ วิลล่านี้ก็เหมือนบ้านมากขึ้น ละเธอก็เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่

ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปทียศพลพากลับมา

น้าอามเข้าใจ

พอจารวีดื่มน้ำแอปเปิ้ลเสร็จ ก็กินอาหารเข้าไปอีกเยอะ เลย ทําให้เธออิ่มมาก

ได้ มีลูกอยู่ในท้อง เธอจับท้อง อดคิดถึงหน้าตาของลูกไม่

ในท้องของเธอมีเมล็ดที่อัศจรรย์หรอ?

เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ? โตมาจะเหมือนพ่อหรือเหมือ นแม่ ถ้าหล่อเหมือนพ่อก็คงจะดี แต่อย่าได้นิสัยของเขา เลย

การมาของเด็กคนนี้ เปลี่ยนความคิดของจารวีไป
เรื่องที่เธอท่าตอนนี้ทั้งหมด หาเพื่ออนาคตของลูก

ตั้งแต่ใบตรวจ ออกมา จารมองรูปลูกที่เป็นสีดำ

เห็นไหม อังคณา นี่คือลูกของฉัน” ”

ตอนนี้จารวีดีใจมาก และกําลังแบ่งปันความสุขของเธอ กับเพื่อนรักของเธออยู่

“ยิ้มๆ ฉันเห็นแล้ว นี่จารวี เธอพูดมาจะสิบรอบแล้ว”

” ๆ ฉันว่าเขาเหมือนยศพล ….”จารวีเงยหน้าขึ้น ยิ้ม อย่างมีความสุข

อังคณาจับจมูก จุดสีดำนี่ยังไม่ใหญ่เท่าถั่วดำเลย รูป ร่างก็ไม่แน่นอน จะรู้ได้ยังไงว่าเหมือนใคร นี่คงจะยากมาก

คิดไปค่อนวัน อังคณาตอบ”ฉันว่ามันน่าจะ เหมือน…ถั่วดา!”

จารวีหัวเราะออกมา ยื่นมือไปติดหัวของอังคณา อังคณารีบหลบ ทั้งสองคนออกมากหน้าโรงพยาบาล วิ่ง หัวเราะกันอย่างมีความสุข

พอนานไปทั้งสองคนก็เหนี่ย จารวีซื้อข้าวโพดสองไม้ นั่งลงบนเก้าอี้ข้างทางกับอังคณา กินไปด้วย ตากแดดไป ด้วย

“จารวี เธอบอกกับพ่อเด็กรยัง?

จาร สายหัว”ตอนนี้ยังไม่บอก ฉันยังไม่แน่ใจว่าเขาชอบเด็กไหม ถ้าเขารู้ว่าฉันท้อง เขาอาจจะให้ฉันไปทำแท้ง”

“คงไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง 2 อังคณาคิดแบบนี้ พูดอย่าง จริงจัง จาร” เขายังไม่เคยขอเธอแต่งงานหรอ?”

มีแค่แต่งงาน เค็กคนนี้จะมีครอบครัว

ไม่ว่างยังไงก็เป็นเรื่องดีกับทั้งจารวีและลูก

พออังคณาถามจบ เธอเห็นจารก็ยังคงสับสนอยู่

“เขา หรือว่าไม่อยากแต่งงานกับเธอ? ฉันไม่เชื่อเขาตาม จีบเธอขนาดนี้ หรือเขาท่าเพื่อแค่…

“อังคณา ฉันคิดว่า เขายังคงไม่ได้คิดถึงเรื่องแต่งงาน ความจริงฉันคบกับเขามานานขนาดนี้ ฉันคิดว่าเขาโตเป็น ผู้ขายพอ แต่ก็ไม่เหมือนพ่อเลย

จารวีกินข้าวโพดอยู่ รู้สึกว่าข้าวโพดในปากไม่มีรสชาติ เลย

เธอยืนขึ้น โยนข้าโพดที่เหลือทิ้งลงในถังขยะ

อังคณายามจาร มาติดๆ

แต่ว่า เธอท้องก่อนแต่ง แบบนี้มันจะดูไม่ดีรึเปล่า?”

พอนานไป จารวีก็ยิ้มขึ้นมา ไม่ว่ายังไงฉันก็จะเก็บ เด็กคนนี้ไว้ ในเมื่อเขามาแล้ว

ฉันก็มีหน้าที่ดูแลเขาให้เติบโต

เสียงเบรคดังขึ้น จารวีหันไปมอง
รถคันสีขาวจอดอยู่ตรงหน้าจารวี หน้าต่างลดลง หน้า ของมนต์ตรีอยู่ตรงหน้าจารวี
“จารวี ขึ้นรถ พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ”
จารวียืนอยู่ไม่ขยับ”พี่มนต์…”
มีสีห้าวันแล้วที่เธอไม่เจอมนต์ตรี แต่ตอนนี้เขากลับอยู่ ตรงหน้าจารวี
มีความรู้สึกเหมือนมีอะไรกันอยู่
ตั้งแต่งานแต่งถึงตอนนี้ จารวีรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มเปลี่ยน
หรืออาจบะเป็นเพราะว่าในใจของเธอ รู้สึกกับมนต์ตรี แค่ชอบ แต่ไม่ใช่ความรัก
แค่เวลาอยู่กับยศพลเท่านั้น เธอถึงจะรู้สึกถึงเสียงหัวใจ ที่เต้นไม่เป็นจังหวะ