ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 147
จารวี จ อ ยศพล หมา ออกจากหัวของเธอ” ไม่ต้อง พูดมาก รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?”
มีเธออยู่ข้างกายแบบนี้ ฉันก็ต้องรู้สึกดีอยู่แล้วสิ
ฉันหมายถึงต้นแขนของคุณ!
ยศพลคว้ามือของจารวีไปจับไว้แน่น เขาดึงมันไปวางไว้ บนอกแกร่ง” ตอนนี้เธออยู่ข้างกายของฉัน จะไปสนอะไร กับ แค่แขนข้างเดียว”
นี่คุณ จารวีหมดคำพูด ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่นะ
เธอรักฉันใช่ไหม?”นัยน์ตาของยศพลเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
คราวหลังคุณห้ามทําอะไรแบบนี้อีกเด็ดขาด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าไม่ทําแบบนี้คนบางคนแถวนี้จะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าตัวเองรักฉันขนาดไหน… เมื่อวาน ฉันแค่ไปงานเลี้ยงที่ คลับนั่นจริงๆนะ ฉันสาบานได้ ฉันไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคน ไหนเลย ยศพลอธิบายอย่างรีบร้อน
จารวีเปรยตามองเขาเพียงแวบเดียว” แล้วทําไมต้องปิด เครื่อง”
ปิดเครื่องงั้นหรอ”ยศพลงุนงงเล็กน้อย ราวกับไม่มีอะไร จะพูด”ฉันไม่ได้ปิดเครื่อง แต่ว่านิรันทำโทรศัพท์ของฉันร่วง ลงบนพื้น ทําให้มันพัง”
เป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ?”
ยศพลตะโกนร้องเรียก”งัน!!”
นิรันที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู พรวดพราดเข้ามา มีอะไรหรอ ครับคุณเขายสาม!”
จาร ไม่อยากซักไซร้อีกต่อไป เธอรีบเอ่ยขัด” ซึ่งเถอะๆ คุณพักผ่อนก่อน เรื่องนี้เอาไว้คุยวันหลังแล้วกัน! ”
“นิรัน นายอธิบายกับเธอสิ เรื่องโทรศัพท์ของฉัน”
นิรันรับรู้ได้ในทันที เพราะเต็มทีความเข้าใจผิดนี้ ล้วนมี เขาเป็นคนก่อน
ขอโทษครับคุณจารวี เมื่อคืนนี้ผมทำโทรศัพท์ของ คุณชายร่วงลงบนพื้น ผมไม่ระวังเองครับ คุณจะราวีมีอะไร ไม่พอใจก็ลงโทษผมเถอะ ! อย่าไปโกรธเคืองคุณชายเขาเลย ครับ ไม่เช่นนั้น คุณชายเอาผมตายแน่!”
จะเลิกคิ้ว” โอเคค่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รันออกไปเถอะ !”
ใบหน้าของนิรันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม” คุณจารวีไม่ลงโทษ ผมแล้วหรอครับ?”
*ทําสิ ฉันจะทําโทษ รันแน่ๆ ต่อไปนี้ต้องรายงานความ เคลื่อนไหวของคุณชายกับฉันทุกๆเวลา”จารวีทําตัวเป็นคุณ ยายขี้บ่น ที่ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย
หา!!’นิรันดร์สับสนมันงง เขาจะกล่ารายงานความ เคลื่อนไหวของคุณขายได้อย่างไร นอกจากเขาจะไม่อยากมีขายอยู่แล้วเท่านั้น
นิรันดร์กาลังจะเอ่ยต่อ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นสมเข้ากับ นัยน์ตาของยศพล เขาก็รีบถอยหลังกลับออกไปอย่าง รวดเร็ว
มานี่สิ
ยศพล บลงบนเตียงคนไข้ที่ข้างกายของเขา เขาเสมอง ไปด้านนอกเล็กน้อย” มานอนกับฉัน”
ไม่เอา เตียงเล็กขนาดนั้น ฉันไม่ง่วงด้วย! จารวีปฏิเสธ การกระทําคลุมเครือ และใกล้ชิดสนิทสนมในที่สาธารณะกับ เขาเช่นนี้
ฉันรู้ว่าเธอเอาแต่เฝ้าฉันทั้งคืน มานอนพักข้างๆฉันก่อน เถอะ!”ที่จริงแล้วยศพลกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีเข้าไปอีกครั้ง ก็ เลยบอกให้เธอมานอนอยู่ที่ข้างกายของเขา
ไม่เอา ฉันไม่นอน!”จะราวีประกาศกร้าว” คุณหิวหรือยัง ฉันจะไปทําอะไรให้ทาน”
“ฉันไม่หิว ฉันแค่อยากนอนอยู่กับเธอตรงนี้”
ไม่ได้ ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ!!”
โอ้ยเจ็บจังเลย!”อยู่ๆยศพล ขมวดคิ้ว พลางส่งเสียงร้อง ออกมาอย่างเจ็บปวด
จารวีไม่ทันได้คิดทบทวน เธอรีบพุ่งเข้าไปหาเขา ยศพล ดวัดวงแขนขึ้นโอบกอดเธอ พลางอุ้มเธอขึ้นไปบนเตียง หลังจากนั้นจึงพลิกตัวแล้วใช้แขนข้างที่บาดเจ็บของเขา สกัดกั้น เธอไว้
เขาคิดถูก เพราะจาร ไม่กล้าแตะต้องแขนข้างที่ได้รับ บัตรเจ็บของเขา เธอทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่แบบนั้น
“นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าเธอเอง สายตาของยศเต็มไป ด้วยความรักใคร่ เขาจ้องมองเธออย่างจริงจังตั้งใจ
เห็นเธอต้องอดหลับอดนอนเช่นนี้ ในใจของเขาก็เจ็บปวด
แสง ด้านนอกค่อยๆสว่าง ลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างเข้า มา ด้าน ใน
เตียงที่คับแคบ มีสองร่างนอนอยู่ราวกับคนคนเดียวกัน
ที่จริงแล้วจารวีค่อนข้างเหนื่อยล้าและอ่อนเพลีย เมื่อถูก เค้าโอบกอดไว้เช่นนี้ เธอก็เผยหลับไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าใบหน้าเล็กซบเข้ากับแผง อกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นสายตาของเขาที่กำลัง จ้องมองเธอ
ตอนนี้จารวีจึงมีสติขึ้นมา เอ๊ะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว?
ฮ่าๆ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วค่ะ คุณจะระวี”
น้าอามที่กำลังก็อกล่องข้าวเข้ามา จารวีลุกขึ้นนั่ง พลาง มองนาฬิกา เธอหลับไปเป็นเวลาถึง 6 ชั่วโมง
อีกทั้งยศพลยังอยู่ในอิริยาบถเดิม เธอหลับไปถึง 6ชั่วโมง พลันจากกรงใจเขา
แขนดกเขาหรือเปล่า?
ทศพลบั้มเจ้าเล่ห์ เขาก้มลงจุมพิตไปที่ใบหน้าเล็ก” เธอ คิดว่าไงล่ะ?”
มาค่ะ คุณจารวิมาทานอะไรสักหน่อยเถอะค่ะ อย่าปล่อย ให้ลูกในท้องต้องหิวแย่สิคะ!”
น้าอามยกถ้วยซุปไก่ที่กำลังร้อนเข้ามา จารฉีกยิ้ม” แป๊บนึงนะคะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อน”
ห้องผู้ป่วยที่พวกเขาอยู่เป็นห้องวีไอพีระดับสูง ด้านใน มีห้องน้ำในตัว อีกทั้งยังมีเครื่องครัวไว้ทําอาหาร ที่จริงแล้ว ภายในห้องยังมีโซฟา และเตียงนอนของคนเฝ้าไข้ แต่เป็น เพราะยศพลอยากจะนอนกอดเธอ เขาก็เลยยอมที่จะนอน เบียดกับเธอบนเตียงคนป่วย โดยไม่ยอมปล่อยเธอไป
เมื่อจารวีอาบน้ำเสร็จ เธอกล่าวออกมา ยศพลลุกขึ้นนั่ง นางพยาบาลหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกําลังเปลี่ยนขวดน้ำเกลือ ให้เขา
เมื่อมองเห็นผู้ชายตรงหน้าที่หล่อเหลาคมคาย ยามเธอ ฉีดยาให้เขา ก็ตื่นเต้นจนแทงผิดแทงถูก
ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดง ราวกับลูกมะเขือเทศ เมื่อยศพลถูก เธอทําให้เจ็บ เขาถึงเอ่ยต่อว่าเธออย่างไม่มีความเกรงใจเลย แม้แต่น้อย
ใบหน้าของนางพยาบาลขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอนํ้าตาคลอและวิ่งออกไป
นี่ คุณควรจะเปลี่ยนนิสัยอารมณ์ร้อนของคุณ คนอื่นเธอ ยังเป็นแค่สาวน้อยแท้ๆ
ยศพลยนคิ้วพลางบ่นออกมา ก็ฉันไม่ใช่หนูทดลองซะ
หน่อย ไม่คิดว่าจะให้เค้กฝึกงานมาฉีดยาฉันนี่ เจ็บจน
แทบตาย เธอว่ามันสมเหตุสมผลแล้วเรื่องไง?”
เจ็บขนาดนั้นเลยหรือไง แม้แต่ปืนยังกล้ายิงใส่ตัวเอง กะ อีแค่ฉีดยาแค่นี้ทําเป็นเจ็บไปได้
* า า า โอเค โอเค คุณอยากกินอะไรหรือเปล่า?”
เธอกินก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งดูเธอกิน!”
ศพลใช้สายตาที่มีความสุขจ้องมองเธอ พลันจาก รู้สึกหิว เธอจึงยกซุปไก่ออกมา
ซุปไก่นี้ใช้ไก่พันธุ์ดีที่เพาะเลี้ยงในฟาร์ม อีกทั้งเธอยังใส วุ้นเส้นและลูกเดือยลงไป มันเป็นรสชาติที่จารวีชอบ
เธอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด ที่เธอรู้สึกเจริญอาหารเพิ่มขึ้นถึง เพียงนี้
อร่อยไหม” ยศพลสูดดมกลิ่นหอมหวน ที่กระตุ้นต่อม ความหิวของคนที่ได้กลิ่น เขาจ้องมองจารวีที่กำลังทาน อย่างเอร็ดอร่อย จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
จารวีฉีกยิ้ม” อร่อยมาก คุณลองกินสักหน่อยไหม?”
อั้ม เอาสิ ฉันก็อยากกิน
จารยกซุปไก่ไปวางไว้ตรงหน้าของเขา ทศพลจ้องมอง เธอพลางยิ้ม” แขนของฉันบาดเจ็บ เธอเห็นไหม?”
“เอ๊ะ แต่คุณก็ยังมีแขนอีกข้างนี้ จารวีเอยเตือนสติเค้ายัง
ห่วงใย
พลันยศพลก็รู้สึกโมโห ยัยผู้หญิงไร้น้ำใจ ป้อนฉัน หน่อยมันจะตายหรือไง?”
จารยิ้มแห้งๆ เธอรู้ว่าพ่อหนุ่มคนนี้เริ่มออกอุบายอีก แล้ว โอเค ฉันป้อนคุณก็ได้ อ้าปาก!”
จารใช้ตะเกียบม้วนวุ้นเส้นขึ้นมา พลางใช้รมฝีปากเล็ก เป่าให้หายร้อน แล้วจึงยื่นไปยังริมฝีปากของยศพล
แต่ยศพลกลับไม่อ้าปาก เขาทําเพียงหัวเราะออกมา ใช้ ปากป้อนฉัน”
ใบหน้าเล็กของจารวีก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ”นี่มันจะเกินไป แล้วนะยศพล ตรงนี้ยังมีคนนะ”
น้าอามที่กำลังเก็บของอยู่ เมื่อเธอได้ยินสองหนุ่มสาวพูด คุยหยอกล้อกัน เธอจึงรีบปลีกตัวออกไปด้านนอก พลาง วางมาดขรึม” ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ”
เอ๊ะ! น้าอาร์ม นะอาร์มจะทําอย่างนี้ไม่ได้นะคะ!”
ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของจารวิ ยศพลก็ก้มลง จุมพิตไปที่ริมฝีปากเล็กของเธอ เค้าเกี่ยวกระหวัดลงลิ้นประธานเป็นลายเซ็น แล้วก็มีเงินที่จำเป็นต้องโอนให้แก่ลูกค้า และท่านประธานจำเป็นต้องเป็นคนสั่งการเอง”
ศพลเคคร่งขรึมขึ้นมา เขาใช้แขนข้างที่ไม่เป็นอะไรของ ตนเช่น อ
จารวีทานของว่างเสร็จ แต่เอกสารของทศพลยังไม่ทัน เสร็จเรียบร้อย เขาตรวจดูอย่างละเอียดรอบคอบ
จาร ค้นพบว่าในตอนที่เขาตั้งใจทํางาน มันช่างเป็นภาพ ที่งดงาม เขาช่างดูตั้งอกตั้งใจไม่โลเลเลยแม้แต่น้อย
เธอจ้องมองเขาเงียบๆ เนิ่นนาน ทัศนีย์ถึงลงมือเก็บ เอกสารทั้งหมด
ท่านประธานคะ ดอกไม้เหล่านี้คือดอกไม้ที่พนักงานใน บริษัทร่วมกันอให้ท่านประธานค่ะ ทุกคนล้วนหวังให้ท่าน ประธานกลับมาแข็งแรงโดยเร็ว”
ความห่วงใยที่พนักงานมีให้เขา ยศพลหลับตาลง เขา นวดคลึงขมับไปมา” อืม พรุ่งนี้ฉันก็กลับไปทำงานแล้ว ”
“โอเคค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณจะราวี”
จารีรีบเข้าไปที่ข้างกายของยศพล” แต่คุณหมอบอกว่า อย่างน้อยคุณต้องอยู่โรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์ อาการของ คุณยังไม่ทันดีขึ้น การขยับเขยื้อนทําใจจะทําให้ความบาด เจ็บเพิ่มขึ้นนะ!”
ยศผลกระตุกิ มอย่างชั่วร้าย ในดวงตาของเขาเต็มไป ด้วยความมีเลศนัย” เธอเป็นห่วงฉันหรอ?”ก็ใช่น่ะสิ ที่จริงแล้วฉันแค่เป็นห่วง แขนข้าง ของคุณ ถ้าเกิดว่าไม่ระวังแล้วเจ็บหนักกว่าเดิม แล้วก็ฉันก็ต้องป้อน ข่าวคุณทุกวัน “จารเอ่ยอย่างตื่นตัว และเธอกังวลว่าจะ ถูกเขากดลงไปอีกครั้ง
“ฮ่าๆ ไม่มีทางพิการหรอกน่าต่อไปนี้ฉันยังต้องใช้แขนข้าง นี้คอยปรนนิบัติเธอ
บศพ ใช้สายตาลวนลามจาร พลันใบหน้าของเธอก็ร้อน ผ่าว ผู้ชายคนนี้ไม่ควรได้รับการช่วยเหลือเลยจริงๆ
เช้าวันที่สอง ยศศพลไม่ยอมนอนที่โรงพยาบาล เขายืน กรานว่าจะไป บริษัท
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ชีวิตของจาร กำลังสงบสุข และมีความสุขเพิ่มมากขึ้น
การทํางานของเธอไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ธุรกิจก็ค่อยๆเติบโต ไปในทิศทางที่กาหนด
ในเวลาว่างของเธอ จารวีจะออกแบบเสื้อผ้าของเด็กเล็ก
นอกจากเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิง เธอยังเพิ่มเสื้อผ้าของเด็ก ผู้ชายไปด้วย
คุณจารวีคะ คุณนิชาภามาขอเข้าพบคุณอยู่ที่ด้านล่าง ค่ะ “พนักงานต้อนรับโทรศัพท์ถึงเธอ
จาร กําลังง่วนอยู่กับการวาดรูปเสื้อของเด็กผู้ชาย ที่ เธอวาดได้เพียงครึ่งเดียว เมื่อได้รับโทรศัพท์ของพนักงาน ต้อนรับ เธอก็ขมวดคิ้ว นิชาภา “นี่เธอมาทําอะไรอีก
ฉันไม่ว่าง บอกเธอไปว่าฉันไม่อยู่ การเอ่ย บท
เธอพูดว่ามีรูปแบบของเสื้อผ้าอยากจะให้คุณจารวีดูน่ะค่ะ”
“อืม งั้นก็ให้เธอเข้ามา!”จารวีปวดศีรษะ เธอไม่รู้จริงๆว่าใน เมื่อนิซากาชอบยศพล ทําไมถึงไม่ไปหาเค้าโดยตรง มัวแต่มา หาเธอทําอะไร
ไม่นานนักนิชาภา สะพายกระเป่าสีขาว เดินเข้ามา ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“จารวี หลายวันมานี้เป็นยังไงบ้าง?
จารวี ตัวเต็มความสูง ใบหน้าของเธอเย็นชา” ฉันว่า ฉันก็ไม่ได้ให้เงินเดือนเธอนะ ทำไมเธอถึงมาที่นี่บ่อยๆ ไม่ เหนื่อยหรือไง?”
นิยาภาคว้ากระดาษที่พับไว้ในกระเป๋าออกมา และวางมัน ลงตรงหน้าของจารวี” อืม ดูนี่ก่อนแล้วค่อยพูด!”