ยามดอกวสันต์ผลิบาน - ตอนที่ 328 ดูตัว

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!” จี๋อิ๋งเหลือกตามองบน พลางกล่าว “เห็นเขาโมโหแล้วข้ายังไม่วิ่งหนี ข้าโง่หรืออย่างไร! ต้องรู้ด้วยว่า ท่านน้าฉือของเจ้าผู้นี้น้อยครั้งนักที่จะโมโหสักครั้งหนึ่ง! อย่างน้อยๆ ข้าติดตามเขามาหลายปีขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นเขาเดือดดาลเช่นนี้มาก่อน ปรกติเวลาเขาโมโหมักจะลอบคิดบัญชีกับผู้อื่นอย่างลับๆ ถ้าจะให้เขาแสดงออกทางสีหน้าทุกอย่างนั้น เขาบอกว่า เปลืองแรงเกินไป! ฉะนั้นข้าถึงได้วิ่งมาหลบอยู่ที่นี่!”

เมื่อก่อนเวลาจี๋อิ๋งพูดว่า ‘ท่านน้าฉือของเจ้า’ อย่างนั้นอย่างนี้ โจวเสาจิ่นเพียงรู้สึกว่าน่าภาคภูมิใจและมีความสุข แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง

นางเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “เจ้าพูดเหลวไหลอะไรกัน ท่านน้าฉือไม่ใช่ของข้าคนเดียวสักหน่อย!”

“เขาไม่ใช่ของเจ้าคนเดียวจริงๆ” จี๋อิ๋งกินลูกกวาดไปคำหนึ่งอย่างไม่ยี่หระ กล่าวต่อว่า “แต่เขากลับดีกับเจ้าที่สุด ข้าก็เพียงพยายามทำทุกอย่างในสถานการณ์ที่สิ้นหวังนี้เสมือนกับการให้ยาม้าที่ตายแล้ว…หากเจ้าปกป้องข้าไม่ได้ผู้อื่นก็ปกป้องข้าไม่ได้เหมือนกัน ข้าไม่ได้เสียหายอะไร แต่ในกรณีที่เจ้าปกป้องข้าได้เล่า มิใช่ว่าข้ามาหาถูกคนแล้วหรอกหรือ!”

โจวเสาจิ่นรู้สึกหดหู่ ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “เจ้าเป็นคนทำให้ท่านน้าฉือโมโหหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นเหตุใดเจ้าต้องมาหลบอยู่ที่นี่”

“ถ้าหากข้าเป็นคนทำให้ท่านน้าฉือของเจ้าโมโห ก็ไม่รู้ว่าจะถูกเอาไปโยนทิ้งไว้ที่ซอกไหนมุมไหนแล้ว” จี๋อิ๋งกล่าวอย่างไม่พอใจ “ยังจะมานั่งดื่มชากินของว่างกับเจ้าที่นี่ได้อยู่หรือ เหตุใดเจ้าถึงไม่เชื่อว่าท่านน้าฉือของเจ้าผู้นี้มิใช่คนดีอะไร!”

นานๆ ทีกว่าโจวเสาจิ่นจะได้คุยกับนางนานๆ

แล้วก็ไม่อยากพูดเรื่องที่เวียนวนเกี่ยวกับเฉิงฉือกับจี๋อิ๋งอีก จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถามจี๋อิ๋งว่าช่วงนี้นางไปที่ไหนมาบ้าง

จี๋อิ๋งยังคงมีท่าทางเกียจคร้านดังเดิม ถอนหายใจกล่าวขึ้นว่า “ก็วิ่งวุ่นขึ้นเหนือล่องใต้ไปทั่วนั่นแหละ! หากมีวันใดที่ได้อยู่นิ่งๆ เช่นเจ้าก็คงจะดี”

เช่นนั้นนางก็จะได้ฝึกวิชาดาบดีๆ หน่อย

ตอนนี้นางเหมือนกับพวกนักแสดงพเนจรพวกนั้น ออกไปข้างนอกยังต้องสวมตำแหน่งสาวใช้ของเฉิงฉือเอาไว้บนศีรษะ คิดๆ แล้วก็ให้รู้สึกรำคาญใจนัก

โจวเสาจิ่นเห็นนางไม่อยากพูดอะไรมาก ก็เลยไม่ถามเพิ่มอีก หยิบชุดสำหรับฤดูหนาวที่ปี้อวี้ทำมาให้จี๋อิ๋งดู

จี๋อิ๋งเองก็รู้ว่าปี้อวี้ใกล้จะออกเรือนแล้ว กล่าวขึ้นว่า “จั่วเสียนผู้นั้นเจ้าคงเคยเจอแล้วกระมัง เขาเป็นคนเช่นไร เจ้าเป็นสาวใช้ใหญ่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่า สู่ขอเจ้าไป ก็เท่ากับเขาได้ถือชามข้าวทองของตระกูลเฉิงด้วยแล้ว ก่อนเจอเจ้าเขาเคยข้องเกี่ยวกับสตรีอื่นหรือไม่…”

เป็นคำถามมากมายที่ถามจนปี้อวี้หน้าแดงหูแดงไปหมด

โจวเสาจิ่นอดหัวเราะไม่ได้ กล่าวขึ้นว่า “เหตุใดเจ้าถึงเหมือนกับเป็นแม่ของปี้อวี้เช่นนี้”

จี๋อิ๋งกล่าว “มิใช่เพราะข้าเคยถูกเอาเปรียบมาก่อน ก็เลยกลัวผู้อื่นจะถูกหลอกด้วยหรืออย่างไร”

ปี้อวี้ไม่รู้เรื่องของจี๋อิ๋ง ทว่าโจวเสาจิ่นรู้ แต่ปี้อวี้รับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่ามาหลายปี อะไรที่ควรถามอะไรที่ไม่ควรถามจึงกระจ่างแจ้งแก่ใจดี นางกล่าวขอบคุณจี๋อิ๋งด้วยอาการเขินอาย กล่าวเสียงเบาว่า “บรรพบุรุษของพวกข้าทั้งสองครอบครัวล้วนเป็นบ่าวที่ติดตามฮูหยินผู้เฒ่ามาตั้งแต่ตระกูลเดิม ข้ายังมีพี่สาวคนหนึ่งที่แต่งเข้าตระกูลจั่วไปก่อนเมื่อนานมาแล้ว เขาเป็นคนที่พี่สาวของข้าเลี้ยงมาจนโต แล้วก็เป็นคนที่พี่สาวของข้าทาบทามให้…”

“ไอ้โหยว เช่นนั้นก็แสดงว่าเป็นคู่รักกันมาตั้งแต่เด็ก!” จี๋อิ๋งดูสนใจเป็นอย่างยิ่ง ยังอยากจะถามเพิ่มอีก แต่ซางมามาเข้ามาเสียก่อน

ทุกคนต่างประหลาดใจเล็กน้อย

โดยเฉพาะโจวเสาจิ่น ยังเข้าใจว่าเฉิงฉือตามหานาง

แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ซางมามากล่าวทักมายจี๋อิ๋งอย่างยิ้มแย้มไปแล้ว จะเอ่ยกับโจวเสาจิ่นว่า “ข้ากำลังว่างๆ ไม่มีธุระอะไรพอดี ได้ยินว่าคุณหนูรองอยู่กับแม่นางปี้อวี้ ก็เลยมาร่วมสนุกด้วย อากาศร้อนเช่นนี้ ให้ข้าช่วยอาบน้ำให้เสวี่ยฉิวดีหรือไม่เจ้าคะ!”

ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงที่ร้อนที่สุดของปีมา โจวเสาจิ่นก็อาบน้ำให้เสวี่ยฉิวทุกวัน บางครั้งซางมามาผ่านทางมายังลูบเสวี่ยฉิวเล่นด้วย เนื่องจากมิใช่บ่าวข้างกายของโจวเสาจิ่น จึงไม่เคยอาบน้ำให้เสวี่ยฉิวมาก่อน

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า “ข้าอาบน้ำให้เสวี่ยฉิวแล้ว” จากนั้นชี้ไปที่ตั่งกระเบื้องเคลือบทรงกลม “ทุกคนมานั่งคุยกันเถิด!”

“ไม่ต้องเจ้าค่ะๆ” ซางมามากล่าวยิ้มๆ “พวกเจ้าเด็กสาวคุยกันไปเถิด ข้าจะไปให้อาหารนกให้คุณหนูรองก็แล้วกัน”

“นกก็ให้อาหารไปเรียบร้อยแล้ว” โจวเสาจิ่นกล่าว

ซางมามาได้ยินแล้วก็กล่าวยิ้มๆ ว่า “หลายวันมานี้คุณหนูรองทำงานเย็บปักอยู่ที่บ้านตลอด ต้องการให้ข้าไปซื้อด้ายหรือกระดาษมาเพิ่มให้ท่านหรือไม่เจ้าคะ”

“ยังไม่ต้อง” โจวเสาจิ่นกล่าว “ของพวกนี้ในบ้านยังมีอีกมาก” ทว่าในใจกลับลอบสงสัยว่า เหตุใดซางมามาถึงมีท่าทางอยากจะช่วยทำอะไรให้นางมากขนาดนี้ด้วย

นางครุ่นคิด กล่าวขึ้นว่า “หากท่านไม่มีธุระอะไร เช่นนั้นก็ช่วยไปแจ้งที่โรงดอกไม้ให้ข้าหน่อย คืนนี้ให้พวกเขาอย่าลืมย้ายดอกซานฉาที่ข้าปลูกไว้ออกมารับลมยามค่ำคืนด้วย”

ซางมามาเดินจากไปอย่างยินดี

โจวเสาจิ่นกล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “นี่พวกเจ้าเป็นอะไรกัน เวลาท่านน้าฉือโมโหน่ากลัวมากหรือ”

จี๋อิ๋งคร้านจะพูดกับนางแล้ว

ทั้งสามคนอยู่ที่เรือนพักของปี้อวี้ไปครึ่งบ่าย

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวรั้งให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนอยู่รับมื้อเย็นด้วย

เฉิงฉือจึงไม่มาร่วมด้วย ให้คนมากล่าวทักทายแทนครั้งหนึ่งเท่านั้น

โจวเสาจิ่นรู้สึกผิดหวังอย่างอดไม่ได้

นางคิดว่าจะได้เจอเฉิงฉือ จะได้รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเฉิงฉือเป็นอย่างไรบ้างแล้ว!

ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านน้าฉือเป็นอย่างไรบ้าง

โจวเสาจิ่นลอบเป็นกังวลอยู่ในใจ ช่วยวางตะเกียบให้ฮูหยินผู้เฒ่ากัวและฮูหยินผู้เฒ่ากวน

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวจึงกล่าวกับนางยิ้มๆ ว่า “พี่ชายเก้าของเจ้าเชิญฮูหยินใหญ่ตระกูลกู้มาทำหน้าที่เป็นผู้เต็มเปี่ยมด้วยพรทุกประการของเขา ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ตระกูลกู้ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ ถึงเวลาคงไม่อาจออกมาร่วมงานได้ จึงเปลี่ยนไปเชิญสะใภ้ใหญ่จากตระกูลฝั่งมารดาของเซินซื่อผู้เป็นฮูหยินรองของตระกูลกู้แทน ความหมายของยายเจ้าก็คือ เนื่องจากช่วงก่อนได้ฮูหยินใหญ่ตระกูลกู้ช่วยลงแรง เรื่องแต่งงานของพี่ชายเก้าของเจ้าถึงได้ดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ต่อให้ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ของตระกูลเซินจะตอบรับแล้ว แต่ทางด้านของตระกูลกู้ก็ควรจะขอบคุณสักครั้งถึงจะถูก พูดถึงเรื่องที่เจ้าจัดงานชมดอกไม้ไปเมื่อหลายวันก่อน มีคุณหนูมาร่วมงานด้วยหลายคน ทั้งแขกและเจ้าภาพทุกคนต่างสนุกสนาน จึงอยากจะให้เจ้าเป็นเจ้าภาพอีกครั้งหนึ่ง เชิญคุณหนูของตระกูลกู้ที่ออกจากการไว้ทุกข์แล้วมาเที่ยวเล่นสักวัน ถือเป็นการตอบแทนความเอาใจใส่ของฮูหยินใหญ่กู้ก่อนหน้านี้”

ชาติก่อนโจวเสาจิ่นเองก็เคยร่วมงานเลี้ยงหลายครั้ง แต่นางเป็นเพียงต้นหญ้าเล็กๆ ในงาน ไม่อาจเรียกว่าเป็นฉากหลังด้วยซ้ำ นานวันไปก็ค่อยๆ เห็นว่าเป็นเรื่องน่าหวาดกลัว จึงไม่สนใจอีก แต่งานชมดอกไม้ที่นางจัดขึ้นครั้งนี้ จูจูและคนอื่นๆ กับนางไม่เพียงมีนิสัยเข้ากันได้ดีเท่านั้น ยังเป็นคนที่ต่างก็โอนอ่อนให้กันและกันอีกด้วย แม้แต่คุณหนูของตระกูลกัวทั้งสองคนนั้นยังเล่นสนุกอย่างเบิกบานยิ่ง ตอนเดินทางกลับยังมีอาการไม่ค่อยอยากกลับอีกด้วย นัดแนะกันว่าตอนที่จูจูแต่งงานจะตามพวกผู้ใหญ่ไปงานเลี้ยงด้วย

วันนี้มีโอกาสจัดงานเลี้ยงอีก โจวเสาจิ่นจึงตอบรับอย่างยินดี

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนเห็นแล้วก็หัวเราะร่า กล่าวขึ้นว่า “ถึงเวลานั้นคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

คำพูดนี้ออกจะเกรงใจมากเกินไป นอกจากนี้จากความเข้าใจของโจวเสาจิ่นที่มีต่อฮูหยินผู้เฒ่ากวนแล้ว รู้สึกว่ารอยยิ้มของฮูหยินผู้เฒ่ากวนดูฝืนๆ เล็กน้อย

หรือจะเป็นกังวลใจว่างานแต่งของพี่ชายเก้าจะไม่ราบรื่น?

นางคาดเดา แต่ก็ไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ

เนื่องจากทั้งสองตระกูลมาเกี่ยวดองกัน ต่างคนต่างมีความคิดของตัวเองเป็นเรื่องปรกติ เพียงแต่ต้องนั่งลงมาปรึกษาหารือกันอย่างละเอียด ไม่มีเรื่องอะไรที่จะกระทำไม่สำเร็จ

หลังจากรับประทานอาหารเย็นและส่งฮูหยินผู้เฒ่ากวนกลับไปแล้ว พ่อบ้านฉินก็มาขอพบ

แจ้งว่าซอยซิ่งหลินที่จิงเฉิงให้คนส่งจดหมายกลับมา บอกว่าหยวนซื่อออกเดินทางมาแล้ว คาดว่าจะกลับมาถึงบ้านประมาณวันที่สิบสามเดือนแปด เร่งกลับมาทันฉลองเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ได้

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพยักหน้าอย่างเฉยชา สั่งให้สื่อมามาพาคนไปทำความสะอาดเรือนอวิ้นเจินของจวนหลักสักครั้งหนึ่ง

โจวเสาจิ่นกลับขมวดคิ้วน้อยๆ จนแทบจะมองไม่เห็น

หยวนซื่อกลับมา ตรงกับเทศกาลวันไหว้พระจันทร์พอดี แสดงว่าเฉิงสวี่ก็ต้องมากลับมาอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้นนางจะหลบไปอยู่ที่ไหนดี

มีความคิดหนึ่งวาบผ่าน อารมณ์ของนางจึงสงบลงมา

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวได้รับข่าวแล้ว แสดงว่าทางด้านของท่านน้าฉือก็ต้องได้รับข่าวแล้วเช่นกัน เขารู้ว่าตนไม่อยากเห็นเฉิงสวี่ จะต้องจัดการให้อย่างแน่นอน!

ออกมาจากเรือนหลัก นางมองเรือนหลีอินที่เงียบเชียบ ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็กลับไปที่เรือนฝูชุ่ย เช้าตรู่วันถัดมานางเขียนเทียบเชิญเสร็จแล้วมอบให้ชุนหว่าน ให้ชุนหว่านนำเทียบเชิญไปส่งที่ตระกูลกู้ที่ซอยเหมยฮวาพร้อมกับหวังมามา กำหนดจัดงานเลี้ยงในอีกสองวันหลังจากนี้

เนื่องจากมีประสบการณ์จากครั้งก่อนแล้ว โจวเสาจิ่นจึงจัดเตรียมทุกอย่างของงานเลี้ยงได้เป็นอย่างดี นางไปรับจี๋อิ๋งมาช่วยงานด้วย

สิ่งที่จี๋อิ๋งสนใจมากที่สุดคือการไปชิมของว่างที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับรับประทานในงานเลี้ยงที่โรงครัว

โจวเสาจิ่นกลับถามนางว่า “ท่านน้าฉืออารมณ์ดีขึ้นหรือยัง”

“ใครจะไปรู้!” จี๋อิ๋งกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ปรกติเขาก็ทำหน้านิ่งอยู่ตลอด ข้าจะไปมองออกได้อย่างไร”

โจวเสาจิ่นกระทุ้งนางอย่างขุ่นเคืองไปครั้งหนึ่ง

นางไม่ใส่ใจ กล่าวกับแม่ครัวใหญ่ของโรงครัวว่า “ขนมถ้วยนี้อร่อยยิ่งนัก ช่วยนึ่งเพิ่มอีกสักสองสามชิ้นให้ข้านำกลับไปด้วยได้หรือไม่”

เหนียงจื่อที่โรงครัวหันมามองโจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นพยักหน้าน้อยๆ

เหนียงจื่อที่โรงครัวจึงยิ้มตาหยีพร้อมกับตอบตกลง

จี๋อิ๋งกล่าวขึ้นว่า “ไม่เจอไม่กี่วัน เจ้าจัดการเรื่องต่างๆ ที่โรงครัวได้แล้ว”

“พูดเหลวไหลอะไรอีกแล้ว” ทั้งสองคนผลักกันไปผลักกันมา พร้อมกับเดินออกมาจากโรงครัว

ตอนกลับมาถึงเรือนฝูชุ่ยในเวลากลางคืน เรือนหลีอินยังคงเงียบเชียบดังเดิม

ตอนรับประทานอาหารเย็นก็ไม่เห็น!

หรือว่าท่านน้าฉือจะออกไปข้างนอก?

โจวเสาจิ่นครุ่นคิด นึกถึงว่าพรุ่งนี้ตนยังต้องตื่นแต่เช้า จึงฝืนบังคับตัวเองไม่ให้เดินไปที่ประตูของเรือนหลีอิน

วันต่อมา นางให้การรับรองคุณหนูของตระกูลกู้ที่ศาลาริมน้ำที่มีชื่อว่า ‘ศาลาซ่งส่วง’ ยังเชิญคุณหนูหกกับคุณหนูเจ็ดของตระกูลกัวมาด้วย

คุณหนูทั้งสองท่านของตระกูลกัวดูร่าเริงมีชีวิตชีวากว่าที่เจอกันเมื่อครั้งก่อนหลายส่วน คุณหนูหกของตระกูลกัวยิ่งแล้วใหญ่เอ่ยถามนางด้วยอาการเกรงใจเล็กน้อยว่า “หวีสับบนศีรษะของเจ้าชุดนี้งดงามจริงๆ ซื้อมาจากที่ใดหรือ”

โจวเสาจิ่นคิดอย่างฉุนเฉียวว่า หากเจ้ามาเป็นน้าสะใภ้ของข้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้รับหวีสับที่งดงามมากมายเพียงใด…แต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า กล่าวยิ้มๆ ว่า “ซื้อมาจากหังโจว หากท่านชื่นชอบ ข้าจะให้คนนำกลับมาให้ท่านกับน้องสาวของท่านคนละหนึ่งชุด”

ของเหล่านี้เป็นของที่ท่านน้าฉือซื้อให้นาง นางไม่ยกให้ใครทั้งนั้น!

“ไม่ต้องๆ” พอคุณหนูหกตระกูลกัวได้ยินว่าซื้อกลับมาจากสถานที่ที่ไกลเพียงนั้น ก็กลัวว่าจะเป็นการรบกวนผู้อื่น จึงโบกมือเป็นพัลวัน กล่าวขึ้นว่า “ข้าเพียงถามดูเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะซื้อ”

โจวเสาจิ่นเองก็ใช้โอกาสนี้ปล่อยมันไป ไม่พูดถึงเรื่องซื้อหวีสับให้นางอีก

ฮูหยินผู้เฒ่ากัว ฮูหยินผู้เฒ่ากวนและฮูหยินใหญ่เหมี่ยนก็มาด้วย

เด็กสาวทั้งหลายต่างพากันก้าวออกมาทำความเคารพ

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มพลางบอกให้ทุกคนตามสบาย จากนั้นแนะนำคุณหนูของตระกูลกู้และตระกูลกัวให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนรู้จัก

ฮูหยินผู้เฒ่ากวนยิ้มอย่างมีเมตตา มอบของขวัญพบหน้าให้ทุกคน

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนเพียงประคองฮูหยินผู้เฒ่ากวนเอาไว้และยืนมองอยู่ข้างๆ เท่านั้น สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

โจวเสาจิ่นเข้าใจว่าเป็นเพราะนางกังวลเรื่องงานแต่งของเฉิงเก้า หลังจากที่ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนนั่งลงแล้ว ก็ให้สาวใช้เด็กนำต้มเม็ดบัวเห็ดหูหนูขาวน้ำตาลกรวดมาให้ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนหนึ่งถ้วยอย่างเอาใจใส่

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนรับถ้วยไปวางไว้บนโต๊ะน้ำชาข้างๆ ดึงมือของโจวเสาจิ่นไปตบเบาๆ น้ำตาคลอหน่วยราวกับจะไหลลงมาอย่างไรอย่างนั้น

โจวเสาจิ่นตกใจเป็นอย่างมาก รีบถามเสียงค่อยว่า “ท่านป้าใหญ่ นี่ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ” ใช้ร่างบังตัวของฮูหยินใหญ่เหมี่ยนเอาไว้

ฮูหยินใหญ่เหมี่ยนดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาตัวเอง กล่าวขึ้นว่า “ไม่เป็นไรๆ ป้าใหญ่มีบุตรชายเพียงสองคน อยากจะมีบุตรสาวที่เอาใจใส่และรู้ความอย่างเจ้าสักคนก็เท่านั้น”

โจวเสาจิ่นเม้มปากยิ้ม ทว่าในใจกลับปั่นป่วนยิ่งนัก

หรือว่าตระกูลเฉิงใกล้จะไปคุยกับบิดาเรื่องสู่ขอแล้ว?

แต่นี่ก็ไม่ถูกต้อง

การสู่ขอควรจะเป็นเรื่องน่ายินดีถึงจะถูก แต่เหตุใดท่านป้าใหญ่ถึงมีท่าทางเศร้าโศกเสียใจเช่นนี้เล่า?

………………………………………………………………….