ยามดอกวสันต์ผลิบาน - ตอนที่ 360 พักอยู่ด้วยชั่วคราว

เฉิงฉือไม่อาจขยับเขยื้อนไปชั่วขณะ

เดิมทีโจวเสาจิ่นก็ไม่เคยจะจับอารมณ์ความรู้สึกของเฉิงฉือได้จากสีหน้าที่แสดงออกมาอยู่แล้ว สิ่งที่นางรู้สึกล้วนได้มาจากสัญชาตญาณของตัวเองทั้งสิ้น เห็นเฉิงฉือเอาแต่มองนางไม่พูดอะไร และท่าทางก็ไม่เหมือนคนอารมณ์ไม่ดีด้วย นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านน้าฉือ เช่นนั้นพวกเราก็ตกลงกันตามนี้ก็แล้วกันนะเจ้าคะ ก่อนที่เรื่องของเซียวเจิ้นไห่จะแล้วเสร็จ ท่านก็พักอยู่ที่บ้านของข้าไปก่อน”

เฉิงฉือพยักหน้า

โจวเสาจิ่นหัวเราะคิกพร้อมกับวิ่งหนีไป กระทั่งนางกลับมาถึงห้องข้าง ดื่มชาไปสองจอก นั่งนิ่งๆ ไปหนึ่งก้านธูป ในใจก็ยังคงเต้นตึกตักไม่หยุด

วันนี้ท่านน้าฉือแต่งกายอย่างเป็นทางการยิ่งนัก!

ยังคาดเข็มขัดหยกอีกด้วย

ตราประทับชิ้นเล็กที่ห้อยเอาไว้นั้นทำมาจากหินเลือด ขึ้นรูปเป็นทรงเจดีย์ สลักลายสมปรารถนาแปดประการ แค่มองก็รู้ว่ามีราคาไม่น้อย สวยงามเป็นอย่างมาก

น้อยครั้งนักที่ท่านน้าฉือจะแต่งกายหรูหราเช่นนี้

ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ได้หรือไม่

โจวเสาจิ่นนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงกว่าครู่ใหญ่ ถึงได้นึกขึ้นมา ไม่รู้ว่าซางมามาไปตามหาท่านน้าฉือถึงไหนต่อไหนแล้ว

อย่างไรก็ตาม หากนางตามหาท่านน้าฉือไม่เจอก็คงจะกลับมาเอง

โจวเสาจิ่นสั่งให้หรูอี้ไปรอซางมามาที่หน้าประตู เมื่อเห็นนางก็ให้นางมาพบตนในทันที

หรูอี้ขานรับคำแล้วออกไปอย่างเชื่อฟัง

หลี่มามาคนข้างกายของหลี่ซื่อถือรายการอาหารเข้ามา กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ฮูหยินบอกว่ารบกวนคุณหนูรองช่วยดูรายการอาหารของงานเลี้ยงในเย็นวันนี้สักหน่อย เกรงว่าจะมีอาหารอะไรที่เป็นของต้องห้ามของนายท่านสี่เฉิงเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นดูอย่างละเอียดไปหนึ่งรอบ เปลี่ยนรายการอาหารที่นางรู้สึกว่าไม่ค่อยอร่อยไปสองอย่าง จากนั้นยื่นส่งให้หลี่มามา

หลี่มามาจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “นายท่านสี่เฉิงเป็นน้องชายร่วมอุทรของขุนนางใหญ่เฉิงหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงอายุน้อยขนาดนี้”

โจวเสาจิ่นเม้มปากหัวเราะ กล่าวขึ้นว่า “เขาเป็นบุตรชายคนเล็กของจวนหลัก ตอนให้กำเนิดท่านน้าฉือนั้นฮูหยินผู้เฒ่ากัวอายุมากกว่าสี่สิบปีแล้ว”

“ไอ้โหยว!” หลี่มามาเอ่ยขึ้นอย่างชื่นชมเจืออิจฉา “ฮูหยินผู้เฒ่ากัวช่างมีวาสนาดีจริงๆ เจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นยิ้มอย่างเห็นด้วย

หลี่มามาจัดการรายการอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว กระซิบกล่าวว่า “นายท่านสี่เฉิงช่างรูปงามยิ่งนัก” แล้วถึงได้ออกจากห้องข้างไป

โจวเสาจิ่นนึกถึงดวงตาสุกใสของเฉิงฉือ กอดหมอนใบใหญ่เอาไว้พร้อมกับแอบหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

แน่นอนว่าช่วงเวลากินเลี้ยงในช่วงเย็นนั้นไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับโจวเสาจิ่นแล้ว

โจวเจิ้นกับเฉิงฉือดื่มสุราไปเล็กน้อย สนทนาเกี่ยวกับเรื่องทั่วไปในราชสำนักและเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยในพงศาวดาร จากนั้นต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับเรือนของตัวเอง

หลี่ซื่อรอโจวเจิ้นอยู่โดยตลอด

ตอนที่เปลี่ยนชุดให้โจวเจิ้นนั้นนางเอ่ยถามขึ้นว่า “นายท่านฉือของตระกูลเฉิงผู้นี้เข้าหาง่ายหรือไม่เจ้าคะ”

เฉิงจิงนั้นมิอาจพบเจอได้บ่อยๆ แต่ถ้าหากไปมาหาสู่อย่างสนิทสนมกับน้องชายร่วมอุทรของเฉิงจิงผู้นี้ได้ บางเรื่องหากบอกเฉิงจิงผ่านเขาได้ ก็น่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า

เริ่มแรกโจวเจิ้นปฏิบัติกับเฉิงฉืออย่างเป็นมิตร เขาเองก็เคยพิจารณาถึงปัจจัยนี้เช่นกัน แต่เห็นเฉิงฉือทำตัวเย็นชา เขาก็เลยเพียงปฏิบัติกับอีกฝ่ายเสมือนญาติฝ่ายภรรยาธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“เป็นผู้มีความรู้ความสามารถสูงส่ง” โจวเจิ้นนึกถึงบทสนทนาต่างๆ ที่เพิ่งได้พูดคุยกับเฉิงฉือมาเมื่อครู่นี้ “เป็นคนไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่หยิ่งทะนงและเย็นชาไปสักหน่อยเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตาม เขาสอบผ่านจิ้นซื่อตั้งแต่อายุยังน้อย จึงเป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่ว่าให้เขามาดูแลกิจการของตระกูลเช่นนี้ ออกจะน่าเสียดายเกินไปสักหน่อย จำนวนคนของจวนหลักมีน้อย บุตรหลานมีฝีมือสักคนก็ไม่มี ต่อให้เขาคิดจะออกไปรับราชการ ภาระกิจการที่อยู่ในมือก็ไม่มีคนให้วางใจนำไปสานต่อได้” กล่าวถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะออกมา “ตระกูลอื่นคร่ำครวญที่บุตรหลานคนที่ร่ำเรียนหนังสือแล้วประสบความสำเร็จนั้นมีไม่มาก แต่ข้าเห็นจวนหลักของซอยจิ่วหรูกลับต้องคร่ำครวญที่บุตรหลานคนที่ไม่ร่ำเรียนหนังสือมีน้อยเกินไป อยากจะหาใครสักคนมาดูแลกิจการของตระกูลก็ทำไม่ได้”

หลี่ซื่อยิ้มอย่างสุภาพ

ทว่าโจวเจิ้นกลับเอ่ยขึ้นราวกับรำพึงรำพันว่า “อย่างไรก็ตาม ข้าว่าโชคชะตาของจวนหลักก็คงจะเป็นช่วงยี่สิบสามสิบปีนี้แล้ว กล่าวคือ ทั้งสามบ้านมีเฉิงเจียซ่านเพียงคนเดียว ได้แต่ต้องดูว่าเฉิงเจียซ่านจะดูแลจัดการตระกูลได้หรือไม่เท่านั้นแล้ว ในขณะที่จวนรองนั้นปัจจุบันมีหลานชายสองคนแล้ว…”

หลี่ซื่อมิได้สนใจเรื่องพวกนี้ นางกล่าวขึ้นว่า “เหตุใดนายท่านสี่ถึงยังไม่แต่งงานหรือเจ้าคะ ผู้อื่นที่อายุเท่าเขานี้ ลูกๆ ล้วนเริ่มเข้าเรียนกันแล้ว ท่านว่า เขาเป็นโรคอะไรที่เอ่ยไม่ได้หรือไม่เจ้าคะ”

โจวเจิ้นขมวดคิ้ว เอ่ยขึ้นว่า “คำพูดเช่นนี้ต่อไปเจ้าเอ่ยให้น้อย สถานการณ์ของแต่ละบ้านไม่เหมือนกัน ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยังไม่เจ้ากี้เจ้าการเลย คนนอกอย่างพวกเรานี้จึงยิ่งไม่มีสิทธิ์ไปกล่าวถึง”

หลี่ซื่อเอ่ยอย่างขุ่นเคืองว่า “มิใช่ว่าข้าพูดกับท่านเป็นการส่วนตัวหรอกหรือเจ้าคะ”

โจวเจิ้นชะงักงัน กล่าวยิ้มๆ ว่า “เช่นนั้นก็พูดกันเป็นการส่วนตัวเท่านั้นก็แล้วกัน”

หลี่ซื่อขานรับคำ สีหน้ามีความสุขขึ้นมา

***

กระทั่งถึงเวลาตีกลองบอกเวลายามสองซางมามาถึงได้กลับมา ได้รับแจ้งว่าเฉิงฉือมาพักอยู่ที่ที่ว่าการหยาเหมินนี้ ก็อ้าปากค้างตกตะลึงไปกว่าครึ่งค่อนวัน วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่ทันสาง ก็ไปรออยู่ที่ลานของเรือนรับรองแขกแล้ว

เฉิงฉือปล่อยให้นางยืนอยู่ข้างนอกเกือบหนึ่งชั่วยาม เมื่อเห็นว่าหลังจากรับประทานมื้อเช้าเสร็จก็ต้องไปกล่าวทักทายโจวเจิ้นแล้ว ถึงได้ให้ซางมามาเข้ามา

ซางมามารู้ตัวว่าตนทำไม่ถูกต้อง จึงคุกเข่าลงตรงหน้าเฉิงฉือโดยไม่โต้แย้งอะไรสักคำ กล่าวเสียงเบาว่า “คุณหนูรองเป็นคนได้รับข่าวคราวมา หากข้าไม่ไป คุณหนูรองก็ไม่ยินยอมเจ้าค่ะ” กล่าวจบ นางยื่นมือออกไป บนฝ่ามือมีตั๋วเงินอยู่สองใบ “นี่เป็นเงินที่คุณหนูรองให้มา บอกว่าเกรงว่าข้าจะต้องใช้เงินเจ้าค่ะ…”

ภายใต้แสงแรกของวัน จึงเห็นรอยพับของตั๋วเงินสองใบนั้นได้อย่างชัดเจน

ทันใดนั้นหัวใจของเฉิงฉือราวกับถูกของอะไรบางอย่างกระแทกเข้าใส่ รู้สึกชาและมึนงงไปชั่วขณะ หายใจไม่ออกเล็กน้อย

เขาเอามือทาบหน้าอก สูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง

หัวใจค่อยกลับมาเต้นอย่างปกติอีกครั้ง

เฉิงฉือกล่าวอย่างสงบว่า “เรื่องของตระกูลเซียวมิใช่ว่าเจ้าไม่รู้ เซียวเจิ้นไห่จะทำอะไรข้าได้? ข้าให้เจ้าติดตามคุณหนูรอง ก็เพราะกลัวว่าพวกเขาจะค้นพบอะไรบางอย่างเข้า แล้วไม่เป็นผลดีต่อตัวคุณหนูรอง เจ้าทำเช่นนี้ ทุกอย่างก็ผิดแผนผิดขั้นตอนไปหมด เห็นแก่คุณหนูรอง ครั้งนี้ก็ให้แล้วกันไป แต่ถ้าหากมีครั้งหน้าอีก ข้าก็คงได้แต่ต้องเปลี่ยนตัวคนมาดูแลคุณหนูรองแล้ว”

“ข้าจะจดจำเอาไว้เจ้าค่ะ” ซางมามาก้มศีรษะลงต่ำ

“ไปเถิด!” เฉิงฉือกล่าวอย่างเย็นชา “จำเอาไว้ว่าครั้งต่อไปอย่าตัดสินใจเองอีก”

“เจ้าค่ะ!” ซางมามาถอยออกไป ประหนึ่งมีชีวิตรอดออกมาจากความตาย เสื้อกั๊กเปียกชื้น

ไหวซานเห็นท่าทางของนางแล้ว ก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง กระซิบกล่าวปลอบใจนางว่า “ไม่เป็นไร เจ้าตั้งใจอยู่ข้างกายคุณหนูรองเอาไว้ให้ดีก็ได้แล้ว”

ซางมามากลับมาที่ห้องข้าง

โจวเสาจิ่นกำลังรอนางอยู่ที่นั่น

นางเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนจนแทบจะทนไม่ไหวว่า “ท่านน้าฉือคงมิได้ตำหนิเจ้าหรอกกระมัง”

“ตำหนิเจ้าค่ะ!” ซางมามากลับกล่าวตรงกันข้าม กล่าวขึ้นอย่างเศร้าสร้อยว่า “บอกว่าข้าไม่ฟังคำสั่งของเขา อยู่ห่างจากท่านโดยพลการ หากมีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นกับท่าน จะเปลี่ยนคนมาดูแลท่านเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นได้ยินแล้วก็โทษตัวเอง กล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นข้าจะไปพูดกับท่านน้าฉือเอง”

“ท่านอย่าบอกนายท่านสี่เลยเจ้าค่ะ” ซางมามาขวางนางเอาไว้ “หากนายท่านสี่เข้าใจผิดคิดว่าข้ามาฟ้องท่าน เขาจะยิ่งไม่ชอบข้า ท่านเพียงต้องให้ข้าติดตามอยู่ข้างท่านเอาไว้ก็ได้แล้วเจ้าค่ะ นายท่านสี่ทำอะไรล้วนรู้จักเดินหน้ารู้จักถอยอย่างเหมาะสม ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นพยักหน้า ทว่ากลับไม่เห็นด้วยกับคำพูดของซางมามา

เสือยังมีเวลาที่เคลิ้มหลับ ถ้า…นางเพียงพูดว่าถ้า…ถ้าท่านน้าฉือถูกผู้อื่นเล่นงานขึ้นมาจะทำอย่างไร

นางจึงให้ฝานฉีจับตาดูเฉิงฉือเอาไว้ “ถ้านายท่านสี่ออกจากบ้าน ให้ดูว่านายท่านสี่กลับมาทุกวันหรือไม่ แล้วออกไปตอนไหนและกลับมาเวลาใด”

ฝานฉียิ้มพลางขานรับคำว่า “ขอรับ” แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วดุจควัน

โจวเสาจิ่นพลันรู้สึกพึงพอใจกับความสำเร็จของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อก่อนตอนอยู่ที่ซอยจิ่วหรู นางอยากจะทำอะไรล้วนรู้สึกลังเลไม่มั่นใจ ตอนนี้อยู่เป่าติ้ง นางอยากตามดูท่านน้าฉือ พูดแค่ประโยคเดียวก็สำเร็จแล้ว

คอยดูว่าท่านน้าฉือยังจะปิดบังเรื่องต่างๆ จากนางได้อยู่อีกหรือไม่

ดวงหน้าของนางแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับครวญเพลงที่ไม่รู้ว่าคือเพลงอะไรออกมาขณะทำงานเย็บปักที่ยังคั่งค้างอยู่ไปด้วย

ไม่นานเฉิงฉือก็ค้นพบความผิดปกติ

ฝานฉีตามดูเฉิงฉืออย่างเปิดเผย

เฉิงฉือหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

เจ้าเด็กน้อยผู้นี้ ให้หน้านางแล้วนางยังจะปีนขึ้นมาจนถึงศีรษะของเขาโดยไม่มีอาการหอบเลยสักนิดอีก

แต่หัวใจของเขากลับทำหน้าที่ของมันเอง อ่อนยวบจนจวนจะหลั่งน้ำออกมาได้ ทำให้คนอยากจะโกรธก็ทำไม่ได้

เฉิงฉือสั่งการไหวซาน “เรื่องของเซียวเจิ้นไห่ คงต้องเร่งจัดการให้แล้วเสร็จ ถ้าหากไม่ได้ผล ก็เปลี่ยนเป็นสวีมู่หัวหน้ากลุ่มของกลุ่มจินซาแทน”

ไหวซานชะลอฝีเท้าอย่างลังเลเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า “นายท่านสี่ ท่านอยากทบทวนดูอีกสักครั้งหรือไม่ขอรับ เซียวเจิ้นไห่นั้นได้รับการขนานนามที่เป่ยอู่ฮั่นว่าเป็น ‘เมิ่งฉางจวิน’ ในหมู่กองโจรก็มีหน้ามีตายิ่งนัก มีเขาออกหน้าช่วยเหลือพวกเรา ได้ทั้งช่วยพรางสายตาสอดส่องของทางการและทำให้พวกเราได้มีเวลาว่างไปทำเรื่องอื่นด้วย หากเปลี่ยนเป็นสวีมู่ของกลุ่มจินซา เขาอายุน้อยเกินไป อาจจะไม่เชื่อฟัง หากพวกเราต้องการใช้งานเขา คงต้องใช้แรงไม่น้อย…”

เซียวเจิ้นไห่นั้นพวกเขามีตระกูลเซียวอยู่ในมือ เวลาจะทำอะไรเขาจึงมีความลังเลอยู่บ้าง

แต่สวีมู่เป็นเด็กกำพร้า หนึ่งคนกินอิ่มก็เพียงพอมิต้องกังวลคนทั้งครอบครัว การยับยั้งชั่งใจจึงน้อยกว่า ยากที่จะควบคุม

เหตุใดเฉิงฉือจะไม่รู้

แต่เขาไม่อยากให้โจวเสาจิ่นมาตามดูเขาเช่นนี้ต่อไปอีก

เขากล่าวขึ้นว่า “เดิมทีคิดว่าจะเล่นสนุกกับเซียวเจิ้นไห่ต่อไปอีกสักสองสามวัน ทว่าดูจากตอนนี้คงไม่ได้แล้ว เจ้าจงไปเจรจากับเขาด้วยตัวเอง หากเขายอมเชื่อฟังแต่โดยดี ก็ให้ทำตามแผนการเดิม แต่ถ้าหากเขายังเอาแต่เที่ยวโอ้อวดตัวเองอยู่ตรงนั้น คิดว่าข้าไม่กล้าลงมือกับเขา เช่นนั้นก็เปลี่ยนคนเสีย”

ไหวซานเห็นเฉิงฉือตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่กล้ากล่าวเกลี้ยกล่อมอีก ขานรับคำอย่างนอบน้อม ออกจากเรือนรับรองแขกไป

ฝานฉีจึงไปรายงานโจวเสาจิ่นว่า “วันนี้นายท่านไม่ได้ออกไปไหน ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้วก็ฝึกคัดอักษรครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไปคารวะนายท่าน ได้ยินมาว่านายท่านรั้งนายท่านสี่อยู่รับมื้อเที่ยงด้วย ยังให้ในครัวทำหม้อไฟกระดูกแพะเป็นมื้อกลางวันด้วยขอรับ! แต่คนข้างกายของนายท่านสี่อย่างท่านอาไหวซานกับพ่อบ้านฉินคนเล็กออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ส่วนไปทำอะไรนั้นข้าก็ไม่ทราบแล้วขอรับ!”

ตระกูลเฉิงมีพ่อบ้านฉินอยู่หนึ่งกองใหญ่

หัวหน้าพ่อบ้านฉินคือฉินโส่วเยว์ พ่อบ้านฉินคือฉินเซี่ยวบุตรชายของฉินโส่วเยว์ พ่อบ้านฉินคนโตคือฉินจื่ออัน ส่วนพ่อบ้านฉินคนเล็กคือฉินจื่อผิง ยังมีพ่อบ้านฉินอีกหลายคน แต่โจวเสาจิ่นไม่คุ้นเคยด้วย จึงจำไม่ได้

โจวเสาจิ่นกำลังนั่งอยู่บนเตียงอิฐกับโจวโย่วจิ่น ถือถุงทรายเอาไว้ถุงหนึ่งแล้วเจ้าโยนให้ข้า ข้าโยนให้เจ้าเล่นกันอยู่ พอได้ยินแล้วก็ครุ่นคิดดวงตากลอกไปมาไม่หยุด จึงถูกโจวโย่วจิ่นโยนถุงทรายมาโดนใบหน้า

ทุกคนต่างตกตะลึงงัน

ขาทั้งสองข้างของแม่นมของโจวโย่วจินอ่อนยวบ กำลังจะคุกเข่าลงไป

ทว่าโจวเสาจิ่นกลับหัวเราะฮ่าพร้อมกับหยิบถุงทรายโยนไปที่ขาของโจวโย่วจิ่น แกล้งเย้าแหย่จนโจวโย่วจิ่นหัวเราะร่าไม่หยุด

คนที่รับใช้อยู่ในห้องพากันโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

โจวเสาจิ่นส่งโจวโย่วจิ่นให้แม่นม เรียกซางมามาเข้ามาสอบถาม “…ให้ไหวซานกับฉินจื่อผิงออกไปข้างนอก เจ้าว่า ท่านน้าฉือต้องการทำอะไรกันแน่”

เรื่องบางอย่าง การรู้เป็นเรื่องหนึ่ง แต่การพูดออกมาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ซางมามากล่าวยิ้มๆ ว่า “เรื่องนี้ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ เมื่อก่อนตอนข้ารับใช้อยู่ข้างกายนายท่านสี่ก็รับผิดชอบเพียงเรื่องอาหารการกินของเขาเท่านั้น”

โจวเสาจิ่นไม่เชื่อ

แต่พอนางคิดว่าขอเพียงท่านน้าฉือไม่ออกไปไหน ก็จะไม่ได้เจอเซียวเจิ้นไห่ผู้นั้น นางก็โล่งใจแล้ว

ฉะนั้นตอนที่นางได้ยินว่าโจวเจิ้นจะออกไปเยี่ยมสหายกับเฉิงฉือนั้นก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง ไล่เลียงถามว่าไปพบผู้ใด

ฝานฉีกล่าวยิ้มๆ ว่า “บอกว่าจะไปเยี่ยมใต้เท้าจางอดีตรองเจ้ากรมอาญาที่เกษียณมาอยู่บ้านขอรับ”

โจวเสาจิ่นแย้มยิ้มพร้อมกับพยักหน้าอย่างเบิกบาน

บิดาเป็นขุนนางที่ได้รับการแต่งตั้งมาจากราชสำนัก มีบิดาตามไปด้วย ต่อให้เซียวเจิ้นไห่ผู้นั้นจะเจอตัวท่านน้าฉือก็ไม่กล้าทำอะไรอยู่ดี

อีกหลายวันต่อมา เฉิงฉือก็ตามโจวเจิ้นออกไปเยี่ยมเยียนสหายอยู่ตลอด

ประเดี๋ยวก็ไปบ้านใต้เท้าเฉียน ประเดี๋ยวก็ไปบ้านใต้เท้าเหมียว หลังจากไปเยี่ยมบ้านผู้อื่นแล้ว ก็ต้องเชิญผู้อื่นมาบ้านด้วย เป็นเช่นนี้อยู่บ่อยๆ พอได้ยินมากๆ เข้า แม้แต่โจวเสาจิ่นที่ไม่เคยออกไปไหนก็ยังรู้ว่าเมืองเป่าติ้งมีบ้านขุนนางอยู่กี่หลัง

……………………………………………………………………