ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 350

ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ – ตอนที่ 350
ด้านนอก 1
โดย
หุ่นไล่กา
ในเวลาเดียวกัน หมู่บ้านวัฒนธรรมถูกปิดล้อมทุกทิศทาง ทหารและตำรวจกำลังปฏิบัติหน้าที่ตรวจสอบพื้นที่โดยรอบอย่างแข็งขันไม่ให้ใครเข้าออก แม้แต่มดสักตัวก็ไม่สามารถผ่านได้ ส่วนพื้นที่ภายใน หน่วยเงากว่า 10 หน่วยได้เข้าตรวจสอบหาหลักฐาน

บริเวณหน้าประตูส่วนในของหมู่บ้านวัฒนธรรม ตรงพื้นที่โล่งที่ไม่ได้รับความเสียหายจากการต่อสู้มากนัก ตรงกลางรถพยาบาลสิบคันเรียงกันเป็นห้องพยาบาลเฉพาะกิจ ล้อมรอบด้วยเต็นท์ใหญ่ที่ให้ผู้ถูกลักพาตัวได้ตรวจสอบอาหารและให้ปากคำ

ในห้องพยาบาลแยกส่วนตัว อิวะ โซตะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เขาประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งมองสถานที่ไม่คุ้นเคยด้วยความงุนงง

“คนไข้ฟื้นแล้ว”เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านนอกนอก ไม่นานเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“อิวะ โซตะ เมื่อฟื้นแล้ว โปรดรายงานภารกิจของคุณ ว่าเกิดอะไรขึ้นในระหว่างทำภารกิจ”เสียงเย็นยะเยือก ที่คุ้นเคยแต่ห่างเหินดังขึ้น

อิวะ โซตะเงยหน้าขึ้น ก็พบกับพันเอกนาคามูระ เคนชิดะ หัวหน้าหน่วยของเขา ตอนนี้ทั่วร่างของหัวหน้าแผ่พุ่งด้วยพลังกดดันอันน่ากลัวออกมา มันทำให้เขางุนงง ว่าทำไมอยู่ๆ หัวหน้าของเขาถึงทำเหมือนกับเขาเป็นคนนอกอย่างสิ้นเชิง

“ผม…”อิวะ โซตะกำลังจะพูด ความเจ็บก็ปวดแปลบปลาบที่หัว จนเขาต้องยกมือกุม ความทรงจำเหมือนขาดช่วงไป เขาพยายามทบทวนความทรงจำ แต่ก็ไม่พบอะไร

พันเอกนาคามูระ เคนชิดะจ้องนิ่งไม่ชักถาม แต่ความกดดันที่ส่งของมาทำให้ผู้คนหวาดกลัว เจ้าหน้าที่ระดับสูงเข้ามาในห้องเรื่อยๆ ไม่นานในห้องก็มีคนเบียดกันเกือบสิบคน ทุกคนรอรายงานของเขา บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นกดดัน

อิวะ โซตะ อ้าปากและหุบสองสามครั้ง ก่อนจะกล่าวอย่างไม่แน่ใจ”ในระหว่างที่กำลังตรวจสอบพื้นที่รอบนอก คนของประเทศมังกรก็เสนอให้ไปตรวจสอบหมู่บ้านวัฒนธรรม เพราะมีอะไรบางอย่างผิดปกติ พวกเราจึงไปตรวจสอบ หลังจากนั้น…ความทรงจำหลังจากที่ผมไปในหมู่บ้านวัฒนธรรมหายไปจนหมด”

“ผมจำอะไรไม่ได้”อิวะ โซตะพยายามนึกความทรงจำ แต่มันก็ไม่ได้ผล ในที่สุดเขาก็ส่ายหน้าอย่างรู้สึกผิด เขาพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้จากท่าทางของพันเอกนาคามูระ เคนชิดะ

นอกจากพันเอกนาคามูระ เคนชิดะ มีคนของหน่วยเงาหลายคน แต่พวกเขามีตำแหน่งน้อยกว่า จึงให้พันเอกนาคามูระ เคนชิดะเป็นคนถาม และเขายังเป็นหัวหน้าของอิวะ โซตะโดยตรง ไม่ผิดอะไรที่หัวหน้าจะซักถามลูกทีม

พันเอกนาคามูระ เคนชิดะพยายามถามคำถามอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

คนอื่นๆเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ พวกเขาจึงเดินออกไป เหลือเพียงพันเอกนาคามูระ เคนชิดะ และเจ้าอาวาสหงหมิงที่ยืนนิ่งสงบอยู่มุมห้อง เมื่อทุกคนเดินออกไป เจ้าอาวาสหงหมิงก็เดินเข้ามา

“อมิตาพุธ ให้อาตมาลองรักษาดูไหม”เจ้าอาวาสหงหมิงเดินมาหยุดยืนข้างเตียง

พันเอกนาคามูระ เคนชิดะนิ่งคิดเล็กน้อย การที่ให้คนของประเทศอื่นให้วิชาที่เกี่ยวกับความทรงจำกับคนของประเทศตัวเอง มันเป็นเรื่องต้องห้าม เพราะอีกฝ่ายอาจอ่านควาททรงจำและได้ข้อมูลสำคัญไปได้

“อมิตาพุทธ โยมไม่ต้องกังวล วิชาที่อาตมาใช้เป็นเพียงวิชาฟื้นฟูวิญญาณเท่านั้น โยมอิวะ โซตะอาจได้รับความเสียหายทางวิญญาณ ทำให้ความทรงจำขาดหายไปก็ได้”เจ้าอาวาสหงหมิงอธิบาย

เมื่อได้ยินดังนั้นพันเอกนาคามูระ เคนชิดะก็สบายใจ เขาพยักหน้า ตกลงให้เจ้าอาวาสหงหมิงรักษา

เจ้าอาวาสหงหมิงหันมามองอิวะ โซตะ เพื่อขออนุญาต อิวะ โซตะคิดว่าไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้วพยักหน้ายินยอม

เจ้าอาวาสหงหมิงเอือมมือขวาไปว่างที่หัวของอิวะ โซตะ แสงสีทองสว่างเจิดจ้า พลังอันบริสุทธิ์อาบไล้ไปทั่วร่างของอิวะ โซตะ วิญญาณที่สับสนค่อยๆสงบลง

ความทรงจำบางอย่างค่อยๆปรากฏขึ้น แต่มันมันผสมปนเปจนมั่วไปหมด

“ผมจำได้แล้ว”อิวะ โซตะพูดขึ้น ก่อนจะอธิบายเหตุการณ์ให้ทั้งสองฟัง แม้ว่ามันจะดูสับสนมากก็ตาม

“หลังจากที่แยกกันก็ไม่เจอกันอีกเลย”เมื่อได้ยินคำพุดสุดท้ายของอิวะ โซตะ พันเอกนาคามูระ เคนชิดะและเจ้าอาวาสหงหมิงก็ตกอยู่ในความเงียบ

พันเอกนาคามูระ เคนชิดะขบกรามแน่นด้วยความโกรธ ลูกสองคนของเขาหายไป ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าในตอนนี้เขารู้สึกยังไง

ทางด้านเจ้าอาวาสหงหมิง แม้เขาจะเสียใจกับการสูญเสียศิษย์ส่วนตัวถึงสองคน แต่การปฏิบัติธรรมแนวทางพุธ ทำให้เขาสงบใจอย่างรวดเร็ว เขาถามอิวะ โซตะอีกครั้ง

“ก่อนหมดสติ โยมต่อสู้กับรูปปั้นนับไม่ถ้วนจนหมดแรง แต่พวกเราพบโยมหมดสติที่หน้าทางเข้า แสดงว่าความทรงจำของโยมตรงส่วนนั้นหายไป”

อิวะ โซตะพยายามนึก แต่ก็นึกอะไรไม่ออก

เมื่อไม่สามารถได้รับข้อมูลอะไรเพิ่มพันเอกนาคามูระ เคนชิดะและเจ้าอาวาสหงหมิงก็เดินออกจากห้องพักฟื้นของอิวะ โซตะ พวกเขาเดินไปยังเต็นท์ขนาดใหญ่ข้างๆ ภายในมีผู้ที่ถูกลักพาตัวหลายร้อยคน กำลังอยู่ในสภาพมึนงง

“สอบถามอะไรได้บ้างไหม”พันเอกนาคามูระ เคนชิดะถามเจ้าหน้าที่

“ทำความเคารพผู้พันนาคามูระ”เจ้าหน้าที่ฝ่ายสอบสวนหันมาแสดงความเคารพ ก่อนจะส่ายหัว

“ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด ความทรงจำหลังจากถูกจับไม่มีเลยครับ”

เจ้าอาวาสหงหมิงได้ยินก็เดินไปหาผู้ถูกลักพาตัวและใช้วิธีเดียวกับที่ทำกับอิวะ โซตะ แต่ในครั้งนี้ไม่มีใครฟื้นฟูความทรงจำได้

เจ้าอาวาสหงหมิงเดินกลับมาก่อนจะส่ายหัวช้าๆ

—

ตอนนี้เป็นตอนพักครับ สู้กันมาหลายตอนติดแล้ว ฮ่าๆ

มีอีก 4 ตอนครับ อ่านรวดเดียวได้เลย