ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 490 จบการประมูล เบื้องหลังตระกูลเซียว

เหลือปรมาจารย์หยกเพียง 3 คน บรรยากาศกลายเป็นมืดครึ้ม ก่อนที่จะเริ่มประมูลหินพนันหยกหมายเลย 9 ลู่หว่านก็กระแอ้มเสียงเบา เรียกสายตาของทุกคน เธอยิ้มอ่อนหวานให้กับทุกคน

“ฉันได้เลือกหินพนันหยกหลายก้อนแล้ว ถ้ายังร่วมเสนอราคาอีก คงเอาเปรียบคนอื่น ฉันขอถอนตัวไม่ร่วมเสนอราคาประมูลอีก”

ปรมาจารย์จิงได้ยินก็ชะงักไปเล็กน้อย ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาพยายามข่มความโกรธ เขาแสร้งพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร

จิงมู่ไท่ที่รักษาความสงบเอาไว้ได้ เขายิ้มให้กับลู่หว่าน

“ขอโทษจริงๆที่การประมูลหินพนันหยกไม่น่าพอใจ ถ้ามีเวลาผมขอเชิญไปทานอาหารเพื่อเป็นการขอโทษ”จิงมู่ไท่พูดราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย

“หลังจากวันนี้ฉันมีงานยุ่ง ฉันคงไปทานอาหารกับคุณไม่ได้”ลู่หว่านปฏิเสธด้วยความสุภาพห่างเหิน

เนี่ยฟูหานอดไม่ได้ที่จะผิวปากเสียงดัง ลู่หว่านหันขวับมามอง เขาจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อลู่หว่านหันกลับไป เขาก็มองจิงมู่ไท่อย่างยั่วยวนกวนประสาท

จิงมู่ไท่ยิ้มรับการปฏิเสธของลู่หว่าน เขาไม่แม้แต่จะเหลือบไปมองการแสดงของเนี่ยฟูหาน เขาไม่โกรธขยะไร้ค่าให้เสียเวลาในชีวิต

ลู่หว่านทำเป็นก้มดูกำไลข้อมือ ก่อนจะลุกขึ้นและหันมาประสานมือให้กับปรมาจารย์จิงและปรมาจารย์คงที่นั่งอย่างบูดบึ้ง

“ฉันมีธุระต้องไปทำ คงต้องขอตัวกลับก่อน”

“น่าเสียดายที่ปรมาจารย์ลู่ต้องรีบกลับ”ปรมาจารย์จิงสงบความโกรธได้แล้ว เขาแสดงท่าทางเสียใจ และไม่ลืมที่จะเอ่ยชวนลู่หว่านอีกครั้ง

“ในอนาคตถ้าปรมาจารย์ลู่ต้องการพนันหยกอีก เชิญมาที่เหมืองหยกตระกูลจิง พวกเรามีหินพนันหยกคุณภาพสูงมากมาย”

ลู่หว่านยิ้มตอบกลับอย่างสุภาพ ก่อนที่เธอจะหันมาบอกให้ทุกคนตามเธออกไป

เนี่ยฟูหานอยากจะประมูลต่อ แต่เขาไม่สามารถขัดขืนน้าสาวของตัวเองได้

จิวโมไป๋เดินตามอย่างช้าๆ

พวกเขาไปรับหินพนันในห้องเก็บหยก

จิวโมไป๋ใส่หินพนันหยกมงคลทองที่ผ่าด้านเดียว ลงไปในกล้อง เนี่ยฟูหานสนใจหยกมงคลทองอย่างมาก เขาก้มลงมองด้วยความชื่นชม แต่เขาไม่ขอซื้อต่อ เพราะเขารู้ถึงคุณค่าของหยกมงคลทอง ว่าไม่สามารถประเมินค่าได้

พนันงานเหมืองช่วยผลักรถเข็นบรรทุกกล้องหยกไปยังรถตู้ ที่เตรียมเอาไว้ พาพวกเขากลับไปที่โรงแรมIL

หลังจากที่ปรมาจารย์ทั้งสามคนจากไป ปรมาจารย์จิงและปรมาจารย์คงไม่มีอารมณ์ที่จะประมูลต่อ หินพนันหยกหมายเลย 9 และ 10 จึงถูกนักพนันหยกประมูลแข่งขันกันอย่างบ้าคลั่ง

เมื่องานประมูลจะจบลง นักพนันหยกต่างก็แยกย้ายกันไป เลือกหินพนันหยกที่วางกองอยู่ในลาน

บางคนกลับที่พัก พร้อมกระจายข่าวการประมูลออกไป

กลุ่มของปรมาจารย์คงขอตัวกลับท่าทางบึ้งตึง พวกเขาไม่สามารถกล่าวโทษตระกูลจิงได้ พวกเขาได้แต่กลับไปด้วยความเจ็บช้ำ

กลุ่มของปรมาจารย์จิง ก็เข้าไปในอาคารส่วนตัว ไม่ไกลจากเหมืองหยกมากนัก

ทุกคนต่างแยกกันนั่งคนละด้าน บรรยากาศเงียบงัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

เซียวหนานจิ้นนั่งพึงเก้าอี้ไม่พูดไม่จา ใบหน้าของเขาเย็นชาราวรูปสลัก หลานซูเมิ่งนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆแยกกับปัญหาโดยสิ้นเชิง

“ขอโทษด้วยที่ทำให้น้องชายหนานจิ้น ต้องผิดหวัง ตระกูลจิงของเราจะชดใช้ให้กับตระกูลเซียวทั้งหมด”จิงมู่ไท่พูดกับเซียวหนานจิ้นด้วยท่าทางเสียใจ

เซียวหนานจิ้นพ้นลมหายใจออกมา ก่อนจะยิ้มเย็นชา

“ไม่เป็นไร มันไม่ใช้ความผิดของพวกคุณเลย”เซียวหนานจิ้นผุดลุกขึ้น ก่อนจะกวาดตามองพวกเขาและกล่าว”แต่ผมต้องแจ้งทางตระกูล ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ซึ่งมันอาจทำให้ต้องมีการพูดคุยเกี่ยวกับความร่วมมือของพวกเราอีกครั้ง เมื่อข้อตกลงใหม่เสร็จ ผมจะให้คนมาบอกพวกคุณ”จบคำเซียวหนานจิ้นก็หันหลังเดินจากไป โดยไม่แม้แต่จะบอกลา

จิงมู่ไท่มองตามหลังเซียวหนานจิ้นด้วยดวงตามืดมน

“หึ เป็นแค่คนโง่ที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง”จิงมู่หยานไม่พอใจกับท่าทางของเซียวหนานจิ้นอย่างมาก

“อดทนไว้ รอให้เราได้เข้าใกล้สำนักดั้งเดิม ที่อยู่เบื้องหลังตระกูลเซียวก่อน เมื่อได้ของที่เราต้องการแล้ว เราจะล้างความอับอายในครั้งนี้”ปรมาจารย์จิงปลอบจิงมู่หยาน แววตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“ตระกูลเซียวเป็นแค่ตระกูลระดับสูงใหม่ อายุไม่ถึง 100 ปี รากฐานตระกูลก็อ่อนแอ ไม่สามารถแม้แต่เป็นเจ้าของเมืองอย่างสมบูรณ์ได้ ถ้าไม่ใช้เพราะสำนักนั้น ในการโจมตีเมื่อไม่นานนี้ ตระกูลเซียวคงถูกกลุ่มตระกูลร่วมมือกันทำลายไปแล้ว”

“ท่านลุง ท่านแน่ใจนะว่าน้องชายของเซียวหนานจิ้น เป็นหัวหน้าศิษย์นอกจริงๆ”จิงมู่หยานถาม

“มันเป็นเรื่องจริง เพราะอย่างนี้ องค์กรจึงให้พวกเราสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเซียว”ปรมาจารย์จิงพยักหน้า

จิงมู่หยานพ้นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา เขารู้ถึงประโยชน์และศักดิ์ศรีของหัวหน้าศิษย์นอกเป็นอย่างดี ผู้ที่ได้ตำแหน่งนี้จะได้ทรัพยากรในการบ่มเพาะพลังมากมาย ทำให้ความเร็วในการบ่มเพาะพลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว พวกเขามีความแข็งแกร่งมากกว่าศิษย์ใน ระดับกลางไปสูงด้วยซ้ำ!

จิงมู่ไท่ที่นั่งครุ่นคิดอยู่ก็ ลืมตาขึ้นดวงตาจะฉายแววโหดเหี้ยมออกมา

“ท่านลุง ความผิดพลาดครั้งนี้ เมื่อรวมกับความผิดพลาดครั้งก่อน เราจะต้องถูกองค์กรลงโทษอย่างแน่นอน ถ้าเราอยู่เฉยๆไม่ทำอะไร พวกเราอาจถูกองค์กรกำจัดออกไป เราต้องรีบตัดชิ้นเนื้อออกไป เพื่อโยนเหยื่อล่อไปอีกทาง เพื่อทำให้หน่วยมังกรซ่อนไขว้เขว เมื่อทำอย่างนี้แล้ว โทษของเราอาจจะเบาลง”

ปรมาจารย์จิงหันมามองหลานชายตัวเอง เขานิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา

“อย่าเสี่ยงทำอะไรเกินไป แม้จะถูกลงโทษ แต่องค์กรก็ไม่สามารถกำจัดตระกูลของเราที่อยู่มาหลายปีจนพินาศได้”

“ครับ”จิงมู่ไท่ตอบรับ ก่อนจะหันหลังเดินไปด้านข้างและกดส่งบางอย่างออกไป