ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1015 จงใจบ่อนทำลาย?

ช่วงเช้าตรู่

ลู่โจวนั่งรับประทานขนมปังปิ้งและกาแฟอยู่ในร้านอาหารที่โรงแรมคอรินเทีย หลังจากที่เขาอ่านอีเมลจำนวนหนึ่ง เขาล็อกอินเข้า arXiv แล้วเปิดดูผลการวิจัยล่าสุดในด้านพีชคณิตตรีโกณมิติ แมนนิโฟลด์ความต่าง และทฤษฎีจำนวน

ช่วงนี้ชุมชนคณิตศาสตร์ค่อนข้างเงียบ ไม่มีใครโพสต์เรื่องที่น่าสนใจในฟอรั่มวิชาการมืออาชีพอย่างแมทโอเวอร์โฟล์ว การพูดคุยส่วนใหญ่ไม่เกี่ยวข้องกับปัญหาวิชาการ แต่เกี่ยวกับการซุบซิบนินทาในแวดวงคณิตศาสตร์

ถึงแม้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่ถูกเชิญไปงานประชุม ICM นักคณิตศาสตร์ส่วนใหญ่ได้ติดตามการประชุมที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์กอย่างใกล้ชิด

ระหว่างที่ลู่โจวกำลังอ่านโพสต์เกี่ยวกับการคาดการณ์เรื่องรางวัลเหรียญฟิลด์ มีชายรัสเซียผู้ซึ่งเหน็บแว่นกันแดดไว้ที่เสื้อถามเขามาจากฝั่งตรงข้าม “คุณช่วยผมสักอย่างได้ไหม วันนี้พยายามอยู่แต่ในโรงแรมได้ไหม?”

ลู่โจวเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และพูดขึ้น

“ทำไมล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”

“ถ้าคุณอยากจะทราบจริงๆ ใช่ครับ มีเรื่องเกิดขึ้น” แม็กซิมเช็ดแว่นแล้วพูดต่อ “มีใครบางคนจารกรรมเข้าระบบกริดพลังงานเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กและปล่อยโค้ดข้างใน จากข้อมูลโดยสำนักข่าวกรองความปลอดภัยระดับประเทศ มันเป็นการโจมตีที่วางแผนมาแล้ว”

ลู่โจวพูดตอบ “…มันจะไม่ถูกคาดการณ์มาก่อนได้อย่างไร?”

“คุณไม่เข้าใจที่ผมสื่อ” แม็กซิมยิ้มให้ลู่โจวและพูดต่อ “ผมบอกว่ามันอาจจะเป็นการโจมตีอย่างรอบคอบต่อคุณ”

บรรยากาศตึงเครียด

ทุกคนนิ่งเงียบ

มันเป็นครั้งแรก…

ลู่โจวรู้สึกว่าชีวิตของเขาโดนคุกคาม

ลู่โจวรู้สึกเริ่มคอแห้ง และเขายกกาแฟขึ้นมาดื่ม

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาวางแก้วกาแฟลงและพูดขึ้น

“…เอาตามตรง มันดูไม่ค่อยเป็นไปได้ มันก็แค่โรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ล้มเหลว มันไม่ได้เป็นการโจมตีผมส่วนตัว”

การทำลายโรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ทั้งโรงงานเพื่อแค่ทำร้ายฉัน…

โรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ฮีลอยส์ตั้งอยู่ในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เมืองที่ใหญ่เป็นอันดับที่สองของรัสเซีย ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีฟิวชั่นที่ควบคุมได้สะอาดและปลอดภัย มันก็ยังเป็นเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์

ถ้ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น มันจะไม่ใช่แค่ประเด็นทางการเมือง

ลู่โจวไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์ ถ้าจะมีสงครามเกิดขึ้น

“ผมคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศสำคัญมากกว่าสถานีพลังงานฟิวชั่นฮีลอยส์”

แม็กซิมสวมแว่นกันแดดและลุกขึ้นยืน

เขาจ้องลู่โจวผ่านแว่นและพูดว่า

“โดยสรุปแล้วดูเหมือนว่ามีคนจะเล่นงานคุณ เราไม่แน่ใจว่าพวกนั้นมีแผนตุกติกอีกหรือเปล่า ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะอยู่ในโรงแรมนี้ พวกเราจะได้รับประกันความปลอดภัยให้คุณ 100% ที่นี่ ถ้าคุณเดินออกจากโรงแรม ตัวเลขจะลดลงเป็น 90% หรือ 80%

“ผมรู้” ลู่โจวพยักหน้าและมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ในระหว่างที่เขาพูดว่า “ถึงผมจะรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ผมก็จะพยายามทำกิจกรรมที่อยู่ภายในโรงแรม”

เขาไม่มีเจตนาที่จะเตร็ดเตร่ไปนอกการประชุม ICM

ถ้ามีคนจะมาเล่นงานเขา มันก็ดีกว่าที่เขาจะระมัดระวังตัวเอง

“นั่นเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ผมมีเรื่องสำคัญต้องจัดการ ผมขอให้คุณมีวันที่ราบรื่น”

แม็กซิมโบกมือลาและเริ่มเดินจากไป

แต่เมื่อเขาเดินผ่านลู่โจว เขาเอี้ยวตัวลงและพูดเสียงเบา

“…มีหลายแหล่งที่มีสาวๆ ที่คุณน่าจะชอบ แต่ผมเกรงว่าเราคงต้องไปที่นั่นครั้งหน้า”

จู่ๆ ลู่โจวสำลักกาแฟ

ลู่โจวไอและวางแก้วกาแฟลง จากนั้นเขาเอาผ้ากันเปื้อนเช็ดปากและพูดขึ้น

“…ไม่ครับ ขอบคุณ”

“ฮ่าๆ อย่าเขินไปเลย เพื่อน ชีวิตมีค่ามากกว่าวิทยาศาสตร์นะ ถ้าไม่มีอุบัติเหตุนี้เราคงได้สนุกกันมาก แต่…ไว้ครั้งหน้าแล้วกัน”

แม็กซิมตบไหล่เขาและเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม

ข่าวการอิกนิชั่นของเครื่องปฏิกรณ์ฮีลอยส์ถูกดีเลย์ไม่ได้ส่งผลต่อผู้คนที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ปราฟดา ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ที่มีอำนาจมากที่สุดในรัสเซียทำเพียงแค่ข่าวเล็กที่พูดถึงเครื่องปฏิกรณ์ที่ด้านล่างของหนังสือพิมพ์ เนื้อข่าวกล่าวว่าการอิกนิชั่นเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นล่าช้าไปหนึ่งสัปดาห์เนื่องจากการประชุม ICM และเหตุผลด้านอื่นๆ

แต่คนที่ฝักใฝ่การเมืองสามารถรับรู้ได้ว่ามีอะไรผิดปกติ

มันดูเหมือนว่ามีพายุที่มองไม่เห็นก่อตัวเหนือเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กและครอบคลุมไปถึงระบบพลังงานทั้งหมดของรัสเซีย…

หลังจากที่แม็กซิมออกจากโรงแรมโครินเทียไป นักวิชาการจากทั่วทุกมุมโลกเริ่มเดินทางมาถึงโรงแรมห้าดาว ซึ่งถูกเคลียร์ที่ไว้สำหรับงานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติ

ในความเป็นจริง คนส่วนใหญ่มาถึงในช่วงเช้า

ยกตัวอย่างเช่น อาจารย์ของลู่โจวที่พรินซ์ตัน ศาสตราจารย์เดอลีงย์ รวมไปถึงศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนที่ลู่โจวร่วมงานด้วยในเรื่องสมการนาเวียร์-สโตคส์ แล้วก็ฟาลติ้งต่างมาถึงโรงแรมกันแล้ว

ลู่โจวเพิ่งได้ยินเรื่องนี้ในตอนเช้า

แต่ลู่โจวไม่สะทกสะท้านโดยการมาถึงของศาสตราจารย์เดอลีงย์หรือศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมน สิ่งที่ทำให้เขาอึ้งคือใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าล็อบบี้โรงแรมพร้อมกระเป๋าเดินทาง

ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดเป็นทรงหางม้าซึ่งสะบัดพลิ้วที่กระโปรงยาวสีขาว ไหล่และรูปร่างของเธอดูแน่นมากขึ้นกว่าเมื่อสีปีก่อนหน้า

ลู่โจวเดินออกจากร้านอาหารและมุ่งตรงไปที่ลิฟต์บริเวณล็อบบี้ เขาจำเธอได้ในทันที

เวร่ารู้สึกเหมือนว่ามีใครจ้องมองเธออยู่ เธอหันไปรอบๆ แล้วสังเกตเห็นลู่โจว

“ศาสตราจารย์คะ…”

เสียงเบาของเธอมีความดีใจและเซอร์ไพรส์ปนอยู่ด้วย ดวงตาสีไพลินของเธอสว่างไสว

เธอปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางและวิ่งไปหาลู่โจว

เมื่อดูจากการเคลื่อนที่ของเธอ ถ้าเธอไม่วิ่งช้าลงเธอคงจะพุ่งชนลู่โจว

แต่การสัมผัสทางกายแบบนี้มันหนักเกินไปสำหรับหญิงสาว

เธอเข้าใกล้ลู่โจวมากขึ้นเรื่อยๆ และค่อยๆ วิ่งช้าลงท่ามกลางความประหม่า

เธอยืนอยู่ต่อหน้าลู่โจวและมีท่าทีขวยเขิน

จากนั้นเธอปัดผมแล้วพูดว่า “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ…”

“ใช่ มันก็สักพักแล้วนะ…” ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “คุณสบายดีไหม?”

“อื้ม…สบายดีค่ะ ไม่มีอะไรต้องห่วงเลย”

ถึงเวร่าตอบอย่างมั่นใจ ลู่โจวก็ยังรู้สึกกังวล

ลู่โจวกำลังจะถามต่อ แต่เขาได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินกระแทกพื้นแกรนิต

“คุณทำให้เขากังวลมากยิ่งขึ้น”

ทั้งสองหันไปมองแล้วเห็นโมลิน่าเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าสองใบในมือ หนึ่งในนั้นเป็นกระเป๋าของเวร่า

ลู่โจวเจอกับโมลิน่าเมื่อปีก่อนที่จินหลิง เขาจึงรู้สึกว่าโมลิน่าไม่ได้เปลี่ยนไปมากเท่ากับเวร่า

สิ่งเดียวที่ต่างออกไปคือชุดโค้ทยาวของเธอถูกแทนที่โดยโค้ทสั้นสีเขียว

ผมสั้นสไตล์ทอมบอย เสื้อเชิ้ตสีขาวลายขวาง และกางเกงขายาวสีกากีทำให้เธอดูมีออร่าสาวปารีส

เวร่าหยุดครู่หนึ่งแล้วถามว่า “โอ้? ทำไมล่ะ?”

“ถ้าคุณมีปัญหาอะไรบอกเขาได้เลย ตอนนี้เขาเป็นคนดังแล้ว แล้วคุณก็เป็นลูกศิษย์ของเขา เขาช่วยคุณได้แน่นอน”

“ไม่ ฉันสบายดีจริงๆ… ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”

เวร่าหยิบกระเป๋าของตัวเองและพูดพึมพำขอบคุณ จากนั้นเธอรีบเดินตรงไปที่ลิฟต์ โดยลืมพูดบอกลาลู่โจว

ลู่โจวมองดูเวร่าเดินตรงไปที่ลิฟต์ และเขาจับตัวโมลิน่าไปที่มุมด้านข้างและถามอย่างเคร่งเครียด “คุณเป็นเพื่อนร่วมทีมของเธอไม่ใช่เหรอ? คุณไม่รู้เกี่ยวกับเธอเลยได้อย่างไร?”

“เพื่อนร่วมทีมไม่เปิดเผยต่อฉันเท่าไหร่ แล้วก็ คุณคิดจริงๆ หรือว่าฉันจะบอกความลับของผู้หญิงโดยไม่ได้ขอเธอก่อน?”

โมลิน่ากลอกตามองลู่โจวแล้วเดินถือกระเป๋าตรงไปที่ลิฟต์

ลู่โจวเริ่มคิด

ทันใดนั้นเขาได้ยินอีกเสียงที่คุ้นเคย

“ศาสตราจารย์!”

ลู่โจวหันหัวไปเห็นชายหนุ่มผิวสีแทนที่มีผมหยักศก ชายคนนี้ควงแขนสาวละตินมาด้วย

ลู่โจวนึกไม่ออกในทันทีว่าชายผู้นี้คือใคร

“ว่าไง ศาสตราจารย์ ผมฮาร์ดี้ไง! คุณคงไม่ได้ลืมผมแล้วใช่ไหม?”

“ผมรู้ว่านี่คือคุณ ผมแค่ต้องใช้เวลาประมวลผลข้อมูลบางอย่าง…”

ลู่โจวมองดูสาวละตินสวยงามและพูดว่า “คุณ…แต่งงานแล้ว?”

ฮาร์ดี้ยิ้มและพูดตอบ “แน่นอนครับ! มันก็หลายปีมาแล้ว ผมแก่ขึ้นทุกวัน ตอนนี้ผมเป็นศาสตราจารย์แล้ว ไม่ตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสแล้ว มันเลยเป็นแบบนี้”

ลู่โจว “…”

เด็กคนนี้ทำไมเขาถึงติดพูดซ้ำซ้อนที่ท้ายประโยคตลอดเลย

ผมรู้ว่าผมไม่ควรให้เขาสำเร็จการศึกษาเร็วขนาดนี้

ฮาร์ดี้สามารถบอกได้ว่าลู่โจวรำคาญเล็กน้อย หลังจากที่พูดคุยสัพเพเหระกัน เขาพาภรรยาใหม่เดินตรงไปที่ลิฟต์

มันดูเหมือนว่าพวกเขาแต่งงานเมื่อสองเดือนก่อน และมาที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเพื่อเข้าร่วมประชุม ICM รวมทั้งไปฮันนีมูนด้วยกัน

เหตุผลที่สองคนนี้รวมฮันนีมูนเข้ากับการประชุม ICM คือทางสถาบันจะชดเชยค่าใช้จ่ายในการเดินทางแล้วยังให้เงินค่าใช้จ่ายในการท่องเที่ยวอีกจำนวนหนึ่ง

หลังจากที่เข้าร่วมการประชุม ICM พวกเขาจะบินไปอิตาลีและกรีซ

ฮาร์ดี้เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ลู่โจวรู้ว่าจะทำเรื่องแบบนี้ได้…

นอกจากฮาร์ดี้ ลู่โจวก็เห็นฉินเยว่ที่ล็อบบี้โรงแรม

ฉินเยว่เปลี่ยนไปค่อนข้างมากในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา

ตอนแรกที่ฉินเย่วมาพรินซ์ตัน ลู่โจวจำได้ว่าเขาเป็นคนที่ขี้อายแต่ซื่อสัตย์ ในตอนนี้ฉินเยว่ดูกล้าแสดงออกมากขึ้น ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาไว้วางใจได้

ลู่โจวดีใจที่เห็นนักเรียนของเขาเติบโต

สิ่งเดียวที่ทำให้เขากังวลเล็กน้อยคือสุขภาพของเวร่า…

หวังว่ามันจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่

แต่ลู่โจวรู้สึกว่าเวร่าไม่ได้บอกความจริง

………………………………………………