ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1019 ศาสตราจารย์ลู่ผู้ห่างเหิน

เอาจริงๆ แล้ว บางทีลู่โจวรู้สึกว่าตัวเองวิตกกังวลมากไปในบางครั้ง

ไม่ใช่ทุกปัญหาที่มีคำตอบที่ถูกต้อง

การพยายามหาคำตอบที่ถูกอาจจะกลายเป็นทำให้ประสิทธิภาพงานลดลง

งานเลี้ยงช่วงเย็นถูกจัดที่โซนบุฟเฟต์ที่โรงแรมโครินเทีย

ทางโรงแรมได้เตรียมอาหารอร่อยสำหรับงานเลี้ยงนี้และเปลี่ยนลำดับที่นั่งในฮอลล์รับประทานอาหารเพื่อที่จะรับรองจำนวนผู้เข้าร่วมที่มากที่สุดรวมถึงจัดการพื้นที่เพียงพอให้นักคณิตศาสตร์ได้พูดคุยกัน

ตัวเองของงานเลี้ยงคือผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์อย่างแน่นอน

พวกนั้นเป็นเซเลปรายใหม่ในวงการคณิตศาสตร์ และคนกลุ่มนี้ดึงดูดความสนใจเหมือนกับแม่เหล็ก โดยทั่วไปแล้วทุกคนในห้องอาหารจะจ้องมองคนกลุ่มนี้

แต่หนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุด เวร่า พุลยุย ไม่ได้ปรากฏตัว คนส่วนมากจึงผิดหวัง

ถึงลู่โจวจะเป็นห่วงเวร่าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากไป

ท้ายที่สุดแล้วเธอมีรายงานที่ต้องทำพรุ่งนี้เช้า เขาค่อยคุยกับเธอตอนนั้น

ลู่โจวกลับกังวลกับวัตถุสีม่วงในช่องเก็บของที่พื้นที่ระบบความทรงจำวอยด์?

มันคืออะไรกันวะเนี่ย?

ลู่โจวรู้สึกเหม่อเล็กน้อยตลอดช่วงงานเลี้ยงอาหาร เขากำลังดื่มไวน์อีกแก้ว และเขาเกือบเดินชนเพื่อนเก่าของตัวเอง…

“ระวังหน่อยนะเพื่อน ผมไม่อยากทำเสื้อตัวนี้พัง”

“ขอโทษครับ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและชนแก้วกับลู่โจวในขณะที่เขาพูดว่า “คุณดูเหม่อลอยนะ”

ลู่โจวจิบไวน์และจ้องมองเขา

“จริงเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว ตอนคุณมองดูผม ผมสัมผัสได้ว่าคุณคิดถึงเรื่องอื่นอยู่” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดติดตลก “เป็นเพราะว่าลูกศิษย์ของคุณไม่ได้มางานเลี้ยงใช่ไหม?”

ลู่โจว “… ไม่”

ลู่โจวยอมรับว่าเขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าเวร่า เรื่องนั้นจะถูกแก้ไขพรุ่งนี้

โอเค เวร่าอาจจะเป็น 1% ของเหตุผลที่ทำให้เขาเหม่อลอย

แต่เหตุผลส่วนใหญ่มาจากเรื่องอื่น

ลู่โจวคิดว่าเฟฟเฟอร์แมนจะถามต่อและซุบซิบนินทา แต่ดูเหมือนว่าเฟฟเฟอร์แมนทิ้งประเด็นนี้ไปและเริ่มพูดถึงเรื่องอื่น

พวกเขาคุยกันเรื่องการวิจัยฟังก์ชั่นซีต้ารีมันน์กันสักพัก รวมไปถึงข้อคาดการณ์ที่วิจัยกำลังวิจัยอยู่ ตอนที่ทั้งสองกำลังกล่าวลากัน ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดอะไรบางอย่างกับลู่โจวกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน”

ลู่โจวหยุดแล้วหันหลังกลับ

“มีอะไรเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและยกแก้วในมือขึ้น

“ขอแสดงความยินดีที่คุณมีอีกเหรียญเพิ่มในคอลเลคชัน”

ลู่โจวตอบ “ขอบคุณครับ”

“แล้วก็นะ ขอแนะนำหน่อย” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนตบไหล่ลู่โจวและยิ้มในระหว่างที่พูดว่า “จำไว้นะ อย่ารู้สึกเสียดายอะไร”

“คุณมีโอกาสใช้ชีวิตครั้งเดียว พวกเรากังวลมากเกินไป

“ยิ่งคุณแก่ตัวมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งรู้ว่าเรื่องบางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนได้”

…

งานเลี้ยงถึงเวลาเลิกรา

เนื่องจากว่าเขามีเพื่อนจำนวนมากที่งานเลี้ยง ถึงลู่โจวมีเมตาบอลิซึมเพิ่มขึ้น แต่เขายังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

แต่เขาคุมตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นอีกเยอะ

ครักแมนและอัลเบิร์ตที่อยู่แถวนี้เมาเละเทะ สุดท้ายแล้วบริกรขอให้เขาทั้งสองไปพักที่ห้องนั่งเล่นของโรงแรมแทน

ผู้คนมีสีหน้าแปลกๆ กับสองคนนี้ในขณะที่พวกเขาสงสัยว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์กับนักฟิสิกส์ถึงเข้าขากันได้ดีขนาดนี้

หลังจากที่ลู่โจวล้างหน้าในห้องน้ำให้ตัวเองสดชื่นขึ้น เขาขึ้นลิฟต์ขึ้นชั้นบนไป

ลู่โจวหยุดที่หน้าห้องของเขาและหันกลับไปมองหวังเผิงโดยเขาพูดอย่างจริงจังไปด้วย

“ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร อย่ารบกวนผม”

“ครับ”

ลู่โจวพยักหน้าแล้วกำลังจะปิดประตู แต่เขาเปิดประตูแล้วหันมาพูดกับหวังเผิงอีกรอบ

“ตามนั้น ถึงมันเป็นเรื่องสำคัญก็ให้โทรหาผมก่อน”

หวังเผิงตอบ “…ได้ครับ”

“แล้วก็ ถ้าคุณได้ยินเสียงอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดี”

ดูเหมือนว่าหวังเผิงตีความประโยคของลู่โจวผิดไป เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะไม่รบกวนชีวิตส่วนตัวของคุณ…มันดีนะที่จะได้สนุกบ้างเป็นบางครั้ง”

ลู่โจว “…?”

ลู่โจวปิดประตูห้องและเอนตัวนอนบนเตียง เขาบอกให้เสี่ยวไอคอยดูกล้องรักษาความปลอดภัย และเขาเข้าสู่พื้นที่ระบบ

ลู่โจวยืนอยู่ในพื้นที่ระบบสีขาวบริสุทธิ์ แล้วเขาเดินตรงไปทางหน้าจอโฮโลกราฟิก เขาเอื้อมมือออกไปเปิดหน้าจอข้อมูล

วัตถุดูคล้ายเมฆสีม่วงนั่งอยู่นิ่งในช่องเก็บของ

มันถูกรายล้อมด้วยริ้วควันคล้ายกับหนวดหมึก

“ถ้าฉันเดาถูก…สิ่งนี้ไม่ควรใช้ในโลกจริง มันควรใช้ในพื้นที่ระบบ”

ลู่โจวจ้องมองวัตถุสีม่วง

ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือไปแตะพื้นผิววัตถุอย่างแผ่วเบา

ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปจากตอนที่เขาอยู่ในหอประชุม

เขาไม่รู้สึกว่านิ้วของเขาถูกช็อตไฟฟ้า แต่เขารู้สึกว่านิ้วตัวเองหลอมรวมไปกับน้ำร้อน เขารู้สึกอบอุ่นอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆ ลู่โจวนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงถอยตัวออกมาและออกจากช่องเก็บของ

“มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด มันมีอุณหภูมิอีกด้วย…

ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งอยู่ในจิตสำนึกของฉัน

ด้วยบางเหตุผล ฉันรู้สึกต่างออกไปตามสภาพแวดล้อมรอบตัวเอง

บางทีมันอาจจะเป็นกลไกป้องกันตัวเอง?”

ลู่โจวอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมโดยการเปิดเพลงและทดสอบสมมติฐาน

แต่เขาพบว่ามันไม่จำเป็น

ท้ายที่สุดแล้วกุญแจในการปลดล็อกความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเพียงแค่ต้องใช้กุญแจเพื่อเปิดกล่องนี้

“…โอเค มาดูกันว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ในตัวแก”

ลู่โจวยื่นมือออกไปอีกครั้งและจับสเฟียร์สีม่วงที่ลอยอยู่ในช่องเก็บของ

เขารู้สึกถึงไออุ่นกระจายไปทั่วร่างกาย

ลู่โจวพยายามจะเอาสิ่งนี้ออกจากช่องเก็บของแต่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

เส้นหนวดที่ล้อมรอบสเฟียร์สีม่วงระเบิดตัวออกกะทันหัน แล้วมาพันที่รอบนิ้วของเขา

ลู่โจวอยากจะปล่อยมันออกแต่หนวดพันล้อมรอบแขนของเขา แล้วปกคลุมร่างกายเขาทั้งหมดเหมือนกับสสารที่คล้ายเจล…

………………………………………………