ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1026 คณิตศาสตร์เลเวล 9

ตลอดหนึ่งไปในการทำงานวิจัย

เมื่อรวมการเตรียมตัวและรากฐานการทำงาน มันเป็นเวลามากกว่าหนึ่งปี

มันน่าจะเป็นการใช้เวลาและพลังงานที่มากที่สุดที่ลู่โจวใช้กับปัญหาเดียว

ในการหาวิธีแก้การกระจายจุดศูนย์ เขาลองใช้วิธีการวิจัยที่มีเกือบทั้งหมด ท้ายที่สุดแล้ว เขาเลือกใช้ข้อพิสูจน์จากไอเดียของการรวมเส้นคริติคอลและใช้วิธีการวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์อิลลิปติกเพื่อพิสูจน์สมมติฐานของควอซิรีมันน์

เขาใช้แทบทุกวิธีที่มีเพื่อหาเส้นแบนด์คริติคอล

โชคดีที่ทำหมดที่ทำไปคุ้มกับการลงแรง

มันไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลยว่าข้อคาดการณ์นี้มีค่ามากกว่างานวิจัยคณิตศาสตร์ของเขาทั้งหมดรวมกัน

ถ้าสมมติบานรีมันน์ถูกต้อง ดังนั้นเลขคี่ที่มากกว่าเจ็ดอาจจะถูกแสดงว่าเป็นผลรวมของสามจำนวนเฉพาะ คนที่พอรู้เกี่ยวกับทฤษฎีจำนวนเล็กน้อยรู้ว่ามันเป็นรูปแบบที่อ่อนกว่าของข้อคาดการณ์ก็อลท์บัค

ข้อคาดการณ์ที่อ่อนแอถูกพิสูจน์ในปี 2013 โดยศาสตราจารย์เฮลฟ์กอตต์ นักวิจัยที่เอกอล นอร์มาล ซูเพริเยอ เขาใช้วิธีการวิเคราะห์โฟร์เรียและเผยแพร่การวิจัยในหนึ่งในนิตยสารระดับท็อปสี่

และนี่เป็นเพียงแค่หนึ่งในพลังของการพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์

งานวิจัยเกือบครึ่งหนึ่งในด้านทฤษฎีจำนวนวิเคราะห์ตลอดช่วงศตวรรษที่ยี่สิบมีฐานอยู่บนการคาดการณ์ว่าสมมติฐานของรีมันน์ถูกต้อง

ผลลัพธ์นี้ถูกพิสูจน์โดย เฮช วอน ในปี 1901 จากการคาดการณ์ว่าสมมติฐานของรีมันน์ถูกต้อง

มันมีหลายกรณีที่คล้ายกับเรื่องนี้

ดังนั้นแล้วข้อพิสูจน์ของฟังก์ชันซีตาของรีมัน การกระจายศูนย์จึงเป็นเหมือนกับการทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ลงชุมชนคณิตศาสตร์

แม้แต่การเพิกเฉยโจทย์หลายพันโจทย์ซึ่งตอนนี้กลายเป็นทฤษฎีบท สมมติฐานของรีมันน์ก็ยังส่งผลอย่างมากต่อด้านคณิตศาสตร์

มีเหตุผลเพียงแค่ข้อเดียวเท่านั้น

สมมติฐานของรีมันน์เป็นเหมือนสะพานเชื่อมพีชคณิตและตรีโกณมิติเข้าไว้ด้วยกัน

และตอนนี้สองสิ่งนี้ถูกเชื่อมเข้าด้วยกัน

การรวมพีชคณิตและตรีโกณมิติ…

สิ่งนี้เป็นโจทย์ขั้นสุดของคณิตศาสตร์ คล้ายกับทฤษฎีสนามรวม

ถึงคณิตศาสตร์จะเป็นศาสตร์ที่หลากหลายด้วยหลายแขนง นักวิชาการไม่เคยหยุดศึกษาโจทย์โบราณ

เพราะว่าโจทย์โบราณได้ชี้ทางสว่างให้กับอนาคตของคณิตศาสตร์!

ดังนั้นในมุมมองคณิตศาสตร์ที่บริสุทธิ์ที่สุด สมมติฐานของรีมันน์เป็นหนึ่งในปัญหารางวัลมิลเลนเนียมที่มีค่าที่สุด มันซับซ้อนมากยิ่งกว่าสมการนาเวียร์-สโตคส์

สองสิ่งนี้ไม่อาจเปรียบเทียบกันได้

…

หลังจากขอให้ศาสตราจารย์โฮลเดนไปหาอาหารมาให้ ลู่โจวนิ่งอยู่ต่อบนโต๊ะเลคเชอร์ เขาเพ่งมองไวท์บอร์ด

หลังจากโฮลเดนบอกให้ผู้ช่วยไปหาของกินที่โรงอาหาร เขาและศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยืนจ้องมองไวท์บอร์ดอยู่ที่นั่น

การเข้าใจเนื้อหาบนไวท์บอร์ดไม่ใช่เรื่องง่าย บทตั้งแรกยังยากที่จะเข้าใจ

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนรู้สึกเหมือนกัน เขาขมวดคิ้วและเริ่มที่จะคิด

ลู่โจวไม่ได้สนใจชายสองคนนี้ เขาจ้องมองดูไวท์บอร์ดต่อ

ภารกิจระบบนั้นเรียบง่าย เขาต้องทำข้อพิสูจน์ให้สำเร็จและเผยแพร่สู่สาธารณะ

มันเหมือนเป๊ะกับตอนที่เขาพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค

เสี่ยวไอจำแนกธีสิสเสร็จแล้วและอัปโหลดมันขึ้น arXiv เขารู้สึกถึงเสียงที่คุ้นเคยอยู่ในใจ

ปมในใจเขาคลี่คลายออกในที่สุด

เขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้

เขารู้ว่าระบบจะยอมรับข้อพิสูจน์ของเขา

แต่หลังจากได้ยินสิ่งนี้เขาก็ยังรู้สึกโล่งอก

ในที่สุดเขาก้าวข้ามอุปสรรคได้แล้ว!

เขาลืมตาและพบว่าเขาอยู่ในพื้นที่ระบบสีขาวบริสุทธิ์

[ขอแสดงความยินดีด้วย โฮสต์ สำหรับการสำเร็จภารกิจรางวัล!]

[การประเมินผล: สิ่งนี้จุดประกายให้มนุษยชาติได้ครอบครองยุคต่อไป ถึงแม้ว่าหนทางสู่อนาคตยังอีกยาวไกล…]

[ความต้องการ: พิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์ภายในสามปี! (สำเร็จ)]

[รางวัลภารกิจ คะแนนทั่วไป 10,000 คะแนน คะแนนประสบการณ์คณิตศาสตร์ 2 ล้านคะแนน บัตรภารกิจระดับตำนาน]

[รางวัลการประเมินผลระดับ S: คะแนนทั่วไป 2x]

แถบลักษณะเฉพาะของลู่โจวที่อัปเดทถูกแสดงต่อหน้าเขา

[

A. คณิตศาสตร์: เลเวล 9 (-/???)

B ฟิสิกส์ : เลเวล 7 (11,3215/1,200,000)

C. ชีวเคมี: เลเวล 6 (10,000/600,000)

D. วิศวกรรมศาสตร์: เลเวล 6 (0/600,000)

E. วัสดุศาสตร์: เลเวล 6 (163,000/600,000)

F. วิทยาศาสตร์พลังงาน: เลเวล 4 (0/200,000)

G. วิทยาการสารสนเทศ: เลเวล 4 (0/200,000)

แต้มทั่วไป: 24,335 แต้ม

]

แถมความคืบหน้าถูกเติมเต็มในทันที และคะแนนคณิตศาสตร์สองล้านคะแนนทำให้มันเลเวลเพิ่มขึ้นจากเลเวล 8 เป็นเลเวล 9 อีกเลเวลเดียวเขาก็จะถึงเลเวล 10 ยังไม่รวมกับ 20,000 แต้มทั่วไป

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเซอร์ไพรส์คือแถบค่าประสบการณ์และแต้มประสบการณ์ที่จำเป็นต่อการเพิ่มเลเวลหายไป โดยมันถูกแทนที่ด้วยเครื่องหมายคำถาม

แต่ลู่โจวไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขาเลือกบัตรภารกิจระดับตำนานทันทีจากแถบภารกิจ

แสงสีน้ำเงินสว่างไปทั่วหน้าจอข้อมูล

เมื่อเห็นภารกิจที่ถูกสุ่มสามภารกิจ หัวใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ระบบต้องใช้แต้มทั่วไปแค่ไหนเพื่อ…รักษามะเร็ง?”

มันไม่มีการตอบรับ

ลู่โจวรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้

ไม่มีภารกิจไหนเกี่ยวข้องกับมะเร็ง นั่นหมายความว่าการรักษามะเร็งนั้นเกินขีดความสามารถของเขา ไม่เช่นนั้นแล้วมันก็ไม่มีเหตุผลที่ระบบจะไม่ให้ภารกิจชีวเคมีกับเขา

แล้วก็ระบบยังต้องการแต้มทั่วไปจำนวนมากเพื่อแก้ปัญหาที่เกินขีดจำกัดความรู้ของเขา สำหรับปัญหาที่สูงกว่าระดับของเขาสองเลเวล ระบบไม่ได้แสดงจำนวนแต้มทั่วไปที่ต้องการ

นั่นเป็นเพราะว่าถึงเขาจะมีทางแก้จากระบบ เขาก็ไม่สามารถดำเนินการแก้ไขได้

ท้ายที่สุดแล้วแต้มทั่วไปทำได้เพียงแต่เร่งการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ มันไม่ได้ให้ทางแก้โดยสมบูรณ์มาให้

มันเหมือนกับการใช้แต้มทั่วไปเพื่อชดเชยเวลาที่เขาควรใช้ไปกับการวิจัย

การใช้แต้มทั่วไปเพื่อไขปัญหาทำให้เขาสามารถแก้ปัญหาได้โดยไม่มีการช่วยเหลือจากระบบ

เมื่อเขาถามระบบเรื่องฟิวชั่นที่ควบคุมได้ ระบบก็ได้เลขมหาศาลกับเขามา อย่างน้อยมันก็ให้ความหวังในการแก้ไขปัญหา

แต่มะเร็ง…

จากมุมมองของระบบ มนุษยชาติไม่ได้เข้าใจเชื้อโรคทั้งหมดและห่างไกลจากการรักษาโรคมะเร็ง มันไม่มีทางที่จะทำโปรเจกต์วิจัยนี้สำเร็จในระยะเวลาอันสั้น

“…ดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถพึ่งพาภารกิจได้”

ลู่โจวนิ่งเงียบไปสักพักและปิดแถบระบบ

มันเป็นเรื่องโชคไม่ดีเสียเลย

แต่เขาไม่ยอมแพ้

การรู้ว่าปัญหาวิชาการถูกแก้ได้หรือไม่ก็เป็นเรื่องสำคัญ

แม้แต่ระบบล้ำสมัยจากอารยธรรมขั้นสูงจะประกาศว่ามะเร็งไม่สามารถถูกรักษาได้จากเทคโนโลยีระดับปัจจุบัน

ลู่โจวรู้ว่าต้องทำอย่างไร

…

หลังจากที่ออกพื้นที่ระบบ เขารู้สึกถึงความอุ่นวาบจากสมองแพร่ไปตามไขสันหลัง

ความรู้สึกที่อัปเกรดจากเลเวล 8 เป็น 9 รุนแรงกว่าเป็นสิบเท่าจากตอนที่เขาเพิ่มเลเวลจาก 7 เป็น 8

แต่ว่าความรู้สึกนี้ไม่ได้ทำให้เขาอยากเป็นลม แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกมีพลัง

มันดูเหมือนว่าเขาไม่ได้แค่มีความรู้มากขึ้น แต่สมองของเขาก็แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นด้วย

นั่นทำให้เขารู้สึกหิวโหยมากขึ้น

โชคดีที่หลังจากเขาออกจากพื้นที่ระบบ ผู้ช่วยของศาสตราจารย์โฮลเดนและพนักงานโรงแรมอีกสองคนเดินเข้าห้องบรรยายมา

นอกจากแซนด์วิชเบคอนสองชิ้นและสลัด ยังมีกาแฟร้อนอีกหนึ่งแก้ว

อาจจะเป็นเพราะสีหน้ารกรุงรังของเขา พนักงานโรงแรมนำกระจก มีดโกน และผ้าเช็ดหน้ามาด้วย

น่าเสียดายที่ลู่โจวไม่มีเวลาใช้ของพวกนี้

หลังจากที่เขากินอาหารและกาแฟอย่างรวดเร็ว…

ศาสตราจารย์โฮลเดนที่ยืนอยู่ข้างเขารอให้ลู่โจวดื่มกาแฟหมดแก้วอย่างใจเย็น ในระหว่างที่ลู่โจวโกนหนวดที่หน้ากระจก โฮลเดนถามขึ้นว่า “คุณช่วย…อธิบายให้ผมฟังได้ไหม?”

ลู่โจวตอบอย่างกระชับ “ได้ครับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมต้องไปเจอใครบางคน ผมอัปโหลดงานวิจัยบน arXiv แล้ว ถ้าคุณสนใจ คุณดาวน์โหลดมันมาอ่านได้นะ”

ศาสตราจารย์โฮลเดนพูดว่า “คุณอัปโหลดงานวิจัยแล้วเหรอ?”

“ใช่แล้วครับ” ลู่โจวพยักหน้าและมองดูนาฬิกาข้อมือ “ผมอัปโหลดมันเมื่อห้านาทีก่อน”

……………………………………………..