ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1029 หกสิบนาทีก็พอแล้ว

ชุมชนคณิตศาสตร์กำลังตื่นเต้นกับสมมติฐานของรีมันน์ ที่โรงแรมคอรินเทีย ซึ่งงานประชุม ICM ถูกจัดขึ้น ทุกคนก็กำลังพูดคุยถึงเรื่องนี้

งานประชุม ICM เจอความเสียหายใหญ่จากสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องบรรยาย หมายเลข 7 แต่ดูเหมือนว่าสมมติฐานของรีมันน์นั้นได้กลบเรื่องทุกอย่างไปหมด…

“รู้ยัง? สมมติฐานของรีมันน์ถูกพิสูจน์แล้ว!”

“จริงเหรอ? มันไม่ใช่ของปลอมอีกใช่ไหม? มีคนอ้างกี่ครั้งแล้วว่าได้พิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์?”

“อย่างน้อยก็คนสองสามโหลหรือว่าเป็นร้อย…แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป! ศาสตราจารย์ลู่เป็นคนเขียนงานวิจัยชิ้นนี้! ดูเหมือนว่าเขาได้แรงบันดาลใจจากรายงาน 45 นาทีของเวร่า เขาจึงเขียนขั้นตอนสุดท้ายของการพิสูจน์สำเร็จ! เขาอัปโหลดธีสิสขึ้น arXiv เมื่อวาน…โลกคณิตศาสตร์ทั้งหมดพูดคุยกันเรื่องนี้ คุณไม่ได้ยินบ้างเหรอ?”

“สุดยอดมากเลย! สมมติฐานของรีมันน์…ถ้าเขาถูกต้อง คุณคิดว่าสมาพันธ์คณิตศาสตร์นานาชาติจะให้เหรียญฟิลด์กับเขาอีกไหม?”

“ไม่ต้องสงสัยว่าสมมติฐานของรีมันน์สมควรได้รับเกียรตินี้…แต่แล้วมันมีจุดประสงค์อะไรล่ะ? ถ้าเขาพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์จริงๆ ทำไมถึงไม่ตั้งรางวัลที่เป็นชื่อเขาล่ะ?”

“ผมได้ยินมาว่ามีรายงานหนึ่งชั่วโมงตอนช่วงบ่ายนี้…ไม่แปลกใจเลยที่เขาขอให้การรายงานของเขาถูกจัดเป็นรายงานสุดท้ายของงานประชุม ICM”

“คุณคิดไหมว่าเขาจะพูดเกี่ยวกับการพิสูจน์ในรายงานของเขา?”

“ไม่รู้! แต่ผมจะไม่พลาดการรายงานแน่นอน มันเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต!”

มันมีการพูดคุยกับจำนวนมากในโรงแรม

ไม่ว่าจะเป็นที่คาเฟ่ ร้านอาหาร หรือห้องรับรองพิเศษ ทุกคนต่างกำลังพูดถึงเรื่องข้อพิสูจน์นี้

จนถึงตอนนี้ ไม่มีนักวิชาการคนไหนได้แสดงความเห็นของตัวเองเรื่องธีสิส คนส่วนใหญ่ยังอ่านบทวิจัยไม่จบเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้นสำหรับคนที่กังวลเรื่องความก้าวหน้าของเรื่องนี้แต่ไม่สามารถเข้าใจธีสิสได้ ทางเลือกเดียวของพวกเขาคือการเข้าฟังรายงาน 60 นาทีในช่วงบ่าย

ถึงแม้ลู่โจวไม่อาจจะพูดเกี่ยวกับธีสิสในการรายงาน สิ่งเดียวที่แน่นอนคืออย่างน้อยเขาจะพูดถึงมัน ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อัปโหลดธีสิสหนึ่งวันก่อนการรายงาน…

ภายในคาเฟ่ของโรงแรม

นักวิชาการหวังซื่อเฉิงต้องเดินทางหลายต่อเพื่อเข้าถึงอดีตลูกศิษย์ของลู่โจว ฉินเยว่ ซึ่งเป็นผู้สอนที่พรินซ์ตัน หวังซื่อเฉิงพบกับเขาที่คาเฟ่ หวังซื่อเฉิงพูดอย่างกระวนกระวาย

“คุณได้เจอศาสตราจารย์ลู่ไหม? ผมหาเขาไม่เจอ เขาไม่ได้อยู่ที่ห้อง คุณรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

ถ้านี่ไม่ใช่โอกาสพิเศษเขาก็คงไม่อยากเจอพบลู่โจวต่อหน้า

แต่เขากำลังที่สิ่งนี้เพื่ออนาคตของชุมชนคณิตศาสตร์ของจีน

ฉินเยว่มองดูหวังซื่อเฉิงและลังเลอยู่ชั่วครู่

“ไม่นะ…แต่ผมคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล”

หวังซื่อเฉิงไม่ได้คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้

“โรงพยาบาล?”

ฉินเยว่พยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้ว คุณเวร่า พุลยุย เป็นศิษย์คนโปรดของเขา”

“ทำไมเขาอยู่ที่โรงพยาบาลในเวลาเช่นนี้…” หวังซื่อเฉิงเดินไปเดินมาแล้วถอนหายใจ เขาส่ายหน้าและพูดว่า “ช่างมันเถอะมันสายไปแล้ว การรายงานช่วงบ่ายกำลังจะเริ่มขึ้น”

ฉินเยว่มองดูชายชราที่อารมณ์เสียและขยับแว่นบนใบหน้า

“คุณต้องการอะไรจากเขาเหรอ?”

นักวิชาการหวังซื่อเฉิงตาเบิกกว้าง และเขาพูดว่า “เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับอนาคตชุมชนคณิตศาสตร์ของจีน ทั้งโลกกำลังให้ความสนใจเรื่องนี้ อย่างน้อยผมก็ควรไปดูเขา ดูว่าเขาเตรียมตัวสำหรับการรายงานหรือยัง”

ฉินเยว่พูดว่า “ถ้านั่นเป็นสิ่งที่คุณกังวล…ผมว่าคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

หวังซื่อเฉิงหยุดนิ่งไปชั่วครู่และพูดว่า “…พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?”

ฉินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ศาสตราจารย์ลู่จะไม่ปล่อยธีสิสจนกว่าเขาจะแน่ใจ 100%

ดังนั้นเขาเลยยิ่งกว่าพร้อม

นั่นคือเหตุผลที่เขาอัปโหลดธีสิสบน arXiv”

…

การพูดคุยก็เกิดขึ้นที่นอกโรงแรมเช่นกัน

รถของสื่อหลายแถวถูกจอดไว้นอกทางเข้าโรงแรมคอรินเทีย

ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่เป็นคนทั่วไปในด้านคณิตศาสตร์ สมมติฐานของรีมันน์นั้นต่างออกไป

มีตำนานเกี่ยวกับข้อคาดการณ์รวมไปถึงเงินรางวัลล้านดอลลาร์ นั่นหมายความว่ามันเป็นที่ได้รับความนิยมในกลุ่มประชาชนทั่วไป

นั่นเป็นสาเหตุที่ศาสตราจารย์ไวลส์ได้ปรากฏตัวในนิตยสารไทม์

ถ้ามีใครสักคนได้พิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์จริงๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ารูปของบุคคลนั้นจะปรากฏที่หน้าปกนิตยสารไทม์ คนนั้นจะกลายเป็นนักคณิตศาสตร์ที่ประสบความสำเร็จที่สุดในศตวรรษ

ถึงแม้ว่ามันเพิ่งเข้าสู่ศตวรรษที่ 21 มาแค่สิบห้าปีกว่า

นักข่าวอยากเข้าโรงแรมพร้อมกับกล้องใหญ่ แต่พวกเขาถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยกันตัวไว้

“ผมเป็นนักข่าวจาก BBC นี่เป็นบัตรของผม ให้ผมเข้าไปเถอะ!”

“ผมมาจากหน่วยความมั่นคงกลาง เราไม่สามารถให้คนที่ไม่มีจดหมายเชิญร่วมงานประชุมเข้าไปได้ ถ้าคุณอยากจะเข้างานโปรดติดต่อคณะกรรมการการจัดงานประชุมและไปเอาตั๋วเข้างานมา”

“เราจะติดต่อพวกนั้นในภายหลัง จริงๆ แล้ว ผู้ช่วยของเรากำลังดำเนินการอยู่ ให้เราเข้าไปก่อนเถอะ ทั้งโลกกำลังรอฟังข้อพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์”

ประโยคนี้ไม่ได้ทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยประทับใจ ชายรัสเซียร่างสูงพูดห้วนๆ

“ผมไม่สนใจ”

นอกจากนักข่าว ยังมีนักวิชาการที่บินมาจากทั่วทุกมุมโลก

จริงๆ แล้ว งานประชุม ICM กำลังจะจบลงเนื่องจากพรุ่งนี้เป็นพิธีปิด นักวิชาการพวกนี้มางานประชุม ICM ช้าไปหน่อย

แต่นักวิชาการพวกนี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่องานประชุม

เหตุผลหลักที่พวกเขามาที่นี่คือการรายงานยาวหนึ่งชั่วโมง

ศาสตราจารย์เถาเจ๋อเซวียนลากกระเป๋าเดินทางไปที่ทางเข้าโรงแรม เขาหลีกหนีจากฝูงชนได้ในที่สุดที่ทางเข้าโรงแรมและเดินเข้าโรงแรมไปโดยจัดคอปกเสื้อไปด้วย

ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้สมัครเข้าร่วมงานประชุม ICM สำหรับนักวิชาการชื่อดังอย่างเขา คณะกรรมการจัดงานสามารถจัดห้องพักที่โรงแรมและตั๋วงานประชุมให้ได้อย่างง่ายดาย

ดูเหมือนเมื่อเขาส่งอีเมลหาศาสตราจารย์โฮลเดน มันมีห้องว่างเหลือแค่สองห้อง

ก่อนที่ลู่โจวอัปโหลดธีสิสที่ arXiv มีห้องว่างเหลืออยู่หลายสิบห้อง

เมื่อศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนเห็นศาสตราจารย์เถาเดินอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม เขารู้สึกช็อก

“คุณก็มาที่นี่ด้วย?”

ลอสแอนเจลิสเป็นระยะทางที่ไกลจากเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

เถาเจ๋อเซวียนยิ้มและพูดว่า “ผมจะพลาดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนมองดูกระเป๋าคอมพิวเตอร์ของเถาเจ๋อเซวียนและพูดว่า “ผมขอเดาว่าคุณได้อ่านวิจัยระหว่างนั่งเครื่องบินแล้ว คุณรู้เรื่องทฤษฎีจำนวนมากกว่าผม…ผมอยากรู้ คุณคิดอย่างไรกับงานวิจัยนี้ล่ะ?”

เถาเจ๋อเซวียนส่ายหน้าและพูดว่า “ผมมีคำถาม ผมไม่ได้เข้าใจการวิพากษ์หลักของธีสิส ผมไม่มีเวลามากพอ เที่ยวบินมันยาวแค่ 16 ชั่วโมง ผมก็ยังเจ็ตแล็กด้วย…ไอ้เจ็ตแล็กบ้านี่ ผมแค่อยากนอนหลับ หวังว่าผมจะไม่เผลอหลับระหว่างการรายงาน”

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและพูดว่า “คุณคิดว่าคุณจะหลับระหว่างที่ศาสตราจารย์ลู่พูดได้เหรอ?”

เถาเจ๋อเซวียนยิ้มอย่างประหม่าและจับหัวตัวเอง

“คุณพูดถูก”

มันไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลับได้ในช่วงเวลาสำคัญของประวัติศาสตร์คณิตศาสตร์…

จริงๆ แล้ว เขาคงประทับใจถ้าเขาเกิดหลับได้จริงๆ

ศาสตราจารย์เถาพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมน เขากำลังจะเช็กอินกับทางโรงแรม แต่เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ล็อบบี้

เขาเห็นชายวัยกลางคนที่มีเคราและผมยุ่ง และชายคนนั้นกำลังคุยอะไรบางอย่างกับพนักงานโรงแรม บางทีอาจจะเป็นเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเขา พนักงานรักษาความปลอดภัยจึงมองชายคนนี้อย่างระมัดระวัง

ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนสังเกตเห็นศาสตราจารย์เถาและถามว่า “มีอะไรเหรอครับ?”

“…ไม่มีอะไร ผมแค่เซอร์ไพรส์นิดหน่อย”

เถาเจ๋อเซวียนมองศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนและยิ้ม

“ศาสตราจารย์ลู่เป็นเหมือนแม่เหล็ก

ไม่อยากเชื่อว่าคนคนนั้นมาที่นี่”

…

การรายงานจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมง

ลู่โจวกลับมาจากโรงพยาบาล และเขากำลังขังตัวเองอยู่ในห้องพัก

มันมีออร่าบางอย่างในโรงแรมคอรินเทีย

นักวิชาการระดับท็อปเกือบทุกคนในโลกได้เพ่งเล็งงานประชุม ICM ที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ผู้คนจำนวนหนึ่งอยู่ที่โรงแรม บางส่วนกำลังเดินทางไปเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

ไม่ได้มีแค่นักคณิตศาสตร์เท่านั้น

การพูดคุยได้แพร่จากแมทโอเวอร์โฟลว์ไปโซเชียลมีเดียแพลทฟอร์มอื่นอย่างเช่น ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ก และเว่ยป๋อ

ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุยจริงจังหรือบทความวิทยาศาสตร์สไตล์ป๊อป ทุกคนบนโลกอยากรู้ว่าโจทย์อายุหนึ่งปีได้รับการพิสูจน์แล้วหรือไม่

คนส่วนใหญ่พยายามอย่างมากที่จะรักษาอัตราการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาแค่หายใจกับพูดก็ลำบากแล้ว

แต่สำหรับลู่โจวมันเป็นแค่การรายงานอีกครั้งหนึ่ง

ข้อพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์ยังเป็นที่ถกเถียงในชุมชนคณิตศาสตร์ มันต้องใช้เวลาให้ชุมชนวิชาการยอมรับข้อพิสูจน์ของเขา

สำหรับตัวลู่โจวเอง…

ระบบได้ประเมินแล้วว่าข้อพิสูจน์ของเขาเพียงพอ เขาจึงไม่ได้กังวลว่าคนอื่นจะเข้าใจข้อพิสูจน์หรือไม่

แล้วเขาก็มีเรื่องอื่นที่ต้องทำ

ลู่โจวยืนอยู่หน้ากระจกสูงติดเพดานและเหลือบมองรถตู้ของสื่อบนท้องถนน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเฉินยู่ซาน

“ฮัลโหล? มีอะไรหรือเปล่า ทำไมนายถึงโทรมากะทันหันล่ะ?”

ลู่โจวพูดว่า “ฉันมีเงินเก็บอยู่เท่าไหร่นะ?”

เฉินยู่ซานนิ่งไปสักพักและพูดว่า

“…ฉันจะไปทราบได้อย่างไรล่ะ? แต่ฉันถามพนักงานบัญชีให้หาสำเนาของบัญชีบริษัทนายได้นะ”

“มีเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนอยู่ไหม?”

“…นายต้องล้อกันเล่นใช่ไหม” เฉินยู่ซานถาม “มันมีเงินมากกว่าพันล้านในนั้น…มีเงินอยู่ร้อยล้านแน่นอน ไม่เช่นนั้นนายก็ไล่ฉันออกได้เลย”

ลู่โจวพูดตอบ “…ฉันไล่เธอออกไม่ได้”

ลู่โจวไม่รู้วิธีการดำเนินธุรกิจ

เฉินยู่ซานยิ้มและนั่งพิงเก้าอี้ในออฟฟิศของเธอ

“เล่ามา ฉันเดาว่านายกำลังมีปัญหา อะไรมีค่าใช้จ่ายสูงขนาดนั้น?”

“มันไม่ใช่ว่าฉันจะใช้มันหมดทีเดียว แต่มันค่อนข้างมีปัญหา”

ลู่โจวใช้เวลาอธิบายสถานการณ์ให้เธอฟังประมาณห้านาที

เฉินยู่ซานใช้เวลาย่อยข้อมูลประมาณหนึ่ง

“ฉันเข้าใจที่นายสื่อ…นักศึกษาคนนั้นสำคัญกับคุณมากใช่ไหม?”

ลู่โจวตอบ “ใช่แล้ว มันฟังดูเพี้ยนไปหน่อย แต่มันเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยเธอ”

เฉินยู่ซานนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดว่า “ฉันเข้าใจ ฉันจะทำตามที่นายบอก แต่เรื่องที่มันจะได้ผลหรือไม่…”

ลู่โจวพูดตอบ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการด้านเทคนิค”

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ลู่โจวโทรหาคนจำนวนหนึ่งที่โรงพยาบาล 301 รวมถึงสถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูง

เขาอธิบายสถานการณ์ให้ทุกคนฟังคร่าวๆ หลังจากที่เขาวางสาย เขาได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง

เขาเปิดประตูและเจอกับผู้ช่วยที่เป็นคนที่ให้กุญแจห้องบรรยาย หมายเลข 7 กับเขา

“ศาสตราจารย์ลู่ ศาสตราจารย์โฮลเดนมาแจ้งว่าการรายงานของคุณจะเริ่มในอีก 30 นาที ถ้าคุณพร้อมแล้ว ผมแนะนำให้คุณไปก่อนเวลา 15 นาที”

ลู่โจวมองดูนาฬิกาและพยักหน้า

“โอเค

“ผมจะไปตอนนี้เลย”

ยิ่งเสร็จเรื่องนี้เร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลับจีนได้เร็วเท่านั้น

หกสิบนาที…

น่าจะเพียงพอแล้ว

……………………………………………………………….