ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1084 นักข่าวช่างตื๊อ

ลู่โจวคิดว่าการไปปักกิ่งจะทำให้เขาสามารถหลีกเลี่ยงการถูกสัมภาษณ์ได้ แต่วินาทีที่เขาลงจากเครื่องบิน เขาก็ถูกนักข่าวรุมล้อมทันที

ลู่โจวประเมินความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาต่ำเกินไป

วินาทีที่เขาเดินออกจากอาคารผู้โดยสาร ก็นักข่าวถือกล้องล้อมรอบตัวเขาทันที

นักข่าวจากหนังสือพิมพ์เซาท์ไชน่ามอร์นิ่งโพสต์  ศาสตราจารย์ลู่! ความก้าวหน้าของสตาร์สกายเทคโนโลยีในการสร้างภาพจำลองเสมือนจริง เป็นเรื่องจริงใช่มั้ยครับ? 

ลู่โจว  ไปตรวจสอบเว็บไซต์เอาเองเถอะครับ 

นักข่าวจากเดอะซัน  ศาสตราจารย์ลู่! เราได้ยินมาว่าศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์เครือข่ายประสาทของสวิตเซอร์แลนด์ได้ทำการวิจัยในด้านเดียวกัน และสถาบันของคุณก็ได้ไปเอาตัวนักวิจัยจากพวกเขาเมื่อสองเดือนก่อน นี่ไม่เรียกว่าเป็นการโจรกรรมทางวิชาการเหรอครับ? 

ลู่โจว  คุณต้องไปถามศาสตราจารย์ลูเมียร์เอาเอง และบอกด้วยว่าเอกสารไหนที่คุณว่ามันเป็นการโจรกรรมทางวิชาการน่ะ ผมหวังว่าคุณจะเตรียมคำถามได้ดีกว่านี้ ในครั้งต่อไปนะ 

นักข่าวบีบีซี  สวัสดี อาจารย์ลู่! ดร.ซีเป็นนักวิจัยของสถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงใช่มั้ยครับ? เราสังเกตเห็นว่าเมื่อเดือนที่แล้วเขาได้ตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับ arXiv เรื่องเทคโนโลยีเสมือนจริง คุณช่วยบอกเราได้ไหมว่าทำไมเขาถึงไม่เปิดเผยตัวครับ? 

ลู่โจวกล่าวว่า  ไม่รู้สิ อาจเป็นเพราะเขาไม่อยากเจอนักข่าวอย่างคุณล่ะมั้ง 

นักข่าวบีบีซี  โอ้ 

ในที่สุดลู่โจวก็สามารถหนีขึ้นรถจากนักข่าวภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่สนามบินได้สำเร็จ

ลู่โจวเอนหลังพิงเบาะนั่งและปรับคอเสื้อนิดหน่อย จากนั้นเขาก็ถามว่า  คนพวกนี้รู้เที่ยวบินผมได้ไง? 

เขาซื้อตั๋วเครื่องบินในนาทีสุดท้ายที่สนามบิน และเขาไม่รู้ว่านักข่าวรู้เรื่องเที่ยวบินของเขาได้อย่างไร

หวังเผิงก็ยังไม่เข้าใจ ในฐานะที่เป็นคนที่รับผิดชอบความปลอดภัยและความเป็นส่วนตัวของลู่โจว นี่ถือเป็นความผิดพลาดของเขาโดยตรง

 อาจจะเกิดอะไรขึ้นขึ้นกับสายการบินมั้งครับ…ผมจะตรวจสอบในภายหลัง 

ลู่โจว  ไม่ต้องหรอก… 

นักข่าวก็แค่ทำงานของพวกเขาเท่านั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปทำให้พวกนั้นลำบาก

หวังเผิงมองไปที่กระจกมองหลังและถามว่า  จะไปไหนครับ? 

ลู่โจวมองดูเวลาที่นาฬิกาตัวเองและตอบกลับ

 ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไปมหาวิทยาลัยจินหลิงดีกว่า 

หวังเผิง  แล้วกระเป๋าเดินทางล่ะครับ? 

ลู่โจว  ทิ้งมันไว้ในรถนี่แหละ 

เขาพยักหน้าและเริ่มขับรถไปที่มหาวิทยาลัยจินหลิงทันที

…

ณ มหาวิทยาลัยจินหลิง

สุดทางเดินในอาคารแผนกวิชาคณิตศาสตร์

ผู้ช่วยจ้าวตัวแข็งทันทีเมื่อเธอเห็นว่าใครอยู่ที่หน้าประตู

ลู่โจวเห็นจ้าวหวนมองมาที่เขาทำให้เขาสงสัยว่ามีอาหารติดอยู่ที่หน้าของเขาหรือเปล่า เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไป  มีอะไรผิดปกติเหรอ? 

 ไม่มีอะไรค่ะ…  จ้าวหวนส่ายหัวและพูดว่า  ฉันแค่คาดไม่ถึง…ว่าวันนี้คุณมาที่นี่น่ะค่ะ 

ลู่โจวรู้สึกอายเล็กน้อย

เขาบอกตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่าปีนี้เขาจะ ‘มุ่งความสนใจไปที่การสอน’ ทำให้มีนักเรียนหลายคนลงทะเบียนเรียนหลักสูตรทฤษฎีจำนวนของเขา อย่างไรก็ตามหลังจากสอนการบรรยายสองด้วยตนเอง เขาก็ได้ให้นักศึกษาปริญญาเอกคนหนึ่งสอนในชั้นเรียนแทน

เขาไม่มีทางเลือก เพราะตัวเขานั้นยุ่งมากเกินกว่าที่จะมีเวลาสอน

ลู่โจวกระแอมเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง

 โทรหานักศึกษาปริญญาเอกให้หน่อย ศาสตราจารย์เฉินหยางด้วย ขอให้พวกเขามาที่ออฟฟิศผมทีสิ 

จ้าวหวนพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 ค่ะ 

…

หลังจากที่โทรไปได้สักพักพวกเขาก็มาถึง

คนแรกที่มาถึงคือเหอชางเหวิน เหอชางเหวินถือแล็ปท็อปข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเขาถือกระดาษร่างจดหมายเอาไว้ เขาสะพายกระเป๋าเป้เอาไว้ด้านหลัง เขาเหมือนคนที่มาที่นี่อย่างรีบร้อน

เขากำลังค้นคว้าอยู่ในห้องสมุดตอนที่ได้รับโทรศัพท์

เมื่อเขาได้ยินผู้ช่วยจ้าวบอกว่าลู่โจวต้องการบางอย่างจากเขา เหอชางเหวินก็รีบออกจากห้องสมุดทันที

เขาเคยเรียนภายใต้ศาสตราจารย์ลู่มาหลายปีแล้ว ในที่สุดศาสตราจารย์ลู่ก็ต้องการความช่วยเหลือจากเขาสักที มันทำเขาเกือบจะร้องไห้ออกมา

ในที่สุด!

นี่เป็นโอกาสของฉันที่จะเปล่งประกายแล้วสินะ!

เขาเดินเข้าไปในออฟฟิศและพูดด้วยอารมณ์ที่สดใส

 ศาสตราจารย์! คุณต้องการให้ผมทำอะไร? ผมจะพยายามให้ดีที่สุด! 

ลู่โจวมองไปที่เหอชางเหวินและยิ้มให้

 ไม่ต้องห่วง ผมจะบอกตอนคนอื่นมาถึง 

เหอชางเหวินตัวแข็งทื่อทันที

 …คนอื่นเหรอ? 

 ใช่  ลู่โจวมองเขาอย่างประหลาด และพูดว่า  มีอะไรเหรอ? 

เหอชางเหวินยิ้มอย่างไม่เต็มใจในขณะที่เขาพูดช้าๆ

 …ไม่มีอะไรครับ 

ไม่รู้เพราะอะไรลู่โจวรู้สึกว่าเหอชางเหวินเริ่มมีความกระตือรือร้นน้อยลง

ประตูออฟฟิศได้ถูกเปิดออก และหานเมิ่งฉีเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือเรียนในอ้อมแขนของเธอ เธอมองไปที่ศาสตราจารย์ลู่และถามเบาๆ  คุณต้องการพบฉันเหรอคะ? 

 มีงานบางอย่างที่ฉันต้องการให้คุณทำ…  ลู่โจวพูดกับศาสตราจารย์เฉินหยาง รวมถึงนักเรียนคนอื่นๆ ในออฟฟิศ เขาพูดต่อ  เอาล่ะ ตอนนี้ก็มาครบกันแล้ว เรามาเริ่มกันเถอะ 

ลู่โจวกระแอมและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 ตอนที่ฉันค้นคว้าฟังก์ชันซีตาของรีมันน์โดยใช้วิธีการประมาณเส้นวิกฤต ฉันพยายามนำท่อร่วมที่แตกต่างกันเข้าไปในระนาบเชิงซ้อน ซึ่งแก้สมการย่อยของค่าศูนย์ที่ไม่สำคัญ

 ผมแน่ใจว่าพวกคุณทุกคนคงได้อ่านบทความนี้แล้ว ดังนั้นผมจะไม่พูดซ้ำ คุณจะเห็นได้ว่านอกจากการวิเคราะห์ที่ซับซ้อนแล้ว สมการเชิงอนุพันธ์ย่อย และวิธีการเรขาคณิตเชิงอนุพันธ์พวกนี้ ผมยังใช้เรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิตในการพิสูจน์ด้วย 

ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งให้เวลานักเรียนในการแยกแยะข้อมูล จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า  อันที่จริงถ้าพูดให้เห็นภาพคือ ผมได้สร้างสะพานเชื่อมระหว่างตัวเลขและรูปทรงแล้ว 

 สะพานนี้ชัดเจนมาก และผมสามารถอธิบายมันได้ ในฐานะนักเรียนของผม พวกคุณน่าจะรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร อย่างน้อยคุณควรจะมองโครงร่างของสะพานออกได้ 

 และสะพานคือเป้าหมายของเรา 

นักเรียนงงงันขณะที่ลู่โจวพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง  จากนี้ไปพวกคุณทุกคนจะมีภารกิจที่สำคัญ 

 ภารกิจเกี่ยวข้องกับอนาคตของคุณ เช่นเดียวกับอนาคตของมหาวิทยาลัยจินหลิง และแม้แต่อนาคตของคณิตศาสตร์ด้วย… 

ลู่โจวมองดูใบหน้าประหม่าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายมากขึ้น

 อย่ากังวลไป ผมประเมินความสามารถคร่าวๆ ของพวกคุณแล้ว ผมจะไม่มอบหมายงานที่เกินความสามารถหรอก แต่ผมหวังว่าทุกคนๆ จะพยายามอย่างเต็มที่นะ 

 ผมยื่นข้อเสนอการวิจัยเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ผมจะให้ข้อมูลเฉพาะกับคุณในตอนนี้

 ผมจะจบโปรเจกต์ภายในปีนี้

 เราจะรวมพีชคณิตและเรขาคณิตเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันให้ได้! 

…………………………