ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 1118 เขายังเป็นมนุษย์หรือเปล่า?

ณ ด้านนอกของโรงยิม

ชายหนุ่มส่วนสูงปานกลางกำลังวิ่งอยู่บนถนนพร้อมกับสะพายกระเป๋าสะพายหลัง หากดูจากถุงใต้ตาแล้วเขาน่าจะไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรตอนนี้เขาก็มาสายแล้ว ดังนั้นเขาจึงถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดที่ทางเข้าโรงยิมเอาไว้

 เฮ้ ยิมจะไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในอีกสองวันข้างหน้า ไปออกกำลังกายที่อื่นเถอะครับ 

หลี่โม่มองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

 ผมไม่ได้มาเพื่อออกกำลังกาย ผมมาเพื่อการบรรยาย! 

พักงานรักษาความปลอดภัยมองเพื่อนร่วมงานอย่างแปลกๆ จากนั้นเขาก็มองไปที่นักเรียนตรงหน้า

 การบรรยายเหรอ? มันผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว คุณมาช้าไปแล้ว 

หลี่โม่  ได้โปรด ให้ผมเข้าไปข้างในเถอะนะครับ 

พนักงานรักษาความปลอดภัยยื่นมือออกมา

 ถ้างั้นขอดูจดหมายเชิญของคุณหน่อย? 

 หนังสือเชิญประชุม?  หลี่โม่หยุดชั่วครู่และพูดว่า  จดหมายเชิญอะไร? 

 แขกทุกคนที่มาต้องมีจดหมายเชิญ เราไม่สามารถปล่อยให้ใครเข้ามาก็ได้  เขาพูดอย่างไม่อดทนว่า  ถ้าคุณไม่มีจดหมายก็อย่ามารบกวน แม้ว่าผมจะให้คุณเข้าไป แต่คุณก็ไม่สามารถผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยได้อยู่ดี การรักษาความปลอดภัยที่นี่เข้มงวดมากๆ ดังนั้นอย่าเสียเวลาเลย 

 แต่ผมเป็นลูกศิษย์ของนักวิชาการลู่นะ! 

หลี่โม่หน้าแดง

ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ใช่ ‘นักเรียน’ ของลู่โจวในทางเทคนิค เพราะมันเป็นเพียงข้อตกลงทางวาจาระหว่างเขากับลู่โจวเท่านั้น

ถ้านี่ไม่ใช่เหตุฉุกเฉิน เขาคงไม่ดึงการ์ด ‘ท่านเทพลู่’ ออกมาใช้อย่างแน่นอน

แต่นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย

 คุณน่ะเหรอ?  พนักงานรักษาความปลอดภัยมองดูเขาอย่างไม่เชื่อและถามว่า  งั้นคุณอยู่ปีอะไร? 

หลี่โม่กล่าวว่า  ปีหนึ่ง… แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือผมรีบ! ผมสายไปสองชั่วโมงแล้ว ถ้าผมไม่เข้าไปตอนนี้ผมจะพลาด— 

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

 ทำไมมายืนอยู่ตรงทางเข้าล่ะ? 

 ศาสตราจารย์เฉิน? 

แม้ว่าศาสตราจารย์เฉินมักจะเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆ แต่เขาก็ถูกตามหาจากศูนย์คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเหยียนโดยศาสตราจารย์ลู่โจว ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเป็นที่รู้จักในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยจินหลิงเช่นกัน

เฉินหยางมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนและพูดขึ้น

 แล้วฉันต้องให้ด้วยไหม? 

 ไม่ครับ 

เฉินหยางมองไปที่หลี่โม่ และขมวดคิ้วเล็กน้อย

 เข้าไปข้างในเถอะ การบรรยายใกล้จะจบแล้ว 

 โอ้ ใช่แล้วครับ! ขอบคุณครับ 

หลี่โม่กลับมาสู่ความเป็นจริงและเดินตามศาสตราจารย์เฉินไป

เขาจ้องไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ

หลี่โม่พูดกับชายข้างๆ เขาขณะที่เดินตามไป

 เออ… ศาสตราจารย์เฉินครับ 

เฉินหยาง  ว่าไง? 

หลี่โม่ถามอย่างงุ่มง่าม  คุณตื่นสายด้วยเหรอ? 

 ฉันไม่ได้ตื่นสาย  เฉินหยางส่ายหัวและพูดว่า  ฉันไม่ได้นอน 

 ไม่ได้นอน?! 

เฉินหยางพยักหน้าและพูดต่อ

 ก็มันยังมีบางสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเกี่ยวกับเอกสารนั้น… ดังนั้นฉันจึงใช้เวลามากหน่อยในการอ่านมัน 

คุณหมายถึงอะไรใช้เวลาหน่อย

มันพิมพ์ออกมาล่วงหน้าได้สองสัปดาห์แล้ว!

แม้ว่าหลี่โม่ต้องการจะพูดเรื่องนี้ออกมาดังๆ แต่เขาก็รู้ว่าต้องยับยั้งตัวเองไว้

ไม่นานทั้งสองก็เดินไปที่ทางเข้าจุดตรวจรักษาความปลอดภัย

ศาสตราจารย์เฉินได้อธิบายสถานการณ์ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยฟัง หลังจากที่หลี่โม่แสดงบัตรประจำตัวนักเรียนและลงทะเบียนในแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้ว เขาก็ถูกปล่อยให้เข้าไปข้างในพร้อมกับศาสตราจารย์เฉิน

ก่อนจะเข้าไปข้างใน หลี่โม่กังวลเล็กน้อยว่าจะหาที่นั่งไม่ได้ แต่หลังจากที่เขาเข้ามาข้างใน เขาก็ตระหนักได้ว่ามันต่างจากที่เขาคิดไว้

ตอนนี้ที่นั่งแถวหลังเต็มเพียงครึ่งเดียว เพราะคนส่วนใหญ่ลุกออกไปแล้ว พวกเขานั่งอยู่บนพื้นใกล้ด้านหน้าแทน

หลี่โม่และเฉินหยางนั่งลงแถวด้านหลัง หลี่โม่รีบหยิบสมุดบันทึกออกมาและมองไปที่เวทีทันที

แต่หลังจากดูอยู่พักหนึ่ง เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ลู่โจวเขียนเลยสักอย่าง

 ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่เหรอ?  หลี่โม่พูดขณะที่เขาจ้องไปที่การคำนวณบนกระดานไวท์บอร์ด เขาขมวดคิ้วและบ่นว่า  ไม่… ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น 

 มันถูกแล้ว  เฉินหยางพยักหน้าและครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า  คำอธิบายของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่น่าจะจบแล้ว 

 ถ้างั้นตอนเขากำลังเขียนอะไรอยู่…

 มันควรจะเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กสิ 

เฉินหยางมองไปที่กระดานไวท์บอร์ดและหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาตกใจเล็กนิดหน่อย

จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายขณะพึมพำกับตัวเอง  ฉันรู้แล้ว! ฉันเดาถูก… มันเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กจริงๆ ด้วย! 

หลี่โม่กลืนน้ำลายและพูดต่อ

 … เดาอะไร? 

เฉินหยาง  จำข้อที่ 2 ของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ได้ไหม? 

หลี่โม่พยายามจำสิ่งที่เขาอ่านมาเมื่อคืนนี้ เขาตอบตามสัญชาตญาณว่า  สัมประสิทธิ์ของสัมประสิทธิ์ใดๆ สามารถคำนวณได้โดยสัมประสิทธิ์ Z! 

 ถูกต้อง! 

เฉินหยางพยักหน้า เขาพูดด้วยความตื่นเต้นและความประหลาดใจซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่ราบเรียบและไร้อารมณ์แบบปกติของเขา เพราะตอนนี้เสียงของเขากำลังสั่น

 … นี่เป็นหนึ่งในการอนุมานหลักของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิต! เราสามารถอนุมานได้โดยตรงว่าการทำแผนที่ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)! 

เมื่อหลี่โม่ได้ยินสิ่งนี้ รูม่านตาของเขาก็ขยายกว้างขึ้น

แม้ว่าความรู้และประสบการณ์ทางวิชาการของเขาจะน้อยและเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรุปทฤษฎีบทได้อย่างไร แต่ในฐานะผู้ชนะเลิศเหรียญทอง IMO แล้ว เนื่องเขาได้อ่านจากนอกหลักสูตรมามาก เขาจึงรู้ว่าทฤษฎีบทนี้หมายถึงอะไร

สิ่งที่ศาสตราจารย์เฉินกำลังพูดถึงคือลักษณะทั่วไปของทฤษฎีบทของเลฟเชตซ์-ไฮเปอร์เพลน!

ส่วนแรกของข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์!

 … ศาสตราจารย์ลู่น่าทึ่งมาก  เฉินหยางกล่าวขณะที่เขาจ้องมองไปที่คนที่เขียนอยู่บนเวที เขารู้สึกทึ่งสนิท  เมื่อคืนนี้ ฉันคิดว่ามันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และเช้านี้ฉันก็เห็นเบาะแสบางอย่าง… 

เฉินหยางใช้เวลาทั้งคืนคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ แต่มันกลับเป็นเรื่องกล้วยๆ สำหรับลู่โจว

ปากกามาร์กเกอร์ของลู่โจวขยับเลื่อนไปมาอย่างไหลลื่นบนไวท์บอร์ด ไม่ว่าสิ่งกีดขวางจะเป็นอะไร พวกมันก็ไม่คู่ควรกับปากกาที่อยู่ในมือเขาเลยสักนิด

ตอนนี้ไม่มีอะไรหยุดเขาได้แล้ว

ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติตอนที่เขาเขียนบรรทัดสุดท้ายของการคำนวณ

[… โดยสรุปข้างต้น.]

[การทำแผนที่ของ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)]

[ด้วยเหตุนี้ ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์ก็จบ!]

ในที่สุดปากกาของเขาก็หยุดลง

วินาทีที่เขาเขียนตัวอักษรสุดท้าย เขาได้ยินเสียงความโกลาหลในสถานที่จัดงานอีกครั้ง

ศาสตราจารย์ซาร์นักอดไม่ได้ที่จะมองดูนาฬิกาของเขา

  สามสิบเจ็ดนาที! 

เสียงของเขาถูกกลบไปด้วยเสียงผู้คน

เขามองไปที่เวทีด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง

  บ้าไปแล้ว เขายังเป็นมนุษย์อยู่ใช่มั้ย? 

…………………………