ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 592 แยกส่วนเศษซากหมายเลข 3

ตอนที่ 592 แยกส่วนเศษซากหมายเลข 3
ลู่โจวไม่ได้สนใจว่าสื่อต่างประเทศจะมีท่าทีอย่างไรกับโปรเจกต์เยือนดวงจันทร์ของจีน เขายืนอยู่ในห้องแล็บใต้ดินแล้วรู้สึกช็อกไปหมดโดยเสี่ยวไอ

มันไม่ใช่บัมเบิ้ลบีเสียทีเดียว

พูดตามตรงแล้ว สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นโมเดลของบัมเบิ้ลบี ปลอกอะลูมิเนียมที่เรียบและนวลทำให้มีประกายโลหะใต้โคมไฟหลอดไส้บนเพดานห้องแล็บ ส่วนประกอบเครื่องกลใต้ปลอกคล่องตัวทำให้มันดูหน้าตาซับซ้อน

ถึงมันจะยังไม่ถูกระบายสี มันก็ดูคล้ายกับหุ่นทรานส์ฟอร์มเมอร์มาก ลู่โจวเห็นความคล้ายคลึงตั้งแต่แวบแรก

มันต้องใช้เวลาสักพักในการสร้างหุ่นยนต์ตัวนี้ แต่มันก็มีวัสดุที่เหลืออยู่กองไว้ที่มุมห้องแล็บ และแขนกลอุตสาหกรรมที่อยู่บนกำแพงก็ทำงานไม่หยุด

ลู่โจวเห็นแขนหุ่นยนต์แปดแขนซึ่งดูเหมือนหมึก มันจัดการเพลทอะลูมิเนียมอัลลอยในมืออย่างยืดหยุ่น

จากอัลกอริทึมการเรียนรู้เครือข่ายเส้นประสาทของเสี่ยวไอ เมื่อมันเรียนรู้การใช้เครื่องมือ เสี่ยวไอก็ใช้งานมันได้ถึงขีดสุดอย่างรวดเร็ว สกิลนี้ไม่ได้จำกัดแค่การควบคุมพลาสมา มันชัดเจนว่าการประกอบเครื่องกลและอัตโนมัตินั้นก็อยู่ในความสามารถของมัน

แต่…

ลู่โจวถาม “นี่ทำอะไรอยู่?”

แขนหุ่นยนต์หยุดทำงาน

โดรนที่บินอยู่ข้างหลังเขาเคลื่อนตัวไปมา เหมือนกับว่ามันกำลังเอียงหัว

ในอีกไม่นาน โทรศัพท์ของลู่โจวได้ข้อความจากเสี่ยวไอ

[เจ้านายถามว่าเสี่ยวไออยากได้ร่างกายแบบไหน เสี่ยวไอไม่อยาก สร้างปัญหาให้เจ้านาย เสี่ยวไอเลยจะสร้างเอง (*°▽°*)]

ลู่โจว “…”

[คิดว่ายังไงล่ะ ร่างใหม่ของเสี่ยวไอนั่นเจ๋งมากเลยเนอะ! (๑•̀ᄇ•́)و✧]

[ชมเร็ว ขอร้อง ช่วยชมหน่อยนะ! ヾ(≧▽≦*)]

โอเค ลู่โจวยอมรับว่ามันดูดีเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตาม…

สิ่งนี้มันมีไว้ทำอะไร?

ลู่โจวไม่อยากทำให้เสี่ยวไอเสียกำลังใจ แต่เขาอดถามไม่ได้ว่า “แล้วนี่วางแผนจะเข้าไปในหุ่นยนต์ยังไง?”

แขนจักรกลทั้งแปดหยุดไปชั่วขณะ

ผ่านไปสักพัก มีข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

[เอ่ออออ’เข้าไปไม่ได้งั้นหรอ? °△°]

ลู่โจวตอบ “ฉันคิดว่าไม่ได้”

โมเดลหุ่นยนต์ตัวนี้ถูกสร้างมาอย่างดี…

แต่ไม่ว่ากรณีไหนก็ใส่เสี่ยวไอเข้าหุ่นยนต์นี้ไม่ได้

ไม่เพียงแต่ว่ามันไม่มีมอเตอร์หรือมอเตอร์หุ่น แต่มันก็ไม่มีชิปควบคุมและเครื่องรับสัญญาณ เสี่ยวไอไม่ได้คิดวิธีการรวมตัวเองเข้าร่างหุ่นยนต์นี้ใช่ไหม?

ลู่โจวไม่รู้ว่าเสี่ยวไอไม่เข้าใจสามัญสำนึกได้อย่างไร

ผ่านไปสักพัก แขนกลที่ถึงแผ่นอัลลอยก็หย่อนลง

[เศร้าเลย]

ลู่โจวเห็นข้อความและถอนหายใจ

สิ่งนี้มัน…

เสียสติเสียจริง

แม้แต่เด็กยังแยกภาพยนตร์กับเรื่องจริงออก

“หยุดเล่นซนได้แล้ว มาช่วยฉันทำงาน”

เขาไม่รู้วิธีปลอบคน แล้วยิ่งเป็นโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์อีก

ลู่โจวไม่ได้สนใจอารมณ์ของเสี่ยวไอ เขาเดินไปอยู่ข้างๆ เศษซากหมายเลข 3 แล้วยื่นมือออกไปดึงผ้าคลุมสีดำออก จากนั้นเข้าเดินไปที่เทอร์มินัลควบคุมหุ่นยนต์อุตสาหกรรม

ด้วยหุ่นยนต์อุตสาหกรรมใหม่นี้ ลู่โจวไม่ต้องถือคีมเองแล้วปีนขึ้นไปอย่างตะกุกตะกัก

ด้วยความช่วยเหลือจากเสี่ยวไอและแขนหุ่นยนต์ทั้งแปด เขาสามารถแยกชิ้นส่วนเศษซาก หมายเลข 3 ได้ง่ายดาย

เอาจริงแล้ว การแยกส่วนสิ่งนี้ไม่ได้เป็นงานหนักมาก

แม้ว่าวัสดุห่อหุ้มด้านนอกจะแข็งแรงมาก จากความต้องการที่ต้องบำรุงเป็นปกติ ดีไซเนอร์ไม่อยากเชื่อมทรัสเตอร์นี้

กล่าวได้ว่าเครื่องยนต์ของยานอวกาศควรตั้งอยู่ในส่วนที่ปลอดภัย

ทั้งหมดนั้นเกี่ยวข้องกันแน่นอน

เศษซากชิ้นนี้ถูกแยกออกเป็นสามส่วน เมื่อลู่โจวมองดูความยุ่งเหยิงข้างใน คิ้วของเขากระตุก

สถานการณ์มันแย่กว่าที่เขาคิดไว้ ไม่เพียงแต่ว่าแรงกระแทกจะทำลายส่วนข้างในทั้งหมด แต่มันก็ทำโครงสร้างข้างในด้วย

ยกตัวอย่างเช่น ท่อโลหะกำแพงด้านไหนนั้นแบนเรียบสมบูรณ์แบบ ลู่โจวทำได้แค่ใช้ความรู้เดาว่าสิ่งนี้น่าจะคล้ายกับเครื่องแลกเปลี่ยนความร้อนหรือท่อพลาสมา บางอย่างประมาณนี้

โครงสร้างท่อกลวงที่ดูพิเศษถูกเชื่อมกับท่อที่แบนเรียบ

“เครื่องแลกเปลี่ยนความร้อน… อิเล็คโทรด… นี่คือห้องปฏิกิริยาไอออน? นี่คือทรัสเตอร์ฮอลล์เอฟเฟกต์?”

ลู่โจวมองดูภาพที่ถ่ายด้วยกล้องและลูบคางตัวเอง ในขณะที่เข้ากำลังเข้าสู่โหมดตกผลึก

ข้างหลังสิ่งทรงหลอดนี้คือท่อไอเสียทั้งหลายที่รูปทรงคล้ายกับแก้วทรงโคน

มันอยู่ที่ส่วนหลังสุดของเศษซาก

ลู่โจววิเคราะห์โครงสร้างภายในและเดาฟ้าผ่า

วิศวกรที่สร้างอุปกรณ์นี้อาจจะใช้การดีไซน์ที่แปลกใหม่…หรืออาจจะเป็นงานปกติของวิศวกรรมอารยธรรมชั้นสูง

ซึ่งสิ่งนั้นคือ ห้องปฏิกิริยาไอออนที่ถูกเอาออกแยกออกไป และหัวปล่อยพลาสมาที่ถูกออกแบบเป็นหน่วยแรงขับฮอลล์แบบเดี่ยว สิ่งนี้ทั้งหมดถูกวางไว้หลังห้องปฏิกิริยาไอออน

ห้องปฏิกิริยาไอออนได้ทำปฏิกิริยาไอออนกับเชื้อเพลิงจรวดโดยการเพิ่มความร้อนและใส่โวลต์เข้าไป ทำให้เกิดพลาสมาอุณหภูมิสูงที่เพิ่มปริมาณ ในเวลาเดียวกันพลาสมานี้จะถูกส่งไป ‘หน่วยแรงจับฮอลล์’ ซึ่งเชื่อมกับด้านหลังของห้องปฏิกิริยาไอออน โดยมันเป็นท่อไอเสียที่รูปร่างคล้ายขวดแก้วทรงโคน

จากดีไซน์พิเศษนี้ หน่วยแรงขับฮอลล์นั้นสามารถแปรรูปพลาสมาอุณหภูมิในห้องปฏิกิริยาไอออนได้มีประสิทธิภาพมากกว่าและขับมันออกจากเครื่องยนต์

ในขณะเดียวกัน ‘ซิ่ง’ เครื่องกลางบนวงหางก็ถูกใช้จัดการพลาสมาที่ถูกขับออกมา ไม่ให้มันถูกดูดกลับเข้าห้องปฏิกิริยาไอออน…

ในทางทฤษฎี ตราบใดที่การจ่ายพลังงานนั้นใหญ่มากพอและพลาสมาถูกยิงออกเร็วพอ และก่อนที่กระแสคริติคอลของแม่เหล็กตัวนำยวดยิ่งจะมาถึง และก่อนที่แรงดันห้องปฏิกิริยาไอออนและขีดจำกัดอุณหภูมิจะถึงขั้น ผลพลังเครื่องยนต์นั้นสามารถเพิ่มได้ไม่จำกัด

เมื่อดูทิศทางรอยแตกของท่อพวกนั้น ลู่โจวคาดการณ์ว่าก่อนที่มันถูกทำลาย นักบินของยานอวกาศอาจจะทำตามขั้นบางอย่างที่ทำให้พลังของเครื่องยนต์นั้นโอเวอร์โหลดและรักษาสภาวะนั้นชั่วระยะหนึ่ง

ลู่โจวมองดูท่อแบนเรียบแล้วครุ่นคิด

เขารู้สึกว่ามันมีความลับซ่อนอยู่เบื้องหลังระบบ…

หลังจากที่เขาประเมินส่วนประกอบภายนอกของเครื่องยนต์ งานที่เหลือนั้นก็ง่าย แม้ว่ารูปจะถูกถ่ายโดยเสี่ยวไอ ลู่โจวก็พบ ‘ถังเชื้อเพลิง’ ของเครื่องยนต์ ซึ่งเป็นที่บรรจุของเชื้อเพลิงเหลว

แต่ก็แล้ว คำถามคือ ไฟฟ้านั้นมาจากไหน?

ไม่ว่าทรัสเตอร์ฮอลล์จะถูกออกแบบด้วยวิธีไหน พลังงานต่อกิโลวัตต์นั้นไม่เพียงพอ ถึงแม้ว่าวิศวกรอารยธรรมสูงจะเพิ่มความเร็วเจ็ทของพลาสมาอย่างมาก ทำให้มันพุ่งพลังผ่าน μN mN และอาจจะไปถึงแม็กนิจูด N พลังงานที่ต้องใช้ในการเร่งยานอวกาศ 100 ตันไปถึง 1G นั้นเป็นตัวเลขที่น่ากลัว

เอาท์พุตของพลังงานต้องเป็นตามลำดับมวลโมเลกุล

การใช้พลังงานมากขนาดนี้แทบเป็นไปไม่ได้แน่นอนกับแบตเตอรี่ปกติ

อย่างน้อยก็เป็นไปไม่ได้สำหรับแบตเตอรี่ลิเธียม-ซัลเฟอร์

ลู่โจวเดาว่าหน่วยเก็บพลังงานอาจจะไม่ไกลไปจากถังเชื้อเพลิง และด้วยโครงสร้างสองชั้นเป็นวงกลมที่เชื่อมกับถังเชื้อเพลิงและเครื่องแลกเปลี่ยนพลังงาน ลู่โจวรู้สึกว่าสิ่งนี้คล้ายคลึงกับสิ่งที่เขาเห็นมาก่อน แต่เขานึกไม่ออกอย่างแน่ชัดว่ามันคืออะไร

ทันใดนั้น ก็มีความคิดบ้าคลั่งเกิดขึ้นในความคิดเขา

สิ่งนี้อาจได้พลังงานจาก…

นิวเคลียร์ฟิวชั่น?

…………………………………………….