ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 616 แรงบันดาลใจเป็นโรคติดต่อ

ณ สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง

ห้องแล็บภายในสถาบันฟิสิกส์เต็มไปด้วยควัน

เชิ่งเซี่ยนฟู่สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าในขณะที่เขามองดูร่างดีไซน์บนโต๊ะ ซึ่งเขาได้เปลี่ยนมาหลายครั้ง จากนั้นเขาถอนหายใจ “ทำไมคุณคิดว่าศาสตราจารย์ลู่ถึงศึกษาสมการหยาง-มิลส์กะทันหันล่ะ?”

หลี่ชางเซี่ยซึ่งกำลังอ่านธีสิสอยู่ข้างเขาได้ส่ายหัวและพูดว่า “ผมไม่รู้”

เชิ่งเซี่ยนฟู่พูดต่อ “เรากำลังทำแบตเตอรี่ฟิวชั่นอยู่ใช่ไหม?”

เขาลาออกจากตำแหน่งผู้กำกับที่สถาบันฟิสิกส์ตะวันตกเฉียงใต้เพื่อมาที่นี่และวิจัยการลดขนาดเครื่องปฏิกรณ์สาธิตกับศาสตราจารย์ลู่ แต่มันผ่านมาแล้วสองเดือนแล้วโปรเจกต์วิจัยไม่ได้คืบหน้าเลย

ไม่เพียงว่าพวกเขาซบเซา แต่ลู่โจวก็ไปข้องเกี่ยวกับโปรเจกต์อื่นในตอนนี้

“ผมไม่รู้”

เชิ่งเซี่ยนฟู่อดที่จะพูดไม่ได้ว่า “คุณพูดอย่างอื่นได้ไหมนอกจากผมไม่รู้?”

ศาสตราจารย์หลี่ชางเซี่ยเกาหัวแล้วมีสีหน้าสิ้นหวังในขณะที่พูดว่า “ในเชิงทฤษฎี ถ้าเราสามารถสร้างความสัมพันธ์รวมตัวระหว่างปฏิกิริยารุนแรงกับพลังแม่เหล็กไฟฟ้า…มันจะเป็นประโยชน์ต่อความเข้าใจในเงื่อนไขนิวเคลียร์ฟิวชั่น”

เขาฟังดูไม่แน่ใจ

ท้ายที่สุด แล้วเขาเป็นศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรม เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาเลยงงมากกว่าเชิ่งเซี่ยนฟู่

เชิ่งเซี่ยนฟู่มองดูเขา

“แล้วยังไงต่อ? คุณคิดว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนให้ทฤษฎีนี้ถูกใช้ในเทคโนโลยีของจริง แล้วก็ใครจะไปสนถ้ามันทำให้เราเข้าใจเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่ลึกซึ้งขึ้น มันจะทำให้เครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นดีขึ้นใช่ไหม?”

หลี่ชางเซี่ยถอนหายใจและพูดว่า “แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น”

เชิ่งเซี่ยนฟู่ไม่ได้พูดอะไรครั้งนี้

เขาพูดถูก

พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้อีก

พวกเขาได้ออกแบบทางแก้อย่างน้อยหนึ่งโหลสำหรับการแก้ปัญหาการกระจายความร้อนของเครื่องปฏิกรณ์ แต่มันไม่มีทางแก้ไหนที่สามารถผ่านการทดสอบความเป็นไปได้ทางเทคนิค แม้แต่ในกรณีของทางแก้ที่ดีที่สุด เครื่องปฏิกรณ์ก็หลอมละลายหลังจากทำงานไป 34 วินาที

“บางทีไอเดียการใช้ฟิวชั่นอิกนิชั่นอุณหภูมิสูงอาจจะเป็นเรื่องผิด” เชิ่งเซี่ยนฟู่ไตร่ตรองอยู่สักพัก ทันใดนั้นเขาพูดว่า “อาจจะเหมือนที่คุณพูด ถ้าเราสามารถหาวิธีลดเงื่อนไขอุณหภูมิของเครื่องปฏิกรณ์ งานของเราอาจจะง่ายขึ้นมาก”

ศาสตราจารย์หลี่ชางเซี่ยเคาะบุหรี่แล้วยิ้ม เขาส่ายหน้าและพูดว่า “ผมคิดว่าแนวคิดการใช้เทคโนโลยีฟิวชั่นที่ควบคุมได้ในยานอวกาศเป็นไปไม่ได้”

ทั้งสองนิ่งไปสักพัก

เชิ่งเซี่ยนฟู่บอกดูร่างดีไซน์บนโต๊ะ ทันใดนั้น เขาถอนหายใจและยื่นมือไปดับบุหรี่

“ผมจะไปหาศาสตราจารย์ลู่”

เขาปั้นกระดาษเป็นก้อนแล้วเอามันใส่กระเป๋าเสื้อ จากนี้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากห้องแล็บด้วยท่าทีมีภูมิฐาน…

…

เมื่อเชิ่งเซี่ยนฟู่ถึงมหาวิทยาลัยจินหลิง ลู่โจวกำลังสอนหนังสืออยู่ในห้องเรียน

เมื่อบอกอย่างเจาะจง มันคือเลคเชอร์กลศาสตร์ควอนตัม

เชิ่งเซี่ยนฟู่เดินเข้าโถงห้องเรียนอย่างเงียบๆ ผ่านประตูหลัง เมื่อเขาเห็นฝูงชน เขาอดที่จะรู้สึกประทับใจไม่ได้

เมื่อเขาสอนอยู่ที่ห้องปฏิบัติการวัสดุก่อสร้างแห่งสถาบันฟู่หยาง เขาก็เป็นผู้สอนที่มหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศจีนซึ่งอยู่ใกล้เคียง แต่ถึงคลาสของเราจะเกี่ยวกับฟิวชั่นที่ควบคุมได้และฟิสิกส์พลาสมา ห้องเรียนของเขาก็ไม่เคยมีนักศึกษามากกว่าครึ่งห้อง

แน่นอนว่าเพราะตอนนั้นฟิวชั่นที่ควบคุมได้ไม่ใช่เรื่องที่คนนิยม แล้วมีคนจำนวนไม่มากลงเรียนวิชาเขา…

เชิ่งเซี่ยนฟู่ไม่ขัดการสอนของลู่โจว แต่เขาไปหาที่นั่งที่แถวหลังแทน จากนั้นเขาฟังการบรรยายและรออย่างใจเย็นจนมันจบลง

ตอนที่เขาเดินเข้าไปในห้อง การบรรยายดูเหมือนว่าใกล้จะจบแล้ว

ระหว่างช่วงตอบคำถาม มีนักศึกษายกมือขึ้นและถามว่า “ศาสตราจารย์ คุณบอกวิธีการเข้าใจสมการหยาง-มิลส์จากมุมมองคณิตศาสตร์ให้เราฟังหน่อยได้ไหม?”

เมื่อคำถามนี้ถูกถาม มันได้รับความเห็นด้วยทันทีจากนักศึกษาคนอื่น

มันชัดเจนว่านักศึกษาฟิสิกส์ต่างสนใจในประเด็นนี้กัน

“จากระดับความรู้ฟิสิกส์ของคุณตอนนี้ มันยากเกินไปที่จะเข้าถามความหมายนี้” ลู่โจวยิ้มให้นักศึกษาที่ถามคำถามแล้วพูดต่อ “ถ้าคุณสนใจ คุณสามารถไปที่วิทยาเขตเก่าในวันที่ 20 พฤษภาคม แล้วฟังรายงานของผม ผมจะอธิบายมันอย่างละเอียดระหว่างการรายงาน”

มีคนหนึ่งในกลุ่มคนบนขึ้น “แต่ความต้องการในการเข้าร่วมการรายงานนั้นสูงไป”

สิ่งนี้เป็นปัญหาอย่างแน่นอน

สำหรับรายงานวิชาการนานาชาติเช่นนี้ กำแพงของการเข้าร่วมไม่ได้มีสำหรับผู้พรีเซนต์รายงาน แต่ก็มีสำหรับผู้เข้าร่วมการรายงาน

เมื่อลู่โจวได้ยื่นคำร้องเรียนนี้ เขาคิดไตร่ตรองอยู่สักพัก จากนั้นเขายิ้มและพูดว่า “งั้นผมจะอธิบายมันตอนนี้”

ลู่โจวกระแอมแล้วจัดท่าทีตัวเอง

“ถ้าคุณอยากจะเข้าใจสมการหยาง-มิลส์จากมุมมองคณิตศาสตร์ ก่อนอื่นเราต้องรู้ว่ามันคืออะไร

โดยสรุป กลุ่มสมมาตรที่ไม่ใช่อาบีเลียนที่สมการหยาง-มิลส์ให้มาเป็นทฤษฎีเกจประเภทพิเศษ ทฤษฎีนี้ใกล้เคียงกับทฤษฎีของแม็กซ์เวลอย่างดั้งเดิม ซึ่งแทนที่เกจกลุ่ม G หนาแน่นที่ทั่วไปมากกว่าในกลุ่มอาบีเลียน U(1)…”

เมื่อเป็นเรื่องคณิตศาสตร์ การพูดคุยไม่เพียงพอ

ลู่โจวหยิบชอล์กขึ้นมาเขียนบนกระดานดำ

[ถ้า 0=dA∗F, เราสามารถสร้างจากตัวแปรของตัวปฏิบัติการลาแกรงเจียนาสำหรับสนามหยาง-มิลส์แบบแพสซีฟ: L=1/4g2·∫Tr(F’∗F)…]

[…]

ข้อพิสูจน์การมีอยู่ของทางแก้สมการหยาง-มิลส์นั้นอยู่เกินระดับของนักศึกษาปริญญาตรี

ถึงแม้ถ้าศาสตราจารย์พรินซ์ตันอยากเข้าใจทฤษฎี พวกนั้นจะต้องเริ่มจากศึกษาแอล แมนิโฟลด์ก่อน

สิ่งที่เขาเขียนบนกระดานดำเป็นเพียงคำอธิบายเรื่องตัวสมการหยาง-มิลส์เอง

สิ่งที่เขาทำมากที่สุดคือการรวมไอเดียของเขาเข้าด้วยกันระหว่างที่อธิบายโจทย์นี้

ด้วยวิธีนี้ มีการคำนวณปรากฏขึ้นบนกระดานดำมากขึ้นเรื่อยๆ

ลู่โจวอยู่ในสภาวะจดจ่อแล้วไม่สามารถหยุดได้ และเขาอธิบายน้อยลงเรื่อยๆ

นักศึกษาในโถงต่างมึนงง

ในตอนแรก พวกเขาเข้าใจได้บางส่วน แต่ตอนนี้ พวกเขาแพ้ราบคาบให้ทฤษฎีที่ลึกลับนี้

ต่อมา แม้แต่ศาสตราจารย์จากภาคฟิสิกส์ก็ไม่สามารถตามทัน

ชายคนนี้เขียนอะไรอยู่?

ยิ่งพวกเขาได้อ่าน พวกเขายิ่งรู้สึกว่า…

ลู่โจวเหมือนไม่ได้เขียนเรื่องเกี่ยวกับฟิสิกส์

ชายคนนี้กำลังพูดเรื่องสมการหยาง-มิลส์จริงเหรอ?

ศาสตราจารย์ที่สับสนหลายคนมองดูกระดานดำ และแต่ละคนเริ่มเกิดความสงสัยในชีวิตตัวเอง

นักวิชาการลู่นั่งอยู่ที่แถวหน้าของโถงเรียนด้วยคิ้วขมวด

ทันใดนั้น เขาเห็นบรรทัดสำคัญบนกระดานดำและตาของเขาเบิกกว้าง

“ค่าคงที่ซึ่งไม่แสดงอาการที่ไม่ใช่เลขศูนย์ในสภาวะสุญญากาศแปลงกลุ่มกฎเกณฑ์เป็นกลุ่มย่อย U(1)!”

ลู่โจวพยายามใช้ขั้นตอนคณิตศาสตร์เพื่ออธิบายปฏิกิริยารุนแรงในการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และช่องว่างใหญ่

สายตาของนักวิชาการลู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เขามองดูกระดานดำด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม แต่เมื่อลู่โจวเขียนบรรทัดสุดท้าย เขาดูเหมือนจะทำลายความคาดหวังไป

ลู่โจวหยุดเขียนกะทันหันแล้วถอยหลังออกมา เขามองดูการคำนวณออกมาและนิ่งเงียบไปนาน

ดูเหมือนว่าเขาติดขัด

เขาเกาหัวแล้วปาชอล์กทิ้ง จากนั้นเขาหันกลับมามองนักศึกษาที่งุนงงแล้วพูดอย่างละอายว่า “ผมผิดเอง…ดูเหมือนผมจะออกนอกเรื่องไป”

ศาสตราจารย์ฟิสิกส์ก็เต็มไปด้วยความคาดหวังจนแทบสำลักเลือกออกมา

บ้าอะไรเนี่ย!

อย่างน้อยก็เขียนการคำนวณให้เสร็จสิ!

แต่ศาสตราจารย์เชิ่งเซี่ยนฟู่ที่นั่งอยู่แถวหลังดูต่างไปจากศาสตราจารย์คนอื่น สายตาของเขาเริ่มเป็นประกาย

ถึงเขาจะไม่เข้าใจเนื้อหาการเลคเชอร์ เขาก็ได้มีช่วงแรงบันดาลใจที่คาดไม่ถึง

“ตราบใดที่ช่องว่างระหว่างนิวเคลียสนั่นเล็กเพียงพอ…”

เขาพูดกับตัวเองระหว่างที่แรงบันดาลใจวิ่งผ่านความคิด

แม้ว่าสิ่งนี้จะฟังดูบ้าไปหน่อย แต่เขาอาจจะได้คิดถึงโมเดลเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่เป็นไปได้

ถ้ามันเป็นไปได้ทางทฤษฎี…

บางทีพวกเขาอาจจะได้พลังงานนิวเคลียร์ฟิวชั่นประเภทใหม่ที่อุณหภูมิน้อยกว่า 100 ร้อยล้านดีกรี…

…………………………………………………………..