ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 675 โกรธมาก! / ตอนที่ 676 รู้ไหมว่าผมชื่นชอบใครที่สุด

ตอนที่ 675 โกรธมาก!

หลังจากที่นักวิจัยทั้งสองคนเห็นทุกอย่างกับตาตัวเองแล้ว ความคลางแคลงใจและความสงสัยของพวกเขาหายไปทันที นักวิจัยสองคนจากสถาบันวิจัยยุทโธปกรณ์กองทัพเรือเริ่มจะมองลู่โจวด้วยความเคารพ

ลู่โจวรู้สึกอายเล็กน้อย

หลังจากทำการสาธิตเป็นที่เรียบร้อย ลู่โจวสั่งการให้เสี่ยวไอหยุดเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์และรอจนกว่าแกนปฏิกรณ์เย็นตัวก่อนที่จะเคลื่อนย้าย เขาบอกให้ช่างเทคนิคที่ศูนย์ประกอบการตรวจสอบความเสียหายจากกัมมันตภาพรังสีที่เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์

ขณะที่พวกเขากำลังถอดชิ้นส่วนของโครงเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์ นักวิชาการจางเจียนหรงและนักวิจัยอีกสองคนก็ถามเกี่ยวกับส่วนประกอบเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์

แม้ว่าในช่วงปีที่ผ่านมางานของพวกเขาราบรื่นเป็นอย่างดี แต่พวกเขาก็ยังจริงจังและพร้อมที่เรียนรู้อยู่เสมอ ไม่ต่างกับเด็กหนุ่มอายุ 20 เลย

นี่คือสิ่งที่ลู่โจวหลงใหลที่สุด

เขาเชื่อว่าตราบใดที่คนยังอยากเรียนรู้ คนคนนั้นก็ไม่มีทางแก่

แม้ร่างกายจะอ่อนแอขนาดไหน จิตใจเขาก็ยังหนุ่มตลอดไป

นักวิชาการจางเจียนหรงอาจจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามอาทิตย์เพื่อเรียนรู้เรื่องฟิวชั่นเสียงและหาความรู้ทางเทคโนโลยีเพิ่มเติมกับลู่โจว แต่ว่าลู่โจวน่าจะยุ่งและคงไม่ได้สอนเขาทุกวัน จึงมอบหน้าที่ให้ศาสตราจาร์หลี่ชางเซี่ยเป็นคนสอนนักวิจัยทั้งสามคนแทน

ศาสตราจาร์หลี่ชางเซี่ยทำตามที่ลู่โจวขอ

เพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นโอกาสที่ดีสำหรับหลี่ชางเซี่ยในการพัฒนาความรู้วิชาการเหมือนกัน

ถ้าเขาได้เป็นเพื่อนกับนักวิชาการที่น่าเคารพจากสถาบันทางทหารระดับสูง หลี่ชางเซี่ยก็มีโอกาสจะได้เข้าร่วมโครงการนักวิชาการฉางเจียง

อีกอย่างการพักในโรงแรมก็ไม่ค่อยสะดวกและปลอดภัยเท่าไหร่นัก ลู่โจวจึงคุยกับทางมหาวิทยาลัยจินหลิงและจัดเตรียมที่พักให้พวกเขาที่หอพักมหาวิทยาลัยจินหลิงในฐานะกลุ่มนักวิชาการที่มาแลกเปลี่ยน

ในตอนค่ำลู่โจวเจอร้านปลาย่างใกล้ๆ มหาวิทยาลัยจึงชวนนักวิจัยสามคนจากสถาบันวิจัยยุทโธปกรณ์กองทัพเรือมาทานมื้อค่ำด้วย

ลู่โจวไม่ได้บอกให้พนักงานเสิร์ฟมาเสิร์ฟแอลกอฮอล์เพราะเห็นว่านักวิชาการจางอายุเยอะแล้ว แต่หลังจากที่ปลาย่างถูกวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมชวนหิวก็คลุ้งไปทั่วห้อง นักวิชาการจางจึงอดไม่ไหวเลยบอกให้หนึ่งในนักวิชาการไปซื้อไป๋จิ่วจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

ดูเหมือนว่าลู่โจวจะกังวลมากเกินไป

ชายสูงวัยคนนี้ดื่มแอลกอฮอล์อย่างกับดื่มน้ำ เขาดูไม่เหมือนคนอายุ 50 กว่าเลย

หลังจากที่ดื่มกันแล้ว นักวิชาการจางเจียนหรงพูดขึ้นมา “เออใช่ ผมนึกอะไรออกแล้ว”

โจวเพิ่งออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ไปกำจัดแอลกอฮอล์ในร่างกาย เขานั่งลงบนเก้าอี้และรินเหล้าให้ตัวเอง

“มีอะไรเหรอครับ?”

นักวิชาการจาง “ปีหน้าจะมีการเลือกตั้งนักวิชาการใช่ไหม”

ลู่โจว “นะจะใช่นะครับ”

นักวิชาการจาง “ผมกำลังคิดว่าคุณน่าจะเป็นนักวิชาการสาขาวิศวกรรมศาสตร์ หรือไม่ก็สาขาวิทยาศาสตร์”

ลู่โจวหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง เขายิ้มและพูด “ผมเป็นนักคณิตศาสตร์นะครับ ไม่มีที่ว่างในตำแหน่งนักวิชาการคณิตศาสตร์สำหรับผมหรอก แต่ถ้าเลือกได้จริงๆ ผมก็คงจะเป็นนักวิชาการด้านวิทยาศาสตร์”

นักวิชาการจางส่ายหัวและพูด “ในความคิดผมนะ ความสำเร็จในสาขาวิศวกรรมศาสตร์ของคุณไม่ได้ด้อยไปกว่าความสำเร็จในด้านทฤษฎีเลย ความสำคัญของโปรเจกต์ผางกู่เทียบเท่าได้กับโปรเจกต์แมนฮัตตันเลย! “

ลู่โจวส่ายหัวและพูด “ผางกู่ไม่ใช่งานของผมคนเดียว”

นักวิชาการจางยิ้มและพูด “คุณจะพูดอย่างไรก็ได้ เราทุกคนรู้ดีว่ามีนักวิชาการและวิศวกรที่เก่งๆ เยอะแยะมากมาย แต่ไม่มีใครทำได้แบบคุณสักคน คุณลองคิดนะถ้านักวิชาการหวังเจิงกวงได้เป็นหัวหน้านักออกแบบ ปฏิกรณ์ฟิวชั่นจะเกิดขึ้นแบบนี้ไหม”

ลู่โจวแทบจะสำลักไป๋จิ่วออกมา

เขารู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน แต่พูดแบบนี้ก็โหดร้ายไปหน่อย

อยู่ดีๆ ดวงตาของนักวิชาการจางก็เปล่งประกายขึ้น เขายิ้มและพูด “ปีหน้าคุณลองไปสมัครสถาบันวิศวกรรมดีไหม เราเคยคุยกันเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว มีคนมากมายพร้อมจะเขียนจดหมายแนะนำให้คุณ มันช่างเป็นหนทางที่ง่ายดายเหลือเกิน ส่วนสาขาวิทยาศาสตร์ ไม่ว่าคุณจะสมัครหรือไม่ก็ไม่สำคัญ เพราะพวกเขาไม่ค่อยมีกองทุนให้อยู่ดี”

ถึงแม้ว่าประโยคจะฟังดูขื่นขม นักวิชาการทั้งสองคนก็อยู่ในสถานะเดียวกัน ไม่มีใครดีไปกว่าใคร พวกเขาทั้งสองเคยบริหารสถาบันวิจัยและเคยเป็นรองประธานมหาวิทยาลัยมาก่อนทั้งคู่

ชายสูงวัยดื่มไปเยอะจริงๆ ลู่โจวยิ้มและพูด “ไว้ดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

นักวิชาการจางเจียนหรงโบกมือ

“หมายความว่าอย่างไร? ผมเองก็จะเขียนจดหมายแนะนำให้คุณเหมือนกัน ไม่มีใครกล้าคัดค้านผมหรอก”

ลู่โจวกระแอม

“ผมจะลองคิดดูนะครับ”

จางเจียนหรงยิ้มและพยักหน้า

“คุณน่าจะนำกลับไปคิดนะ”

นักวิจัยอีกสองคนที่นั่งใกล้พวกเขาทานอาหารอย่างเงียบๆ

ว้าว…

ร้องขอตำแหน่งนักวิชาการเหรอ ลืมไปเถอะ เพราะนักวิชาการคนนี้กำลังขอร้องลู่โจวอยู่

บ้าเอ๊ย โกรธจะตายอยู่แล้ว!

…

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ ลู่โจวบอกลานักวิชาการจาง เขานั่งในรถหวังเผิงกลับบ้านที่เพอร์เพิลเมาน์เทน

ในระหว่างทาง เขาบอกให้เสี่ยวไอเติมน้ำในอ่างอาบน้ำ เขาตรงไปที่ห้องน้ำและแช่ในน้ำอุ่นๆ ล้างคราบเหงื่อไคลที่มีกลิ่นเหมือนแอลกอฮอล์

นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการเพิ่มการเผาผลาญ ไม่ว่าจะดื่มหรือออกกำลังกาย ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้เร็วมากๆ แม้ว่านักวิชาการจางจะดื่มกับลู่โจวไปเยอะ แต่ร่างกายของลู่โจวก็สามารถจัดการแอลกอฮอล์ได้เกือบหมดในระหว่างทางกลับบ้าน

หรือจะเรียกว่า มันเป็นพลังวิเศษก็ว่าได้

ลู่โจวเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมสวมชุดนอนที่โดรนของเสี่ยวไอนำมาวางเตรียมไว้ แล้วก็เข้าไปที่ห้องทำงาน

เขาต้องทำงานก่อนนอน

แต่ทันทีที่เขานั่งลงที่โต๊ะและเปิดคอมพิวเตอร์ เขาได้รับโทรศัพท์

…………………………………………….

ตอนที่ 676 รู้ไหมว่าผมชื่นชอบใครที่สุด

คนที่โทรเข้ามาคือเฉินยู่ซาน

ทันทีที่รับสาย ลู่โจวได้ยินเสียงไพเราะผ่านโทรศัพท์

“สวัสดี เป็นอย่างไรบ้าง ฉันโทรหาคุณแต่คุณไม่ยอมรับสาย”

“ผมทานข้าวอยู่”

เฉินยู่ซานถามด้วยความสงสัย “ทานข้าวเหรอ? กับผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ”

“นักวิชาการจากสถาบันวิศวกรรมอายุ 70 กว่าแล้ว” ลู่โจวกระแอมและพูด “ช่างมันเถอะ แล้วคุณโทรหาผมทำไมดึกดื่นป่านนี้”

เฉินยู่ซาน “คณะกรรมการวิทยาศาสตร์จากเทคโนโลยีและอุตสาหกรรมเพื่อการป้องกันประเทศโทรหาบริษัทเรา”

“คณะกรรมการวิทยาศาสตร์เหรอ” ลู่โจวเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “พวกเขาว่าอย่างไรบ้าง”

“พวกเขาถามว่าสตาร์สกายเทคโนโลยีสนใจจะประมูลโปรเจกต์ส่งคนไปดวงจันทร์ตอนสิ้นปีไหม ถ้าเราสนใจก็ควรเตรียมข้อเสนอและส่งให้พวกเขาภายในสองเดือน”

ลู่โจวคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะถาม “รายละเอียดของโปรเจกต์คืออะไร พวกเขาได้บอกไหม”

“ข้อมูลเฉพาะของโปรเจกต์ก็ดูได้จากเว็บไซต์ของคณะกรรมการวิทยาศาสตร์ได้เลย ฉันอ่านมาบ้างแล้ว คร่าวๆ ก็คือ เฟสแรกของโปรเจกต์คือเราต้องปล่อยจรวดที่มีความจุ 50 ตันไปที่วงโคจรต่ำของโลก ภายในห้าปี”

ความจุ 50 ตันไปที่วงโคจรต่ำของโลกเหรอ

ยากเหมือนกันนะ

เขาน่าจะรู้ว่าความจุของวงโคจรของลองมาร์ช 5 อยู่ที่ 25 ตันเท่านั้น ไม่มีบริษัทด้านอวกาศของจีนที่ไหนที่สามารถทำแบบนี้ได้ด้วยเทคโนโลยีที่มีอยู่ตอนนี้

ส่วนลองมาร์ช 9 ก็ยังไม่มีใครรู้ ซึ่งลองมาร์ช 9 จะเสร็จสิ้นในปี 2026 กว่าจะถึงตอนนั้นกองทุนเรื่องอวกาศก็คงมีมากมากขึ้น ถ้าพวกเขาพยายามมากพอ น่าจะลดเวลาไปได้อีกห้าปี

ลู่โจวนั่งลงบนเก้าอี้และคิดสักพักหนึ่ง

“โอเค ผมจะเขียนข้อเสนอในอีกสองสามวัน”

“โอเค ฉันจะรอฟังข่าวจากคุณนะ”

หลังจากที่ลู่โจววางสาย เขาเปิดคอมพิวเตอร์และพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง

แม้ว่าในช่วงต้นปี เขาไม่เคยคิดจะประมูลโปรเจกต์อวกาศเลยเพราะเขาไม่คิดว่าจะมีการคิดค้นเทคโนโลยีฟิวชั่นควบคุมได้ขนาดย่อขึ้นมา

ยังไม่รวมถึงปืนสแกนเนอร์ที่เขาได้จากตั๋วชิงโชคจากการเปิดเผยความลับของตัวผลักดันผลกระทบฮอลล์ ทำให้ช่วยลดเวลากระบวนการวิศวกรรมผันกลับของเศษซากหมายเลข 3 ไปได้เยอะ

ส่วนปัญหาเรื่องพลังงานก็แก้ไขด้วยแบตเตอรี่ฟิวชั่น เครื่องกัดซีเอ็นซีประเภท 5 แกนที่นำสมัยที่สุดและอัลกอริทึมโครงข่ายประสาทเทียมก็สามารถนำมาใช้กับตัวผลักดันผลกระทบฮอลล์จากพิมพ์เขียว คงน่าเสียดายน่าดูถ้าไม่เข้าร่วมโปรเจกต์นี้

เขาเคยเห็นการสัมนาการส่งคนขึ้นไปบนดวงจันทร์มาบ้าง งบประมาณสำหรับโปรเจกต์นี้อยู่ที่ประมาณสองพันล้านหยวน โปรเจกต์ที่ใช้เงินมากขนาดนี้อาจจะมีผลกับบัญชีธนาคารของเขา คงจะดีถ้ามีคนจ่ายเงินสำหรับงานวิจัยนี้

อีกอย่างการจะส่งน้ำหนัก 50 ตันไปที่วงโคจรก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากสำหรับเขาขนาดนั้น

ลู่โจวเปิดเอกสารและวางนิ้วบนคีย์บอร์ด เขาพิมพ์อะไรบางอย่าง

[ความเป็นไปได้ของเทคโนโลยีแบตเตอรี่ฟิวชั่นและการขับเคลื่อนด้วยเครื่องขับดันพลังไอออนในอวกาศ]

…

ไม่กี่วันทีผ่านมา ลู่โจวใช้เวลาอยู่ที่สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงหรือไม่ก็ที่ศูนย์ประกอบการกระสวยอวกาศ เขารวบรวมข้อมูลที่สำคัญจากรายงานทั้งหมด ทำให้มีเวลาที่มหาวิทยาลัยจินหลิงไม่มากนัก

แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหนักหนาอะไร เพราะภาคเรียนที่สองเขาแทบจะไม่มีวิชาสอน มีแค่วิชาทฤษฎีจำนวน ฟิสิกส์ทฤษฎี และเคมีพื้นผิว

แต่นานๆ ทีก็มีนักศึกษาเข้ามาถามคำถามกับเขา ซึ่งนักศึกษาปริญญาเอกที่อยู่ที่ออฟฟิศสามารถจัดการเรื่องนี้ได้

ส่วนเรื่องอื่นๆ ผู้ช่วยทั้งสามจะเป็นคนจัดการเอง

สองอาทิตย์หลังจากงานสัมนาเริ่มต้น ลู่โจวทำรายงานอภิปรายใกล้จะเสร็จแล้ว เขาได้รับโทรศัพท์จากหลัวเหวินเซวียนที่ตอนนี้ไปทำงานที่ยุโรป

หลังจากรับโทรศัพท์ เสียงคุ้นหูดังออกมาจากปลายสาย

“น่าเสียดายที่คุณมาด้วยตัวเองไม่ได้ พิธีมอบรางวัลจัดขึ้นที่สถาบันแห่งฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงมากๆ คุณไม่รู้หรอกว่าสถาบันเคลย์ต้องเตรียมตัวเพื่องานนี้ขนาดไหน”

“โอ้ จริงเหรอ? ” หลังจากที่ลู่โจวได้ยินว่าหลัวเหวินเซวียนตื่นเต้นมากๆ เขายิ้มและพูด “ผมไม่ค่อยอิจฉาเท่าไหร่หรอก ผมเคยไปมาแล้ว”

ปลายสายเงียบทันที

หลังจากนั้นสองวินาที ลู่โจวกระแอม

“ผมลืมไปว่าคุณได้รางวัลนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว…”

พระเจ้าช่วย ลืมไปเลย

ว่าฉันเคยได้รับรางวัลมาแล้วครั้งหนึ่ง

ลู่โจวไม่รู้ว่าหลัวเหวินเซวียนกำลังคิดอะไรอยู่ เขายิ้มและพูด “อย่าลืมไปขอบคุณศาสตราจารย์คาร์สัน เจฟฟ์ และวิทเทนแทนผมด้วยนะ”

หลัวเหวินเซวียนแสดงท่าทีช่วยไม่ได้ เขาถอนหายใจและพูด “ผมรู้ว่าคุณต้องพูดแบบนี้ ผมทักทายพวกเขาแล้ว แล้วก็ส่งเหรียญและเช็คจากสถาบันเคลย์ไปให้คุณด้วย อย่าลืมเช็คพัสดุนะครับ”

ลู่โจวพูด “คุณส่งมาแล้วเหรอ แล้วทำไมคุณไม่เอากลับมาเองล่ะ”

หลัวเหวินเซวียน “เดินทางพร้อมเช็คหนึ่งล้านดอลลาร์และเหรียญทองแท้เหรอ คิดว่าผมเป็นบ้าหรือไง”

“ฮ่าฮ่า เอ่อ ผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลย” หลัวเหวินเซวียนมองออกไปนอกหน้าต่างโรงแรมและหาว “อย่างน้อยก็จนถึงสิ้นเดือน ผมตั้งใจว่าจะไปลิกเตนสไตน์”

ลู่โจว “…”

ชายคนนี้พึ่งพาไม่ได้เลยจริงๆ

ในเมื่อหลัวเหวินเซวียนทำทุกอย่างที่เขาต้องทำแล้ว ลู่โจวจึงไม่พูดอะไรมาก

เขาได้แต่ถอนหายใจและพูด “โอเค กลับมาตอนที่เที่ยวเสร็จก็แล้วกัน”

“ไม่มีปัญหา! ผมก็ไม่ได้มาเที่ยวอย่างเดียวหรอกนะ ผมมาหาแรงบันดาลใจด้วย รู้ไหมว่าผมชื่นชอบใครที่สุด

ลู่โจว “ใครเหรอ”

ไม่ใช่ฉัน ใช่ไหม

ขออย่าให้เป็นฉันเลย

หลัวเหวินเซวียน “ชเรอดิงเงอร์ไง! เขาค้นพบสมการคลื่นที่เทือกเขาแอลป์พร้อมกับคนรัก ผมรู้ว่าคุณเข้าใจที่ผมพูด ก็เหมือนกับตอนที่คุณสร้างแรงบันดาลใจให้กับนักศึกษาของคุณไง ส่วนนี่คือวิธีสร้างแรงบันดาลใจของผม…”

“เวรเอ๊ย!”

ลู่โจววางสายและโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เขามองไปที่วิทยานิพนธ์ที่เสร็จแล้วบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ และตรวจสอบทั้งหมดอีกครั้ง เขาแปลงรูปแบบของวิทยานิพนธ์และส่งไปที่แผนกอวกาศแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน

เขามั่นใจว่าหลังจากที่พวกเขาเห็นว่าใครเป็นคนส่งอีเมลมา ทางแผนกจะต้องจริงจังกับข้อเสนอของเขาแน่ๆ

ส่วนทางด้านหลัวเหวินเซวียน…

ถึงอย่างไรลู่โจวก็ไม่มีงานวิจัยฟิสิกส์อื่นต้องให้หลัวเหวินเซวียนช่วย ลู่โจวก็เลยตามใจเขา

……………………………………………