ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 779 ความเป็นไปได้ที่จะลุกเดินอีกครั้ง

วอร์ดเงียบไป

หลี่เกาเหลียงไม่ใช่คนเดียวที่ตกตะลึง พยาบาล หมอ และแม้กระทั่งหวังเผิงก็อึ้งกันหมด

ไม่มีใครพูดอะไร

หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก หลี่เกาเหลียงมองดูลู่โจวอย่างตื่นเต้น

“จริงเหรอครับ?”

ลุกขึ้นเดินอีกครั้ง!

เขาไม่ได้ล้อเล่น?

หมอกระแอมและตอบกลับ “กรุณาอย่าเล่นตลกแบบนี้กับผู้ป่วยนะครับ”

แม้แต่ศาสตราจารย์ลู่โจวก็ไม่ควรเล่นตลกโหดร้ายแบบนี้!

พยาบาลและหมอมองดูลู่โจวอย่างไม่เป็นมิตร

หลี่เกาเหลียงสีหน้าซีด และเขาหัวเราะกลบเกลื่อนความเขินอาย

“ใช่ หยุดล้อเล่นกับผมเถอะ…หมอบอกว่าขาของผมถูกทำลายหมดแล้ว มันเป็นปาฏิหาริย์ที่ผมมีชีวิตอยู่ตอนนี้”

ลู่โจวส่ายหน้าและมองดูหลี่เกาเหลียงในระหว่างที่เขาพูดว่า “ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมพูดจริง”

หลี่เกาเหลียงนิ่งไปสักพัก

เซนส์ของเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเขาถูกลากออกมาจากซากคอนกรีต น่องทั้งสองข้างถูกทำลายหมด ไม่มีหวังที่จะช่วยเหลือขาของเขาแล้ว

เมื่อเขาถูกย้ายไปที่โรงพยาบาลอู๋ชิ เขาได้รับคำตอบเดียว ตัดขาเสียตอนนี้หรือรอให้เนื้อตายซึ่งก็จะเป็นการตัดขาในที่สุด…

ตอนนี้การผ่าตัดขาของเขาเสร็จแล้ว หลี่เกาเหลียงไม่เชื่อว่าลู่โจวจะมีวิธีทำให้เขาลุกขึ้นยืนได้อีก

ในความเป็นจริงนั้น หมอที่ยืนอยู่ข้างเขาส่ายหน้าและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้! ผมไม่เคยได้ยินเทคโนโลยีแบบนี้มาก่อน ถ้าคุณพูดถึงขาเทียม การลุกขึ้นยืนก็เป็นไปได้ ด้วยการฝึกกายภาพบำบัด ก็อาจจะเดินได้ตามปกติอีกครั้ง

แต่สถานการณ์ของเขามันต่างออกไป ไม่เพียงแต่น่องของเขาเสียหาย แต่เส้นประสาทไขสันหลังก็ได้รับความเสียหายเช่นกัน เขาควบคุมกระเพาะปัสสาวะยังไม่ได้เลย ลืมเรื่องขาเทียมไปเลย!”

“คุณพูดถูก” ลู่โจวมองดูหลี่เกาเหลียงและพยักหน้า จากนั้นเขาพูดว่า “ผมไม่ค่อยรู้เรื่องชีววิทยา แต่ถ้าเส้นประสาทได้รับความเสียหาย มันค่อนข้างเป็นปัญหา”

หมอส่ายหน้าและพูดว่า “นี่คือสาเหตุที่ผมบอกให้คุณไม่ล้อเล่นกับผู้ป่วย คุณกำลังให้ความหวังลมๆ แล้งๆ”

การให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับใครไม่ช่วยแก้ปัญหา

“ผมไม่ได้ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับเขา” ลู่โจวส่ายหน้าและพูดว่า “มันสามารถทำได้ในทางทฤษฎี แต่แค่ไม่ใช่กับเทคโนโลยีตอนนี้”

หมอพูดตอบว่า “งั้นคุณกำลังบอกว่ามันเป็นไปได้ในอนาคต?”

ลู่โจวยิ้มและตอบว่า “ไม่ใช่ในอนาคต จริงๆ แล้ว เรากำลังวิจัยกับมหาวิทยาลัยออโรร่าและสถาบันเทคโนโลยีฮาร์บินในการจำลองสัญญาณเส้นประสาทไฟฟ้า”

“เทคโนโลยีการเข้าถึงเส้นประสาท?” หมอมองลู่โจวและพูดว่า “เคยมีเคสที่ประสบความสำเร็จหรือยัง?”

หมอเคยได้ยินเรื่องเทคโนโลยีประเภทนี้ แต่แม้แต่ห้องแล็บชั้นนำของต่างประเทศก็ยังวิจัยในขั้นต้นอยู่เลย เมื่อดูจากผลลัพธ์ที่มีในตอนนี้ เทคโนโลยีนี้ยังไม่เติบโตพอที่จะให้ผู้ป่วยที่เส้นประสาทไขสันหลังบาดเจ็บสามารถลุกยืนได้

“ไม่ ยังไม่มีเคสประสบความสำเร็จ มันยังไม่มีเคสไหนเกิดขึ้นเลย” ลู่โจวตอบกลับ “เทคโนโลยีนี้ยังไม่ผ่านการทดลองขั้นคลินิก และมันยังอยู่ในห้องแล็บ ถึงแม้ว่าเราจะมีผลลัพธ์บ้างแล้ว มันก็ยังไม่ถือว่าเติบโต”

หมอเหมือนจะรู้ว่าลู่โจวอยากจะพูดอะไร เขามองลู่โจวแล้วพูดว่า “งั้นสิ่งที่คุณกำลังพูดคือ…”

ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ครับ…ไม่ว่ามันจะได้ผลหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับว่าหลี่เกาเหลียงอยากจะลองหรือไม่”

หลี่เกาเหลียงมองดูสองคนนี้ เขากำลังสับสน

“พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”

หลี่เกาเหลียงแค่อยากรู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาจะมีโอกาสลุกขึ้นเดินได้อีกหรือไม่

แล้วก็หมอคนนี้จะเปลี่ยนยาให้ไหม?

หมอนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับ “เรากำลังคุยเรื่องการรักษา…”

“เรื่องเป็นแบบนี้” ลู่โจวพูดแทรกหมอว่า “เรากำลังทำการทดลองเกี่ยวกับอุปกรณ์เข้าถึงเส้นประสาท ถ้าการทดลองเป็นไปได้ด้วยดี เทคโนโลยีนี้จะช่วยให้คุณลุกขึ้นเดินได้อีก แต่ว่ามันยังไม่เคยถูกทดลองขั้นคลินิก ซึ่งมันเลยเสี่ยงมาก เราสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อลดความเสี่ยงให้มากที่สุด แต่มันก็ไม่สามารถการันตีได้ว่าเราจะทำสำเร็จ”

จู่ๆ หลี่เกาเหลียงหัวเราะเสียงดัง

ผ่านไปสักพัก เขาส่ายหน้าและมองลู่โจว จากนั้นเขาพูดอย่างจริงจัง

“ลืมเรื่องความเสี่ยงไปเลย ผมยินดีเสี่ยงทุกอย่างเพื่อมีโอกาสได้ลุกขึ้นเดินอีก”

ทันใดนั้นเขานึกอะไรบางอย่างออกแล้วโพล่งขึ้นมา “แน่นอน…ผมจะไม่ทรยศประเทศของผม! ผมจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้!”

ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “ผมดูเหมือนคนที่จะทรยศประเทศตัวเองเหรอ?”

หลี่เกาเหลียงพูดอย่างประหม่า “ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…”

“ผมเข้าใจ” ลู่โจวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องให้อะไรผม คุณได้รับบาดเจ็บระหว่างปกป้องประเทศของเรา ผมไม่สามารถปล่อยให้คุณนั่งรถเข็นไปทั้งชีวิตได้”

ลู่โจวมองหลี่เกาเหลียงและถามเขาอย่างขึงขัง “งั้นผมขอถามคุณอีกครั้ง คุณตอบตกลงร่วมทดลองไหม? แล้วรับความเสี่ยงทุกอย่าง?”

หลี่เกาเหลียงพยักหน้าโดยไม่ลังเล

“ผมตกลง”

“โอเคครับ” ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ผมต้องคุยเรื่องนี้กับผู้อำนวยการหลี่จากกระทรวงป้องกันราชอาณาจักร ผมจะกลับมาหาคุณในสามวัน ถ้ามันไม่สำเร็จ ผมหวังว่าคุณจะไม่ผิดหวังเกินไปนะ”

หลี่เกาเหลียงมองดูขาที่ถูกพันแผลไว้แล้วยิ้ม

“ผิดหวัง? ผมมีอะไรที่ต้องเสียอีกล่ะ?”

หมอมองหลี่เกาเหลียงและพูดว่า “การทดลองประเภทนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น โดยเฉพาะการทดลองเกี่ยวกับระบบประสาท อุบัติเหตุอาจเกิดขึ้นได้ ผมหวังว่าคุณจะพิจารณาอีกครั้ง ท้ายที่สุดแล้ว ถ้ามีอะไรผิดพลาด คุณอาจจะเสียชีวิตได้”

ลู่โจวเห็นด้วยกับคำพูดของหมอ

เขามองดูสีหน้าของหลี่เกาเหลียงอย่างระมัดระวัง

ถ้ามีความลังเลปรากฏบนหน้าของหลี่เกาเหลียง ลู่โจวอาจจะคิดถอนข้อเสนอ

สุดท้ายแล้ว ค่าใช้จ่ายการใช้เทคโนโลยีใหม่กับมนุษย์ที่มีชีวิตมีราคาแพง

ถ้าหลี่เกาเหลียงไม่สามารถร่วมมือได้เต็มรูปแบบ การทดลองก็จะสูญเปล่า

แต่หลี่เกาเหลียงไม่ได้ลังเลเลย

เขาเริ่มยิ้มกว้างมากขึ้น…

เขาพูดว่า “ผมเดาว่าผมจะตาย!”

………………………………………………………..