ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 801 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!

คณะกรรมการการโคจรรอบดวงจันทร์กำลังเตรียมการก่อสร้างบนพื้นผิวดวงจันทร์ สตาร์ไลท์จากดาวอังคารไปแล้วหนึ่งเดือน

การเปลี่ยนวงโคจรครั้งล่าสุดเสร็จสิ้น แล้วสตาร์ไลท์ใช้ตัวกลางทำงานไปเกือบทั้งหมด มันได้ปิดระบบทรัสเตอร์ไอออนไปแล้ว และตอนนี้มันใช้แรงเฉื่อยสำหรับการเดินทางที่เหลือ

ทราวิสคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตบนสตาร์ไลท์แล้ว

พวกเขามีเตียงนอนสะอาด ออกซิเจนจำนวนมาก และอาหารรสเลิศ

เขาใช้เวลานานกว่าหนึ่งเดือนที่ห้องทดลองในนิวเวอร์จิเนีย เมื่อเปรียบเทียบกัน ชีวิตในสตาร์ไลท์นั้นคือสวรรค์

พวกคนจีนมีระบบอ่างน้ำดีกว่านาซา สตาร์ไลท์มีห้องน้ำส่วนตัวที่จะลองสภาพบรรยากาศที่มีแรงโน้มถ่วงโดยใช้การเร่งแรงเหวี่ยง

พูดโดยง่าย หลังจากเครื่องเริ่มหมุน การอาบน้ำในสตาร์ไลท์ก็เหมือนกับการอาบน้ำบนโลก ไม่มีหยดน้ำลอยฟุ้ง

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ตัวเก็บอากาศจะดูดน้ำออกไปจากห้องน้ำ แล้วหลังจากนั้นเครื่องก็จะหยุดหมุน

ห้องน้ำเป็นเหมือนกับเครื่องเหวี่ยงขนาดยักษ์

ยานอวกาศ BFS ไม่มีทางมีวิธีการอาบน้ำที่หรูหราได้แบบนี้

แน่นอนว่าเมื่อพวกเขาก้าวขึ้นสตาร์ไลท์ พวกเขาต้องคำนวณทรัพยากรทุกอย่างโดยละเอียดถี่ถ้วน แต่สตาร์ไลท์มีไฟฟ้าให้ใช้มาก…

สิ่งเดียวที่ทราวิสไม่พอใจคือการขาดอิสระ

เขามีแค่เตียงเดี่ยวในห้องนอนขนาดเล็ก ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลย ยกเว้นแต่โต๊ะพับที่อยู่ใต้เตียง เขาไม่สามารถออกจากห้องได้นอกจากไปกินข้าวหรืออาบน้ำ เขาฆ่าเวลาโดยการนอนหลับ

บรรยากาศชวนซึมทำให้ทราวิสไม่สามารถรู้สึกสบายได้ กระจกทรงกลมมีแต่ทิวทัศน์อากาศว่างเปล่าให้เห็น มันให้บรรยากาศเดียวกับใต้ทะเลลึก

หัวใจทองคำมีเฟอร์นิเจอร์หรูหราและระบบสร้างความบันเทิง แต่ในอีกมุมหนึ่ง สตาร์ไลท์เป็นเหมือนรถขนขยะ

มันแทบจะเหมือนว่าทราวิสติดอยู่ในคุก

ทราวิสมองดูจอห์นสันซึ่งอยู่ในห้องตัวเองและถามว่า “อีกนานแค่ไหนกว่าเราจะถึงโลก?”

จอห์นสันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เขาตอบกลับอย่างสบายๆ “อาจจะหนึ่งเดือน…อาจจะสองเดือน…หรือนานกว่านั้น”

กัปตันดูไม่สนใจที่จะพูดคุยด้วย ทราวิสยักไหล่และอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “ทำไมพวกคนจีนถึงไม่ปล่อยให้เราเดินไปเดินมา? พวกเขาคงกลัวเราจริงๆ…”

“มันเป็นเพราะว่าเราไม่แน่ใจว่าคุณได้ติดแบคทีเรียหรือไวรัสจากดาวอังคารหรือเปล่า พวกเราก็ไม่สามารถตรวจร่างกายคุณได้เต็มรูปแบบเช่นกัน” หลิวเปียวพูดในขณะที่เขาลอยมาพร้อมกล่องอาหารกลางวัน

เขาวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะนอกห้องนอนของพวกเขา และเขาพูดอีกว่า “ผมรู้ว่าสภาพความเป็นอยู่มันยากลำบาก แต่ผมหวังว่าพวกคุณจะผ่านมันไปได้ อย่างไรเสีย เคบินนี้เคยเป็นห้องเก็บของมาก่อน เราไม่เคยคิดว่าจะต้องบินไปดาวอังคาร”

ทราวิสมองดูนักบินอวกาศจีนและพูดว่า “เฮ้ เพื่อน คุณมีเครื่องเล่นเกมหรืออะไรสักอย่างให้เราไหม? ไม่ใช่ทุกคนที่อยากจะอ่านหนังสือ!”

หลิวเปียวยิ้มและพูดว่า “ผมจะส่งคำขอของคุณไปให้ศูนย์บัญชาการภาคพื้นดิน บางทีพวกเขาอาจจะให้เครื่องเล่นเกมของคุณครั้งหน้า”

“ครั้งหน้า? ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว!”

หลิวเปียวไม่ได้พูดตอบ เขาหันหลังและเดินออกจากโมดูลเคบินรับรองแขกไป

หลังจากที่ประตูเคบินถูกล็อก ประตูห้องนอนถูกปลดล็อก ทราวิสพูดพึมพำ “ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในคุก”

จอห์นสันพูดตอบ “พวกเรากำลังขอความช่วยเหลือจากพวกเขา…อย่างน้อยพวกเขาก็พาเรากลับโลก”

ทราวิสคิดถึงเรื่องนี้และค้นพบว่าจอห์นสันพูดถูก

จู่ๆ เขานึกถึงบางอย่างที่นักบินอวกาศจีนพูด

เขากลืนน้ำลายและพูดด้วยน้ำเสียงประหม่า

“กัปตัน…”

จอห์นสันพูดตอบ “อะไร…”

ทราวิสพูดต่อ “ถ้าเกินมีจุลินทรีย์และแบคทีเรียบนดาวอังคาร นั่นหมายความว่าเรา…”

“อย่าคิดมากเกินไป” จอห์นสันพลิกดูหนังสือและพูดอย่างสบายๆ “มันเป็นไปได้ แต่มันน่าจะไม่มีนะ”

ทราวิสทุบประตูหนาอย่างโมโห

“เวร ทำเนียบรัฐบาลคิดกับเราแบบนี้หรือ? หนูทดลอง?”

จูเลียอยู่ในห้องของเธอ แล้วเธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เธอฟังชายสองคนนี้พูดคุยกันระหว่างที่เธอมองดูนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ

เธอใช้เวลานี้เพื่อคิดทบทวนชีวิต การตัดสินใจของเธอ และแผนการสำหรับโครงการแอรีส

ในตอนแรก เธอไม่เข้าใจว่าทำไมภารกิจถึงล้มเหลว ถึงแม้ว่าทุกคนพยายามเต็มที่ที่สุด

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผลลัพธ์ของโครงการแอรีสอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุ

ทริปเร่งรีบไปดาวอังคารเป็นการตัดสินใจที่ไม่ชาญฉลาดตั้งแต่แรก…

…

การเดินทางกลับโลกของสตาร์ไลท์นั้นเร็วกว่าที่คาดคิดไว้

ในวันที่ 50 ของการเดินทาง ดาวเคราะห์สีน้ำเงินปรากฏตัวขึ้นนอกหน้าต่าง

“นี่คือสตาร์ไลท์ ตอนนี้กำลังเข้าวงโคจรของสถานีอวกาศ ขอการสนับสนุนการนำทาง”

“นี่คือปราสาทจันทรา กำลังช่วยนำทาง”

“ได้รับแล้ว ขอบคุณครับ”

หลังจากการสื่อสาร สตาร์ไลท์ค่อยๆ เข้าวงโคจรของปราสาทจันทราอย่างช้าๆ

โครงสร้างสีน้ำเงินขาวค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าต่าง โดยมีแสงอาทิตย์ส่องสว่างอยู่ข้างหลัง

จอห์นสันนอนเอนหลังบนเตียง เขามองดูปราสาทจันทราและวางหนังสือลง ม่านตาของเขาขยายขึ้น

“พระเจ้า…นี่หรือสถานีอวกาศของคนจีน?”

เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

ภาพตรงหน้าเขาดูน่าตกตะลึงมากกว่ารูปแบบแนวคิด

ยานอวกาศเคลื่อนตัวไปข้างหน้าช้าๆ

พวกเขาเข้าใกล้สถานีอวกาศมากขึ้นเรื่อยๆ

สถานีอวกาศขนาดเม็ดข้าวขยายใหญ่ขึ้นเป็นมังกรในที่สุด

แผงโซลาร์เซลล์พันกว่าแผงเป็นเหมือนปีกมังกร ซิงค์ความร้อนเป็นเหมือนเกล็ดของมัน โมดูลอวกาศทรงท่อเป็นเหมือนแขนขา

มันเป็นเหมือนป้อมปราการ

หรืองานศิลปะ…

สวี่เจ็งฮงที่นั่งอยู่ในห้องนักบินของสตาร์ไลท์ยิ้มด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย เขายื่นมือไปชนกำปั้นกับหลิวเปียว จากนั้นเขากดปุ่มที่หมวกและพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจน

“นี่คือสตาร์ไลท์ เราได้เข้าวงโคจรสำเร็จแล้ว ขอลงจอด!”

ผ่านไปสองวินาที

อีกฝั่งตอบกลับมา “นี่คือปราสาทจันทรา

ยินดีต้อนรับกลับมา ฮีโร่ของเรา!”

…………………………………………..