ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 812 โคม่า 27 วัน

“อ่า…”

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือความเจ็บปวด

จากนั้นจอห์นสันรู้สึกหนาวเหน็บตั้งแต่เท้าถึงไขสันหลัง เขาลืมตาและตื่นขึ้น

“เวร หนาวจัง…”

จอห์นสันรู้สึกว่าทั้งร่างกายเขากำลังหนาวเย็น เขาพยายามขดตัวกลมเป็นลูกบอล แต่เขาพบว่าเขาถูกมัดติดเตียง

เขาใช้นิ้วเพื่อปลดล็อกสายรัดไนลอน จากนั้นเขาค่อยๆ ลอยตัวเองไปนั่งที่เตียง

เขาสังเกตเห็นนักวิจัยชาวจีนที่ฉีดแอนตี้บอดี้ให้เขากำลังนั่งสังเกตเขาอยู่ที่ม้านั่ง

“ระดับเมตาบอลิซึมของคุณยังต่ำมากอยู่ การที่คุณรู้สึกหนาวเย็นเป็นเรื่องปกติ”

“ผมหลับ…ไปนานเท่าไหร่?”

จ้าวชูเซวียนมองดูนาฬิกาข้อมือ

“ประมาณ 27 วัน”

“27 วัน?!” จอห์นสันรู้สึกอึ้ง และเขาพึมพำว่า “เหลือเชื่อไปเลย”

จ้าวชูเซวียนถาม “ทำไมล่ะ?”

“ตอนที่ผมเป็นทหารเรือ ผมเคยสลบไปหนึ่งสัปดาห์จากอาการบาดเจ็บ ผมต้องนอนติดเตียงไปตลอดเดือน ผมจำได้ว่าตอนที่ผมได้รับอนุญาตให้ลุกออกจากเตียง กล้ามเนื้อของผมทั้งตัวรู้สึกอ่อนแรง ทีมแพทย์ต้องใช้เวลาครึ่งเดือนเพื่อช่วยให้ผมเดินได้ตามปกติ”

จอห์นสันยกแขนขึ้นและ มองดูมือตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาในระหว่างที่เขาพูด “แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองแค่…งีบหลับ?”

“มันแปลกจริงๆ การนิ่งเฉยเป็นเวลานานน่าจะนำไปสู่กล้ามเนื้อฝ่อ แต่ฟีโรโมนที่ปล่อยออกมาโดยแบคทีเรีย X-0172 ยับยั้งมันไว้ ฟีโรโมนปกป้องเซลล์ที่พักตัว” ศาสตราจารย์จ้าวชูเซวียนมองดูจอห์นสันที่นั่งอยู่บนเตียงและพูดว่า “เรากำลังค้นคว้ากระบวนการเคมีกายภาพที่เจาะจง ถ้าคุณสนใจ คุณสามารถติดตามความคืบหน้าการวิจัยที่ตามมาได้”

เมื่อจอห์นสันได้ยินเกี่ยวกับแบคทีเรีย X-0172 เขาก็ตึงเครียดทันที เขาถามจ้าวชูเซวียนอย่างวิตกกังวล

“แล้วแบคทีเรียดาวอังคารในร่างผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวชูเซวียนตอบ “มันถูกเอาออกไปแล้ว”

จอห์นสันถอนหายใจอย่างโล่งอก

ปมในใจเขาคลี่คลายออกในที่สุด

เขาไม่มีแบคทีเรียดาวอังคารในร่างกายอีกแล้ว

เขาจะกลับบ้านได้ในที่สุด

จอห์นสันพบว่าเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนยังมีความเสี่ยงอยู่

ผ่านไปสักพัก เขาถามอย่างสบายๆ

“แล้วจูเลียกับทราวิสล่ะครับ? เพื่อนร่วมทีมของผมสองคนเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวชูเซวียนมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้งและพูดว่า “จูเลียตื่นเมื่อสิบห้านาทีก่อน ตอนนี้เธอน่าจะทำธุระส่วนตัวอยู่ที่ห้องน้ำ ส่วนทราวิส สถานการณ์ของเขาซับซ้อนมากกว่า”

จอห์นสันถามต่อ “ทราวิสมีปัญหาอะไรเหรอ?”

จ้าวชูเซวียนดูมีสีหน้าตึงเครียด หลังจากที่เงียบกันอยู่ชั่วครู่ เขาพูดขึ้น

“วิธีที่เราเอาแบคทีเรีย X-0172 ออกคือการยับยั้งไม่ให้ผลิตสปอร์แล้วฆ่าแบคทีเรียด้วยแอนตี้บอดี้ แต่สถานการณ์ของเขาพิเศษเล็กน้อย เพราะว่าเขามีปฏิกิริยาต้านแบคทีเรีย X-0172 ในร่างกายอยู่แล้ว นั่นหมายความว่าสปอร์ในร่างกายเขาถูกโจมตีตลอด ถ้าแม้ว่าเราจะฉีดฟีโรโมนบล็อกสปอร์ให้เขา สปอร์ในร่างกายเขาก็จะไม่กลายเป็นเซลล์หมดสภาพ”

จอห์นสันกลืนน้ำลายและพูดต่อ “ซึ่งหมายความว่า…”

“เขายังนอนนิ่งอยู่ในสภาวะโคม่า” จ้าวชูเซวียนตบไหล่เขาและลุกขึ้น เขาพูดต่อ “ไม่ต้องเป็นห่วงมากไป เราจะคอยดูแลเขา”

“ขอบคุณครับ”

จอห์นสันยิ้มอ่อน

จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้กังวล

เขาไม่เคยชอบที่ทราวิสทำตัวแหกคอก เขาแสร้งเป็นใส่ใจเขาเพราะว่าตัวเองเป็นกัปตัน เอาตามตรง เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าทราวิสจะตื่นขึ้นหรือไม่

ยังไงโครงการแอรีสก็ล้มเหลวไปหมดแล้ว

ประตูเคบินพยาบาลถูกเปิดออก และนักวิจัยที่มีเคราลอยเข้ามา

หลังจากที่ศาสตราจารย์สตีเฟ่นเห็นจอห์นสันที่เตียง เขารีบลอยมาข้างจอห์นสันทันที

“โอ้ ผมเสียใจมาก! ตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง? มีอะไรตรงไหนไม่สบายไหม?”

จอห์นสันรู้สึกแปลกใจกับความกระตือรือร้นของศาสตราจารย์สตีเฟ่น เขามองดูจ้าวชูเซวียน

จ้าวชูเซวียนกระแอมและพูดว่า “ผมคือศาสตราจารย์สตีเฟ่นจากมหาลัยสแตนฟอร์ด นักจุลชีววิทยาที่ได้รับแต่งตั้งจากรัฐบาลอเมริกา”

เขามองดูนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่สาม

“ผมขอยกห้องให้คุณสองคนนะ”

จ้าวชูเซวียนลอยไปที่ประตูและปล่อยให้ชายสองคนอยู่ตามลำพัง

จอห์นสันมองดูประตูเคบินปิด เขาลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะพูดว่า “ผมสบายดี…เรากลับบ้านได้เมื่อไหร่?”

ศาสตราจารย์สตีเฟ่นตบไหล่เขาและพูดว่า “อีกไม่นาน สะพานนกกางเขนกำลังส่งเสบียงมาที่ปราสาทจันทรา จีนสัญญากับเราว่าเราสามารถใช้สะพานนกกางเขนเพื่อกลับสถานีอวกาศนานาชาติได้ จากนั้นยานอวกาศของเราก็จะไปรับเราจากสถานีอวกาศนานาชาติ”

ฉันสามารถกลับบ้านได้เสียที

มันเป็นบุญหูสำหรับจอห์นสัน

ศาสตราจารย์สตีเฟ่นเห็นว่าจอห์นสันมีความสุขมากแค่ไหน และเขาพูดว่า “ว่าไปแล้ว คุณคิดเห็นอย่างไรกับดาวอังคารบ้าง? คุณอยากพูดถึงมันไหม?”

จอห์นสันถามว่า “นี่เป็นส่วนหนึ่งของการตรวจสุขภาพเหรอ?”

“เปล่า ผมแค่อยากรู้” ศาสตราจารย์สตีเฟ่นส่ายหน้าและพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณเป็นฮีโร่ ไม่มีใครเคยก้าวเท้าเหยียบดาวเคราะห์ทะเลทรายสีแดง แต่คุณทำมันได้! ผมอยากรู้ ชีวิตที่ดาวอังคารเป็นอย่างไรบ้าง? ผมได้ยินมาว่าคุณปลูกมันฝรั่งที่นั่น? คุณใช้ดินดาวอังคารเหรอ? มันรสชาติเป็นอย่างไรบ้าง อร่อยไหม?”

ฉันเป็น…ฮีโร่?

เมื่อเจอคำถามของศาสตราจารย์สตีเฟ่นถล่มใส่ จอห์นสันยิ้มอย่างขมขื่น

ถูกต้อง พวกเขาเป็นคนกลุ่มแรกที่ไปเหยียบดาวอังคาร แต่จีนเป็นกลุ่มแรกที่พาพวกเขากลับมา

มันไม่ถูกว่าเป็นทริปที่ประสบความสำเร็จ

ตอนนี้ระบบช่วยชีวิตนิวเวอร์จิเนียกำลังถูกพายุทรายทำลาย หลังจากที่รอดกันมาได้หนึ่งเดือน พวกเขาก็ถูกจีนช่วยเหลือในที่สุด

จอห์นสันมองดูดวงจันทร์สีขาวเงินนอกหน้าต่าง เขาสูดหายใจเข้าลึกและพูดขึ้น

“ผมไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก

มันเลวร้ายมาก”

…………………………………….