ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 818 ของดีท้องถิ่น

วันจันทร์ที่สามในเดือนตุลาคม

มันเป็นวันที่พิเศษสำหรับสองสุดยอดประเทศที่อยู่ในการแข่งขันอวกาศ

จากแผนช่วยเหลือดาวอังคารที่ประกาศเมื่องานแถลงข่าวครั้งที่แล้ว วันนี้เป็นวันที่สองนักบินอวกาศกลับประเทศของตัวเอง

การช่วยเหลือมนุษย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมาถึงจุดสิ้นสุดเสียที

สองนักบินอวกาศได้ทนทุกข์ทรมานอย่างมากในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา และทั้งสองเหนื่อยล้าทั้งด้านร่างกายและจิตใจ

หลังจากที่ขอความเห็นจากนักบินอวกาศ จูเลีย ประชาชนชาวดัตช์ ได้กลับอัมสเตอร์ดัมโดยตรงด้วยเที่ยวบินที่จัดหาโดยรัฐบาลดัตช์ ในขณะที่จอห์นสัน ชาวอเมริกัน ได้กลับสู่ประเทศด้วยเที่ยวบินที่จัดการโดยทำเนียบขาว

ณ สนามบินนานาชาติปักกิ่ง

รัฐบาลจีนได้จัดพิธีส่งมอบอย่างยิ่งใหญ่

เมื่อจอห์นสันยืนที่จุดทางเข้าพิเศษ เขาเห็นผู้คิดแผนช่วยเหลือ หัวหน้าดีไซเนอร์ของคณะกรรมการการโคจรรอบดวงจันทร์ – ลู่โจว

“ขอบคุณครับ” จอห์นสันตัวสั่นระหว่างที่เขาจับมือกับลู่โจว เขาพูดว่า “ขอบคุณครับที่พาพวกเรากลับจากดาวอังคาร!”

ถึงลู่โจวอาจจะเป็นคู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดของนาซา สิ่งนี้ไม่ได้หยุดยั้งให้จอห์นสันมอบความเคารพและความซึ้งใจให้กับลู่โจว

“ด้วยความยินดีครับ” ลู่โจวยิ้มในระหว่างที่เขาจับมือนักบินอวกาศ เขาพูดว่า “ไว้มาเยี่ยมประเทศจีนอีกนะครับ”

“แน่นอนครับ” จอห์นสันปล่อยมือลู่โจวและมองดูทูตอเมริกันที่ยืนอยู่ข้างเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกและพูดว่า “โอเคครับ…ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้ว”

“โอเค เชิญครับ” ลู่โจวโบกมือให้และพูดว่า “ฝากทักทายคาร์สันด้วย”

“แน่นอนครับ!”

จอห์นสันหยิบสัมภาระขึ้นมาและเดินขึ้นเครื่องบิน

ผ่านไปสักพัก ประตูปิดลงและเครื่องบินได้บินออกไป

เครื่องยนต์ส่งเสียงร้องในระหว่างที่เครื่องบินลับหายไปตามขอบฟ้า

ลู่โจวมองดูเครื่องบินลับหายไปและหรี่ตา จากนั้นเขาหันหลังกลับและกำลังจะเดินออกไป

ทูตอเมริกันที่ยืนอยู่ข้างเขายิ้มออกมา

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำให้คนอเมริกัน ช่วงเวลานี้จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์”

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ถึงแม้ว่าเรามาจากประเทศที่ต่างกัน เราเป็นมนุษย์เหมือนกันหมด” ลู่โจวจับมือทูตและพูดว่า “เราควรทำงานร่วมกันเป็นหนึ่งเดียว”

ทูตยิ้มให้

“เราควรทำแบบนั้น!”

มีงานเลี้ยงถูกกำหนดไว้ต่อจากพิธีส่งมอบ

ลู่โจวไม่ชอบงานประเภทนี้ เขาจึงตัดสินใจไม่ไปร่วมงานเลี้ยงอาหารช่วยดาวอังคาร

ส่วนตัวเขานั้น เขาเดินทางกลับโรงแรม

ที่ล็อบบี้โรงแรม ลู่โจวขอยืมเครื่องปริ้นท์ของทางโรงแรม เขาบอกให้พนักงานโรงแรมส่งเครื่องปริ้นท์มาที่ห้องพัก จากนั้นเขาไปที่ห้องตัวเองและหยิบธีสิสแมสไดรเวอร์ที่ยังไม่เสร็จออกมาจากกระเป๋า เขานั่งลงที่โต๊ะและครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะเริ่มพัฒนาธีสิส

จริงๆ แล้ว เขาคิดถึงไอเดียแมสไดรเวอร์ดาวอังคารมาสักพักแล้ว

ย้อนกลับไปช่วงปี 2012 นาซามีไอเดียคล้ายกัน พวกได้ทำการสาธิตเทคนิคไว้ และธีสิสที่เกี่ยวข้องถูกพบได้ในโลกออนไลน์

ในทางทฤษฎี เทคโนโลยีการเร่งที่ใช้ในอุปกรณ์นี้คล้ายกับรถไฟแมคเลฟ

จากการใช้รางยาวและแคบที่มีการเร่งแบบแม่เหล็กไฟฟ้า แร่หรือยานอวกาศสามารถถูกเร่งไปถึงความเร็ววงโคจร จากนั้นก็ถูก ‘ยิง’ โดยตรงเข้าวงโคจร

ถึงแม้ว่ามันฟังดูง่ายในเชิงทฤษฎี แต่มันยากมากที่จะปฏิบัติได้จริง

ในฐานะหัวหน้าดีไซเนอร์ของคณะกรรมการการโคจรรอบดวงจันทร์ ลู่โจวไม่จำเป็นต้องร่างภาพโดยละเอียดของโปรเจกต์ทั้งหมด แต่เขาเพียงต้องทำแค่การประเมินภาพรวมของโปรเจกต์ทั้งหมด

ยกตัวอย่างเช่น รางควรจะยาวแค่ไหน? ค่าใช้จ่ายต่อรางยาวหนึ่งเมตรอยู่ที่เท่าไหร่? มันเป็นไปได้ทางเทคนิคไหม? ความเสี่ยงเป็นอย่างไรบ้าง? ที่สำคัญมากกว่า พวกเขาควรสร้างมันที่ปล่องภูเขาไฟที่ไหน?

ลู่โจวได้ขอให้นักวิจัยที่ปราสาทจันทราเก็บทรัพยากรทั้งหมดที่เกี่ยวข้องเรียบร้อยแล้ว

เนื่องจากเขามีวิศวกรรม เลเวล 5 และเขาเป็นหัวหน้านักออกแบบของคณะกรรมการการโคจรรอบดวงจันทร์ การทำธีสิสทั้งหมดให้เสร็จไม่ใช่เรื่องยากมากสำหรับเขา

ลู่โจวคลิกเมาส์และกดปุ่มพิมพ์

ผ่านไปไม่นาน เครื่องพิมพ์ในห้องเขาเริ่มส่งเสียงร้องและพิมพ์กระดาษแผ่นใหม่ออกมา

ลู่โจวมองดูกระดาษที่เพิ่งปริ้นท์และเริ่มตรวจทานธีสิส เขารู้สึกหิวเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง หวังเผิงเดินถือถุงพลาสติกเข้ามา

“คุณยังทำงานอยู่เหรอ?”

“ใช่” ลู่โจววางธีสิสลง และเมื่อเขาเห็นถุงพลาสติก เขาถามว่า “คุณถืออะไรมา?”

“ผมไปสำนักงานใหญ่ตอนบ่ายมา แล้วผมเอาของดีท้องถิ่นมาให้”

หวังเผิงวางถุงพลาสติกบนโต๊ะลู่โจว

“เป็ดปักกิ่งหรือครับ?” ตาของลู่โจวเป็นประกายและเขาพูดว่า “น่าอร่อยมาก ซื้อมาจากไหนครับ?”

“อ่อ ผมซื้อมาจากร้านในละแวกนี้” หวิงเผิงยิ้มและพูดว่า “ร้านนี้ไม่ได้ดังมาก แต่ผมคิดว่ารสชาติมันดั้งเดิม”

“กลิ่นหอมดีนะ” ลู่โจวเปิดดูถุงพลาสติกและชำเลืองมอง เขามองดูเป็ดย่างหนังกรอบหน้าตาน่ากิน และเขาพูดว่า “ถ้ามีเบียร์ด้วยจะเยี่ยมมาก”

หวังเผิงที่เพิ่งนั่งลงที่โซฟาได้ลุกขึ้น

“คุณอยากดื่มอะไร ผมจะไปซื้อให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมโทรเรียกรูมเซอร์วิสของโรงแรมได้” ลู่โจวเปิดลิ้นชักและหยิบแฟ้มออกมา เขาใส่กระดาษที่เพิ่งพิมพ์ออกมาใส่แฟ้มและพูดว่า “แทนที่จะไปซื้อเบียร์ ผมมีของอยากให้คุณออกไปส่ง”

หวังเผิงถามเขาทันที “ส่งที่ไหนครับ?”

ลู่โจวเอาแฟ้มให้หวังเผิง

“ถนนฉางอัน

คุณน่าจะรู้ว่าต้องเอาไปให้ใคร

……………………………..