ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 865 ผลลัพธ์มหัศจรรย์ของยาชูกำลัง

ข้อพิสูจน์สมมติฐานเสมือนของรีมันน์คือเส้นทางใหม่ในการพิสูจน์เส้นวิกฤติราวกับว่าศาสตราจารย์ลู่สร้างบันไดไปสู่สมมติฐานของรีมันน์

แต่ด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ตัวลู่โจวเองไม่ได้สนใจค่า ε เพิ่มขึ้น

นักวิชาการเกือบทุกคนในสาขาทฤษฎีจำนวนเชิงวิเคราะห์และเรขาคณิตเชิงพีชคณิตกำลังศึกษาค่าเอปซีลอนกันอยู่

เหตุการณ์นี้เหมือนกับตอนที่ศาสตราจารย์จางอี้ถังมีการพิสูจน์รูปแบบด้อยของข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่และริเริ่มวิธีการตะแกรงขนาดใหญ่เป็นครั้งแรก ตอนนั้นก็ดึงดูดความสนใจมากมายจากนักวิชาการทฤษฎีตัวเลขเช่นเดียวกัน

โรงแรมห้าดาวใกล้มหาวิทยาลัยจินหลิง

เนื่องจากโรงแรมนี้อยู่ใกล้ๆ และการเดินทางที่สะดวกสบายทำให้ถูกใช้เป็นสถานที่รับรองในการประชุมทางวิชาการอยู่บ่อยๆ ซึ่งในส่วนของงานเลี้ยงมื้อค่ำก็จัดที่นั่นเช่นกัน

คนกว่าสองพันคนเข้าร่วมงานเลี้ยงมื้อค่ำ

นักวิชาการบางคนไม่ได้เข้าร่วม พวกเขาเลือกที่จะเก็บตัวในห้องและศึกษาเครื่องมือการวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์เอลลิปติกของลู่โจว แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่แขกที่มาก็ยังเยอะอยู่ดี

หลังจากการเตรียมตัวอย่างตึงเครียด งานเลี้ยงมื้อค่ำก็เริ่มต้นขึ้น

ระหว่างมื้อค่ำศาสตราจารย์สูงวัยหัวล้านดื่มเยอะไปหน่อย เขายืนขึ้นพร้อมแก้วไวน์แดงในมือและจับโต๊ะเพื่อประคองตัวเองขณะกำลังเย้าแหย่กับเพื่อนของเขา

“อาหารที่นี่อร่อยมาก…พระเจ้า ทำไมไม่มีใครเคยคิดจะจัดงานประชุมคณิตศาสตร์ที่นี่บ้างนะ ผมขอเสนอให้มีการจัดการประชุมคณิตศาสตร์ครั้งหน้าที่นี่! “

คนที่อยู่ใกล้ๆ คือศาสตราจารย์จากมอสโก เขาพูด “การประชุมคณิตศาสตร์ครั้งหน้าจะจัดขึ้นที่เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ผลการลงคะแนนออกมาแล้ว ผมจำว่าคุณก็ลงคะแนนเหมือนกัน”

“มีการลงคะแนนด้วยเหรอ โอ้ ผมคงลงคะแนนจริงๆ นั่นแหละ…” ศาสตราจารย์หัวเราะและพูด “โอเค ผมขอเสนอให้งานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติครั้งต่อไปจัดที่จินหลิง”

น่าแปลกที่ข้อเสนอของชายขี้เมาตรงกับความคิดของอีกหลายคน

“ฮ่าฮ่า ผมเห็นด้วย! “

“ผมก็เห็นด้วย! ที่นี่สวยงามมากๆ ผมยังไม่ได้เห็นอะไรตั้งหลายอย่าง”

“ผมไม่สน…”

“แด่เพื่อนที่จินหลิง! เมืองนี้เป็นเมืองที่สวยงาม โดยเฉพาะที่หอประชุม พระเจ้า คุณสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแห่งวิชาการทันทีที่เดินเข้ามาที่นี่”

คณบดีฉินฟังสิ่งที่นักคณิตศาสตร์พูดประจบสอพลอ เขาสัมผัสได้ว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วขึ้น

จะจัดการประชุมคณิตศาสตร์ที่จินหลิงเหรอ!?

ลืมเรื่องงานประชุมนักคณิตศาสตร์ไปได้เลย แค่การประชุมคณิตศาสตร์จีนก็เพียงพอแล้ว

ถ้าตัดสินจากประสิทธิภาพในการทำรายงาน 45 นาทีที่การประชุม IMO ดูเหมือนว่าวงการคณิตศาสตร์จีนเพิ่งเข้าร่วมเป็นหนึ่งในครอบครัวใหญ่ของนักคณิตศาสตร์นานาชาติเท่านั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีนักวิชาการเก่งๆ อย่างลู่โจว แต่ลู่โจวก็เป็นแค่คนหนึ่งคนเท่านั้น

ถ้าจินหลิงสามารถจัดงานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติครั้งต่อไปได้จริงๆ มันคงจะเป็นประโยชน์ต่อวงการคณิตศาสตร์จีนอย่างมาก

…

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสามทุ่ม งานเลี้ยงกำลังจะสิ้นสุด แขกที่มาพากันทยอยออกจากห้องประชุมและกลับไปที่โรงแรมด้วยความหวังว่าจะหลับเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

จริงๆ แล้วทั้งลู่โจวและมหาวิทยาลัยจินหลิงไม่คาดคิดว่าในระหว่างการรายงาน เขาจะสามารถตอบคำถามได้หมดทุกข้อ

แม้ว่าจะไม่มีนักคณิตศาสตร์ที่โด่งดังขนาดนั้น แต่ฟาลติ้งส์แค่คนเดียวก็เป็นฝ่ายตรงข้ามที่น่ากลัว

ถ้าเกิดว่าคำถามของศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ยากเกินไป ลู่โจวอาจต้องใช้เวลาสักวันสองวันในการหาคำตอบนั้น ดังนั้น ทางมหาวิทยาลัยจินหลิงจึงจองโรงแรมไว้สองคืนให้แขกทุกคน เผื่อว่าจะมีการรายงานรอบที่สอง

แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ การรายงานนี้ไม่ได้เกินเวลาที่กำหนดด้วยซ้ำ แม้แต่ลู่โจวเองก็ตกใจกับความสามารถของตัวเองเช่นกันที่สามารถตอบคำถามได้ทุกคำถามภายในเวลาที่กำหนด

การรายงานสิ้นสุดแล้ว…

แต่นักคณิตศาสตร์ที่มาจินหลิงไม่ได้รีบร้อน

เพราะค่าห้องพักก็รวมอยู่กับเงินค่าสมัคร ดังนั้นถ้าพวกเขากลับไปตอนนี้ก็เสียดายเงินน่าดู อีกอย่างในการประชุมประเภทนี้ ทางสถาบันของพวกเขาจะจ่ายเงินคืนให้เสียส่วนใหญ่ พวกเขาคงเสียดายน่าดูถ้าพลาดโอกาสที่จะได้เที่ยวครั้งนี้

อีกทั้งนักวิจัยทฤษฎีส่วนใหญ่มักชอบท่องเที่ยว เห็นได้จากสถานที่ที่พวกเขาเลือกในการจัดการประชุม ICM ครั้งก่อนๆ

สถานที่ที่เลือกล้วนเป็นสถานที่ท่องเที่ยวดังๆ ทั้งนั้น

เช้าวันถัดมาบางคนเช่าจักรยานภูเขาและปั่นขึ้นไปที่เพอร์เพิล เมาน์เทนพร้อมด้วยกระเป๋าและขวดน้ำ ส่วนนักวิชาการคนอื่นๆ ไม่ได้สนใจกิจกรรมที่ใช้กำลัง พวกเขาจึงเลือกประชุมวิชาการที่ล็อบบี้ของโรงแรมแทนเพื่อแลกเปลี่ยนแนวคิดทางการวิจัยบนโซฟาของโรงแรม

เพราะโอกาสที่คนดังจากหลากหลายสายงานวิจัยจะมารวมตัวกันมีน้อยมากๆ

ทุกคนต่างเป็นกันเอง

ถ้าลู่โจวรู้เรื่องนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็คงไม่พลาดโอกาสนี้แน่นอน

แต่น่าเสียดายที่เมื่อคืนเขาต้องทำงานถึงเช้า เขายุ่งๆ อยู่กับการจัดการวิทยานิพนธ์เพราะต้องการอัปโหลดวิทยานิพนธ์การวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์เอลลิปติกบน arXiv ให้เร็วที่สุด

นั่นเป็นเพราะตอนนี้มีข้อมูลผิดๆ แพร่กระจายออนไลน์ไปทั่ว

สำหรับผู้เชี่ยวชาญที่มีความรู้ พวกเขาคงไม่ได้รับผลกระทบจากข้อมูลผิดๆ เพราะพวกเขาสามารถแยกแยะปัญหาได้อย่างสบายๆ แต่สำหรับคนที่ไม่มีประสบการณ์นั้น พวกเขาต้องมาเสียเวลาถ้าข้อมูลที่ได้รับเป็นข้อมูลที่ไม่ถูกต้อง

หลังจากที่ลู่โจวพิมพ์คำสุดท้ายเสร็จ เขาก็เอนตัวไปบนเก้าอี้

“ในที่สุดก็เสร็จแล้ว! “

ลู่โจวถอนหายใจด้วยความโล่งใจและลูบขอบตาดำๆ ของตัวเอง เขาหยิบยาชูกำลังจากพื้นที่ระบบและดื่มมันเข้าไป

ของเหลวรสหวานไหลผ่านปุ่มรับรสของเขาพร้อมกลิ่นมิ้นท์ที่แตะจมูก

ลู่โจวหยิบโทรศัพท์ออกมาและหันกล้องมาที่หน้าตัวเอง เขาสังเกตเห็นว่าถุงใต้ตาของเขาหายไปแล้ว

“มหัศจรรย์อยู่นะ”

น่าเสียดายที่ยาตัวนี้คล้ายกับโล่กันไนโตรเจนที่ไม่สามารถย้อนรอยทางวิศวกรรมได้ ไม่อย่างนั้นลู่โจวก็พร้อมที่จะนำยาตัวนี้ไปที่สถาบันการทดลองชีวเคมีเพื่อการวิจัยในอนาคต

ลู่โจวมองขวดที่ค่อยๆ สลายกลายเป็นผุยผง เขาสะบัดมือและจดจ่อกับคอมพิวเตอร์ต่อ

เขาทำวิทยานิพนธ์เสร็จแล้ว สิ่งเดียวที่ต้องทำตอนนี้คือการอัปโหลด

เขาเข้าไปที่ arXiv และอัปโหลดสำเนาวิทยานิพนธ์ของตัวเอง หลังจากนั้นก็เขียนอีเมลและแนบวิทยานิพนธ์ไปด้วย หัวข้อของอีเมลคือ “บันทึกประกอบของสมมติฐานเสมือนของรีมันน์”

เขาส่งอีเมลไปที่กองบรรณาธิการวิทยานิพนธ์ในคณิตศาสตร์ประจำปี และใส่ชื่อของเวร่าในฐานะผู้ร่วมงาน ลู่โจวยืดหลังและลุกจากเก้าอี้

แม้ว่าเพิ่งจะทำงานจนไม่ได้นอนทั้งคืน แต่เป็นเพราะยาชูกำลังที่ทำให้เขามีแรงแข็งขันและอะดรีนาลีนที่หลั่งไปทั่วร่างกาย

เขาตั้งใจว่าจะออกกำลังกายเพื่อเรียกเหงื่อเสียหน่อย แต่อยู่ดีๆ ก็มีสายเข้า

ลู่โจวรับสาย

“ฮัลโหล?

“ผมเอง ฟาลติ้งส์…ตอนนี้คุณว่างไหม”

“ว่างครับ ทำไมเหรอครับ”

“ผมได้ยินมาว่าวิวจากเพอร์เพิล เมาน์เทนค่อนข้างสวย…ผมรู้ว่ามันอยู่ไม่ไกลแต่ผมไม่มีรถ เพราะฉะนั้น…”

ดูเหมือนว่าฟาลติ้งส์ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเขาไม่รู้เส้นทาง ปลายสายจึงเงียบไปสักพัก

แต่สุดท้าย ชายสูงวัยดื้อด้านก็กระแอมและถามอย่างเคอะเขิน “ผมจะไปที่นั่นได้อย่างไร”

ลู่โจวแทบจะหัวเราะออกมา

นี่มันศตวรรษที่ 21 แล้วนะ

คุณไม่รู้วิธีการใช้กูเกิ้ลได้อย่างไร

แล้วอูเบอร์ล่ะ

ลู่โจวส่ายหัวและกระแอม

“โอเค รอผมที่ทางเข้ามหาวิทยาลัย

“ผมว่างช่วงบ่าย ผมจะพาคุณไปเอง”

………………………