ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 895 สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามแผน

เสี่ยวถงไม่ใช่คนเดียวที่ประหลาดใจกับความนิยมของวิทยานิพนธ์เศรษฐมิติของเธอ ลู่โจวเองก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาเพิ่งได้กลับมาที่บ้านเกิดของเขา กำลังเตรียมการตัดขาดการเชื่อมต่อจากโลกภายนอกและมุ่งความสนใจไปที่การแก้ไขสมมติฐานของรีมันน์ อย่างไรก็ตามก่อนที่วันหยุดของเขาจะจบลง กล่องอีเมลของเขาก็มีอีเมลเข้ามาล้นหลาม

ส่วนหนึ่งส่งมาจากเพื่อนเก่าของเขาที่พรินซ์ตัน ฉบับอื่นๆ ส่งมาจากคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นนักวิชาการสาขาการวิจัยด้านเศรษฐศาสตร์มหภาคและเศรษฐศาสตร์การคอมพิวเตอร์ พวกเขาหลายคนเป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง

อีเมลเหล่านี้คือสิ่งที่ทำให้ลู่โจวได้ค้นพบว่าแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของเขาได้รับความสนใจในสาขาเศรษฐศาสตร์ เห็นได้ชัดว่ามีการจัดการสัมมนาด้านเศรษฐศาสตร์เกี่ยวกับแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของเขาขึ้นทั่วโลก

ความเห็นส่วนใหญ่โดยทั่วไปของนักเศรษฐศาสตร์เห็นพ้องกับความคิดเห็นของครุกแมน กล่าวคือพวกเขาทั้งหมดหวังว่าลู่โจวจะยังคงทำการวิจัยแบบจำลองลู่ บิวลีย์ ต่อไปและนำพาเศรษฐศาสตร์มหภาคและเศรษฐศาสตร์การคอมพิวเตอร์ไปสู่จุดที่สูงขึ้น

น่าเสียดายที่ลู่โจวไม่ได้สนใจ

ในตอนเริ่มแรกลู่โจวตอบอีเมลไปอย่างสุภาพ แต่ในเวลาต่อมายิ่งมีอีเมลเข้ามามากขึ้นๆ เขาก็ขอให้เสี่ยวไอช่วยจัดการให้

หลังจากนั้นในที่สุด ลู่โจวก็พอมีเวลาที่จะทำการวิจัยแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ของเขาต่อ “วิธีการวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์เอลลิปติก”

วันก่อนวันตรุษจีน เวลาเที่ยงที่ลอนดอน

เสี่ยวถงกำลังเก็บกระเป๋าของเธอระหว่างที่วิดีโอคอลกับลู่โจวทางวีแชท เธอบอกเขาเรื่องที่ได้รับเชิญให้ไปทำปริญญาเอกโดยมีครุกแมนเป็นที่ปรึกษา

หลังจากลู่โจวได้ยินการประกาศอันน่าตื่นเต้นของเสี่ยวถง เขาก็นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เสี่ยวถง”

“คะ?”

เสี่ยวถงกำลังยุ่งอยู่กับการยัดเสื้อผ้าของเธอเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง

ลู่โจวนิ่งไปนิดหนึ่งแล้วพูดต่อว่า “หากพูดตามหลักทฤษฎีแล้ว แบบจำลองทางเศรษฐศาสตร์สามารถที่จะ… คาดการณ์อนาคตได้อย่างแม่นยำไหม?”

ลู่โจวเกือบจะลืมสิ่งที่ครุกแมนได้บอกเขาเมื่อสองสามวันก่อน แต่การพูดถึงครุกแมนอย่างกะทันหันของเสี่ยวถงก็ทำให้เขานึกถึงสิ่งที่ผู้ได้รับรางวัลโนเบลได้เคยบอกกับเขา

การคาดการณ์อนาคต…

การคาดการณ์กิจกรรมทางสังคมในอนาคตและกระทั่งรูปแบบการเมืองด้านเศรษฐศาสตร์มหภาค…

นั่นจะเป็นไปได้ไหม?

เสี่ยวถงนิ่งไปครู่หนึ่ง เธอเอียงหัวแล้วตอบด้วยท่าทีจริงจังว่า “เป็นไปไม่ได้หรอก… แต่การใช้เศรษฐศาสตร์ไม่ใช่แค่การคาดการณ์”

ลู่โจวถามว่า “แล้วมันเอาไว้ใช้ทำอะไร?”

“เพื่อจัดสรรทรัพยากรทางสังคมให้มีประสิทธิภาพ… หรือไม่ฉันก็คิดว่าเพื่อพัฒนาอนาคตให้ดีขึ้นหรือเปล่า?”

เสี่ยวถงทำเสียงไม่มั่นใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เธอก็จบปริญญาโทมาได้เพียงเดือนเดียว เธอยังมีหนทางอีกยาวไกลรอเธออยู่

“อ้อ เข้าใจแล้ว…”

ลู่โจวพยักหน้าอย่างครุ่นคิดแต่ไม่ได้พูดอะไร

เสี่ยวถงจ้องไปที่จอ พี่ชายของเธอดูเหมือนกำลังครุ่นคิด เธอจึงถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “พี่ไม่ได้กำลังทำวิจัยเรื่องสมมติฐานของรีมันน์อยู่เหรอ? แล้วทำไมพี่ถึงถามถึงเรื่องนี้ล่ะ?”

ทันใดนั้นเธอก็ถามขึ้นอีกอย่างดีใจว่า “พี่… สนใจเรื่องเศรษฐศาสตร์เหรอ?”

“ไม่ ไม่แน่นอน มีใครบางคนเพิ่งถามคำถามที่น่าสนใจกับฉันมา” ลู่โจวตอบ เขายิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่อง “จะว่าไปแล้ว เมื่อไรเธอจะกลับมาล่ะ?”

แม้ว่านี่จะเป็นโปรเจกต์การวิจัยที่น่าสนใจ แต่มันก็ไม่น่าดึงดูดใจเพียงพอสำหรับลู่โจว

อย่างไรก็ตาม การคาดการณ์อนาคตดังกล่าวนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากการคาดคะเน แม้แต่ศาสตราจารย์ครุกแมนก็ไม่ได้มั่นใจเท่าใดนักในตอนที่เขาพูดถึงเรื่องนี้กับลู่โจว

แน่นอนว่าเขาอาจจะยินดีที่จะใช้คอมพิวเตอร์ควอนตัมของเขาเพื่อทดลองและคาดการณ์กิจกรรมทางเศรษฐกิจในอนาคต

แน่นอนว่าเขาอาจจะไม่ใช่มันเพื่อทำเงิน มันเป็นไปเพื่อสนองความอยากรู้อยากเห็นของเขาล้วนๆ…

เสี่ยวถงพูดอย่างเบิกบานว่า “ฉันจะบินกลับพรุ่งนี้! ฉันจะไปลงที่เซี่ยงไฮ้ก่อนแล้วอยู่ที่นั่นสองวัน จากนั้นก็นั่งรถไฟกลับบ้าน!”

ลู่โจวพยักหน้า

“โอเค เราจะคุยกันอีกทีตอนเธอกลับถึงบ้าน… อ้อ จริงสิ เธอมีเงินใช้พอหรือเปล่า?”

“นี่ ฉันไม่ต้องการเงินพี่หรอก ฉันได้ค่าจ้างจากงานที่ปรึกษาของเอชเอสบีซีอย่างงามเลย อย่างน้อยก็ได้เยอะกว่าตอนที่พี่ทำงานพาร์ทไทม์เยอะอยู่… อ้อจริงด้วย นี่พี่กลับถึงบ้านแล้วใช่ไหม?”

เสี่ยวถงยังคงเป็นเด็กอยู่ แต่เธอก็ไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากคนอื่น เช่นเดียวกับลู่โจว

ลู่โจวยิ้มแล้วตอบว่า “ใช่ พี่มาถึงที่นี่เมื่อวานนี้”

“โอ๊ย น่าอิจฉาจัง… ฉันกำลังจะไปกินข้าวเที่ยง ไว้คุยกันทีหลังนะ”

“โอเค แล้วเจอกัน”

หลังจากวิดีโอคอลจบ ลู่โจวก็มองที่นาฬิกาข้อมือและคิดว่าแม่ของเขากำลังจะเรียกให้เขาไปกินมื้อเย็นในเร็วๆ นี้

แต่เพียงแค่เขากำลังจะลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น กล่องข้อความก็เด้งขึ้นมาที่มุมด้านขวาล่างบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา

เสี่ยวไอ: [เจ้านาย เสี่ยวไอได้รับอีเมลพิเศษ ให้เสี่ยวไอตอบไหม? ♪ (^ ∇ ^ *)]

ลู่โจวมองที่ข้อความแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง

“หมายความว่ายังไงที่ว่าพิเศษ?”

เสี่ยวไอ: [มันส่งมาจากผู้หญิงที่ชื่อ เวร่า]

เวร่า?

ลู่โจวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “เดี๋ยวฉันตอบเอง”

[โอเค!]

ลู่โจวอยากรู้ว่าเสี่ยวไอสามารถจัดประเภทให้อีเมลฉบับนี้พิเศษได้อย่างไร อุปสรรคของสิ่งประดิษฐ์ดูเหมือนจะเป็นการมีความฉลาดทางอารมณ์ EQ มากๆ

ขณะที่ลู่โจวกำลังจะเปิดดูอีเมล เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

“ลูก มีคนมาหาลูกน่ะ”

ลู่โจวจำได้ว่าเขาไม่ได้มีแผนใดๆ ดังนั้นเขาจึงถามว่า “มาหาผมเหรอครับ?”

“ใช่! นี่ลูก เห็นว่าพวกเขามาจากมหาวิทยาลัยเจียงเหอ เป็นศาสตราจารย์ทั้งหมดเลย! หนึ่งในนั้นเป็นนักวิชาการด้วย! พวกเขาสุภาพมาก พวกเขารออยู่ด้านนอกแล้วบอกให้แม่มาถามลูกก่อน”

เสียงแม่ของเขาเต็มไปด้วยความเบิกบาน

ลูกชายของเธอไม่ได้เป็นเพียงนักวิชาการที่ประสบความสำเร็จ แต่ลูกชายของเธอยังมีนักวิชาการ ‘ชื่อดัง’ คนอื่นๆ มาเยี่ยมเยียนด้วย ในฐานะของแม่จะไม่ให้เธอรู้สึกปลาบปลื้มได้อย่างไร!

ยังไม่ต้องพูดถึงว่ามหาวิทยาลัยเจียงเหอนั้นเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในเจียงหลิง!

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดของแม่ ลู่โจวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นไปได้เลยสำหรับเขาที่จะหลีกเลี่ยงการติดต่อกับแวดวงวิชาการในช่วงวันหยุด

“ฉันว่าสิ่งต่างๆ มันไม่เป็นไปตามแผน…”

เสี่ยวไอ: [(°ー° ??)]

ฟางเหมย: “ลูก?”

“ไม่มีอะไรครับ ผมมาแล้ว”

ลู่โจวยืนขึ้นและเดินตรงไปที่ประตู

ทำไมฉันรู้สึกว่า…

ฉันจะไม่ได้มีวันตรุษจีนที่ผ่อนคลายเลย…

……………….