ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 971 ฉันรู้ว่าใครทำ

“ฮัดชิ่ว!”

ลู่โจวถูจมูกและพึมพำกับตัวเอง “เสี่ยวไอ ทำไมฉันจามตลอดเวลาทั้งๆ ที่ฉันไม่รู้สึกป่วยเลยสักนิด”

ช่วงนี้เขาจามบ่อยขึ้นเรื่อยๆ น่าแปลกที่เขาไม่แสดงอาการเป็นหวัดเลย มันรู้สึกเหมือนมีคนพูดถึงเขาลับหลัง…

กล่องข้อความปรากฏขึ้นที่มุมล่างขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา

เสี่ยวไอ [เจ้านาย เจ้านาย ฉันรู้ ต้องมีคนกำลังพูดว่าเจ้านายหล่อมากแน่ๆ]

ลู่โจวเห็นข้อความและยิ้ม ถึงจะเล็กน้อยๆ…

แม้ว่าสติปัญญาของมันจะไม่ได้เพิ่มขึ้นหลังจากการอัปเกรด แต่ก็ได้รับการชมที่ดีขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ลู่โจวชอบ

ลู่โจวกำลังจะทำโปรเจกต์วิจัยต่อไป ทันใดนั้นโทรศัพท์เขาก็สั่น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูด

“ฮัลโหล?”

“ครับ? นักวิชาการลู่ นี่ผมเองผู้เฒ่าลู่ ยังจำผมได้ไหม?”

เอิ่ม…

ผู้เฒ่าลู่?

ลู่โจวนิ่งไปชั่วครู่

บอกตามตรงว่าเขาจำไม่ได้ว่าใคร

เมื่อเห็นว่าลู่โจวไม่พูด ปลายอีกข้างของโทรศัพท์ก็รู้สึกอึดอัดใจ

“อืม คุณคงไม่ได้… ลืมผมใช่ไหม?”

“แน่นอนว่าไม่…”

ลู่โจวขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นชื่อของชายปลายสายก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา และดวงตาเขาเป็นประกายในขณะที่เขาพูด “ผู้อำนวยการลู่?”

ผู้อำนวยการลู่ไคหมินจากสำนักพลังงาน!

ทั้งสองเคยมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อนในโปรเจกต์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้และโปรเจกต์แบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์

ตั้งแต่โปรเจกต์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้จบลง สำนักงานพลังงานก็ได้เปลี่ยนจุดโฟกัสจากพลังงานหมุนเวียนเป็นพลังงานนิวเคลียร์ฟิวชันแทน หลังจากลู่โจวออกจากเรื่องสนามนิวเคลียร์ฟิวชัน ทั้งสองจึงแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กันในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ในทางกลับกัน การบริหารรัฐเพื่อการป้องกันราชอาณาจักรได้เข้ามาแทนที่อุตสาหกรรมพลังงานหมุนเวียน ซึ่งทำให้ลู่โจวได้ร่วมงานกับพวกเขาบ่อยขึ้น

ลู่โจวยิ้มและถามว่า “ผู้อำนวยการลู่ ทำไมถึงโทรมาหาผมล่ะ คุณมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?”

ผู้อำนวยการลู่ยิ้มและพูดว่า “โอ้ ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไร ผมแค่สงสัยว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเท่านั้น?”

ลู่โจวหมุนปากกาในมือแล้วพูดว่า “ตอนนี้ผมอยู่ที่จินหลิง… ที่แผนกคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยจิน ทำไมเหรอครับ?”

ผู้อำนวยการลู่ดีใจมาก และเขาก็พูดว่า “ไม่มีอะไรๆ ช่วยรอที่นั่นหน่อยสิเดี๋ยวตอนบ่ายผมจะไปหา! เครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว ไว้คุยกันใหม่นะ”

ลู่โจว “…”

แม้ว่าผู้อำนวยการลู่จะบอกเขาว่าเขากำลังมา แต่ลู่โจวก็ไม่คิดว่าเขาจะมาเร็วขนาดนี้

หลังจากตีพิมพ์บทความของ JACS ผู้อำนวยการเก่าคนนี้ก็ได้มาที่จินหลิงเพื่อพบเพื่อนของเขา

ณ ภาคคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยจินหลิง

ชายชราที่ยิ้มแย้มกำลังเดินเข้าไปในสำนักงานและพูดอย่างมีเสน่ห์

“อาจารย์ลู่ ไม่เจอกันนานเลย สบายดีไหม?”

“ครับ ผ่านมาสักพักแล้วสินะ” ลู่โจววางปากกาลงแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการหลี่ชักชวนให้คุณมาที่นี่เหรอ?”

“หมายถึงชักชวนอะไร? ไม่ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย! ผมเพิ่งเห็นเอกสาร JACS ของคุณ ดังนั้น…” ผู้อำนวยการหลี่กล่าว เขาไม่แน่ใจว่าจะบอกอย่างไร เขาจึงพูดว่า “ช่างมันเถอะ… พวกคุณทำแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ได้แล้วจริงๆ เหรอ?”

ลู่โจวคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เทคโนโลยีบางอย่างถูกประดิษฐ์ขึ้น และที่เหลือเป็นการแก้ปัญหาการออกแบบเฉยๆ”

เมื่อพวกเขาค้นคว้าเกี่ยวกับวัสดุเสร็จแล้ว การออกแบบผลิตภัณฑ์ก็เป็นเรื่องง่าย แน่นอนว่าเขามีเศษซากที่หนึ่งเป็นแบบจำลองอ้างอิง ดังนั้นเขาจึงสามารถทำตัวก็อปปี้และบรรลุความหนาแน่นของพลังงานที่ใกล้เคียงกันได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่ผู้อำนวยการลู่นั่งลงบนโซฟา ลู่โจวก็มองไปที่ผู้ช่วยจ้าวและพูด

“จ้าวหวน ขอชาให้ผู้อำนวยการลู่หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ ศาสตราจารย์!”

จ้าวหวนยืนขึ้นและเดินไปที่ตู้ เธอหยิบกาน้ำชาออกมาแล้วเทลงในถ้วยพอร์ซเลน จากนั้นเธอก็วางถ้วยลงบนโต๊ะแล้วพูด

“ผู้อำนวยการลู่ ดื่มให้อร่อยนะคะ”

“โอ้ขอบคุณ”

เขาจิบและพูดอย่างอารมณ์ดี

“เป็นชาที่น่าทึ่งจริงๆ!”

ลู่โจว “อยากเอาไปสักหน่อยไหมล่ะครับ”

ผู้อำนวยการลู่โบกมือและพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าคุณไปเอามาจากไหน ที่บ้านผมมีเยอะแล้ว”

ลู่โจว “…”

แล้วจะทำเหมือนเพิ่งเคยดื่มเป็นครั้งแรกทำไมล่ะเนี่ย!

พูดตามตรงลู่โจวไม่สามารถแยกได้ว่าอันไหนชาดีไม่ดี เพราะเขาไม่ค่อยดื่มชา

ผู้คนมักจะมอบของขวัญให้เขามากมายทุกวันหยุดๆ ลู่โจวจะรับไว้แค่บางส่วนเท่านั้น ส่วนที่เหลือเขาจะพยายามให้คืนมากกว่า

ลู่โจวรู้ว่าผู้อำนวยการลู่มีเรื่องที่อยากจะพูด เขาจึงมองไปที่ผู้ช่วยจ้าวและพูด

“จ้าวหวน เอามันไปไว้ที่แผนกให้ผมหน่อย”

“ได้ค่ะศาสตราจารย์!”

ผู้ช่วยจ้าวหยิบเอกสารจากโต๊ะของลู่โจวแล้วออกไป

ลู่โจวมองไปที่เหอชางเหวินซึ่งคนเดียวที่เหลืออยู่ในออฟฟิศ

“เหอชางเหวิน คุณควรจะ—”

ก่อนที่ลู่โจวจะพูดคำว่าเรียนจบ นักศึกษาปริญญาเอกก็เก็บแล็ปท็อปของเขาและลุกขึ้นยืน

“ได้ครับอาจารย์ เดี๋ยวขอตัวไปห้องสมุดนะครับ”

ลู่โจวยิ้มด้วยความพึงพอใจ

เป็นเด็กฉลาดทีเดียว

มันช่วยให้ไม่ต้องคิดคำอะไรมากมาย

ตอนนี้เหลือเพียงลู่โจวและผู้อำนวยการลู่ในออฟฟิศ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง ผู้อำนวยการลู่ก็ผ่อนคลายลง และพูดว่า “ผมกลัวที่จะพูดต่อหน้านักเรียนของคุณ”

ลู่โจวยิ้มและพูดตอบ “เอาล่ะ คุณพูดได้แล้วล่ะครับ”

“จำได้ไหมว่าผู้อำนวยการหลี่นำเครื่องคิดเลขของคุณไปด้วย? เห็นได้ชัดว่าวินาทีที่เขาไปถึงปักกิ่ง เขาเอาเครื่องคิดเลขไปที่ถนนฉางอาน และเกิดความโกลาหลขึ้นมาก! ผมอยู่ที่นั่นด้วยตัวเองและเห็นได้ชัดว่านักวิชาการที่ตรวจสอบเครื่องคิดเลขเกือบหมดสติ”

ลู่โจวกังวลเล็กน้อย

“ทุกคนปลอดภัยดีไหม?”

“พวกเขาสบายดี” ผู้อำนวยการลู่ยิ้มและกล่าวว่า “มีทีมแพทย์พร้อมเสมอ”

ผู้อำนวยการลู่พูดต่อด้วยสีหน้าที่มีอารมณ์ “บอกตามตรงนะ เราไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะคลั่งไคล้ขนาดที่ผลิตเครื่องประมวลผลคาร์บอนออกมาได้แบบนี้ แบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ได้ป่วนอุตสาหกรรมพลังงานมานานหลายทศวรรษ แต่ตอนนี้คุณได้แก้ปัญหานั้นได้เช่นกัน”

ลู่โจวส่ายหัวและกล่าวว่า “ผมไม่ได้แก้ไขคนเดียวหรอกครับ ไม่ว่าจะเป็นตัวประมวลผลคาร์บอนหรือแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ก็ตาม ทั้งหมดมันคือความพยายามของทีม”

ผู้อำนวยการลู่คิดว่าลู่โจวถ่อมมากจริงๆ

ชายชราโบกมือแล้วพูดว่า “โอเค หยุดคุยโวโอ้อวดได้แล้ว ผมรู้ว่าใครที่ทำงานจริงๆ ”

ลู่โจวดูสับสนเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

ผู้อำนวยการลู่จิบชาอีกครั้งและพูดอย่างกระตือรือร้น

“ดังนั้นแล้ว เกี่ยวกับแบตเตอรี่ลิเธียมแอร์น่ะ ผมอยากรู้ถึง… ความหนาแน่นของพลังงานของมัน”

ลู่โจวครุ่นคิดสักครู่และให้คำตอบแบบกำกวมไป

“ความหนาแน่นของพลังงาน… นั้นยากที่จะประเมิน แต่ในทางทฤษฎี ควรมีอย่างน้อย 1.5 เท่าของแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์”

ดวงตาของผู้อำนวยการลู่เป็นประกายขึ้นมาทันใด เขาวางมือบนเข่าและพูดอย่างเคร่งขรึม

“ผมมีคำถามอีกข้อ อาจารย์ลู่!”

เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการลู่จริงจังแค่ไหน ลู่โจวก็ทำหน้าจริงจังเช่นกัน

“เชิญเลยครับ”

แต่…

คำถามของผู้อำนวยการลู่นั้นเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง

หรืออาจจะมากกว่านั้นเสียอีก ลู่โจวไม่ได้หวังให้เขาถามคำถามตรงๆ…

“เราใช้แบตเตอรี่ลิเธียมแอร์… กับรถถังได้ไหม!”

…………………