ระบบปั้นอัจฉริยะ : Scholar's Advanced Technological System - ตอนที่ 997 ปัญหาของอาร์คิมิดีส

ตูม!

กระสุนหนึ่งนัดถูกยิงออกจากปากกระบอกปืน

ลู่โจวรู้สึกถึงความร้อนของกระสุนบนแขนของเขา ปลอกกระสุนหลุดออกมาเหลือเพียงแค่ควัน

แต่เขาไม่มีเวลาตอบสนอง ความสนใจทั้งหมดของเขาเพ่งไปที่การเหนี่ยวไก

ปัง!

ปัง!

ปืนดังสิบครั้ง

ภายในเวลาสิบวินาที

ลู่โจวปิดระบบความปลอดภัยและวางปืนลงบนโต๊ะ เขาถอดที่ครอบหูกันเสียงใน เหยียนเหยียนพูดกับเขา

“ยิงโดนเป้าหน้าอกได้ครึ่งหนึ่ง ไม่เลว คุณใช้เวลาแค่สามวันก็ทำได้ขนาดนี้แล้ว ฉันต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์กว่าจะทำได้แบบคุณ มีอะไรที่นักคณิตศาสตร์ทำไม่ได้อีกไหม คุณคำนวณวิถีกระสุนหรือไง”

“ทำได้ที่ไหนกัน เรื่องนี้คณิตศาสตร์ใช้ไม่ได้หรอก อย่างมากคณิตศาสตร์ก็ทำให้ผมเรียนรู้เรื่องอื่นๆ เร็ว” ลู่โจวมองไปที่เป้าและพูด “แล้วนี่คือเป้านิ่ง ถ้าทั้งเป้าและตัวผมเคลื่อนไหวทั้งคู่ ผมคงยิงไม่โดนอะไรเลย”

เขามาถึงฐานฝึกที่ชานเมืองไห่โจวได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว

ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เพราะความช่วยเหลือของเหยียนเหยียนและคนจากกรมเสนาธิการ ทำให้เขาได้ฝึกยิงปืน การปฐมพยาบาล และการอพยพ

แม้ว่าการฝึกจะไม่ยาก แต่มันก็น่าเบื่ออย่างมาก

หลังจากที่ความตื่นเต้นที่ได้ยิงปืนหายไปแล้ว การยิงปืนครั้งนี้ทำให้ข้อมือและไหล่ของเขาเจ็บ

“อย่ามองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยเลย” เหยียนเหยียนตบไหล่ลู่โจวและพูด “ครั้งหน้าค่อยลองยิงเป้าเคลื่อนที่ดีไหม”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ ข้อมือผมเจ็บ” ลู่โจวส่ายหัวและพูด “อีกอย่าง ผมจะได้ถือปืนไหม”

เหยียนเหยียนตอบอย่างไม่ลังเล “ไม่”

แม้ว่าลู่โจวจะรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องพูดแบบนั้น เขาก็อดกลอกตาไปมาไม่ได้

“…แล้วจะทำไปเพื่ออะไร”

ลู่โจวเกลียดที่ต้องเสียเวลาไปกับเรื่องที่ไม่มีความหมาย

“การฝึกฝนไม่ใช่เพราะให้คุณได้ถือปืนไปทุกที่ แต่เพื่อให้คุณรู้จักวิธีการใช้งานของมัน ยิ่งไปกว่านั้นมันจะช่วยให้คุณเข้าใจประเภทของปืนแต่ละชนิด…”

เหยียนเหยียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยักไหล่และพูด “…แปลว่าคุณคงไม่ฉี่รดกางเกงใช่ไหมตอนที่เห็นปืน”

ลู่โจว “…”

ฉี่รดกางเกง…

พูดเกินจริงไปแล้ว

ลู่โจวรู้สึกว่าถ้าในสถานการณ์ตึงเครียดเขาก็คงกลัวมากๆ แต่ก็คงไม่ถึงกับฉี่รดกางเกงแน่ๆ

ลู่โจวพูดขึ้น

“แปลว่าคุณก็เคยทำมาก่อนเหรอ”

เหยียนเหยียนนิ่งไปครู่หนึ่งและจ้องไปที่เขา

“…อย่าเถียงฉัน! ฉันเป็นครูของคุณ คุณต้องฟัง! “

เธอกระแอมและพูดอย่างจริงจัง “การฝึกยิงจบแล้ว ต่อไปคือทฤษฎี คำถามแรก คุณต้องทำอย่างไรถ้าผู้คุ้มกันของคุณโดนโจมตี แต่คุณรอดมาได้”

ลู่โจว “ลงจากรถและหาหลุมหลบภัย”

เหยียนเหยียนพูด “ผิด! คำตอบที่ถูกต้องคืออยู่ในรถ ยินดีด้วยคุณกำลังทำให้ตัวเองเสี่ยงตายถึงสองเท่า ต้องเชื่อใจคนขับรถของคุณ พวกเขาคือทหาร พวกเขารู้ว่าต้องทำอะไร ปกติแล้วจะมีรถสามคันในขบวนของคุณ การลงจากรถเป็นการเปิดเผยตำแหน่งของคุณเอง

“คำถามต่อไป หลังจากที่ลงมาจากรถ คุณได้ยินเสียงปืนและเสียงนั่นดังมาจากอาคารสูงข้างๆ คนร้ายมีปืนไรเฟิลซุ่มยิงพลังสูง คุณจะทำอย่างไร”

ลู่โจวอยากจะกลับขึ้นรถ แต่เขาคิดว่าถ้ามือปืนมีกระสุนเจาะเกราะจะทำอย่างไร

เขาจึงเปลี่ยนคำตอบและพูด

“…วิ่งเป็นเส้นซิกแซก”

คำตอบนี้อาจจะถูกก็ได้

ฉันวิ่งเป็นเส้นตรงไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหม

แต่เหยียนเหยียนเริ่มตำหนิเขา

“ซิกแซกเหรอ นี่มันอะไร เกมฟอร์ทไนท์หรือไง ยินดีด้วยคุณเพิ่มโอกาสในการตายเป็นสองเท่าอีกครั้ง! คำตอบที่ถูกต้องคือหาที่กำบังและรอให้คนเข้าไปช่วย คำถามที่สาม คุณจะทำอย่างไรถ้ามีคนเล็งปืนมาที่คุณ คำถามนี้ง่ายที่สุดแล้วนะ”

ลู่โจว “…”

เวรเอ๊ย!

เธออยากให้ฉันพูดอะไรกันแน่

คำถามนี้ไม่ได้ง่ายเลยนะ

โล่กำบังไนโตรเจนจากคลังระบบเหรอ

มันน่าจะใช้ได้นะ

แต่ฉันคงบอกเธอไปแบบนั้นไม่ได้

อีกอย่างโล่นั่นก็ใช้ได้แค่ครั้งเดียว และฉันก็ไม่รู้ว่ามันแข็งแรงขนาดไหนเพราะไม่เคยใช้

ลู่โจวคิดอยู่สักพักแต่ก็หาทางออกที่ดีไม่ได้

ถ้าจะพูดอย่างมีเหตุผลก็คือ ฉันเป็นนักคณิตศาสตร์ที่ใช้เวลาทั้งชีวิตในห้องสมุด ถ้าเกิดมีทหารที่ผ่านการฝึกเล็งปืนมาที่หน้าฉัน แล้วฉันจะทำอะไรได้

เว้นเสียแต่ว่าทหารคนนั้นจะโดนใครเตะหัว

ลู่โจวพูดด้วยน้ำเสียงลังเล

“…ปิดตาและขอพรเหรอ”

เหยียนเหยียนถอนหายใจ

“…ฉันไม่ไหวกับคุณแล้ว คุณตอบผิดขนาดนี้ได้อย่างไรกัน”

ถ้าสถานการณ์นี้เป็นเรื่องจริง ลู่โจวคงตายไปแล้ว

แต่ครั้งนี้เหยียนเหยียนไม่ได้เยาะเย้ยเขา

หลังจากนั้นสักพัก เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็แค่ยอม”

ลู่โจว “มันไม่น่าอายเหรอ”

เหยียนเหยียนพูด “ก็ยังดีกว่าตายนะ! จำไว้ว่า ชีวิตของคุณสำคัญที่สุด คุณไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไป เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรโง่ๆ “

ไม่ต้องห่วง ฉันจะพยายาม

ลู่โจวถอนหายใจแล้วพูดว่า

“…ถ้ามันอันตรายขนาดนั้น ผมก็ไม่ควรไป”

ลู่โจวไม่อยากรบกวนคนอื่น

แม้ว่างานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติจะน่าสนใจขนาดไหน แล้วไหนที่ผู้จัดจะมอบรางวัลให้เขาอีก แต่เขาไม่คิดว่ามันจะต้องวุ่นวายขนาดนี้

เขาฝึกอยู่ที่นี่ตั้งสองอาทิตย์แล้ว

เขายอมอยู่แค่ในห้องและศึกษาปัญหาคณิตศาสตร์มากกว่าอีก

เหยียนเหยียนรีบพูด

“ไม่ อย่า คุณผ่านการฝึกฝนมาแล้วสองอาทิตย์ ถ้ายอมแพ้ตอนนี้ก็เสียเวลาเปล่า อีกอย่างฉันจะต้องทำให้คุณพร้อมให้ได้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าเสียใจทีหลัง ฉันก็แค่อยากจะมั่นใจว่าถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นในงาน คุณจะปลอดภัย”

ลู่โจว “ถ้ามีคนที่มีทักษะพอๆ กับหวังเผิงจู่โจมผม ผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไรได้”

เหยียนเหยียนพูด “แต่คุณจะยอมแพ้ไม่ได้! อย่างน้อยก็ต้องหลบในที่ปลอดภัย”

“แล้ว? “

“แล้วเราจะไปช่วยคุณ”

“ช่วยผม ถึงรัสเซียเนี่ยนะ”

“ประมาณนั้น”

ลู่โจวพูด “คุณตั้งใจว่าจะไปที่นั่นอย่างไร”

เหยียนเหยียนยิ้มอย่างมีเลศนัย

“คุณจะรู้ในอีกสองอาทิตย์”

……………………